Levensloop met verhalen en vertellingen vanaf 1960
22-09-2007
Witte laarzen... en oude wijn
1976 Witte laarzen
De hoofdbrok van mijn werk bij de firma Ballings bestaat uit het gaan demonstreren van Echografie apparaten maar ook het uittesten van hartmonitoren behoort tot mijn taak. De anesthesist kan het wel alleen af om alle apparatuur nauwlettend in het oog houden bij een patiënt onder narcose, maar als er een nieuw toestel wordt uitgetest dan wil hij meestal dat de applicatiespecialist erbij is. Ik dus. Mijn eerste ervaring in de operatiekamer is niet bepaald om over naar huis te schrijven want sinds de geboorte van onze dochter weet ik dat ik geen bloed kan zien zonder misselijk te worden. Met lood in de schoenen ga ik naar mijn eerste afspraak voor het in gebruik nemen van een nieuwe hartslagmonitor in de operatiekamer. Die maandagochtend heel vroeg arriveer ik in het Gentse ziekenhuis en iedereen is al op post. Ze schijnen op mijn komst te hebben gewacht want ik zie dat de eerste patiënt al op de operatietafel ligt. Vanmorgen staan er vier baarmoederoperaties op het programma. Dr. D..., de chirurg - die zich graag professor laat noemen - is op komst en iedereen is nerveus want hij is nogal opvliegend van karakter. De zuster-hoofdverpleegster vraagt gejaagd of ik me snel wil omkleden en terwijl ik mijn jas aan de kapstok hang bindt ze me al een groene voorschoot voor en drukt een muts van dezelfde kleur op mijn hoofd. Daarna gebiedt ze me mijn schoenen uit te trekken en wijst naar de rij witte rubberlaarzen naast de deur bij de inkom. Aantrekken! Vlug! Ze geeft me een por in de rug. Ik zoek me een paar dat past en ga in de operatiezaal bij de anderen staan om te wachten op de komst van de professor. Rond de patiënt, een vrouw van middelbare leeftijd, bewegen zich een viertal mensen gekleed in dezelfde uitrusting als ik. Op een kleine afstand van de tafel staan een zestal leerling-verpleegsters in witte schort. Ze staan dicht tegen elkaar aangedrukt op een houten verhoog om vanaf daar de operatie goed te kunnen volgen. De spanning stijgt merkbaar als we vinnige stappen horen in de gang. Dr. D... stapt de kamer binnen en kijkt vluchtig in het rond. Met plechtige gebaren wast hij zijn handen en laat zich helpen door de hoofdverpleegster bij het aantrekken van zijn rubberen handschoenen, schort en muts. Als hij klaar is steekt de hoofdrolspeler zijn steriele handen in de hoogte en gaat op kousenvoeten naar de rij laarzen... Waar zijn mijn botten? Vraagt hij nors. Hij kijkt spiedend om zich heen en wijst plots met gestrekte arm in mijn richting. Gij! Ik word rood tot achter mijn oren. Gij hebt mijn botten aan! De verpleegster schrikt al evenzeer als ik en helpt me vlug aan een ander paar. Ondertussen is de patiënt al onder narcose en moet ik de elektroden aanbrengen op haar huid. Ondanks mijn zenuwachtigheid lukt het van de eerste keer. Daarna komt de gelaarsde aan de operatietafel staan en begint met zijn snijwerk. Zolang ik bezig ben met het afstellen en regelen van de apparatuur voel ik me goed maar als ik even niets meer te doen heb en mijn ogen dwalen af naar de plaats waar er gesneden wordt voel ik een zweem van misselijkheid in me opkomen. Vlug kijk ik in de andere richting. Niet aan denken, vermaan ik me. Bezig blijven Roger! Ik concentreer me volledig op het beeldscherm en bijt stevig op mijn tanden. Diep ademhalen gebied ik mezelf maar na een paar minuten voel ik me toch bleek worden en probeer aan iets prettigs te denken. De weeë geur van bloed dringt in mijn neus. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Ik ga moeten overgeven... Diep ademhalen! Langzaam uitblazen. Eén,... ffff, twee,... ffff ... Bang! Eén van de jonge verpleegstertjes verliest het bewustzijn en valt pardoes van de houten trede languit op de grond. Gemompel aan de operatietafel. De hoofdrolspeler kijkt niet eens op van zijn werk en schudt bedenkelijk met zijn hoofd: Naar buiten brengen! En vlug. Het meisje wordt dadelijk door een paar collega's vastgepakt en naar buiten gebracht. Ik zie mijn kans schoon en loop mee de gang op. Koortsachtig zoek ik een raam en maak het wagenwijd open. Met volle teugen zuig ik de frisse vrieslucht in mijn longen. Ik voel nu hoe mijn aangezicht opnieuw kleur krijgt en de misselijkheid langzaam verdwijnt. Raam dicht! Hoor ik achter mij. Ga maar terug naar binnen, we maken dadelijk de volgende patiënt klaar. De hoofdverpleegster komt mij halen. Dr. D... trekt zijn handschoenen uit en beveelt zijn assistenten: Dichtmaken. Ik ga even rusten. Kom mij halen als de volgende klaar is? Goed Professor. De hoofdverpleegster gaat hem voor naar de kamer waar hij even in een zetel kan gaan rusten. De assistenten nemen nu de taak over en maken de opening netjes dicht. De tweede, derde en vierde operatie verlopen op dezelfde manier. Op het eind van de voormiddag ben ik uitgeput en heb helemaal geen lust om te gaan eten. Gelukkig zijn er na de middag geen operaties meer en ik besluit om een fikse wandeling te maken in het park rond het ziekenhuis.
Ik vraag me af hoe dit verder moet met mij want na deze eerste nare ervaring ben ik bang dat het me nooit zal lukken zonder ziek te worden. Toch gaat het de tweede keer al beter en raak ik er gaandeweg aan gewoon. Een maand later is het helemaal over en kan ik bloed zien zonder misselijk te worden.
...en oude wijn
De zaken gaan goed bij mijn nieuwe werkgever en de vertegenwoordigers zijn tevreden. Na de verkoop van een groot en duur echografie toestel in het ziekenhuis, wil mijnheer LM - de vrij corpulente vertegenwoordiger voor Oost- en West-Vlaanderen - uit dank voor mijn hulp een etentje aanbieden in een chic restaurant. Zuster-econoom, zuster-directrice en de voorzitter van de beheerraad zijn eveneens uitgenodigd en schuiven mee hun voeten onder tafel. Mijnheer LM kent dit restaurant heel goed want de uitbater komt hem in hoogst eigen persoon de wijn aanprijzen. Geef maar één van je beste flessen, zegt LM, vandaag mag het iets kosten,... De nonnen hebben diep in hun beurze getast en me een mooi machine laten verkopen. De zusters - die blijkbaar niet gewoon zijn aan de kwinkslagen van mijn collega - voelen zich een beetje gegeneerd. Ik heb nog een heel goeie fles in de kelder die ik bewaard heb voor 'speciale' gasten. Zegt de restauranthouder fier. Haal ze dan maar boven, we zullen ondertussen alvast een aperitiefje drinken. De baas haast zich naar zijn schatkamer en ondertussen neemt de kelner onze bestellingen op. De conversatie verloop een beetje stroef doordat LM kan het niet nalaten om enkele pikkante grappen te vertellen die niet altijd in de smaak van de genodigden schijnen te vallen. Ikzelf voel me ook niet zo best op mijn gemak en hoop dat onze dikzak zijn taal een beetje zal bijschaven maar zijn tong wordt losser naarmate de maaltijd vordert. Na de witte wijn bij het voorgerecht wordt de bewuste speciale fles rode Bordeaux door de patron zelf ontkurkt. Proef dat maar eens een keer mijnheer LM. Deze wijn heeft zeer lang in mijn kelder liggen rijpen Met bijna sacrale gebaren schenkt hij een beetje van het kostbare vocht in een groot glas dat hij LM aanbiedt. Deze laatste neemt heel voorzichtig de steel van het glas beet, draait er mee als een echte kenner, steekt er zijn dikke neus in en nipt even aan het glas. Hoe oud is die wijn zeg je? Hij vraagt het met een tikje argwaan in zijn stem. Oh, volgens het etiket op de fles zou hij 22 jaar oud... LM onderbreekt hem. Een meisje van 22 is nog fris en heeft mooie rondingen, zegt hij met een gebaar ter hoogte van zijn borsten, maar deze wijn hier is net als een oud wijf met platte tétten!
Over het verder verloop van de maaltijd zal ik maar zwijgen. Ik zag enkel dat de twee zusters meteen geen honger meer hadden en zich plots herinnerden dat ze nog dringend naar een vergadering moesten...
Reacties op bericht (2)
28-09-2007
weer knap geschreven!!
Je blogje bezocht en vond het fijn weer te kunnen bijlezen en het nieuwe te mogen bekijken,
wens je bij deze een heel fijne vrijdag toe hopelijk met veel zon!
28-09-2007 om 11:28
geschreven door hartendame2
23-09-2007
Ha, ha...
Fik, ge kent er wat van, mijn dag is goed...
groetjes tot schrijfs...
