In verband met een recent dispuut over plagiaat graag wat volgt : het staat u vrij teksten van mij over te nemen of niet. Bij overname lijkt een bronvermelding mij op zijn minst gepast maar doe je het niet ik zal je niet vervolgen ( tenzij men de teksten commerciëel zou uitgeven) . Laat jouw eigen geweten scheidsrechter zijn, dat volstaat voor mij ruimschoots. De foto's hier zijn meestal van het internet gehaald via Google-afbeeldingen en soms bewerkt door mijzelf. In het vervolg zal ik trouwens ook hiervoor een bronvermelding inlassen. Baron Ernst
Hoe het werkt om van je naam een acroniem te maken.? Kijk bij Bojako !
Zoeken in blog
Inhoud blog
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Een interessant adres?
Hier staat wat
En nog wat
Het bruidsboeket dat het beter wist
klikgevoelige poëzie (het blog van Baron Ernst) door Ronald Milo
>
18-01-2008
Een gelukkige associatie
In de schaduw van het gewaad schaamt haar schaamhaar zich als een gewatteerd jasje in het neutraal licht van de zomer voor die mentaal zo uitvergrote navel die monumentaal gefotografeerd als een hoogmoedig maar karig landschap haar beminnelijke egocentriciteit fascineert
Deze schaamte een geëngageerde maar niet moraliserende prestatie Een bijna-kwinkslag zonder uitschuivers Een zeldzaamheid dezer dagen
Want dit afgetakeld navelbouwsel gemanipuleerd met restauratie technieken kan zelfs nog aan haar meest ingehouden en evenwichtig beheerst genieten uitgelokt door de concerterende onderbuur niet rieken
Er hier Spaans sprekenden op bezoek komen heb ik dan maar een gedichtje in het Spaans geschreven maar veiligheidshalve toch van een vertaling voorzien om de andere bezoekers niet af te schrikken.
.
Tarquinada de la muerte
Porque la muerte non tembla
Avanza,
a su alrededor su facha
Montada sin estribos en potra
Cubierta de setas
Sus muslos sorprendidos
Muequeandos como
Espadas sazonadas
Con el vivo pimiento
De su tronco desnudo
Como ramos de rosas
El almidon de su alma
e su enagua
Invade el rezo
Que nunca diré
Bajo la tela
Desnudeces
El sangre oxida
Me dicho tienes huir
Me dicho no hay tu tia
Me dicho que era mozuela
Ma no quise enamorarme
Verkrachting van de dood
Omdat de dood niet beeft
Naderde ze
Met rondom haar - haar reuk
Gezeten zonder stijgbeugels
op een jonge merrie
Bedekt met zwammen
Haar verraste dijen
Grimassen makend als
Rijpe degens
Met de sterke peper
Van haar naakte borst
Als takken van rozen
Dringt het stijfsel van haar ziel
En haar onderrok
Binnen in het gebed
Dat ik nooit zal uitspreken
Onder de stof
Naakte lichaamsdelen
Het bloed oxydeert
Men zegt me gij moet vluchten
Men zegt mij maak je geen illusies
Men zegt mij dat zij ongehuwd is
Maar ik slaag er niet in verliefd te worden
Maar met die schildpad werd het ook weer niets hoor. Opa had veel liever het sprookje over dat heel mooie meisje vertelt vooral omdat hij daar een knappe ontknoping had voor bedacht met een poolreiziger die haardvuurachtige verhalen schreef voor de radio op zondagavond voor de zevende nacht.. en verliefd werd. op een...
Maar het mocht niet van Oma ....en oma's wil is grondwet hier ten huize. Grondwet die zelfs niet bij eenparigheid van stemmen kan worden veranderd. Al is eenparigheid een wat wazig begrip met een lichte seksuele bijklank, die niet thuishoort in sprookjes en waarvan we dus kunnen afzien in de overdrachtelijke en in de letterlijke betekenis van het woord. Maar goed blijven we bij de feiten.
Dus toch maar een schildpad in plaats van een mooie griet met keitoffe tieten. Een Griekse schildpad kon natuurlijk niet want de buren zijn Turks en opa wil geen ruzie met de buren. Dan maar een waterschildpad daar kon niemand ook maar iets op aanmerken tenzij een vuurvreter maar die hebben we niet in de familie. Maar met de schildpad ging het verhaal zo traag vooruit, zo tergend traag.... dat grootvader vroeg aan zijn kleinzoon of hij nog geen ander diertje kende die in het verhaaltje kon meespelen.
Mijn kleinzoon keek me even met van die grote bolle ogen aan, stomverbaasd over het feit dat hij mee de regie van het sprookje mocht voeren. Anderzijds zat hij er ook een beetje mee verveeld. Want mijn zoon en schoondochter wonen met hun kroost op het platteland en daar zie je tegenwoordig niet zo heel veel soorten dieren meer die geschikt zijn voor sprookjes. Ja, een koe, een paard, een schaap en een kip maar dan heb je het wel gehad. Het is pas in de stad dat je een grote verscheidenheid aan dieren kunt vinden: slangen, alligators, zeeratten, witte muizen, bosuilen, kangoeroes, wasberen, goud-, koud-, en warm watervissen alle soorten hondjes en de meest vreemdsoortige katten. Iedereen heeft wel wat in huis of heeft er net eentje buitengezet. Want in de stad zijn de dieren minder honkvast dan op het platteland.
Je kan een dier in de stad gewoon buitenzetten als je er genoeg van hebt. Dat doe je dan niet in de stad zelf maar in "het platteland van de stad" namelijk een park of een ander soort bosschagie of braak terrein. Er is altijd wel een of andere dame of diervriendelijke genootschap die zich over het lot van het dier zal ontfermen.
Zoiets vind je op het platteland niet. Gesteld dat een boer van zijn koe af wil en ze aan een boom vastbindt en daar achterlaat. Het zal niet in het hoofd van een van zijn collega boeren opkomen om dat dier los te knopen en mee naar huis te nemen en Clara te herdopen in Jozefien en er een met haar naam in het leder gegrifte halsband woor te kopen. Dat doet een boer gewoon niet. Zelfs niet als een voorbijkomend lid van diervriendelijke vereniging een plaatje om de hals van de koe heeft gehangen met " Rescue Me". Meer kan die dierenvriend ook niet doen want wie heeft er nu als dierenvriend uit de stad,( want alle leden van diervriendelijke verenigingen wonen in de stad waar ze niet bang hoeven te zijn voor de wolven uit het bos) -, wie heeft er nu in de stad bij hem thuis plaats voor een koe. Alleen de diepvries is groot genoeg om zo een dier te huisvesten maar daar krijgt het stijve poten van en dat kan ook niet de bedoeling zijn want dan kan die koe niet meer stappen. En in de stad is het nu juist de bedoeling dat je je positie op de maatschappelijke ladder aangeeft door met een bizar huisdier te gaan wandelen. Hoe meer bizar hoe hoger op de ladder. Dus een koe in de diepvries (althans in de stad ) is maar niets en heeft geen elementair nut. Een koe in de diepvries op het platte land daarentegen heeft al jaren haar alimentair nut bewezen.
Neen, een gezonde boer neemt de koe die een ander heeft buitengezet niet mee. Daarvoor heeft hij te veel gezond boerenverstand. Als die koe buitenstaat met bovendien een uitnodigend bordje "Rescue Me" aan de horens, mag je er donder op zeggen dat dit geen koe is om bij de horens te vatten. Daar is vast iets mis mee ! De gekke koeienziekte, mond en klauwzeer of myxomatose !!. Neen bij zo een geval houdt de gemiddelde verstandige boer zich van den domme., Toegegeven dat sommigen daar soms heel weinig moeite mee hebben maar toch; dit is gezonde boerenargwaan! Neen voor zo een stomme streken moet je in de stad zijn. Dit maar om te zeggen dat mijn kleinzoon, omdat hij op het platteland woont, het moeilijk had om een dier te bedenken dat enige nuttige rol van betekenis zou kunnen spelen in een sprookje met een eerder domme trage schildpad als hoofdpersonage.
Dit laatste getuigt natuurlijk van enige vooringenomenheid mijnentwege betreffende de intelligentie van schildpadden. Maar ik kan het ook niet verhelpen dat die trage geschelpte in de voortgang van het sprookje zodanig op mijn systeem begint te werken dat ik er aardig begin over na te denken om voor die schildpad een vlammende Porsche te kopen, nog voor men de prijs van die Porsche uit de berekeningen van de spilindex gaat lichten. Feit dat ik trouwens ten zeerste betreur. Want wat is een index zonder de aankoopprijs van een Porsche, die hoe dan ook tot de dagelijkse gebruiksvoorwerpen behoort van het klootjesvolk. Het lijkt mij zoiets als een krantenwinkel zonder lottoformulieren om een Porsche te winnen.
Tussen haakjes krantenwinkels zijn ook niet meer wat ze waren. Wat vond je vroeger in een krantenwinkel? Kranten, juist ja! En nu? CD's, pantoffels, handboeien, condooms, zweepjes, graszaad, tulpenbollen, ertsen en mineralen, mini-Titanic's en wat men al niet bij een krant of tijdschrift krijgt tegenwoordig. Zomaar gratis tegen verminderde prijs. Volgende maand bij de Nederlandse editie van National Geographics een authetiek stuk poolijs om te bewijzen hoe snel het smelt met de klimaatsverandering. Maar goed ter sprookje nu...
Na enig gedraai met het puntje van zijn tong rond de orthodontische ijzerwinkel die zijn snij- en hoektanden siert als vervangmiddel voor een tongpiercing, klaarden zijn staalblauwe ogen op( die heeft hij volgens oma van mijn zoon , maar ik heb mijn zoon eens van dichtbij bekkeken en die heeft zijn ogen nog) en sprak hij vastberaden: " een slak, opa, ik wil een slak in het verhaal".
Ik trachtte nog de desastreuse gevolgen van deze keuze voor de snelheid van de voortgang het verhaal te beperken door enthousiast uit te roepen "Maar natuurlijk een slak, een zeeslak !"
Maar de kleinzoon had het zo niet begrepen en was het met deze wending in het verhaal niet eens Nu ik hem tot hulpregisseur bevordert had wenste hij die functie op te nemen want onder het motto " van wie gelooft nu nog in sprookjes" zou hij met een goed bestuurde regie, al zijn schoolkameraadjes er van overtuigen dat een grote sprookjeshervorming niet alleen nodig was voor de sprookjeswereld maar ook noodzakelijk voor het voortbestaan ervan. In het bijzonder dan conservatieve sprookjesconservatrice Evita Parbleu, die een congenitale aandoening heeft van haar halswervels zodat ze haar hoofd alleen maar in een horizontale richting kan bewegen en waar mijn kleinzoon een driekoningen boontje voor heeft.
" Neen, opa" sprak mijn kleinzoon met een zeker tremolo in zijn stem die mij herinnerde aan mijn eigen stem tijdens de maandelijkse voordrachten die we als assistent moesten geven: over de drukveranderingen in de slokdarm van de Nieuw-Zeelandse Buidelrat bij het toedienen van E25638 via een catheter in de Schemerzone - voordrachten waarmee wij dachten het lot van de mensheid gevoelig te zullen veranderen in de goede zin maar die bij nader inzien later alleen maar schadelijk bleken te zijn voor het lot van een aantal Nieuw-Zeelandse Buidelratten en hun kunne. Maar ik dwaal alweer af.
-" Neen opa een huisjesslak met keitoffe tieten " sprak mijn kleinzoon op een toon die geen tegenspraak dulde zelfs al was het de Minister van Buitenlandse Zaken die tegen hem zou spreken. Ik denk trouwens niet dat de Minister van Buitenlandse zaken iets heeft tegen keitoffe tieten, maar misschien wel tegen huisjesslakken. Maar je weet maar nooit met Minsiers van Buitenlandse Zaken. Die van Binnenlandse Zaken dat is een heel ander verhaal natuurlijk maar we dwalen opnieuw af. Ter sproke...
-"Nu de bouwgrond zo duur is geworden zullen we in ONS "-[ ja, ik had vrijwillig een stuk van de regie uit handen gegeven en de jonge wolf die mijn kleinzoon is, met een begeerte eigen aan iemand die een sport hoger wil op de maatschappelijke en economische ladder -onder het motto vroeg begonnen is eerst boven -sprak al over ONS sprookje]; nu de bouwgrond zo duur is geworden heeft de huisjeslak een voorbeeldfunctie. Daar moest ik hem in bijtreden wat niet zo moeilijk was want zo hoog zat hij nu ook nog niet op die ladder.
- "En ja ,opa we laten deze slak verliefd worden op Sneeuwwitje net nadat de prins de appel uit haar keel heeft gehaald met een ferm gedraaide tongzoen."zei de kleinzoon, terwijl hij opnieuw een sport hoger stapte.
-Ik zag niet onmiddellijk in hoe Sneewwitje zou reageren op de liefdesverkaringen van een huisjesslak ook al had die keitoffe tieten want volgens mijn bescheiden maar deskundige mening had Sneeuwitje ook al keitoffe tieten cup C of D maar mijn kleinzoon ging stokstijf op een stoel staan boog heel gewichtig naar voor en terug en declameerde toen uit volle borst: "Sneeuwwitje the Sequel" een sprookje voor adolescenten en gevorderden door Opa Milo." Wat een woordenschat die jongen toch heeft zeg. Toen ik nog adolescent was wist ik nog niet eens dat ik zoiets was, laat staan dat ik het kon uitspreken of schrijven. Toen sprong hij gezwind van de stoel en met een stralende glimlach richtte hij zich tot mij: "Jouw beurt Opa"
"Wel, euh, euh... nog niet zo lang geleden, euh... bijna zojuist... om niet te zeggen nu ...en niet te ver van hier, eerder vlakbij...om de hoek... waren er eens een uiterst intelligente schildpad en een huisjesslak met kei.... juist ja... .
"Er was eens in en land hier heel, heel ver vandaan een man. Een ridder of een baron maar het kan ook een zwerver geweest zijn of een landloper maar het was een man, geen vrouw.
Daarmee wil ik geen waarde oordeel vellen over edelvrouwen of zwerversvrouwen en het is ver van mijn bedoeling om een vergelijking te maken tussen zwerver- of edelvrouwen en zwerver- of edelmannen. Ik bedoel dus maar alleen en zonder verdere bijbedoelingen: dat hij van de mannelijke kunne was.
Hij of in dit geval dus zij had ook een vrouw kunnen zijn. Dat zou aan het verhaal niets veranderen; integendeel misschien zelfs. Maar gezien de anatomische omstandigheden was hij nu eenmaal geen vrouw maar een doodeenvoudige man.
Het was een man. Een doodgewone, doordeweekse man van dertien in een dozijn. Je zou haast kunnen zeggen, voor hen die van wiskundige precisie houden : het was een vrouw -2 + 3, als je verstaat wat ik bedoel. Boven 2 onder 3.
Maar zelfs dergelijke vergelijkingen zijn niet van vooroordelen gespeend. Want het eindseltutaat of in dit geval het verschil is + 1 is en dus positief. Daar waar het in feite objectief, volgens de huidige geldende maatschappelijke maatstaven, nul of neutraal dient te zijn.
Ja, hedendaagse sprookjes dienen nu eenmaal op deze manier te beginnen want anders worden ze algauw als seksistisch pamflet naar de vuilbak verwezen. Er was dus een, ik zeg het nogmaals, zonder seksistische bijbedoeling, een man.
Of laat het ons algebraïsch uitdrukken - dan kan men er zeker geen bijbedoelingen achter zoeken -: gegeven is : " a = man". En gegeven blijft gegeven zou mijn kleinzoon zeggen. Begrijp mij niet verkeerd het zou evengoed mijn kleindochter kunnen zijn die dit gezegd heeft. Het zou aan de inhoud van het verhaal weinig of niets veranderen.
Maar het was dus niet mijn kleindochter maar mijn kleinzoon. Dat hij van mannelijke kunne is doet hier niets ter zake. Voor hem wel natuurlijk want mijn kleinzoon wil onder geen beding een meisje zijn maar voor het verhaal op zich verandert het natuurlijk niets, helemaal niets.
Ik hoor u al zeggen dat mijn kleinzoon slecht opgevoed is omdat hij geen meisje wil zijn. Dat wij hem hadden moeten bijbrengen dat er geen enkel verschil is in maatschappelijke waarde tussen een meisje en een jongen. Dat het dus helemaal niet uitmaakt of hij nu een jongen of een meisje is.
Meer zelfs dat wij de waarheid misschien een klein beetje geweld hadden moeten aandoen en hem voorhouden dat hij misschien beter toch een meisje geweest was omdat hij dan samen met de andere meisjes zou kunnen spelen op familiefeestjes. Iets wat hij nu pertinent weigert. Ook al is hij de enige jongen in de familie, op zijn klein broertje na.
Maar die is nog geen twee en telt dus in de maatschappelijke rangorde niet mee. Althans niet volgens mijn kleinzoon en kleindochters. Hij is lief en dient om mee te spelen en zelfs te vertroetelen maar op de maatschappelijke ladder is deze jongste kleinzoon als het op rangorde aankomt van geen tel. Hij komt helemaal onderaan de ladder.
Dat heeft op zich niets te maken met het feit dat een een jongetje is hoor. Neen zijn tweelingzusje telt op diezelfde ladder ook niet mee. Dus daar zit het al goed..
Aan hen, die dus denken dat ik mijn kleinzoon niet de evenwaardigheid van de geslachten heb uitgelegd, wens ik te zeggen: we hebben het geprobeerd. Gisteren nog heb ik hem met hand en tand uitgelegd dat de bloemetjes volledig evenwaardig zijn aan de bijtjes en omgekeerd.
Mijn kleinzoon keek me diep in de ogen en zweeg een paar ogenblikken en trok een heel ernstig gezicht.
Ondertussen dacht ik aan al de argumenten die in mijn tijd voor het grijpen lagen om te verantwoorden waarom je als jongen geen meisje wilde zijn. Een meisje kon geen gendarme worden, geen soldaat, geen pompier, geen voetbalist, geen gevechtspiloot en tal van die andere op de hoogste maatschappelijke ladder gequoteerde beroepen , die buiten het bereik van de meisjes lagen. Want de maatschappelijke ladder was toen nog een ladder en geen dansvloer.
Maar helaas ( alweer seksistisch ; helaas dient dus vervangen te worden door :"gelukkig maar ") al deze realiteiten zijn ondertussn achterhaald. Binnenkort kent de strijdmacht nog alleen maar vrouwen . En dan wordt het pas oorlog wou ik denken.
Maar ik wist vrijwel onmiddellijk dat ik verkeerd bezig was. Dat is pas een seksistische uitlating ;dacht ik. Dat wou ik nu juist per se vermijden.
Gelukkig kan mijn kleinzoon nog geen gedachten lezen of van die sterke voorgevoelens hebben zoals sommige vrouwen dat kunnen want het is een mannetje. Alweer seksistisch dacht ik.
Zou het dan toch waar zijn dat mijn generatie opgegroeid is met ...dat het verankerd ligt in onze genen die ondertussen uit schaamte snel gemuteerd zijn. ? Ik voelde althans diep met de jongen mee want ook ik zou nooit een meisje willen geweest zijn toen ik zo oud was als hij.
Nu echter, nu de kinderen van huis zijn en de kleinkinderen op bezoek komen en ik door de feministische beweging bewerkt ben en de voordelen van "het nieuwe man zijn" volledig heb ervaren ligt dat enigzins anders maar vroeger zou ik nooit een meisje willen geweeest zijn. Nooit ! Zeker weten ! Ik schaam mij daar diep over omdat ik nu als volwassen nieuwe man besef hoe verkeerd dit was.
Maar als kind ? Ik dacht : al goed zeg , als hij geen meisje wil zijn wat zou dat ? Dat is toch zijn , -zij het weliswaar volgens ons volwassenen verkeerde,- mening, maar voor hem maakt het niets uit. Hij is per slot van rekening toch maar een jongen.
Toen opende mijn kleinzoon plots de eerder verbeten gesloten mond.
-" Zonder te willen seksistisch zijn opa", zei hij.
Ik wist op zijn ouderdom nog geen eens wat seks was laat staan dat ik wist wat seksistisch was ! Vuile manieren ja dat kende ik. Dat vuile manieren ook manieren zijn zou ik pas veel later ontdekken. Ik schreef op de universiteit nog steeds seks met een x ( sex naar analogie met six, van de Sixtijnse kapel weetje wel )
"Nee opa, ik wil geen meisje zijn omdat ik dan misschien kindjes moet kopen".
Voilà zie; de kinderen van tegenwoordig zijn veel beter voorgelicht dan wij in onze tijd. Zij kennen ten minste het verschil tussen een jongen en een meisje. Zij moeten later alleen nog maar leren dat er geen verschil is. Dus net het omgekeerde als in onze tijd. Maar de kleinzoon onderbrak mijn gedachtengang.
" Want opa ik zou met die centjes liever een mooie auto kopen voor mij en mijn vrouw".
Mijn kleinzoon is dus niet van enig aan egoïsme gepaard altruïsme gespeend maar de proef op de som van het verschil was toch niet wat ik er van verwacht had. Over vrouwen zal ik hem toch nog het een en het ander moeten bijbrengen, dacht ik. Zoals het voor een opa hoort zou ik het hem eens via een sprookje duidelijk maken zie. Ik zou eens de verschillen opsommen.
"Er was eens in een land hier heel ver vandaan een dame. Een hele mooie dame... Een ongelooflijk mooie dame ... Ze was zo ongelooflijk mooi dat ....Mijn kleinzoon zat aan mijn lippen gekluisterd en luisterde aandachtig.... maar toen riep mijn kleindochter.
-"Oma, mama .. opa zit hier tegen onze Gert-Jan weer seksistische verhaaltjes over sexy-madammen te vertellen. "
-"Ach , zei oma, met een diepe zucht...laat hem.. het haalt toch niets uit en daarbij kind zolang de mannen alleen maar over mooie vrouwen praten doen ze niets verkeerd."
-"Neen," voegde mijn schoondochter er geniepig en met een veelzeggende blik naar mijn zoon, die met een van de twee, in de maatschappelijke rangorde nog niets betekenende, kinderen aan het spelen was, aan toe:" Ze doen dan helemaal niets meer. Alleen maar zeveren ..."
"Janneman jongen",mompelde ik geërgerd, "er was in een ver, heel ver land een engel.. Je weet engelen hebben geen geslacht... "
-"Als ze geen geslacht hebben zijn het toch meisjes" .. zei mijn kleinzoon...".want meisjes hebben ook geen pietje."
-"Meisjes, meisjes "riep de tweejarige kleinzoon, die nog te jong is om in de maatschappelijke rangorde mee te tellen... "meisjes "... en zoals zijn ogen fonkelden leek hij het over iets heel heerlijks te hebben...
Wie ben ik om een kind, zonder maatschappelijke rangorde en dus per definitie spontaan, tegen te spreken....
Ik herbegon. "Kindjes er was dus in een heel, heel ver land een hele mooie schildpad.... "
Jullie weten het of jullie weten het niet maar ik kon het vrij goed vinden met Titipoes. Wij waren het vaak niet eens en slingerden dan wel eens verwijten naar elkaars hoofd maar dit werd goed verdragen. Maar gisteren verneem ik dat Titipoes de handdoek in de ring gooit. Tot daar aan toe. Maar als reden geeft ze op dat ze teleurgesteld is !n het Senniorennet omdat het toelaat dat een blog dat op zijn felst wat "soft porn" of een beetje bloot op de eerste plaats staat. Ik kan aannemen dat ze geschrokken was toen haar kleinzoon tot de ontdekking kwam dat het geprefereerde blog van de "oudjes" er een was van " vuile manieren" zoals het ventje zo plastisch uitdrukte. Maar daarom stoppen ?
In de eerste plaats vind ik dit als reactie van een volwassen iemand die met de godsdienst en traditionele geplogenheden nogal eens de vloer aanveegt ( en vaak terecht) een wat overdreven puriteinse reactie. Vooreerst " vuile manieren". Ik zou dat ventje uitleggen dat sex toch iets anders is dan "vuile manieren" alleen want anders gaat het kind misschien de weg van Jezuïtisme op. Weglopen in verbolgenheid in plaats van er een vlammend betoog tegen af te steken. Het zal door het verschieten geweest zijn zeker Want anders gaat het om iets dat ik misschien "schijnheiligheid" zou durven noemen.
Titipoes weet drommels goed wie Opapat is. De man maakte samen met de Franse Belg, Brabbes en -ik zal haar "lady X" noemen - , deel uit van het zogenaamde VUURPELOTON. Een blog dat in elkaar gestoken was om mensen te kloten en op stang te jagen, om zo onrechtstreeks de eigen ranking wat op te krikken. Dus van wat gemanoeuvreer is deze Opapat zeker niet vies. Dit blog en de erop volgende afkooksels ervan waren ook niet vervaard van een stukje bloot. Wel Titipoes heeft deel uitgemaakt van een van deze vervolgblogs. Opappat zal voor haar dus geen onbekende geweest zijn en een beetje bloot moet er dan volgens haar toen toch wel doorgekund hebben gezien haar deelname aan deze blogs. Of is anonimiteit een voorwendsel waarom iets mag dat anders niet mag ? Schijnheiligheid heet dat ?
Nu , wanneer haar kleinzoon ontdekt dat er bij de oudjes waar meme ook schrijft, bloot op het menu staat. Dan is haar reflex. Ikke weg. Ikke met dat "vies" gedoe geen uitstaans, hoor manneke. Ik noem dat ook schijnheiligeheid.
Uiteraard zijn er kwalitatief veel betere blogs dan dit maar dan de Heilige Rita gaan uithangen en de handdoek in de ring gooien? Waarom ? Uit verontwaardiging. ? Laat mij lachen . Titi vindt het zelfs niet erg als op een blog waar een vriendin (?) van haar beledigd wordt door een aap die in een hoerekot de clown gaat uithangen en dat fier op zijn blog zet, om daar tegen te reageren. Wegenshet feit quote "dat ze dan moet reageren op de helft van de wereld " unquote en nu ineens zwaar geschokt?? Ik noem dat schijnheiligheid
Men zou ook kunnen vermoeden dat de ranking haar toch niet zo onverschillig laat als ze wil laten blijken en dat het haar tegenstaat dat een blog van dergelijk lage kwaliteit op nummer één prijkt. Terwijl zij toch wat beter jounalistieke kwaliteiten in huis heeft ! Het zou kunnen maar ik ben niet erg geneigd om dit te geloven maar mocht het zo wezen dat is dit schijnheiligheid.
Maar omdat ik het altijd zo goed heb kunnen vinden met Titipoes zal ik maar denken dat ze het bloggen zowat spuugzat was. Zich als Einzelgänger steeds maar afzetten tegen de kleinburgerlijkheid en daar vriend noch vijand voor sparen. Van vrienden (in de betekenis van kennisssen) nog al eens wat kritiek moeten slikken en die kameraden afstoten met steeds dezelfde op de door eigen oordeel gebaseerde hardvochtigheid van de zich langs de lijn bevindende toeschouwer die op geen enkel moment emotioneel deelneemt en dus buiten het gebeuren staat, oordeelt maar geen verantwoordelijkheid neemt voor wat hij of zij verkondigt; dat gaat soms doorwegen en de ergste Einzelgänger heeft wel al eens een schouder nodig om bij uit te huilen. Dat ze die schouder niet binnen het seniorennet hoeft te zoeken zal ik niet ontkennen ze heeft wel beter. Maar wie is er nu niet gevoelig voor de afkeuring door een ander ? Hoe groot je gelijk ook moge wezen , op den duur gaat zoiets wegen. Het weegt soms niet meer op tegen de liefdesverklaringen die je supporters uitschreeuwen en van wie je weet dat ze het vaak toch niet echt menen. Dat het bloggen door haar niet serieus werd genomen zal ik dan ook maar tot de uitspraken rekenen die men rangschikt onder de noemer van een leugentje om beswil. Als je het niet serieus neemt dan ja je al snel afhaken want wat voor zin heeft het om te hameren op wat je weet dat toch niet voor verbetering vatbaar is. Dat doet toch geen zinnig mens. Iedereen die wat schrijft doet het opdat het zou gelezen worden en met in het achterhoofd dat er toch wel iemand er iets zal aan vinden, het apprecieren. Maar ze was het bloggen "spuugzat", maar werd er gelijktijdig ook door "gefascineerd" ( v.b. ze zou voor nieuwjaar niets meer schrijven maar kon het toch niet laten ik ken dat gevoel ook ik ben door dit verdoemde medium gefascineerd ) . Door dit middel waar ze onvervaard haar -het mag gezegd- kwalitatief hoogstaand "ei" kwijt kon en de onaangenamen verrassing met de kleinzoon en de ranking van Opapat was de aanleiding om de handdoek in de ring te gooien. Iets waar ze nu al spijt van heeft waarschijnlijk. Ik zal dit maar denken want het alternatief is die "schijnheiligheid" en dat zou mij van haar wel echt, echt "pijn" doen. Hoe dan ook ze neemt hier een loopje met de waarheid en dat had ik echt van haar niet verwacht.
Arlington kerkhof is het kerkhof waar de Verenigde Staten hun helden begraven. Het is een heel ernstig kerkhof. Maar Leonard Matlovich heeft er zijn verdiende begraafplaats niet gekregen. Hij was de allereerste Amerikaanse militair die in 1988 bekendmaakte dat hij homo was. Hij kon dus niet begraven worden tussen al die heldhaftige krijgers. Het Congressional Cemetery werd dan ook zijn begraafplaats. Dit kerkhof op een heuvel bij de Anacosta rivier werd oorspronkelijk ontworpen als een soort Westminster Abbey voor Washington. Alle belangrijke politici en helden der natie werden er begraven tot 1835. Toen werd het vervoer beter en werden deze hooggeplaatstse heren naar hun thuisstaat overgebracht om daar met de nodige eer begraven te worden. Na 1835 werden er ook rijke families en stillaan ook gewone mensen begraven op dit kerkhof. Er liggen bekende suffragettes begraven en ook Pushmataha, het opperhoofd van de Indiaanse Choctaws, die als eerste zijn land terugeiste van de federale regering. Ook het eerste verkeersslachtoffer van Washington D.C. een kind van amper tien toen ze door een auto werd aangereden ligt hier begraven. Niet zo heel ver van J.Edgar Hoover trouwens. Hoover, de man die in 1935 de F.B.I. stichtte en er plak bleef zwieren tot zijn dood in 1972. De jarenlang meest gevreesde man van de V.S. die duizenden mensen en organisaties bespioneerde en wiens hele leven er geruchten gingen dat hij homo was heeft hier zijn laatste rustplaats. Hoover heeft nooit toeggegevn dat hij homo was en gedurende 44 jaar een paar vormde met Clyde Tolson. Hij liet wel een rustplaats naast zijn graf reserveren voor .. inderdaad Clyde Tolson.
Maar keren we terug langs de lanen van dit door de autochtonen druk bezochte kerkhof , waar in de veertiger en vijftiger jaren van vorige eeuw zelfs gepicknickt en gefeest werd, terug naar de rustpaats van Leonard Matlovich. Het is een mooi zwartmarmeren steen met twee roze driehoeken zonder naam maar met een aangrijpende tekst : Hier ligt een Homo Vietnamveteraan, toen ik in het leger was gaven zij mij een medaille om twee man te doden en gooiden me buiten omdat ik er een liefhad.
Ondertussen liggen hier al tientallen homo soldaten begraven want op het officiлle militaire kerkhof van Arlington zijn ze niet welkom. Ook nu nog worden soldaten uit het leger ontslagen als ze te "openlijk" homo zijn. Geen van de toeristische rondleidingen brengt zijn gasten naar dit kerkhof. Washington blijft nu eenmaal een conservatieve stad in een "oubollig conservatief" land.
drie gewesten (Vlaanderen- Franstalig gewest waarbij het Duitstalig landsgedeelte is aangesloten en het Brussels Hoofdstedelijk gewest)
Drie gemeenschappen de Vlaamse gemeenschap ( Vlamingen en de Vlaamse Brusselaars), de Franstalige gemeenschap (Walen en franstalige Brusselaars) en de Duitse gemeenschap.
Verder uit 10 provincies (Oost- en Westvlaanderen, Antwerpen, Limburg, Vlaams-Brabant, Waals-Brabant, Henegouwen, Namen, Luik en Luxemburg) en de Brusselse agglomeratie van 19 gemeenten.
De gemeenshappen zijn er gekomen omdat er in België grote CULTURELE verschillen bestaan tussen deze drie gemeenschappen. Oorspronkelijk waren de bevoegdheden van de gemeenschappen dan ook beperkt tot culturele aangelegenheden ( beleid over cultuur, bibliotheken, jeugd, radio en televisie). Later zijn daar andere bevoegdheden bijgekomen. De zogenaamde persoonsgebonden aangelegenheden: beleid voor gezondheid (--voornamelijk preventief want de gezondheidsZORG en de ziekteverzekering blijft federale, Belgische materie--) en verder welzijn en beleid voor gehandicapten en bejaarden. Maar ook het beleid voor het onderwijs en het gebruik der talen behoort tot de bevoegdheid van de gemeenschappen
De gewesten zijn eigenlijk tot stand gekomen door ECONOMISCHE verschillen tussen deze gewesten. De bevoegdheid van de gewesten liggen dan ook op het gebeid van de economie en de materie die economische gevolgen kan hebben ( landbouwbeleid, huisvestingsbeleid, energiebeleid maar ook tewerkstelling, openbaar vervoer en openbare werken). Daar de gewesten ook territoriaal bepaald zijn ( dus begrensd zijn) hebben zij ook hun zeg over plaatsgebonden aangelegenheden zoals milieu en ruimtelijke ordening.
Voor alle andere zaken is de Belgische federale regering via kamer en senaat bevoegd.
Nu moeten in al die instellinge beslissingen genomen (parlement) en uitgevoerd (regering) worden daarvoor is dus een regering en een parlement nodig.
Aan de top staat dus de Belgische of federale regering , die bij Verhofstad III bijzonder klein gehouden is :veertien ministers en geen staatssecretarissen. Een premier, zes Nederlands- en zeven Franstalige ministers. Het Belgisch federale parlement bestaat uit de senaat met 71 senatoren en een kamer met 150 leden. Verder:
De Duitstalige gemeenschap beschikt over een parlement (25 leden) en regering
De Franstalige gemeenschap beschikt over een parlement (94 leden) en regering
De Vlaamse gemeenschap en het Vlaamse gewest beschikken over één parlement en regering (124 leden)
Het Brussels gewest beschikt over een parlement (72 Fr + 17 Vl = 89 leden)en regering
Het Franstalige gewest beschikt over een parlement en regering (75 leden)
In totaal dus 628 man in de praatbarakken.
Het Vlaams parlement en de Vlaamse regering is zowel bevoegd voor gewest als voor gemeenschap. In Wallonië zijn er voor gewest en gemeenschap twee aparte parlementen en regeringen. Dat er voor gewest en gemeenschap in Vlaanderen maar één parlement en regering is geeft soms eigenaardige toestanden. Na het vertrek van Yves Leterme en Inge Vervotte werd Kris Peeters Minister president. Voor de opengevallen posten van Welzijn en Openbare Werken waren er twee kandidaten Hilde Crevits ( uit West-Vlaanderen ) en de Brusselaar Steven Van Ackere. Deze laatste kon alleen maar minister van Welzijn worden ( een gemeenschapsmaterie) want Openbare Werken is een materie voor het gewest en Van Ackere is een Brusselaar en Brussel behoort niet tot het gewest Vlaanderen maar als als Vlaamse Brusselaar maakt hij wel deel uit van de Vlaamse Gemeenschap en dus kan Welzijn tot zijn bevoegdheied behoren. Eenvoudig toch !
Een ander typisch voorbeeld is bv dat het Brussels gewest kan afkondigen dat er in het gewest geen jachtzeizoen bestaat er mag dus niet gejaagd worden. Een evenzwijn in het Zoniënwoud bedreigd door een Vlaamse of Waalse boswachter rept zich dus best naar het Brusselse deel van het woud om daar asiel te vragen. Leg dat maar eens uit aan een Nederlander of een Fransman.
Maar het is nog niet gedaan want in Brussel kregen zowel de Vlaamse als de Franstalige gemeenschap een Culturele Commissie: de Nederlandstalige Comissie voor Cultuur van de Brusselse Agglomeratie en haar Franstalige tegenhanger die van naam veranderd zijn in de Vlaamse en Franse Gemeenschapscomissie. Er is ook nog een Gemeenschappelijke Gemeenschapscomissie.
Begin 2007 veranderde de communauté Française in alle stilte haar briefhoofden met als titel "Communauté Wallonie-Bruxelles", daarme een claim op Brussel leggende.
Maar helaas zijn we nog niet rond want aan het hoofd van elke provincie staat ook een gouverneur, bijgestaan door een bestendige deputatie ( soort regering) en een provincieraad (allen metook hun bevoegdheden). Voor Antwerpen telt de provincieraad 84 leden, Oost-Vlaanderen 74 leden, Vlaams Brabant 84 leden. Laat ons gemiddeld 10 x 80 man nemen = 800 provincie raadslenden
Op het laagste echelon vindt men dan de burgemeesters en hun schepencollege ( ook een soort regering) en de gemeenteraad. Er zijn 589 gemeenten met, afhankelijk van de grootte van de gemeente 7 tot 55 gemeenteraadsleden. Laat ons een gemiddelde van 25 gemeenteraadsleden nemen . Dit maakt 14.725 gemeenteraadsleden.
In totaal ( alle parlementen enz bij elkaar komt dit ongeveer neer op 16.153 of 1 verkiesbaar persoon per 650 inwoners of 1 per 2 km²). Dit aantal lijkt dus niet zo gek veel maar de structuur is te ingewikkeld.
Moet er nog zand zijn ? Welke kat vind nog haar jongen terug in deze wirwar van van regeringen, parlementen, comissies, bestendige deputaties, schepencolleges. en raden. Om nog niet te spreken over wie nu precies bevoegd is waar en waarom en vooral voor wat ? Een staatshervorming in de zin van een staatsvereenvoudiging lijkt mij geenszins een overbodige luxe.
Mijn vrouw vindt dat ik eigenaardige hobby's heb. Neem nu bijvoorbeeld heraldiek. Zij vindt er niets aan aan al die wapenkleuren en figuren. Daarnaast vindt zij het, , zij het ( tweemaal zij het dus ) een vrij onschuldig , maar nutteloos tijdverdrijf. Wel zij heeft ongelijk. Want neem nu de de sprookjes van Du Perault, met name Assepoes. Die paste een glazen schoentje zo denken al de gewone stervelingen. Mis poes , miss Assepoes heeft nooit een schoentje van glas gedragen en nog minder er eentje gepast. Het was geen schoentje van "verre" ofte "glas " in het Frans maar een schoentje van "vair" ofte " grijsblauw " vel. In de heraldiek is deze term bekend als zijnde een vacht ( naast hermelijn) afkomstig van een grijsblauw eekhoorntje. Het schoentje van Assepoes was dus niet van glas maar van eekhoornvacht. Dat was trouwens veel gemakkelijker om op te gaan .Ik zie ze daar al pikkelen met haar glazen muiltjes op de trap van het koninklijk paleis. De scherven vlogen in het rond. Maar op zachte, vellen schoentjes van een het zeldzame eekhoorntje. Dat was wat anders voor haar assepoezelige voetjes dan die glazen bazaar. Al zou een zekere Michel daar misschien wel anders over denken, maar Gaia bestond nog niet in de tijd dat de dieren nog spraken en voor zich konden opkomen zoals den vos "Reynaerde" zo goed illustreert..
In de heraldiek heeft men als basiskleuren voor het schild 1/De metalen : goud en zilver (respectief ook als geel en wit gebruikt) 2/De kleuren : keel (=rood =de kleur van een keel =in het frans geuelles) sabel (=zwart en geen zavel = frans sable)) (l)azuur (=blauw= fr. azure) sinopel (=groen = fr.sinople) verder kent men in de modernere heraldiek ook nog oranje, bruin, purper en vleeskleur. Een van de basisregels in de heraldiek is dat men nooit metaal op metaal gebruikt of kleur op kleur al zijn er wel uitzonderingen. 3/De vachten ( fourures) : hermelijn (hermine), vair en afgeleiden.
Zo zie je maar dat heraldiek zeer nuttig is al is het maar om de ware aard van de sprookjes te kunnen doorgronden. Glazen schoentjes dat gelooft toch geen kind.
In deze nieuwe rubriek zullen jullie een aantal beroemde schilderijen worden voorgesteld . We vatten aan met een werk dat zich in de Uffizi galerij te Florence bevindt. Het is van de hand van Sandro Botticelli. Het is gemaakt met tempera op canvas en stelt de geboorte van Venus voor. In tegenstelling met de legende, waar Venus geboren wordt uit het schuim van de golven, belandt ( letterlijk te nemen) Venus hier op bij een eiland. Reeds in de oudheid was de schelp immers een metafoor voor vagina. Een gestileerde versie van het gelaat van de Venus staat op de Italiaanse munten.
Het volgende schildreij bevindt zich in het Louvre het is van de hand van Ingres die het in 1814 schilderde. Het stelt een odalisk ( een blanke haremslavin) voor. Vooral het aangezicht is bijzonder uitdrukkingsvol en straalt een ingehouden sensualiteit uit. Het licht wit bepoederde gelaat doet wat denken aan een geisha, het Japanse evenbeeld van deze cover-girls uit de negentiende eeuw. Opmerkelijk is ook de waaier van pauwenveren en de pijp aan de voeteinde van het bed. We zouden kunnen spreken van een " Madame Pipe ( met een e) avant la lettre". Het werk ontlokte dan ook aan tsaar Alexander (zijn catalogus nummer ben ik vergeten) de bedenking " ceci n'est pas seulement une pipe" waarop lord Buckinghampalace droog reageerde met een "ni un pape". Het moge onze zuiderse landgenoten een hart onder de riem zijn dat zelfs de Engelsen toen Frans spraken. Er is zelfs een legende, maar het blijft natuurlijk een legende, waaruit zou blijken dat in de tijd dat de dieren praten ze ook een soort "Koeterfrans" spraken. Dat is trouwens ook de reden waarom ze er mee opgehouden zijn. Te veel last met de vlaamse gaaien.
Beide schilderijen werden onlangs gerestaureerd in het Radarlaboratorium voor Middelfrequente Irradiatie en Laser Ozonisatie ( het zgn R.M.I.L.O) . Indien voldoende bijval wordt geoogst kan deze reeks een eventueel vervolg krijgen.
Ik geef er de brui aan. Ik kap er mee. Het is gedaan . Uit. Fini. Ende. The end. Finito. Koniec. Mijn wereld is vandaag tweemaal ingestort. En ik wist het op voorhand. Ik wist het. En toch heb ik het gedaan. Ik ben gaan sjoeren (kijken) bij sjoeken. Naar de schrijfsels van mijn boezemvriendin Titipoes op het blog van madammeken. De naam sjoeken alleen al. Wie is er nu in godsnaam op den openbare internetweg voor Jan en Alleman met of zonder pet een sjoeken. Zoiets doe je toch niet of ge moet een pateeken zijn. Ik dus naar dat blog en inderdaad. Helderrood satijn , veel blinkende lichtjes ! Moet er nog zand zijn !! Een caberdoesjken naar de eerste goesting. Wel een deftige caberdoesj, dat wel en hygiënisch. Schoon pull-overkens, hoge naaldhakken, reukflesselkens van Dolce & haar lesbische vriendin Gabana, Coco en zijn Chanel, Boss, sjaaltjes van Waf-Waf, kleedjes van Versatelli, frakskens van Valpolicella, bloezen van Him & Hum, jassen Valenciana & Paëlla, dassen van Papa Number One en ondergoed, ondergoed, massa's ondergoed en alles proper gewassen en gestreken. De zweepkens en de dildo's zullen wel wat verder liggen zeker bij het capootjes verdeelmaschjien en ook:" Het zal hier niet "verniet" zijn". In zo een chique keet en zo een dure escortmadammen. Een coupken van hier een coupken van daar en voor ge het weet zijt ge gepluimd en sta je weer op straat. De broek vol goesting en de portefeuille leeg.
Ik had het kunnen weten. Ik ben bij die madam,- zeg maar madammeken zegt ze altijd- vroeger al eens gaan sjoeren. Een man van de wereld moet van alles wat kunnen meespreken nietwaar en eerlijk gezegd de artikels in de playboy zijn toch ook van de slechtste niet. Zeker niet de hoog-staande rubriek "centerfold". Maar goed, ik was dus gaan kijken en ik viel daar direct op een tettengaraazje (tietengarage, bh) met zwarte tierlantijntjes, floerenhollekens, broderiekens, franjekens, borduurselkens, kantjes en stikselkens afgezet met diamantjes, parelkens, briljantjes, amethystjes enfin, een streling voor oog en tepel. Maar niet te betalen zeg !! Voor dat onnozel stuksken stof kon je zeker duizend spaarpotjes met knikkende negertjes vullen met stukjes van 1 eurocent. Zilverpapier aanvaarden ze helaas niet meer wegens de transportkosten en omdat ze er toch niets kunnen mee aanvangen . Enfin allemaal duur zeg. Het is niet te geloven wat dat vrouwvolk uitgeeft om er eigenlijk maar juist gelijk een ander uit te zien.
Dus ik met een klein hartje daar binnen bij dat sjoeken. Allemaal veloeren gordijnen tot op de dikke wollen tapijten op grond. Maar proper zeg. Als het nu geen tapis plein geweest was zou ik zeggen dat ge er van de grond kon eten. De bel ging niet en het was er muisstil ( muisstil past in deze omgeving beter als doodstil ). Ik doe mijn schoenen uit, spuit er beetje "Chanel Nr 2 for Men" op mijn voeten - ( men is iedereen dacht ik dus ook ik) en sluip verder op mijn kousenvoeten. Ik begon eigenlijk al een beetje geruster te zijn want het bleef muisstil en normaal is ons Titi toch niet tot zwijgen geneigd. Haar praatbarakje heet niet voor niets " Bij Titipoes de praatjesmaakster". Ik dacht - geen lawijt- geen Titi. . Maar het was zonder de waardin en slavendrijfster Sjoeken gerekend. Want een beetje verder. Wat zie ik ? Een vitrine. " Lap" , zei ik tegen mijzelf- want in dergelijke omstandigheden klap ik alleen tegen intelligente mensen-, "ze is erin gelopen, ze hebben haar liggen". En ik was er niet ver naast want ik wandel een beetje verder en wie zit er daar in die vitrine, in een zetelken, met een grote vaas achter haar , kortgerokt tot boven de welgevormde knieën en halverwege de dijen, opgepompadoerd gelijk een ambaleineken ( uitgesneden prentje op geglaceerd papier van voor WereldOorlog II) . Zij die niet pakt op papier gepakt, en wie weet hoeveel keren al, maar niet door het papier. Mijn idool, mijn afgod van de litteratuur ( ik schrijf dat hier speciaal met twee t's om de ernst en het drama van de situatie te benadrukken). Mijn wereld viel in.
Mensenhandel van de ergste soort en dat madammeken is niet aan haar proefstuk, hoor. 79 heeft ze er zo al aan de haak geslagen. Rayaake, Brabantse Beauty, Titipoes, Mandy, Annechiena... ik moet er toch geen tekeningetje bijmaken zeker ? "Escorte en geen Ford - Picasso maar geen Citroën, Mondeo ..en nog altijd geen Ford. Jongens , jongens. Een chance dat ze mij niet gezien had. Stel u voor dat uw idool, iemand die ge al maanden op een "piëdestal" gezet hebt, die ge op uw handen draagt als een "piëta", waarvoor ge de zuiverste platonische liefde koestert die ge u maar kunt indenken, door de vitrine naar u knipoogt, tegen de ruit tikt met haar rode laknagels en zegt 125 Euro. Van het verschieten zou ik geen eens meer kunnen omrekenen hoeveel oude Belgische franken dat is. Ik weet zelfs niet of ik genoeg tegenwoordigheid van geest zou hebben om met een ernstig gezicht te zeggen: "Madam dat is niet te duur voor dubbel glas".
Met het hart in de schoenen, die ik nog steeds in mijn handen had, sloop ik naar de uitgang niet zonder nog enige fijn gecostumeerde playboy's tegen het lijf te lopen. Maar ik negeerde hen, ik ben tenslotte geen tv-vedette. Maar komt er daar opeens ook zo geen parkeerwachtster, helemaal in 't zwart leder met handboeien op mij af. Ik denk: " mij niet gezien" en inderdaad zij had mij niet gezien en ik verstop mij achter een zwaar fluwelen gordijn. Als die parkeerwachtsteres voorbij stapt zie ik dat ik mij vergist heb. Het is een madam uit het circus met een zweepje en ze drijft een zekere Sinte-Pedro, volgeladen met pakjes met grote strikken, voort. Blijkbaar had die zich ook al eens door madammeken laten strikken . Ik hoor haar zeggen, net als ze bij mij voorbijkomt : "Madame Titi, hier zijn de onderbroeken van Sint-Niklaas voor uw klandizie". Weet ge wat er door u, als zuiver platonistisch verliefde literatuureluurder, heen gaat op zo een moment? Neen, mijne heren of dames ge weet dat niet. Dat moet ge beleefd hebben. Ge moogt nog Herkuul heten en er desnoods een zijn dat kunt ge aan geen mensen beschrijven. "Hier zijn de onderbroeken van Sint Niklaas". Niet alleen mijn literatuurwereld stortte in maar al het vertrouwen in de heilige Sint en de Heilige Kerk, waarvoor madame Titi zo haar best gedaan had om het er bij mij, de eeuwige atheïst en twijfelaar, in te krijgen -met één slag weggevaagd. Weg, foetsjie. Sint Niklaas een hoereloper ! En dan nog met Titi ! Ik kan het niet geloven. Mijn lichtend voorbeeld, mijn licht in de duisternis, mijn lichtend pad, mijn kandelaarken, mijn spotje, mijn spaarlampken... het licht is uit.. de vertoning is gedaan... de clowns kunnen naar huis gaan op hun kousevoeten.
Ik trilde als een hespenblad van verontwaardiging. Nu is mijn ervaring met trillende hespenbladeren eerder beperkt en langzaam kwam mijn beneveld verstand op zijn positieve. Ik voelde effekens langs een holleken in mijn broekzak of mijn onderbroek nog op haar plaats zat. Gelukkig wel maar het was een magere troost. De onderbroeken van Sint Niklaas voor haar klandizie. Klandiezie ? Ik mocht er niet aan denken of ik ging onmiddellijk een kwatrijn vol kommer en kwel schrijven. Maar in een etablissement als dat van madammeken vindt je zomaar geen kommer en nog minder kwel. Kwijl ja maar geen kwel.
Hoe dan ook ik kwam te laat. De honderden plannen die op die vijf minuten door mijn hoofd schoten -zodat ik schietende hoofdpijn had- en die ik in elkaar geknutseld had om mijn godin, madam Titi van de duivel des ontuchts te redden, allemaal pardoes het water in. Gezonken en verdronken. Wat restte mij nog te doen dan het water te bevriezen en naar de de sterren op het ijs te kijken in plaats van minneliederen te schrijven van de puurste maar hoogste zinnelijkheid als Hadewich voor mijn Platonisch Mieken. Zoiets van :
Mieke mijn mi langt naar die gezellinne fijn doe koost 't bordeel doe lietst mi 't leven wie kan ich noch min skuine skaatse geven...enz
Allemaal zuiver platonisch natuurlijk want ik zou mijn beste vriend Rik niet voor zijn duiven willen schieten, erachter trouwens ook niet want hij heeft geen duiven. Hij zou er natuurlijk kunnen lenen van Gerard , die met die ouwe non daar... maar dat zou ons te ver leiden en mijn lijden is al groot genoeg. Trouwens Titi heeft dat direct door, eerst commentaar, dan een verhaaltje over elkaar, en dan de schaats uithalen, eerst recht en dan scheef enz, enz , haar niet gezien en mij ook niet. Je kon mij trouwens niet zien ik stond nog te snikken achter dat groot rood gordijn met en krop in de keel, druk op mijn borst, den buik ervan vol en de moed in mijn schoenen.
Ik slenterde dus terug naar het praatjesmaaksterblog. Na een paar borrels borrelden de wraakgevoelens in mij op. Dat madammeke zou ik krijgen al moest ik er voor naar de hel ( dat is nu geen moeite ik moet daar toch naartoe). Maar daar op het blog was momenteel weinig te beleven . Torenhoge affiches van aandachtige bezoekers in sprankelende kleuren en bijna geuren konden mijn droefheid niet opbeuren en toen...toen kreeg ik de genadesteek. Ik was al een heel klein beetje bekomen en ik dacht zo: "Och God, één zwaluw maakt de kleerkast niet leeg; ik heb nog wel meer platonisch hooi op mijn vork" en toen viel mijn oog op een foto: Bo met de baas op schoot. Opnieuw was het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte en mogelijks was dat ook zo want ik was al aan mijn zevende Leffe toe plus de borrels. Maar dit deed de deur toe. De platonische doodsteek van de stomme van Portici , Britain sinks in the waves, het veraad verzilverd, verkocht voor drie zilverlingen ( kent iemand de koers tussen zilverlingen en euro's à propos). Etna en Kilimandjaro komt over ons en bedekt ons , de hemel viel in , alle vogels waren dood en ik zat er met het hoofd dwarsdoor. Bo, Booken, Boterbooken het botert niet meer. Bo mijn boezemvriendin en in uw geval wil dat wat zeggen. Gedaan met het lyrisch geboezeroes. Ik hang mijn lier aan de muur, neen ik sla ze stuk als Macenroe zijn tennisraket. Mijn droefheid is immens. Tot tweemaal daags de Judaskus. Er is geen held die dit dragen kan zelfs Atlas doet hiervoor de boeken toe.
Nu ernstig. Ave Titi, Ave Bo en Ave Maria - morituri te salutant ( zij die gaan sterven groeten u ). Maar ik ga er nog eventjes veertien dagen mee wachten want ik moet met het vrouwtje nog naar het land van de "single malt", Nessie en de spookkastelen maar ondertussen is het gedaan, fini, the end, ende, finito, koniec. Ik had het kunnen weten. Ik had het moeten weten. Ik houd althans tijdelijk voor eeuwig met het schrijven op. Het zal jullie leren.
