|
Het waait wel eens.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het waait wel eens in mijn hoofd
het lijkt of ik van mijn hersenen ben beroofd
de ijle ruimte wordt dan immens groot
grijs en zwaar als kokend lood
niets schijnt is nog belangrijk
noch het wezen, noch het zijn
de gedachten als zware wijn
kolken door de open ruimte
als een baby die nog duimde
de ogen ver opengesperd en rond
verwonderd dat hij bestond
maar door die open ruimte word alles weer zo wijds
zo duidelijk en eigentijds
onbeholpen en zwaar in de wolken
denkend ik word straks geholpen
de wind wordt uit mijn hoofd getrokken
het gat weer opgevuld met brokken
brokken van wat ons beschaamd
het harde leven wordt beraamd
boven onze hoofden heen
't wordt vast geen edelsteen
eerder kolen die niet dienen
obers die niet bedienen
enkel lucht wordt ons beloofd
Het waait weer in mijn hoofd.
Ela
|
