De oude molen

 

Je zwaaiende wieken

roetsjen door de lucht

boomtoppen overstijgend

de wind wordt vermaalt

we naderen, jij kreunt

je gespreide armen vragen

kom en leef met mij

je houten romp klaagt

zijn kleur ongezien

je leeftijd kraakt gebogen

toch ben je er nog steeds

je stenen hart krast

de takels gieren rollend

zelfs na al die jaren

noch wij, noch een computer

kunnen de melancholie voorbij.

 

                      ela

 

27-08-2007 om 19:38 geschreven door ela