Levensloop met verhalen en vertellingen vanaf 1960
17-07-2007
Naar Parijs
1968
Overmorgen komt er een
Zwitsers ingenieur naar Parijs om er een elektronische kunsthand te
demonstreren. Onze specialist, Mr. Lebrun kan zich niet vrijmaken en
daarom zou ik willen dat jij daar in zijn plaats naartoe gaat en
me verslag uitbrengt.
Adriaan Lapperre kijkt me doordringend aan en wacht op antwoord.
Ik word een beetje bleek rond mijn neus en moet even slikken.
Nog nooit was ik in Parijs
en nu zou ik naar die grote stad reizen, mijn weg zoeken en ook nog de
hele dag Frans praten. Ik voel me heel onzeker.
Een kunsthand? Ik begrijp niet wat dit met hoortoestellen te maken heeft.
Gaan we in de toekomst zoiets verkopen Mijnheer Lapperre?
Wie weet? Zegt hij geheimzinnig en kijkt even rond in de werkplaats terwijl hij me vanuit zijn ooghoeken gadeslaat.
En waar ergens in Parijs zal die demonstratie plaatsvinden? Vraag ik, en let er op dat ik mijn twijfel niet laat merken.
In het hoorcentrum van Madame Delveaux, een vriendin... euh, collega van ons! Zegt hij met enige fierheid.
Ik heb al met haar afgesproken en ze verwacht je rond tien uur in haar kantoor.
Ik heb dus geen keuze meer. Ik begin lichtjes te zweten...
Afgesproken dus? Hij steekt zijn grote hand in mijn richting.
Eh, ja zeker... Mijn klamme hand wordt stevig geschud en Adriaan lacht zijn grote tanden bloot.
Ik reken op je! Kom rond
vijf uur maar naar mijn bureau je treinticket halen en dan zal ik je
meteen ook het adres van het hoorcentrum meegeven.
Als hij de deur uit is blijf ik even voor me uit staren. Even nadenken.
Ik mag, nee ik móet...
alléén naar Parijs om er een demonstratie bij te wonen van iets dat ik
niet ken, bij mensen die ik van haar noch pluim ken en dat alles zal
dan nog in het Frans uitgelegd worden natuurlijk ook. Pfff...fijn is
anders.
Bovendien moet ik daarna schriftelijk verslag uitbrengen en dat is nu niet bepaald mijn sterkste kant.
Op de trein overpeins ik
wat mijn baas van mij verlangt. Gelukkig zal ik niet zelf moeten zoeken
naar dat bewuste hoorcentrum want aan de Gard du Nord moet ik maar een
taxi nemen zei mijn baas. Al één zorg minder.
Madame Delveaux zal heel de tijd aanwezig zijn en zich om mij bekommeren.
Tweede zorg minder.
Mijn verslag moet niet in het Frans maar mag in het Nederlands.
Derde zorg minder.
Ik voel me al tamelijk opgelucht en wanneer ik in de taxi stap ben ik goed genoeg opgepept om de strijd aan te gaan.
Het is een mooi en modern
hoorcentrum en als ik mij voorstel aan de receptioniste en naar mevrouw
Delveaux vraag zie ik hoe een dame, die schijnbaar onopvallend aanwezig
is, zich plots omdraait in mijn richting en met uitgestoken hand naar
mij toekomt.
Bonjour Monsieur
Vandervelde! Soyez le bien venu dans notre établissement! Ze
heeft een stralende glimlach en lijkt een beetje op Catherine De Neuve.
Mijn hart slaat drie keer over en ik voel me lichtjes blozen. Bonjour Madame...
Ze is een zeer innemende persoonlijkheid en eigenaardig genoeg voel ik me dadelijk op mijn gemak bij haar.
We drinken koffie en ze nodigt me meteen uit om samen met haar te gaan lunchen.
Ze heeft blijkbaar een zee
van tijd want na de koffie wil ze me eerst meenemen voor een flinke
wandeling door de stad om onze apetit wat aan te scherpen.
Als ik vraag of we genoeg tijd zullen hebben voordat de demonstratie begint, lacht ze hardop en stelt me gerust.
Soyez assuré, il ne commence pas avant notre retour.
Het weer is schitterend.
L avenue des
Champs-Elysées is slechts een paar minuten wandelen van haar kantoor en
we slenteren naast elkaar langs deze bekende laan.
Ze stelt me honderd en één
vragen. Over mijn werk, mijn familie en ook hoe ik mij voel bij
de firma Lapperre. Ze schijnt Adrièn zelfs zeer goed te kennen maar
zijn familie iets minder.
Als we bij het restaurant -
dat al op voorhand gereserveerd was - aankomen is het nog wat vroeg om
te eten en we installeren ons op het terras. De mensen lopen langs ons
heen terwijl we rustig genieten van een aperitief.
Veiligheidshalve bestel ik net hetzelfde als wat zij neemt en voor het eerst in mijn leven drink ik een Campari-orange.
Ik zie dat ze haar slanke vingers uitsteekt naar een groene soort kers en deze in haar mond steekt.
Allez-y cher monsieur, zegt ze vriendelijk, en biedt me het kommetje met de groene bolletjes aan.
Ik steek er voorzichtig eentje in mijn mond en bijt vol vertrouwen op de harde vrucht.
Beikes brrr wat is dat
slecht !!! Ik gruw van die smerige smaak en heb alle moeite van de
wereld om het niet te laten merken en die viezigheid uit te spuwen.
Gelukkig kijkt mijn gastvrouw net de andere kant op.
Er zit ook nog een harde pit in dat ding! Jezus wat moet ik daar mee aanvangen?
Me Delveaux schijnt mijn
gedachten te raden en ik zie hoe ze met een gracieus gebaar de pit uit
haar mond neemt en ze voorzichtig op een leeg schoteltje legt.
Ik kan moeilijk heel die kapotgebeten kers op dat schoteltje deponeren en daarom slik ik het bittere goedje gewoon door.
Encore une? Ze is weer daar met dat kommetje
Non, merci madame.
Vraiment pas? Ze heeft het begrepen, denk ik.
Oh, moi, vous savez! J adore les olives! Ze neemt er nog eentje.
Het eten in een restaurant is super lekker en madame schijnt helemaal geen haast te hebben om terug naar kantoor te gaan.
Rond vier uur wordt er dan
toch een (zeer korte) demonstratie gegeven van die bewuste kunsthand en
ik vraag mij af of die man speciaal uit Zwitserland is gekomen om
vijftien minuten te praten over zijn product terwijl er slechts drie
mensen naar hem luisteren. Ik, madame en nog een technicus.
Madame luistert eigenlijk
helemaal niet naar hem maar ik merk dat ze mij scherp in het oog houdt
als ik vragen stel. Ze moedigt me zelfs aan om dit te doen.
Na afloop van de demo krijg ik een foldertje en daarmee is de kous af.
Moest ik daarvoor een hele dag naar Parijs komen?
Madame wil me graag zelf naar de 'Gare du Nord' brengen en ik dank haar uitvoerig voor de gastvrijheid.
Vous avez bien réussi l'
épreuve monsieur. Veuillez passer mes compliments à votre patron. Zegt
ze bij het afscheid en ik begrijp eerst niet goed wat ze daar mee
bedoelt maar later op de trein dringt het tot mij door dat dit wel eens
een test zou kunnen geweest zijn om te zien hoe ik me gedraag en of ik
in het Frans mijn mannetje kan staan.
Dit wordt bevestigd als
Adriaan me de volgende dag bij zich roept en helemaal geen interesse
heeft voor mijn rapport over die kunsthand maar dadelijk begint over de
gesprekken die ik gehad heb met Me Delveaux.
Ik moet vanavond met hem gaan eten want hij wil me een voorstel doen.
Als ik Tineke opbel om te verwittigen dat ik niet kom avondeten vraagt ze zich af wat voor veranderingen er nu weer op til zijn.
We zitten achter het raam van The Danish Tavern en kijken naar het vernieuwd hoorcentrum dat nu vijf verdiepingen hoog is.
Zo een reuze geluidsmeter
op de gevel zou nogal wat bekijks krijgen hé? Zegt mijn baas en
kijkt vol verwachting hoe ik ga reageren.
Plots weet ik het. Tijdens
onze gesprekken in het Parijse restaurant heb ik aan madame Delveaux
uitgelegd dat ik als eindwerk in de avondschool een geluidsmeter wil
maken die niet werkt zoals de klassieke meters.
Ik ben van plan om er een geluidsthermometer van te maken met lampjes die hoger oplichten naarmate het geluid luider wordt.
Omdat ik niet dadelijk antwoord geef zegt Adriaan:
Madame Delveaux zegt dat jij die kan maken...
Héla, maar dat ding bestaat nog maar als proefopstelling, wil ik zeggen.
Kan jij dat? Hij blijft aandringen.
Ja, maar..., begin ik schuchter, het zal nog wel enkele weken duren eer het prototype klaar is.
Goed ik wil het als eerste
zien en dan laten we er eentje maken die drie verdiepingen hoog is en
plaatsen hem op de gevel. Dat wordt een reuze trekpleister!
Hij gaat helemaal op in zijn plan.
Drie weken later laat ik
mijn werkje zien. Het is gemonteerd op een plankje van een halve meter
hoog en bestaat uit een microfoon met versterker en een hele reeks rode
lampjes. Adriaan klapt tevreden in zijn handen en de rode lichtstreep
schiet naar omhoog.
Hij kan zijn enthousiasme
moeilijk bedwingen en de volgende dag dient hij een aanvraag in om
een grote geluidsmeter van tien meter hoop op zijn gevel te plaatsen.
De stad Brussel ziet dat
niet goed zitten en er wordt uiteindelijk toegestaan om een lichtgevende
geluidsmeter achter de vitrine te plaatsten.
Hoelang deze driemeter hoge
lichtkolom - op de hoek van de Boter- en de Zuidstraat, juist achter de Beurs -
daar gestaan heeft weet ik niet precies maar op een zaterdagavond toen
we na een bezoek aan de Beursschouwburg nog iets wilden gaan drinken in
The Danish Tavern zag ik tot mijn verbazing hoe een groepje jongeren
voor het uitstalraam stond te roepen en schreeuwen om de lampen van
mijn geluidsmeter zo hoog mogelijk te laten opflikkeren.
Ik werkte toen al vier jaar niet meer bij Lapperre.
