Levensloop met verhalen en vertellingen vanaf 1960
02-10-2007
Op het randje...
1977
Bij Ballings moet elke werknemer die in buitendienst werkt beschikken over een eigen auto en krijgt hij voor de gereden kilometers een vergoeding uitbetaald. Ik heb een tweedehands fastback van Volkswagen gekocht maar na korte tijd al blijkt dat ik een grotere wagen nodig heb. Dit komt goed uit want een volgende vakantie naar Joegoslavië met twee volwassenen, drie kinderen, een herdershond en al ons kampeermateriaal zal ons 'kakske' - zoals we onze fastback smalend noemen - waarschijnlijk niet meer overleven. Wanneer je de kinderen meeneemt om een nieuwe auto te gaan kopen en ze bovendien nog de kleur laat kiezen dan weet je niet waaraan je begint, het resultaat is; een knal-oranje stationwagen Ford Taunus! Hij is wel zeer geschikt voor mijn werk omdat ik nu zelf de grotere machines kan vervoeren en minder afhankelijk ben van onze transportdienst. Voor de vakantie is hij ook prima, want we hebben ondertussen onze grote tent ingeruild voor een uitklapbaar model op een kampeerwagentje dat we aan de auto kunnen hangen. Hiermee is er binnenin de Taunus nu meer plaats vrij voor ons vijven en de herdershond Dino.
Dit jaar keren we voor de derde keer terug naar Veli Losjin. Een dorpje op het uiterste puntje van het eiland Losjin in de Adriatische zee net onder de stad Rijeka. Onze vrienden Annette en Isidoor gaan ook weer mee. Drie weken lang genieten we van de zon en de blauwe zee. Onderwater snorkelen is één van onze favoriete bezigheden. Met een klein onderwaterpistool schieten we zelfs een grote inktvis die we nadien klaarmaken op een open kampvuurtje en lekker oppeuzelen. De dagen zijn te kort en als we na drie weken inpakken om weer naar huis te reizen is het met spijt in ons hart dat we het kleine dorpje achter ons laten,... tot volgend jaar misschien, wie weet? Op de boot naar het vasteland zien we hoe onweerswolken zich opstapelen en als we aan wal komen valt de regen al bij bakken uit de hemel. Nog even voltanken in het haventje vooraleer we de moeilijke weg langs de rotsachtige kust aanvatten. We komen slechts langzaam vooruit in de gutsende regen en alsof het nog niet genoeg is kletteren er plots grote hagelbollen op het dak van de auto. Ik ben bang dat de voorruit het zal begeven en stuur voorzichtig de auto zo ver mogelijk weg van de steile afgrond aan onze rechterkant. De weg is nu wit bezaaid met ijsbollen en plots voel ik dat de Taunus eigenaardig reageert en de auto naar links de baan afschuift en dreigt tegen een muurtje aan te botsen. Hoe krampachtig ik ook aan het stuurwiel sleur en pompend probeer te remmen; de auto glijdt langzaam naar het muurtje toe. Dit wordt een ferme deuk en een kapot licht denk ik en verwacht dat we na een kleine schok tegen het muurtje zullen stilstaan... Mis!!! Als de bumper van de Taunus het muurtje raakt breekt dit af alsof het van karton is gemaakt en valt naar beneden. Alles verloopt nu als in een vertraagde film. De wagen schuift over de rand, kantelt helemaal naar links en tuimelt op zijn kop in de diepte. We voelen een doffe slag, horen brekend glas en gillende kinderen. Tineke en ikzelf hangen vast met onze veiligheidsgordels onderste boven terwijl de kinderen helemaal door mekaar liggen geschud. Dino wringt zich dadelijk door de gebroken zijruit en is in enkele tellen al naar boven gevlucht. Deuren openen gaat niet maar ik kan de ruit aan Tinekes kant naar beneden draaien. 'Vlug naar buiten!' Gil ik en duw de kinderen en Tineke één voor één door de opening en kruip hen achterna. We zijn wel vijf meter diep gevallen en de randen van de put staan vol netels, doornen en braamslierten waar we in blijven vasthaken. Wanneer we allen goed en wel boven op de weg staan zien we dat enkel onze oudste zoon Bert gekwetst is en bloed uit een snede aan zijn elleboog. Auto' blijven staan en mensen lopen jammerend en roepend rondom ons. Ook onze vrienden zijn erbij en proberen te helpen. Als we even van de schok bekomen zijn beseffen we hoeveel geluk we gehad hebben dat de auto LINKS van de baan geschoven is want RECHTS is de ravijn wel honderd meter diep. Ons aanhangwagentje hangt nog steeds vast aan de auto en doorheen de gutsende regen zie ik hoe het achter een boompje is blijven hangen en zo de wagen belet heeft van nog dieper in de put te vallen. De Taunus ligt op zijn dak en de vers getankte benzine loopt langs de vuldop naar buiten. Mannen met brandende sigaretten in hun mond lopen niets vermoedend rond het wrak. 'Pas toch op!' Schreeuw ik en doe ken teken dat ze moeten weggaan. Ze begrijpen me niet en blijven maar rondhangen tot de brandweer, die inmiddels is aangekomen, hen onder dwang van bij het spektakel en het ontploffingsgevaar weghaalt. Onze kampeerwagen zelf heeft niet veel schade geleden, enkel de trekhaak is wat verwrongen maar onze auto is er erger aan toe. De brandweer takelt hem uit de put en pas dan zien we hoe groot de ravage is. Het dak is ingedrukt en de voorste wielen staan scheef en verwrongen. Ze laden de auto op hun sleepwagen en haken de kampeerwagen er achteraan. Ik en Walter kunnen meerijden maar voor Tineke, Marleen, Bert en de hond is er geen plaats meer en zij moeten de bus afwachten die naar Rijeka rijdt en daar vragen naar de brandweerkazerne. Wij zien hoe onze auto in de kazerne bij andere zwaar beschadigde wagens wordt gezet. Bert krijgt een verband rond zijn arm, en daarna slepen ze ons kampeerwagentje naar de dichtstbijzijnde camping. Voor de kazernepoort treffen we Tineke, de kinderen en Dino. We gaan te voet naar de camping en trachten mekaar te troosten. 'We hebben veel geluk gehad' Herhalen we steeds weer. Op de camping staat ons kampeerwagentje al op ons te wachten en onze vrienden helpen bij het openzetten van onze tent. De volgende dag komt de politie mij ophalen om een verklaring af te gaan leggen op het bureau in Rijeka. Ik spreek vrij goed Duits en de Kroaten begrijpen mij wel. Waar de politie zich erg druk over maakt is het feit dat ik een muurtje heb omvergereden en de schade zal moeten betalen. Ik zeg dat onze vakantie ten einde is en we bijna geen geld meer hebben maar ik voel de tweede dag wel waar ze op aansturen. Van de politie mag mijn auto niet het land uit zonder dat hij hersteld is. Ik breng de verzekering hiervan telefonisch op de hoogte en omdat de auto omnium verzekerd is volstaat een foto van het voertuig. De politie-inspecteur stelt me voor om de Taunus gratis te schenken aan de Joegoslavische staat en dan wil hij de kosten voor het kapotte muurtje vergeten. Er zit niks anders op want volgens mij is de auto toch 'total loss'. Ik teken het formulier voor de 'schenking' en ben blij dat ze me nu verder met rust zullen laten. Terug thuis geraken is ons volgend probleem. In het station van Rijeka is een ambtenaar die ons zo goedkoop mogelijk aan treinkaartjes wil helpen maar er is niet genoeg geld om ook onze kampeerwagen mee te transporteren. Onze vrienden hebben ook niet genoeg geld meer. In hun klein Fiatje kunnen ze enkel wat bagage van ons meenemen naar huis, meer niet. Op de camping zijn enkele hulpvaardige Belgen die ons kampeerwagentje, opgevuld met al onze kleren en dingen die we nog konden redden, tot op het perron van het station in Rijeka brengen. Daar zal hij blijven staan tot we vanuit België geld kunnen overmaken om de vervoerkosten te betalen. We aanvaarden het voorstel en vertrekken naar huis. Het wordt een zeer zware tocht en onze herder Dino ziet af, want hij beeft als een rietje gedurende de hele reis . Na overtappen in Ljubljana, Villach, München en Köln belanden we uiteindelijk uitgeput in Brussel.
Wat er met ons kampeerwagentje gebeurde vertel ik een volgende keer.
Reacties op bericht (1)
08-10-2007
Hello Fikske
Ik leefde heel het traject mee.
Goed beschreven, en gelukkig zijn jullie er goed vanaf gekomen..
Groetjes
