De plant

Het licht is hier goed

de zon verwarmt en streelt

ik wil mijn bladeren omhoog

haar danken voor mijn groei

maar zie ik lijk een treurwilg

mijn wortels zuigen zich een breuk

mijn stam vindt dat niet leuk

zijn keel staat poederdroog

elk blad buigt slapjes

bruine tippen aan de bladpunt

van voorbij schuivende mensen

droefheid in het rond

spuwen is wel uit de mode

het zou wel helpen in die droogte

toe geef wat drank al is het water

ik zal danken met wat moois

opstaande bladeren

met een kroon in bloei

laat ons samen werken

laat ons samen groeien

                ela

15-10-2007 om 16:58 geschreven door ela  

06-10-2007 om 11:43 geschreven door ela  

Zeehonden hoop

Al enkele nachten is het stil

hier en daar verwerkt men nog de bittere pil

Soms nog klinkt een reutelend geschreeuw

een moeder die nog roept naar een meeuw

die vraagt, waar is mijn kind, kan jij het zien?

Ze verwacht geen antwoord, al een dag of tien

‘s Morgens in de schrale zon, trillende lijven alom

Het pletsend dansen, het zogend gebrom

Het geeft aan, en is leven overal

De moeders en de kinderen vormen één bal

Ze weten nog wat gebeurde

het akelig geschreeuw, dat leven verbeurde

men ziet nog flarden tussen de gezinnen

de aaseters werken de laatste resten naar binnen

Zij weten niet van deze slachting

Eten is hun enige betrachting

Want ook zij hebben kroost te voeren

daarom ook blijven ze toeren

rond dit slachtveld van de zeehond

ze weten niet, dat de mens met hen smeedde, een verbond

Elke nacht er stilte blijft

elke nacht de ochtend bereikt

zonder treurnis en geroep

elke nieuwe dag vreugde vol begroet

De kinderen worden groot en sterk

Ze huppelen mee, de moeders gaan aan `t werk

ze vangen vis, en leren hen overleven

enkel voor wat nodig is vandaag

alleen voor de eigen maag

Geen doodslag voor de fun

geen dwaze marteling door dik en dun

En later als de kleintjes klaar zijn om het leven door te geven

later laat men misschien hun kinderen leven

Later zal men misschien hebben ingezien

dat al wat leeft een kans moet krijgen, of wel tien

Kan het niet, wat minder bont

Vertel het voort, vertel het rond

ela

30-09-2007 om 15:55 geschreven door ela  

26-09-2007 om 15:33 geschreven door ela  

Alsof ik iets hoorde

 

hoor ik wat?

mijn dagblad zakt

omringende stilte

ik word weemoedig

sluit mijn ogen

zacht genoegen

bruusk doorbroken

een schelle bel

reeds aangekondigd

onderbewust signaal

ik hoorde wat!

                        ela

16-09-2007 om 16:51 geschreven door ela  

Kleiduifschieting

Een rammelaar liep dartel en springend door het bos

Hij liep daarbij zijn spieren wat los

Hij had zin om eens danig te wippen

En liefst nog met twee pronte witten

Hij ging stevig op in dit spel

Kreeg onderaan een stevig gezwel

Plots werd zijn dartel spel gestuit

Alsof hij tegen en muur liep met zijn snuit

Een knal doorkliefde de stille lucht

Hij was zich van geen jacht bewust

Van achter een boom keek hij verwonderd toe

Hij zag mannen met geweer, geen koe

Ze schoten naar kleiduiven, een pak van zijn hart

Een van hen dacht beter te zijn dan anderen in de jacht

Hij richte zijn wapen en schoot meteen

Maar trok de twee trekkers bijeen

Hij kreeg daar een schok, kromde zijn rug

Zijn geweer duwde hem deftig terug

Uit de lopen sprongen twee vurige vlammen

Bijna was er iemand die nooit meer zijn har moest kammen

De anderen keken met open mond

Hun lach boorde hem in de grond

Zelfs de meest onervaren man, schoot meer dan hij het kon

’t was of de kleiduiven uitstaken hun tong

hij trok zich terug in de bar

zat te kniezen als een oude knar

de rammelaar lag op zijn rug van het gieren

en spoot zijn zaad voor de pieren

ga dus nooit naar een kleiduif schieting kijken

voor je, je vrouwtje kan bereiken.

ela

09-09-2007 om 10:54 geschreven door ela  

De oude molen

 

Je zwaaiende wieken

roetsjen door de lucht

boomtoppen overstijgend

de wind wordt vermaalt

we naderen, jij kreunt

je gespreide armen vragen

kom en leef met mij

je houten romp klaagt

zijn kleur ongezien

je leeftijd kraakt gebogen

toch ben je er nog steeds

je stenen hart krast

de takels gieren rollend

zelfs na al die jaren

noch wij, noch een computer

kunnen de melancholie voorbij.

 

                      ela

 

27-08-2007 om 19:38 geschreven door ela  

Tot het onweer komt

Slapen wil ik wel

Luieren en wolken dromen

Vergeten wat mijn doel is

Mijn fiets laten demonteren

De wind doen liggen

Regen verdrijven

Flessen vullen met bliksem

Me volledig overgeven

Ik wacht wel tot het onweer komt

                  ela

23-08-2007 om 20:58 geschreven door ela  

Een dag als alle anderen

maar dit zou snel veranderen

meestal staat de kat paraat om ons te wekken

ditmaal liet ze iedereen vertrekken

nergens was ze te bekennen

ze kwam ons dus niet jennen

dit vonden wij wel ongewoon

zou zij zich vergissen, dit leek een droom

we stonden op, ons snel verfrissen

dan tafelwaarts, we hoorden de eieren al sissen

niets beroerde onze benen

geen harig pluisje, niets om te strelen

bij het nuttigen van een boterham

riepen we onze stembanden lam

niets mocht helpen, geen reactie

geen kat die zich meldde, geen actie

dus gingen we zoeken in het huis

even kijken in haar kattenhuis

niets, een leeg nest geen kat

op de knieën dan maar, voor de kast

geen pluisbol, we waren verrast

Boven op de kast ook niets te zien

waar zat ze nu die boerentrien

de slaapkamer terug opgezocht

knielend voor het bed, ruggen in een bocht

geen kat, rug en spieren worden stram

we riepen nogmaals, wilden dat ze kwam

maar niets ze liet zich nergens zien

de zetels snel verzet, geen kat te zien

                          Mijn liefste werd al ongerust

zij werd steeds als eerste wakker gekust

nu was haar dag verstoord.

Ze dacht, de kat is weg, misschien vermoord

gaan lopen voor een of andere kater

ik kreeg de volle laag, was ik een kattenhater

niets mocht helpen ze was niet te zien

geslagen gingen we zelfs buiten zien

geen kat, was ze toch dood

onze bloeddruk ging snel in het rood

we kwamen binnen zeer verslagen

in onze hoofden cirkelden vele wagen

waar was toch onze lieve schat?

wij hielden van haar, wist je dat?

we moesten samenspannen en verder zoeken

we verlegden alle vesten en broeken.

alle dozen werden verzet

de kasten ver open gezet

we gingen bedrukt terug naar de keuken

de koffie was koud, het brood in deuken

Deuken? hoe kan dat nu, het was toch glad

en zie daarop de tafel stond onze kat.

Mamau, mamau was alles wat ze zei

12-08-2007 om 14:20 geschreven door ela  

Mijn Buggenhout

Buggenhout mijn paradijs

Geen zee geen strand geen bergen

Enkel rust en samenleven

Zonder bommen die doen beven

Je laat mij toe te dromen van eeuwigheid

Alsof ik steeds word aangetrokken

Die heerlijkheid wil ik niet vergokken

Ze houden in mijn armen

En wiegend in de zon verwarmen

Mijn stap behoedzaam drukken

Niets vertrappelen

Dat moet lukken

Buggenhout blijft mij behagen

Vriendschap en vrolijkheid bewaren

Met zijn allen nar ons bos

Een stap naar gezondheid voor allen

Je kan er mijmeren, verleden overdenken

Zie de bomen ze wenken

Rond de kapel, lieflijk gegeven

Door deemoed en stilte omgeven

 Ooit zal ik z’on plek nog vinden

Met alles wat mijn hart begeert

Een paradijs voor velen

’t Is Buggenhout als je dat maar weet.

                      ela

04-08-2007 om 18:32 geschreven door ela  

WASDAG

Ligt de kat daar ergens op de bank?

misschien daarachter op de vensterbank

dat kan dar zit ze veel de laatste tijd

vooral na een lange speeltijd

ze zoekt steeds nieuwe plekjes

hier en dar achter de rekjes

ze tracht zich steeds te verbergen

of is het om ons te tergen

weet ze wel dat wij haar snel missen

telkens is het voor ons gissen

telkens vinden we haar op een andere plek

welke plaatsjes ze vindt, het is te gek

ik ging dus op zoek naar haar

drie stappen ver en ik was klaar

daar zat ze geboeid te staren

we lieten onze ongerustheid varen

maar, midden in het deurgat?

dat is niets voor een speelse kat

wat zit jij hier onbeweeglijk

ik dacht bijna aan een lijk

ze bewoog geen oor of spier

haar roepen hielp geen zier

ze staarde naar de deur van de wasautomaat

waarin kleurig wasgoed baad

even een kort klagend geluid

zou ze denken aan een lekkere buit

vlug keek ze achterom

ze wilde mij zeggen, hou je stom

zie je niet hoe mooi het is

verstoor niet deze hoogmis

waar zie je nog die prachtige kleuren

kan iets je meer opbeuren

de muziek is al beter geweest

dit lijkt op een grollend beest

maar ik laat mij niet verstoren

al most hier iemand beginnen boren

ik laat die kleurtjes niet los

al vraag je mij mee naar het bos

dit is beter dan spelen

hier zal ik mij niet vervelen

plots begon de machine te zwieren

een snelheid om te gieren

de kat sprong op en verdween

ik riep nog waar ga je heen

ze luisterde niet, ze had genoeg gezien

ze lag reeds op haar deken en snorde

deze dag was voor haar in orde

nagenieten was nu van belang

en toch kwam weer die drang

nog eenmaal ging ze speuren

misschien zou het nogmaals gebeuren

                    ela

15-07-2007 om 01:14 geschreven door ela  

Jaargetijden

‘s Morgens tijden de mistige dauw

je voelt nog niet de echte kou

bomen staan stilletjes te treuren

dood, vermengd zich met de laatste zomergeuren

't is herfst

 
Kou snijdt aan de rand van je oren

wind tracht door je rug te boren

ieder is zwaar ingepakt

de levensvreugde lijkt verzwakt

't is winter

't eerste geel en wit zet zich boven

de kleur ontplooit zich in alle hoven

men laat zich door de zon lijden

zie de eerste fietsen, ziet ze rijden

't is lente

 
Nu is er overdaad in alles

men waant zich reeds in Cannes

de lijven worden stilaan bloot

niemand denkt nog aan de dood

't is zomer.

02-07-2007 om 01:51 geschreven door ela  

De winterjas

Het was stil in de slaapplaats

Geen getik geen verengekraak

Toch hoor ik plots gedempt geraas

Uit de verte als uit een waas

Het was de kleerkast die zich roerde

Alsof de kleren een gesprek voerden

De winterjas, net gekuist

In de kast gehangen aan een buis

Bedekt door een plastieken zak

Bij zijn vrienden , sprak

Dag dames en heren kennen jullie me nog

Ik was hier zo’n vier maand geleden toch

Als dikste broertje uit het nest

Van plaats gewisseld met een vest

Ik mocht naar buiten, kreeg een borsteling

Ik voelde mij toen als een koning

Vervolgens kom ik op schouders op straat

Men dacht, na een lange rust is hij wel paraat

Net buiten werd ik overvallen

Door dakgoten, of waren het watervallen

Mijn haartjes werden soms scherp als glas

Thuis koelde ik als in een sauna af

Dar bij de kachel bleef ik met een trauma

Van koud naar warm en weer

Dat hield ik geen maanden meer

Soms wenkte de stomerij

Voor vuile vlekken op mijn zij

Soms was het romantisch mooi

Dicht tegen een lieflijke prooi

Ik mocht haar mee omarmen

Haar lenden helpen verwarmen

Dan weer werd ik haast versmacht

Door een andere zware vracht

Eens stak men mij bijna in brand

Sigaretten as was op mij geland

Mijn haartjes kregen een rare geur

S’ avonds ruzie aan de voordeur

Eens bleef ik eenzaam achter op een stoel

Tot het kuisen van de boel

Gelukkig was ik daar gekend

En als een prins fraai verwend

Ik bleef er overnachten zonder geld

Men bleek op mij gesteld

En nu mijn vrienden wil ik rust

Uw tijd komt wel, wees gerust

Na enkele maanden heb je zelf een verhaal

Tot zolang wil ik rusten aan dit staal

                    ela

24-06-2007 om 16:22 geschreven door ela  

Even de wereld verlaten.

Wandelend kun je de gedachten laten stromen

zonder tegenstand van vreemde woorden

zonder gedachten van andere die ons denkbeeld beinvloeden

zelfs de omgeving heeft geen reden van bestaan

we zouden de ogen kunnen sluiten en op automatische piloot verder stappen

ware het niet dat onverwachte hindernissen ons zouden stoppen

de gedachten stroom kan onderbroken worden door plotse beeldkringen

ons onderbewuste tracht zich te mengen in het heden,

vervlogen feiten manifesteren zich zonder aanwijsbare reden

het filosoferen word gebroken als een spiegelglas

men ziet nog wel het weerspiegelde maar het is vervormd

uiteen gereten als na een ontploffing

in partjes verdeelt ales een oude taart

plots word het beeld vermenigvuldigd

herhaald als de woorden van een stotteraar

de wandelstap vertraagt en word voorzichtig

het denkpatroon is uitgerokken

de rem wordt aangehaald

de gedachten worden flitsende sterren

het geheel brokkelt af als oud brood

de opmgeving neigt naar chaos

de gedachtestroom begint te kronkelen

scherpe bochten doen vertragen

tot een doodlopende straat van woorden

het magische moment is verbroken

alle daagse gedachten rukken op

de wandel tocht loopt mank

iedereen kan nu binnendringen

we vertoeven weer in het heden

toch blijft in ons achterhoofd een moment van geluk doorstromen

alsof het ons gelukt is even de wereld te verlaten.

ela

18-06-2007 om 10:53 geschreven door ela  

Woordspelletje

Fietsen  is veel afstand  afleggen

Afleggen  gebeurt aan `t einde van het  kaarten

Kaarten  heb je nodig bij het  trekken

Trekken  doen de slaven aan de  riemen

Riemen  kunnen barsten bij te grote  spanning

Spanning  doet veel vrouwen de mond sluiten

Sluiten doet  het concert mat krachtige  maten

Maten  leggen veel afstand  af bij het  fietsen

ela

10-06-2007 om 11:12 geschreven door ela  

Ruimte geven

Eens wil ik de ruimte in.

Mij vergapen aan wat verder is

kijken naar wat orde is

een orde in zovele fasen

zo duidelijk dat het zal verbazen

de oneindigheid van deze ruimte

laat zien hoe alles heeft een plaats

 ik wil eens kijken hoe de kern

zich handhaaft in zijn rijk

zich omringt met zijn vazallen

die mooi op afstand blijven hangen

en draaiend hun weg bewandelen

de kern als kern herkennen

de meeste kronen door het wezen

en al staat dit alles ver van ons te wezen

het geeft ons toch een goed hint

geef iedereen de ruimte die hij of zij verdient

je zal dan merken dat voor iedereen

hoe klein ook van gewicht

een reeks vazallen aan de kroning werkt

dat iedere vazal die ruimte krijgt

op zijn beurt wordt gekroond

hoe simpel ook de kroon

hoe nietig ook het werk

zo wordt ieder koning van zijn eigen kerk

elke sprong voorwaarts in de ruimte

laat zien dat het kan als je maar wil

dat niemand zijn hoofd moet laten zakken

en niemand zijn hoofd door de wolken moet steken

de een zal merken dat zijn eenvoudig werk een kroon verdiend

de ander waant zich wel de koning

maar moet bedanken dat hij niet kan bestaan

als niemand rondom de kern hem kan herkennen

die niet ronduit kan bekennen

02-06-2007 om 15:13 geschreven door ela  

Twijfel

Welke lade zou ik nu eens opentrekken?

Ze lijken allemaal zo op elkaar

Neem ik de eerste of de laatste?

Als ik de laatste neem wordt zij de eerste

Als ik de eerste neem blijft alles bij het oude

Ik kon ook de derde of de vierde nemen

Maar…is dit nu van links of rechts geteld?

Zal in het midden meer wijsheid steken?

Of is dit meer aan de kant?

Een lade beleven lijkt een goed begin

Maar, neem ik geen lade van verleden?

Die had ik reeds gehad dat is tweemaal beven

Zou ik de lade van de vreugde nemen?

Of grijp ik mis en beroer de lade van de droefheid

Ik zou met rode ogen en natte wangen verder moeten stappen

Misschien neem ik de lade van de levensbeschouwing

Maar mis ik, kan het de lade van de godsdienst zijn?

Dan zou ik weer gebogen lopen

Onder een last van hel en duivel en fanatiek behouden

Een lade van de levenslust

Zou alle andere overtreffen

Vergis ik me dan zou de dood zich etterend gaan verspreiden

Beter is te zeggen laat maar komen wat er komt, dan…

Welke lade zou ik nu eens opentrekken?

ela

27-05-2007 om 11:31 geschreven door ela  

BIJ JOU IS HET MOOI

Hoe mooi kan ik mijzelf vinden

Zelfs zonder spiegelbeeld

Mijn binnenste beroeren is genoeg

Dan draag ik alle geestelijke kleuren

Mijn aura wordt dan zichtbaar

Voor hen die het willen zien

Mijn stap wordt lichter

Elke aanraking is lief

Alleen weet ik niet of het mag

Of het bij jou wel gepast zal zijn

Mijn denken is dan bruisend

Het parelt als champagne

Mijn witte bril wordt roze

Bij jou voel ik de schoonheid

Ze wordt over mij uitgestort

Dringt bij mij naar binnen

Nu gaan mijn kleuren mengen

Mijn aura opent zich

Trekt je slurpend binnen

Ik laat mijn ego vallen

Word onooglijk en zwak

Het is of ik jou wil worden

Alsof ik nooit anders ben geweest

Te mooi om waar te zijn

Wat maak ik mij dan druk

Schoonheid heb ik niet nodig

Mijn aura in de vuilniszak

Jij bent wat ik nodig heb

Jij draagt mij torenhoog

Ik voel mij meegenomen

Zwevend op jou schoonheid

Dan ben ik jou, dan is het goed

ela

22-05-2007 om 10:05 geschreven door ela  

Dwaallicht

Dwaal ik

of ben ik verdwaald

Kan ik je winnen

Kan ik bij je binnen

Zijn de nevels dicht

Raak ik de weg kwijt

Word ik bruusk gestopt

Mijn leven geschokt

Eens wil ik je kussen

Of zal het een kikker wezen

Loop ik misschien weg van jou

Weet dat ik aan lieve woordjes bouw

Geef een teken ik dwaal nog blind

Zonderblinddoek geen verdwalen

Jou lippen vinden, laat mij winnen

Een dwaallicht verdwaalt in zinnen

                   ela

23-04-2007 om 11:11 geschreven door ela  

KLAAR ZIJN

Ben er helemaal klaar voor

een maand heeft het geduurd

ben nu wakker en droog

loop weer met gespannen boog

De bazen krijgen duivelskoppen

stoelen worden torenhoog

werktafels worden bloed arena’s

medewerker noemt men houten klaas

Vrije tijd veranderd in thuiswerk

ontbijtbuffet wordt nu snel een koffie

champagne belletjes worden wolkbreuk

gezelschapspellen lijken niet meer leuk

De buurvrouw lonkt naar mij als vroeger

buurman leent mijn boormachine

alles valt weer in het oude spoor

dus… ik ben er klaar voor.

ela

14-04-2007 om 13:29 geschreven door ela