Men kijken en wachten, en doen niets meer uit eigenbelang, maar kijken wat de ander van ons verwacht en doen dan datgene waardoor wij zijn aandacht zullen krijgen, want wij zijn bang om alleen te staan. En om erbij de horen laten wij onze eigen interesses opzij liggen, men zijn bang dat de ander zou zeggen, sorry maar dat is niet mijn ding.
Steeds lopen wij in het spoor wat de ander aanlegde, zodat wij zeker zouden zijn dat op het einde van de tocht er iemand met openarmen ons staat op de wachten. Steeds laten wij een ander beslissen over ons uiterlijk, ons manier van spreken, hetgeen wat men doen en laten word zelf door anderen beslist en dat gebeurt meestal onbewust want wat de ander doet zal wel correct zijn, zo is ons dat ingefluisterd toen wij nog jong en onervaren waren in dit leven.
Wij zijn bang om een zelfbeeld te creëren, zodat wij na een tijdje ons eigen spiegelbeeld niet meer zullen of kunnen erkennen. Wij leven in een maatschappij waar men meer aan geestliften doen dan aan facetliften, want niet alleen ons uiterlijk verbouwen wij Daar heeft niet iedereen het lef voor of het geld maar men verbouwen onze eigen geestenkamer. Onze gedachten laten zich leiden door teveel invloed van buitenaf reclame op tv is daar een van
De mens werd een voertuig wat niet door zichzelf nog word bestuurt maar door een ander, wij zijn marionetten in een marionettentheater en het spel word steeds door een ander bepaalt. Hoe het spel afloopt daar hebben wij sowieso al geen greep op want dat lot ligt in de handen van onze schepper maar nu is er ook nog de mens die steeds vaker voor God speelt. Het is tevens steeds gemakkelijker om de bekritiseren dan openlijk toe de geven dat wij verkeerd zijn.
Wij leven nochtans in een tijdperk waar er geen oorzaak meer bestaat, er is nog enkel een nu moment. Nu leven wij, niet gisteren niet morgen maar vandaag, en zelfs dat is niet totaal correct, want het is wij leven nu, nu zit ik hier dit neer de schrijven, niet binnen een half uur, want wat ik dan zal doen dat weet ik nog niet.
Toch zijn er steeds die zeggen, dat en dat deed jij niet naar behoren. Het lijkt nu alsof ik afdwaal maar niets is minder waar. dit is de reden waarom wij steeds kijken en wachten, zo kan er niemand zeggen, dat en dat deed jij verkeerd, en daarom hoor jij hier niet thuis.
Wij lopen met het masker op ons zelf voorbij, zonder dat wij het in de gaden hebben, want wij zijn zo in de weer met het kijken naar hoe een ander zich voord beweegt, hoe een ander zich kleed, wat en ander doet of niet doet, of wat die ander zegt, over met wat is hij bezig? Waar gaat dit gesprek over? Over wie hebben zij het? En ga zo maar verder. En bij elke nieuwe beweging zakt dit masker iets wat dieper overheen ons ware gelaat.
Zouden wij niet beter elk ons eigen gelaat laten zien, en zorgen dat iedereen weet wie hij voor zich heeft staan? Zou het niet beter zijn om uw eigen individueel wezen naar voren te laten komen, zodat niet een mens nog voor onvertogen feiten komen te staan? Zou het niet beter zijn om elk op zijn eigen ritme zichzelf voort de bewegen, zonder dat er daar een of andere competitie moet aan vast hangen? Want zover is het nu reeds gekomen, het spel word niet alleen op het veld gespeelt.
daar een mens niet meer kan zijn dan gewoon een vriend geen God zoals de God wat boven ons staat is een woordje gewoon een klein simpel woordje vaak heelender dan een miljoen pillenen en pleisters daar een mens geen wonderen kan verrichten zoals de God wat boven ons staat is gewoon dat kleine gebaar vaak wonderbaarlijker dan een miljoen wonderen te samen daar een mens geen bergen verzetten kan zoals de God wat boven ons staat is een schouderklopje vaak zwaarder om dragen dan een berg van een miljoen keer zwaarder want het is niet altijd even simpel om een mens de steunen om een mens de helpen om een mens wat aandacht de schenken in die toch wel keiharde wereld daarom aanvaard ik nu dat klein en simpel gebaar van jou alsof er een miljoen grote goden hun zegen over mij heen uitspreken bedankt om de steun wat jij nu uitschreef bedankt om elk klein lief gebaar zomaar gewoon bedankt omdat een bedankje vaak even moeilijk kan zijn in die wereld vol haat en nijd
een vriend heb je als dagen grijs en donker zijn als regen en wind de rust verstoren een vriend heb je als de zon schijnt als de weerman zegt morgen word het een prachtige naajaarsdag maar een echte vriend erken je wanneer uw zakken leeg zijn wanneer jij totaal uitgeblust bent en wanneer jij even zegt vriend vandaag even niet dan zie je pas wie je echte vriend zal zijn
de yatri (de weg) ***************************************
Wij begeven ons op een pad langwaar wij vele tegenslagen moeten trotseren, waar wij vele gedane en ongedane zaken moeten tolereren. Wij zijn zo breekbaar zo broos als het om toegevingen gaat, want moeten wij ook maar een druppel water bij de wijn doen, dan stuiken wij neer als kleine vuurvliegjes. Vuurvliegjes die enkel maar zichtbaar zijn wanneer al de andere levensvormen hun eigen opgeborgen hebben. Wij zijn het woord toewijding ontgroeit, want moeten wij ook maar een iets toegankelijker zijn, dan denken wij reeds vanaf die eerste daad dat het een daad zonder gevolg zal zijn. Al zijn wij allen afzonderlijke individuen, kunnen wij zonder ongemak de moeten dragen met het andere zelfstandig wezen, toch hebben wij elkander als mens nodig om tot het hoogste schavot te geraken. Wij zijn elkanders ondersteuning, elkanders pilaar, elkanders nok waaronder wij de ander steeds moeten laten schuilen. Men kunnen wel zonder, maar dit is niet de reden waarom wij ooit op aarde kwamen. Wij lopen om die reden nu op een pad van duisternis, zitten gevangen in een zwartheid waaruit ontsnappen echt niet meer zo simpel zal zijn. Slechts met ons volle bewustzijn, dat er steeds een hogere macht aanwezig zal zijn kunnen wij dit duister doormidden breken. Wij behoren ons eigen innerlijke de doorwaden vooraleer wij tot besef zullen komen. Willen wij dit punt bereiken, dan moeten wij de meedogenloosheid laten ophouden met spreken, en ons overgeven aan de grillen en kuren van het leven. Aanvaarden dat niet elk moment van de dag een vrolijk lied kan weerklinken, dat wij tijden van rouw moeten toelaten, al is het nog zo goed vertoeven in dit eigenste ogenblik. Dit en nog zoveel andere nog niet vernoemde zaken zijn van belang om de groeien in dit leven wat wij mogen beleven als volmaakt, maar wat wij steeds als onvolmaakt blijven aanzien.
Wie dit wil bereiken zal heel bewuste moeten leven. Diegene zal van de ander moeten weten wat hij denkt nog voor die ander zijn mond opende. Zo diep datjij de ander kent zoals hij zichzelf kent, of misschien zelf beter. Zogoed dat je de ander aanvoelt, dat jij die ander hoort zonder dat er een woord word uitgesproken. Wie dit kan bereiken zal merken dat hij alleen kan leven, maar dat hij de ander nodig heeft om de groeien. Wij moeten een symbiotisch geheel vormen. Alleen dan zullen wij ophouden met dit lopen in het duister, en zullen wij het licht binnentreden. Er zijn zoveel verschillende manieren om dit punt te bereiken, en het is echt niet ondoenbaar.
*************************************************
Het allerhoogste genot bekom je door de Yatri, een reis doorheen het onderbewustzijn van de ander. de worden met elkander, zodat wij het allerhoogste genot kunnen bereiken. Wij wensen elkanders diepste verlangen de delen in alle intimiteit. Want het lijfelijke genot komt nog steeds voor geestelijke genot staan.
Dit verhaal heb ik ooit geschreven lang geleden voor een meisje waar ik oneindig veel van hielt, maar helaas mocht onze liefde niet eeuwig blijven bestaan. Ik schrijf hier wel over de dood, maar in de realiteit was ze slechts dood voor mij alleen.
met dit eerste woordje wil ik gewoon maar zeggen welkom. wat kun je hier zoal verwachten? eerst en meest vanal veel eigen geschreven gedichten. er zijn ook gedichten welkom van andere schrijvers. ik zal ook gewoon mijn gedachten over hoe ik het leven aanzie hier nu en dan eens laten voorbijkomen. ik wens jullie alvast veel leesplezier, en hoop bij deze dat jullie iets vinden wat jullie aanspreken. zo dat was alvast mijn klein welkomswoordje.
