EEUWIG

Wel duizend maal

was ik verliefd

en droomde voor ik sliep

het verhaal van samen

me wentelend in een smart

door leegte aangebracht

bij jouw afwezigheid

het stroomde van mij af

tot heden zo lang werd

dat je mijn denken droeg

samenkomst ons gunde

dat eeuwig nooit meer eindigt

           ela

04-12-2007 om 12:51 geschreven door ela  

Opstaan

Het donker van de nacht houdt alles samen

het zoemen van de wekker klinkt gevaarlijk

alsof een trein uit de tunnel wil razen

het zwart uiteenrijten en verdelen

naast mij dwarrelt een diepe zucht

een lichaam drukt zich in dekking

mijn blote arm trotseert de koude

raakt de klok in vogelvlucht

een slang die terug in haar hol kruipt

even nog de donkerte proeven

iets van mij zal toch de koelte moeten trotseren

mijn knie misschien of mijn teen

dan maar mijn hele been en bil

het gaat nu snel als water

ik glijd het bed uit zonder drukte

de voeling met de vloer doet vloeken

wie heeft dat tapijt weggenomen

oh ja, gisteren naar de droogkuis

de snelheid vertraagt w<eer even

koude grijpt mijn schouders

ik moet hier weg, mij bedekken

mijn ogen even open wrijven

de eerste stappen worden pijnlijk koud

nu raast mijn bloed, stuwt warmte uit

de nacht verlaten wordt steeds moeilijker

                    ela

26-11-2007 om 10:41 geschreven door ela  

Bij het krieken...

Bij het krieken der dagen is het groene landschap machtig

Daarin de bomen groen en rood kleurig `t is prachtig.

Dauw op het grasland druppels aan de takken

doet me dromen van ganse zakken

van licht tot donkerrood

ik eet een hand vol in de plaats van brood

iedereen wil het eens proberen

het specifiek knabbelen en spuwen beheren

De vrucht ontdoen van alle vlees

als het buikje vol voelt komt de vrees

kan mijn darmstel dit wel aan

moet ik straks niet te veel gaan

zal het beloop geen wedstrijd worden

van eters die niet stoppen konden

ik zie ons nog als jonge knapen

de oren omhangen met de grootste knaken

De monden rood van kin tot neus

dat we ze hadden gegeten zag je heus

iedereen wil met ons delen

zelfs de vogels willen met ons spelen

We brachten de rest naar moeder, het waren er velen

zij zou de porties verdelen

Een aantal voor op de boterham

een deel nog goed gewassen voor haar man

een deel op sap gezet en opgeslagen

dit voor latere bijdragen

De bakker laat zijn taart versieren

de bessen, de steeltjes en blad doen sieren

De vlaaien worden gemaakt

ook pralines worden zo gemaakt

Kussens voor het bed worden gevuld

met de kernen, de rest wordt opgesmuld

`t is volle zomer, dit zeggen ons de bomen

Je moet jezelf wel wat intomen

zodat ook anderen nog kunnen dromen

van kersen en krieken aan de bomen

ela 

19-11-2007 om 15:28 geschreven door ela  

De tennisbal

Met drie in een gesloten bus vervoerd

met drie en onberoerd

zo bereiken zij het speelterrein

om dadelijk van de partij te zijn

 eén duikt onder het zijden broekje

de ander beland in een hoekje

de derde in de linkerhand gegrepen

hij zit wel wat benepen

 snel wordt hij gestuiterd op de grond

twee, drie keer gelukkig is hij keurig rond

plots vliegt hij de hoogte in

vrij en luchtig de hemel in

dan krijgt hij een ferme mep

't is van een strak gespannen net

  zijn rechter kantje gloeit als vuur

 de lucht door klieft tegen honderd km. Per uur.

hierboven zie ik 't speelterrein

een vlakke bodem mooi omlijnd

een net waarover ik moet vliegen

en mensen die zitten te wiegen

 plots daalt hij met een rot gang

de grond rakend met zijn andere wang

dit wordt wellicht een marteling

maar goed, hij veert op en ziet een ring

Wwaarin het net gespannen zit

hij vreest nu wel voor zijn gebit

 de mep komt hard en stevig aan
toch geniet hij van zijn parabolen baan

onder hem een witte gladde lijn

hij schuift door en vind dit fijn

want de mep die komt na zo'n vlucht

boort zich duchtig in de lucht

geroep nu van een hoog geplaatste

hij krijgt nu even rust ter plaatse

 zijn vriendje warm in de zijden broek

te voorschijn gerukt, verliest haast poep

goed dat hij niet heeft gezien

wat de vorige meemaakte voordien

ela

12-11-2007 om 21:50 geschreven door ela  

Is het echt voorbij

Alles sluit

Buiten blijft

Binnen donker

Warmte spreidt

Droge luchten

Plakkende lippen

Gezichten bleek

Neuzen nat

Kuchend roepen

Het wordt laat

December nadert

de nieuwe Zomer wenkt

                        ela

05-11-2007 om 10:56 geschreven door ela  

Sierlijk

Krampachtig verzet

oevers hergroeperen

hier en daar nieuwe bloemen

niet zomerzot, geen overvloed

een schilderijtje waard

libellen in achtervolging

de laatste paringsdans

ze schitteren nog met interval

bloemen lokken hen met geur

het wordt een dolle dans

zwanen kijken in elkaars ogen

de nekken tekenen een liefdeshart

met bloemen op de achtergrond

eendjes in hun laatste les

bewegend als een waterballet

het uitzicht maakt ons zweverig

ik omvat haar sierlijke leest

voel de warmte die ze draagt

we zweven als geesten

geesten van de vluchtende zomer

           ela

29-10-2007 om 09:44 geschreven door ela  

Reis naar Mars

Als een spits in het voetbal

vloog ze onder stoelen en bank

met haar balletje als was het een muis

ze rende door het hele huis

ik vroeg haar of ze niet naar Mars wou

ze zei enkel maar mamau

toen ze terug kwam stopte ze even

`t was of ze zeggen wilde: Mars, hier is wat te beleven

ze keek wakend naar haar prooi

ze leek te denken: wat is het mooi

ik zei op Mars is veel meer plaats

ik zag het op t.v. nog, laatst

haar oren spitsten zich naar achter

ze dacht: waarschijnlijk ook grote weiden zonder pachter

ik zei: nee, weiden zijn er niet

ze schopte tegen het balletje toen zij de kamer verliet

wat later kwam ze terug, alleen

het was haar balletje dat onder de kast verdween

Haar grote ogen vroegen verschrikt:

is Mars voor mijn spel beter geschikt

Hoe kom ik daar help mij toch

ze legde zich neer, zeer laag

bekeek mij, de ogen in spleetjes, help mij laat mij vertrekken

ik zei nog dat gaat niet zo maar

je hebt een raket nodig zowaar

in een wip stond ze aan het raam

ze krabde om te kunnen vertrekken

ze keek zoekend in de lucht

zag niets en dacht: het word een lange vlucht

ze keerde zich bedroefd naar mij

passeerde dicht aan mijn dij

was het om haar te wrijven

of wou ze mij uit de zetel drijven

ze rende naar de kamer en riep mamau, mamau  

`t was om te zeggen: kom nu gauw

ik wil mijn balletje terug onder mijn poten

hou jij maar op met je straffe stoten

vlieg zelf naar Mars en doe de groeten

zo’n lange reis, amaai mijn voeten

allee … poten

21-10-2007 om 16:53 geschreven door ela  

De plant

Het licht is hier goed

de zon verwarmt en streelt

ik wil mijn bladeren omhoog

haar danken voor mijn groei

maar zie ik lijk een treurwilg

mijn wortels zuigen zich een breuk

mijn stam vindt dat niet leuk

zijn keel staat poederdroog

elk blad buigt slapjes

bruine tippen aan de bladpunt

van voorbij schuivende mensen

droefheid in het rond

spuwen is wel uit de mode

het zou wel helpen in die droogte

toe geef wat drank al is het water

ik zal danken met wat moois

opstaande bladeren

met een kroon in bloei

laat ons samen werken

laat ons samen groeien

                ela

15-10-2007 om 16:58 geschreven door ela  

06-10-2007 om 11:43 geschreven door ela  

Zeehonden hoop

Al enkele nachten is het stil

hier en daar verwerkt men nog de bittere pil

Soms nog klinkt een reutelend geschreeuw

een moeder die nog roept naar een meeuw

die vraagt, waar is mijn kind, kan jij het zien?

Ze verwacht geen antwoord, al een dag of tien

‘s Morgens in de schrale zon, trillende lijven alom

Het pletsend dansen, het zogend gebrom

Het geeft aan, en is leven overal

De moeders en de kinderen vormen één bal

Ze weten nog wat gebeurde

het akelig geschreeuw, dat leven verbeurde

men ziet nog flarden tussen de gezinnen

de aaseters werken de laatste resten naar binnen

Zij weten niet van deze slachting

Eten is hun enige betrachting

Want ook zij hebben kroost te voeren

daarom ook blijven ze toeren

rond dit slachtveld van de zeehond

ze weten niet, dat de mens met hen smeedde, een verbond

Elke nacht er stilte blijft

elke nacht de ochtend bereikt

zonder treurnis en geroep

elke nieuwe dag vreugde vol begroet

De kinderen worden groot en sterk

Ze huppelen mee, de moeders gaan aan `t werk

ze vangen vis, en leren hen overleven

enkel voor wat nodig is vandaag

alleen voor de eigen maag

Geen doodslag voor de fun

geen dwaze marteling door dik en dun

En later als de kleintjes klaar zijn om het leven door te geven

later laat men misschien hun kinderen leven

Later zal men misschien hebben ingezien

dat al wat leeft een kans moet krijgen, of wel tien

Kan het niet, wat minder bont

Vertel het voort, vertel het rond

ela

30-09-2007 om 15:55 geschreven door ela  

26-09-2007 om 15:33 geschreven door ela  

Alsof ik iets hoorde

 

hoor ik wat?

mijn dagblad zakt

omringende stilte

ik word weemoedig

sluit mijn ogen

zacht genoegen

bruusk doorbroken

een schelle bel

reeds aangekondigd

onderbewust signaal

ik hoorde wat!

                        ela

16-09-2007 om 16:51 geschreven door ela  

Kleiduifschieting

Een rammelaar liep dartel en springend door het bos

Hij liep daarbij zijn spieren wat los

Hij had zin om eens danig te wippen

En liefst nog met twee pronte witten

Hij ging stevig op in dit spel

Kreeg onderaan een stevig gezwel

Plots werd zijn dartel spel gestuit

Alsof hij tegen en muur liep met zijn snuit

Een knal doorkliefde de stille lucht

Hij was zich van geen jacht bewust

Van achter een boom keek hij verwonderd toe

Hij zag mannen met geweer, geen koe

Ze schoten naar kleiduiven, een pak van zijn hart

Een van hen dacht beter te zijn dan anderen in de jacht

Hij richte zijn wapen en schoot meteen

Maar trok de twee trekkers bijeen

Hij kreeg daar een schok, kromde zijn rug

Zijn geweer duwde hem deftig terug

Uit de lopen sprongen twee vurige vlammen

Bijna was er iemand die nooit meer zijn har moest kammen

De anderen keken met open mond

Hun lach boorde hem in de grond

Zelfs de meest onervaren man, schoot meer dan hij het kon

’t was of de kleiduiven uitstaken hun tong

hij trok zich terug in de bar

zat te kniezen als een oude knar

de rammelaar lag op zijn rug van het gieren

en spoot zijn zaad voor de pieren

ga dus nooit naar een kleiduif schieting kijken

voor je, je vrouwtje kan bereiken.

ela

09-09-2007 om 10:54 geschreven door ela  

De oude molen

 

Je zwaaiende wieken

roetsjen door de lucht

boomtoppen overstijgend

de wind wordt vermaalt

we naderen, jij kreunt

je gespreide armen vragen

kom en leef met mij

je houten romp klaagt

zijn kleur ongezien

je leeftijd kraakt gebogen

toch ben je er nog steeds

je stenen hart krast

de takels gieren rollend

zelfs na al die jaren

noch wij, noch een computer

kunnen de melancholie voorbij.

 

                      ela

 

27-08-2007 om 19:38 geschreven door ela  

Tot het onweer komt

Slapen wil ik wel

Luieren en wolken dromen

Vergeten wat mijn doel is

Mijn fiets laten demonteren

De wind doen liggen

Regen verdrijven

Flessen vullen met bliksem

Me volledig overgeven

Ik wacht wel tot het onweer komt

                  ela

23-08-2007 om 20:58 geschreven door ela  

Een dag als alle anderen

maar dit zou snel veranderen

meestal staat de kat paraat om ons te wekken

ditmaal liet ze iedereen vertrekken

nergens was ze te bekennen

ze kwam ons dus niet jennen

dit vonden wij wel ongewoon

zou zij zich vergissen, dit leek een droom

we stonden op, ons snel verfrissen

dan tafelwaarts, we hoorden de eieren al sissen

niets beroerde onze benen

geen harig pluisje, niets om te strelen

bij het nuttigen van een boterham

riepen we onze stembanden lam

niets mocht helpen, geen reactie

geen kat die zich meldde, geen actie

dus gingen we zoeken in het huis

even kijken in haar kattenhuis

niets, een leeg nest geen kat

op de knieën dan maar, voor de kast

geen pluisbol, we waren verrast

Boven op de kast ook niets te zien

waar zat ze nu die boerentrien

de slaapkamer terug opgezocht

knielend voor het bed, ruggen in een bocht

geen kat, rug en spieren worden stram

we riepen nogmaals, wilden dat ze kwam

maar niets ze liet zich nergens zien

de zetels snel verzet, geen kat te zien

                          Mijn liefste werd al ongerust

zij werd steeds als eerste wakker gekust

nu was haar dag verstoord.

Ze dacht, de kat is weg, misschien vermoord

gaan lopen voor een of andere kater

ik kreeg de volle laag, was ik een kattenhater

niets mocht helpen ze was niet te zien

geslagen gingen we zelfs buiten zien

geen kat, was ze toch dood

onze bloeddruk ging snel in het rood

we kwamen binnen zeer verslagen

in onze hoofden cirkelden vele wagen

waar was toch onze lieve schat?

wij hielden van haar, wist je dat?

we moesten samenspannen en verder zoeken

we verlegden alle vesten en broeken.

alle dozen werden verzet

de kasten ver open gezet

we gingen bedrukt terug naar de keuken

de koffie was koud, het brood in deuken

Deuken? hoe kan dat nu, het was toch glad

en zie daarop de tafel stond onze kat.

Mamau, mamau was alles wat ze zei

12-08-2007 om 14:20 geschreven door ela  

Mijn Buggenhout

Buggenhout mijn paradijs

Geen zee geen strand geen bergen

Enkel rust en samenleven

Zonder bommen die doen beven

Je laat mij toe te dromen van eeuwigheid

Alsof ik steeds word aangetrokken

Die heerlijkheid wil ik niet vergokken

Ze houden in mijn armen

En wiegend in de zon verwarmen

Mijn stap behoedzaam drukken

Niets vertrappelen

Dat moet lukken

Buggenhout blijft mij behagen

Vriendschap en vrolijkheid bewaren

Met zijn allen nar ons bos

Een stap naar gezondheid voor allen

Je kan er mijmeren, verleden overdenken

Zie de bomen ze wenken

Rond de kapel, lieflijk gegeven

Door deemoed en stilte omgeven

 Ooit zal ik z’on plek nog vinden

Met alles wat mijn hart begeert

Een paradijs voor velen

’t Is Buggenhout als je dat maar weet.

                      ela

04-08-2007 om 18:32 geschreven door ela  

WASDAG

Ligt de kat daar ergens op de bank?

misschien daarachter op de vensterbank

dat kan dar zit ze veel de laatste tijd

vooral na een lange speeltijd

ze zoekt steeds nieuwe plekjes

hier en dar achter de rekjes

ze tracht zich steeds te verbergen

of is het om ons te tergen

weet ze wel dat wij haar snel missen

telkens is het voor ons gissen

telkens vinden we haar op een andere plek

welke plaatsjes ze vindt, het is te gek

ik ging dus op zoek naar haar

drie stappen ver en ik was klaar

daar zat ze geboeid te staren

we lieten onze ongerustheid varen

maar, midden in het deurgat?

dat is niets voor een speelse kat

wat zit jij hier onbeweeglijk

ik dacht bijna aan een lijk

ze bewoog geen oor of spier

haar roepen hielp geen zier

ze staarde naar de deur van de wasautomaat

waarin kleurig wasgoed baad

even een kort klagend geluid

zou ze denken aan een lekkere buit

vlug keek ze achterom

ze wilde mij zeggen, hou je stom

zie je niet hoe mooi het is

verstoor niet deze hoogmis

waar zie je nog die prachtige kleuren

kan iets je meer opbeuren

de muziek is al beter geweest

dit lijkt op een grollend beest

maar ik laat mij niet verstoren

al most hier iemand beginnen boren

ik laat die kleurtjes niet los

al vraag je mij mee naar het bos

dit is beter dan spelen

hier zal ik mij niet vervelen

plots begon de machine te zwieren

een snelheid om te gieren

de kat sprong op en verdween

ik riep nog waar ga je heen

ze luisterde niet, ze had genoeg gezien

ze lag reeds op haar deken en snorde

deze dag was voor haar in orde

nagenieten was nu van belang

en toch kwam weer die drang

nog eenmaal ging ze speuren

misschien zou het nogmaals gebeuren

                    ela

15-07-2007 om 01:14 geschreven door ela  

Jaargetijden

‘s Morgens tijden de mistige dauw

je voelt nog niet de echte kou

bomen staan stilletjes te treuren

dood, vermengd zich met de laatste zomergeuren

't is herfst

 
Kou snijdt aan de rand van je oren

wind tracht door je rug te boren

ieder is zwaar ingepakt

de levensvreugde lijkt verzwakt

't is winter

't eerste geel en wit zet zich boven

de kleur ontplooit zich in alle hoven

men laat zich door de zon lijden

zie de eerste fietsen, ziet ze rijden

't is lente

 
Nu is er overdaad in alles

men waant zich reeds in Cannes

de lijven worden stilaan bloot

niemand denkt nog aan de dood

't is zomer.

02-07-2007 om 01:51 geschreven door ela  

De winterjas

Het was stil in de slaapplaats

Geen getik geen verengekraak

Toch hoor ik plots gedempt geraas

Uit de verte als uit een waas

Het was de kleerkast die zich roerde

Alsof de kleren een gesprek voerden

De winterjas, net gekuist

In de kast gehangen aan een buis

Bedekt door een plastieken zak

Bij zijn vrienden , sprak

Dag dames en heren kennen jullie me nog

Ik was hier zo’n vier maand geleden toch

Als dikste broertje uit het nest

Van plaats gewisseld met een vest

Ik mocht naar buiten, kreeg een borsteling

Ik voelde mij toen als een koning

Vervolgens kom ik op schouders op straat

Men dacht, na een lange rust is hij wel paraat

Net buiten werd ik overvallen

Door dakgoten, of waren het watervallen

Mijn haartjes werden soms scherp als glas

Thuis koelde ik als in een sauna af

Dar bij de kachel bleef ik met een trauma

Van koud naar warm en weer

Dat hield ik geen maanden meer

Soms wenkte de stomerij

Voor vuile vlekken op mijn zij

Soms was het romantisch mooi

Dicht tegen een lieflijke prooi

Ik mocht haar mee omarmen

Haar lenden helpen verwarmen

Dan weer werd ik haast versmacht

Door een andere zware vracht

Eens stak men mij bijna in brand

Sigaretten as was op mij geland

Mijn haartjes kregen een rare geur

S’ avonds ruzie aan de voordeur

Eens bleef ik eenzaam achter op een stoel

Tot het kuisen van de boel

Gelukkig was ik daar gekend

En als een prins fraai verwend

Ik bleef er overnachten zonder geld

Men bleek op mij gesteld

En nu mijn vrienden wil ik rust

Uw tijd komt wel, wees gerust

Na enkele maanden heb je zelf een verhaal

Tot zolang wil ik rusten aan dit staal

                    ela

24-06-2007 om 16:22 geschreven door ela