Levensloop met verhalen en vertellingen vanaf 1960
10-10-2007
Wielertoeristen ?
- 1978 -
Toen ik en mijn knieën nog jong waren heb ik me ooit laten ompraten om op zondagmorgen met de wielertoeristen de wegen tussen Brussel en Leuven onveilig te maken. Ik heb ongelooflijk veel respect voor de mannen en vrouwen, die bovenaan elke heuveltop op mij stonden te wachten tot ik hijgend en met de tong uit mijn mond bij hen kwam aansluiten. Het was naïef van mij om te denken dat ze me even zouden laten uitblazen ... Nee hoor! Zodra mijn voorwiel ter hoogte van het achterwiel van mijn wachtende vrienden kwam, spurtten ze weer weg - bergafwaarts. Niet opgeven, dacht ik dan, en liet me met mijn volle 80 kg in ware doodsverachting naar beneden vallen. Als de afdaling lang genoeg was kon het zelfs gebeuren dat ik er een paar voorbij zoefde maar na 100 meter bergop staken ze me weer grinnikend voorbij, de stinkerds. Na afloop, in het stamcafé, zaten ze al aan hun tweede of derde pint te nippen als ik puffend het einde had gehaald. Opmerkingen als: Wel, ben je verloren gereden? of Gij hebt ergens anders al iets gedronken zeker?! waren niet van de lucht. Ik verdenk er hen zelfs van dat ze twee, zelfs drie pinten tegelijk bestelenden om mij te kunnen affronteren. Soit. Die martelingen op zondagmorgen hebben niet lang geduurd en de aanleiding om definitief te stoppen kwam door mijn twee tienerzonen. Hun moeder was bezig met confituur te maken en plots stelde mijn vrouwtje vast dat ze nog een paar kilos griessuiker te kort kwam. Ze stuurde inderhaast de twee rakkers naar de winkel en maande hen aan zich te haasten want het fruit stond al te pruttelen in de koperen ketel. Mijn (semi-) koersfiets deed dienst als snel vervoermiddel en de snoodaards hadden er niks beter op gevonden dan het pak suiker op de bagagedrager vast te binden. Thuisgekomen zagen ze dat één van de zakken gescheurd was en er nogal veel zoetigheid tussen het kamwiel en de ketting terecht was gekomen. Niks zeggen natuurlijk, en gauw, gauw de fiets op zijn vertrouwde plaats stallen.
Als pa die zondagmorgen zijn eerste pedaalslagen gaf voelde hij al dadelijk dat er iets niet klopte. Nog nooit had hij moeten trappen op dat korte stukje bergaf naar het stamcafé. De mecanicien - wielertoerist van dienst had dadelijk gezien wat er scheelde en gaf mij de goede raad om terug naar huis te keren en vandaag niet mee te fietsen. Bij mijn thuiskomen lagen die twee schavuiten dubbel geplooid van het lachen. Ze bekenden dadelijk dat ze niets hadden gezegd om eens goed te kunnen lachen met hun 'sportieve vader'. Met tegenzin hebben ze daarna mijn fiets helemaal schoon gemaakt, maar de goesting om mezelf elke zondag af te beulen was definitief over. De wielertoeristen konden het beter zonder mij stellen.
Wanneer ik ze nu op zondagmorgen op straat in mijn richting zie aankomen haast ik me vlug op de stoep want ze zijn bekwaam van me omver te rijden. Hé, wanneer kom je terug? Durven ze wel eens roepen. Terugkomen? In geen honderd jaar! Jullie rijden net als duivels.
