Zeehonden hoopxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Al enkele nachten is het stil

hier en daar verwerkt men nog de bittere pil

Soms nog klinkt een reutelend geschreeuw

een moeder die nog roept naar een meeuw

die vraagt, waar is mijn kind, kan jij het zien?

Ze verwacht geen antwoord, al een dag of tien

‘s Morgens in de schrale zon, trillende lijven alom

Het pletsend dansen, het zogend gebrom

Het geeft aan, en is leven overal

De moeders en de kinderen vormen één bal

Ze weten nog wat gebeurde

het akelig geschreeuw, dat leven verbeurde

men ziet nog flarden tussen de gezinnen

de aaseters werken de laatste resten naar binnen

Zij weten niet van deze slachting

Eten is hun enige betrachting

Want ook zij hebben kroost te voeren

daarom ook blijven ze toeren

rond dit slachtveld van de zeehond

ze weten niet, dat de mens met hen smeedde, een verbond

Elke nacht er stilte blijft

elke nacht de ochtend bereikt

zonder treurnis en geroep

elke nieuwe dag vreugde vol begroet

De kinderen worden groot en sterk

Ze huppelen mee, de moeders gaan aan `t werk

ze vangen vis, en leren hen overleven

enkel voor wat nodig is vandaag

alleen voor de eigen maag

Geen doodslag voor de fun

geen dwaze marteling door dik en dun

En later als de kleintjes klaar zijn om het leven door te geven

later laat men misschien hun kinderen leven

Later zal men misschien hebben ingezien

dat al wat leeft een kans moet krijgen, of wel tien

Kan het niet, wat minder bont

Vertel het voort, vertel het rond

ela