Die twee weken zijn voorbij gevlogen.
Overmorgen, maandag, moet ik weer beginnen werken.
Van de Costa Brava in één ruk terug naar huis rijden, dat moet kunnen.
We zijn nog jong!
Vroeg vertrekken is de boodschap maar eer de tent opgeplooid en de aanhangwagen uiteindelijk geladen en aangehaakt is toont de klok al negen uur . De kinderen zitten in de auto klaar voor de terugtocht. Ze hebben hun hoofdkussens bij zich op schoot genomen want ze willen onderweg een dutje doen.
Onze Duitse herder Dino loopt nerveus rond de auto en als ik de laaddeur van de Volkswagen Break omhoog klap springt hij dadelijk naar binnen en gaat languit op zijn plaats liggen.
Na enkele kilometers zie ik in mijn achteruitkijkspiegel de grote pluimstaart kwispelen. De hond staat recht, steekt zijn kop tussen de hoofden van de kinderen en likt aan hun aangezicht. Ze liefkozen hem om beurten maar na een tijdje begint de hond te zweten - honden zweten langs hun tong - en wanneer de nattigheid als een lekkende kraan uit zijn bek loopt, is het genoeg geweest.
'Ja zeg, ga eens bij iemand anders likken hé!' Zegt Walter terwijl hij de hondenkop in Marleen s richting duwt.
'Ha nee, ga weg, niet bij mij, 't is al genoeg geweest.'
De hond gaat even liggen.
Als ik vijf minuten later in de spiegel kijk is de kwispelstaart er weer...
'Beikes, Dino, ga nu toch eens weg met je viezigheid!'
Bert probeert de hond weer te doen liggen.
Zo gaat het de hele tijd door. Liggen, rechtstaan, wegduwen, liggen, rechtstaan ...
De marteling wordt enkel onderbroken als we langs de autostrade stoppen om wat te eten, de benen te strekken en Dino uit te laten.
Na amper een kwartier rijden begint het spel van vooraf aan.
'We moeten absoluut een net of tussenschot plaatsen,' zegt mijn vrouw, 'kijk, de kinderen zitten al helemaal onder de kwijl.'
Ik beloof er voor te zorgen.
De weg is lang en eentonig.
Als het donker wordt betert de situatie. De kinderen kunnen slapen want de hond is eindelijk gaan liggen.
Zelf wakker blijven is nu de boodschap.
De radio staat luid en Tineke probeert de conversatie op gang te houden maar na een tijdje beginnen haar oogleden zwaar te wegen en valt ook zij in slaap.
Opletten nu! Een appel eten, mijn aangezicht regelmatig opfrissen met een nat washandje, een banaan eten, een slokje drinken etc.
Ik weet het, het is onverantwoord.
Na verloop van tijd neem ik een kauwgom en begin verwoed te knabbelen.
Dit helpt me om attent te blijven.
Rond drie uur voel ik lichte krampen in mijn buik. Niet aan denken, het zal wel over gaan. Maar het gaat niet over. De aandrang wordt sterker met de minuut ...
Ik knijp mijn billen toe en net als ik denk dat er iets onfris gaat gebeuren ontwaar ik een kleine onverlichte stopplaats bij een druivenplantage en rijd ze roekeloos op.
Mijn vrouw schiet wakker en Dino ook.
'Hé, wat gebeurt er?' Haar ogen zijn plots wagenwijd open.
Ik grijp mijn zaklantaarn.
'Laat jij even die hond uit want ik moet dringend ...' Voor ze kan antwoorden verdwijn ik al tussen de druivelaars.
De plek is blijkbaar zeer gewild voor een sanitaire stop want ik zie overal hoopjes en toiletpapier. Er is geen tijd om nog een vrij plaatsje te zoeken en ik steek dadelijk mijn broek af...
In mijn haast vergat ik toiletpapier mee te nemen maar een blad van de druivelaar klaart de klus.
Terwijl ik mijn broek optrek komt Dino aangestormd. Ik wil hem tegenhouden maar, ... het is al te laat. Hij loopt vrolijk rond mij en trekt het zich niet aan waar zijn poten terechtkomen ...
Voor wij terug instappen wrijf ik die poten zo goed mogelijk schoon met keukenpapier maar de stank blijft nog een hele tijd in de auto hangen.
Mijn medereizigers geven mij de schuld.
Het wordt licht als we aan de Luxemburgse grens komen.
Identiteitscontrole?
Instinctief gaat mijn hand naar de achterzak van mijn jeansbroek om mijn portefeuille te nemen.
Plots verstijf ik. Een koude rilling loopt over mijn rug. Mijn achterzak is leeg!
Paniek! Gelukkig doet de douanier teken dat we mogen doorrijden.
Ik besef dadelijk dat ik mijn portefeuille verloren ben bij onze laatste stopplaats, waarschijnlijk tussen de druivelaars.
Wat moeten we doen? Driehonderd kilometer terugrijden en dan vaststellen dat hij er niet ligt of gewoon doorrijden en thuis aangifte doen bij de politie.
We kiezen voor het laatste.
Maandagochtend.
Het is zeer druk op het werk en ik heb nog geen tijd gehad voor het politiebureau.
Ik sta op het punt om naar mijn eerste afspraak te vertrekken als de telefoon rinkelt.
'Je parle a monsieur Vandervelde?'
'Oui. Lui même.'
Ik heb een Franstalige dorpsgenoot aan de lijn die me uitlegt dat zijn kinderen mijn portefeuille hebben gevonden bij een druivenplantage langs de autostrade in Frankrijk en dat ik mijn eigendom bij hem kan komen afhalen.
Vol ongeloof en stom van verbazing leg ik de hoorn neer en bekijk het adres.
Tien minuten later sta ik aan de voordeur. Een chique heer in maatpak laat me binnen.
'Is het dit wat je kwijt bent? ' zegt hij, en steekt een plastiek zak met inhoud in de hoogte.
'Euh, ja,' stotter ik.
'Eigenlijk is het mijn hond die hem gevonden heeft,' zegt hij, 'dat beest loopt altijd naar de smerigste plekken eerst als we hem uitlaten. Kijk eens of alles er nog in zit.'
De plastiek zak is nat vanbinnen en het leder van de portefeuille ook.
'Ja, alles is er nog. Heel erg bedankt! Kijk, hier is een fooi voor je kinderen.' Ik wil hem 2000 frank geven.
'Geen kwestie van!' Zegt hij gedecideerd, 'en sorry dat alles zo nat is. Ik heb hem eerst onder de kraan gehouden voordat ik er je adreskaartje heb uitgehaald. Je zal wel begrijpen waarom ...'
'Ja, ik begrijp het ...' Mijn kop wordt rood.
Hij laat me uit.
Ik sta buiten met de twee briefjes van duizend nog in mijn hand.
Bij het passeren van de brievenbus steek ik het geld door de gleuf en stap met een gevoel van opluchting in mijn auto.
|
