1978
Nee, ik doe het niet! Zegt ze beslist.
Maar het zou toch gemakkelijk zijn als je kon... Ik doe nog een poging.
Ze draait zich om, stapt resoluut naar de keuken en begint aan de afwas, wat zoveel betekent als: Laat me nu verder gerust of ik wordt echt kwaad!
Wijselijk besluit ik er vandaag niet meer over te beginnen en te wachten op een gunstiger tijdstip.
Of dat geschikte moment snel zal komen durf ik te betwijfelen, want na de derde poging om mijn eega te overtuigen dat ze ook best zou leren autorijden, is haar afkeer - en de schrik - telkens groter geworden en weet ik uiteindelijk niet goed meer hoe ik haar ga overtuigen.
Twee dagen later kom ik in de keuken als ze de afwas doet.
Als ik nu voor mijn werk in het buitenland ben dan staat die auto daar ... ,begin ik voorzichtig.
Binnenkort kunnen de kinderen rijden en jij niet. Bert is me al komen vragen om het hem te leren.
Dat mag niet! Zegt ze . Hij is nog geen 17 jaar!
Hij zal moeten wachten tot jij het kan...
Ze zucht heel diep.
Weet je nog dat je het hebt aangedurfd om te leren zwemmen? De kinderen konden het al lang en jij zat daar maar altijd op de rand van het zwembad.
Als de kinderen binnenkort kunnen rijden dan moet ik het toch niet meer kunnen?
Juist wel, argumenteer ik, je zal er spijt van krijgen als zij eens niet thuis zijn en jij ergens naartoe wil.
Ze kijkt me hoofdschuddend aan. 'Wanneer zij weg zijn is de auto ook weg, wees daar maar zeker van.'
Toch vind ik dat je het moet leren, houd ik vol.
Stel je voor dat ik, als we met vakantie zijn, eens ziek wordt of mijn voet breek, je weet maar nooit!'
Of wanneer je eens teveel gedronken hebt op één of ander feestje ... zegt ze smalend.
Die zit.
Een beetje gemaakt boos besluit ik; Goed als je daar zo over denkt ... voor mij moet je het niet doen. Maar kom later niet klagen dat je er spijt van hebt dat je het nooit geleerd hebt.
Maar begrijp me dan toch.' zegt ze verontschuldigend, binnenkort word ik veertig! Dat is toch geen ouderdom meer om te leren autorijden. En daarbij, ik ben bang , ... dat ik je auto in de prak rijd. En laat me nu gerust!
In een vlaag van goodwill neem ik de handdoek om te helpen bij het afdrogen. Ze kijkt niet op en blijft onafgebroken in de spoelbak rommelen. Een tijd lang wisselden we geen woord: Beeld zonder klank.
Langer dan een kwartier houden we dit nooit vol.
Ik ben de eerste die de stilte verbreekt.
Het is goed, we laten het hierbij ... ik hoop alleen dat je er later geen spijt van krijgt.
Haar inschikkelijkheid haalt dadelijk weer de bovenhand. Bedankt. Zegt ze en geeft me een klinkende zoen op mijn wang. Plagend voegt ze er aan toe: '
Als ik ooit een auto krijg die voor mij alléén is! Dan wil ik het wel leren.
Ik sta perplex. Dus toch!
Goed. Ik hou je aan je woord.
Enkele maanden later werk ik bij Kzb en krijg ik een wagen van de firma.
Mijn 'oud' Golfje zal ik niet verkopen...
Nu kan je niet meer terugkrabbelen, zeg ik haar, deze auto is helemaal voor jou alleen!
Tineke heeft woord gehouden. Ze heeft hard geploeterd om de wegcode vanbuiten te leren.
Daarna hing ik een grote letter L op de achterruit, plaatste een tweede achteruitkijkspiegel en leerde haar autorijden. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad voor ze haar schrik overwon en goed overweg kon met de koppelingpedaal en de versnellingspook, maar ze slaagde met glans in de praktische proeven op het rijexamen.
Vandaag, bijna dertig jaar later, rijdt ze nog altijd even goed en is nogal wat blij dat ze toen de zure appel heeft doorgebeten. Want een zure appel was het wel.
Tegenwoordig gaan de meeste mensen naar de autorijschool om te leren autorijden. Dit is maar goed ook want ik zou niemand aanraden om het zijn eigen vrouw te leren.
Ondanks het vele geduld, aan beide kanten, vraagt het een stel stalen zenuwen om deze taak, zonder al te veel ruzies, tot een goed einde te brengen.
'Nooit eerder hebben we zo dicht bij een echtscheiding gestaan...' lacht Tineke.
|
