Regenvrouwtje

Het is zover. De reis waar ik zo naar uitkeek is gestart. Nadat ik eerst de dag voor het vertrek nog mee gaan feesten ben met een jarige moest ik ’s anderendaags om vijf uur al de baan op zijn. Het deed even pijn maar het lukte wel.

Zoals voorspeld in de berichten zijn we met een natte dag onze trip gestart. Maar, zo dacht ik, we leven op hoop. We trekken naar Spanje en daar moeten de weergoden ons gunstig zijn. En inderdaad, eens de Franse grens voorbij klaarde het uit. Ik glunderde. Zullen we het deze keer wat beter hebben dan vorig jaar waar we van stad naar stad en van land naar land trokken, steeds met de paraplu boven het hoofd?

Toch was de vreugde van korte duur. Hoe dieper het land in, hoe natter het werd. En toen we goed en wel onze overnachtingsplek hadden ingenomen was de hemel voorgoed dichtgetrokken. Het miezeren werd druppelen en het druppelen eindigde in regen. Heb ik dan toch de naam van regenvrouwtje en is het dan toch zo dat, overal waar ik verschijn, de hemelsluizen zich openen!

Nochtans hadden we een schitterende staanplek gevonden; een spookdorpje! Wanneer er 50 mensen wonen zal het veel zijn. Maar zo typisch. Een Romaanse kerktoren torende uit boven enkele bouwvallige woningen waar geen levende ziel te bespeuren viel. Toch schoof er plots een gordijntje opzij en zag ik enkele seconden maar een nieuwsgierig hoofd. En dat was het dan qua leven. Bij nader toezien moeten er toch nog anderen gewoond hebben want bij de dorpswandeling zie ik plots ‘école primaire de Bonneuil’. Lang hebben we gewacht op dat jonge volkje maar komen deden ze niet. Moe van het rijden zijn we dan vroeg tussen de lakens gekropen.

Die Truus toch!

Dag twee is weer als reisdag bestempeld. We trekken de ogen open en alles ziet er grauw en grijs uit. De weiden, de talrijke wijngaarden en de peperkoeken huisjes met krom getrokken daken zijn allemaal even nat. Met wisselende gevoelens leggen we dat vast op onze harde schijf en hopen op beterschap. Maar alweer hebben we tot diep in de namiddag moeten wachten voor er een zonnestraal te bespeuren viel. Pas wanneer we de Spaanse grens overschreden kwam er een schuchter zonnetje te voorschijn.

Intussen hadden we de taal van Vondel en Molière al achter ons gelaten en trachtte ik het uit te leggen in mijn beste Spaans. Maar waarom leert een mens die taal wanneer ze naar het Baskenland gaan. Het beetje dat ik ken kan en mag ik er niet gebruiken en van het Baskisch versta ik geen knijt. Maar wanneer ik al het moois zie vergeet ik al snel dat taalprobleem.

Hondarribia of Fontanarrabia in het Spaans (alles is hier tweetalig vermeld) is een pareltje. Sinds mensenheugenis bewaakt deze oude versterkte stad de grens met Frankrijk en heeft ze haar verleden wonderwel kunnen bewaren.

We reden langsheen de Golfo de Vizcaya en wilden daar wel ergens overnachten. Het piepklein dorpje Getaria leek ons iets wanneer we het op de kaart zagen. Ook de beschrijvingen in de reisgidsen waren lovend en dat werd dus in de GPS gezet. Maar Truus(lees GPS) stuurde ons op een heel avontuurlijk baantje; zo klein dat het zelfs geen baannummer had. In plaats van langsheen het water te blijven stuurde diezelfde Truus ons de bergen in. Kleine kronkelige wegen moesten we verteren. In een mum van tijd waren we 300 meter gestegen en zagen we niets meer door een dichte mist. Op de kaart was het een toeristische route maar we reden zodanig in de wolken dat er van de omgeving niets te bespeuren viel. Links en rechts van ons scheen er een afgrond te zijn en water was er niet meer te vinden. Het duurde en bleef maar duren. Tegen 30 km/uur vordert een mens niet en wat waren we blij toen we de afdaling konden inzetten en terug iets van de natuur zagen. Na lang rijden vonden we dan toch onze overnachtingsplek. Het is een wondermooie plek met zijn kleine ronde baai omringd door een rotskust en enkele rotsige eilandjes die de ingang van de baai bewaken. Hier blijven we morgen zeker staan. Het is daarbij een typische vissershaven waar de visvangst een echte religie is. Dat wil ik morgen zeker beleven. En na twee dagen rijden zal dat een welgekomen afwisseling zijn.

21-06-2010 om 08:52 geschreven door dikke Pier.