Levensloop met verhalen en vertellingen vanaf 1960
04-11-2007
Miyazaki
1979
Walter Kranzbühler laat me trots enkele foto's zien. The 2nd Meeting of the World Federation for Ultrasound in Medicine & Biology zal plaatsvinden in Miyazaki. Wat voor ronkende namen, denk ik. Ons allernieuwste Ultrasoundtoestel zal daar te zien zijn en ik zou graag hebben dat jij er de Nederlandse- en Franstalige dokters uitleg geeft. Je vrouw mag ook mee. Voegt hij er haastig aan toe.
Als ik s avonds thuiskom en vertel dat ze mee mag naar Japan wil Tineke me niet geloven. Pas nadat ik haar verzeker dat de vrouwen van mijn Duitse collega's ook meegaan voelt ze zich wat meer op haar gemak. En hoe lang zullen we weg blijven? Vraagt ze, Ik kan de kinderen hier niet alleen achterlaten. Kinderen? Marleen is al 18 en de jongens 16 en 15. Bovendien, je moeder woont toch bij ons. Zij zal wel een oogje in het zeil houden. Pas nadat Marleen haar op het hart drukt dat ze moet meegaan en zij hier hun plan wel zullen trekken en een beetje op Memee passen ( ) is mijn eega gerust en vuurt ze tientallen vragen op me af. We gaan moeten vliegen zeker? Ik heb nooit gevlogen, ga ik dat wel durven? Hoeveel kleren moet ik meenemen? Is het daar warm weer? Zal ik niet uit de toon vallen tussen al dat chic volk? Etc. etc Op de helft van die vragen heb ik nog geen antwoord. Ik weet alleen dat het congres in Miyazaki één week lang duurt en dat ik daar zal moeten werken op de stand van ADR-Kranzbühler. Of we van daaruit ook nog ergens anders naartoe gaan weet ik nog niet. Als onze vliegtuigtickets toekomen zie ik dat we in totaal vier weken zullen wegblijven. Vier weken?!! Tineke verschiet er van. En de kinderen ? Ik wuif haar bezwaren weg en naarmate de vertrekdatum nadert krijgt ze meer vertrouwen en popelt bijna van ongeduld bij het pakken van de koffers. Haar eerste vlucht is er een die kan tellen: in één ruk naar Achorage (Alaska), over de noordpool naar Tokio. Ze is in haar schik en eenmaal van huis weg denkt ze minder aan de kinderen en heeft er vertrouwen in dat ze het goed zullen maken. Japan is verrukkelijk en we vallen van de ene verbazing in de andere. Er is nog ruim tijd om in Kyoto tempels te gaan bezoeken voordat we verder doorvliegen naar Miyazaki om te gaan 'werken'... Tineke is ondertussen al helemaal opgenomen in de groep en maakt zich nuttig door met de vrouwen van onze Belgische dokters op stap te gaan terwijl hun echtgenoten in de congreshall lezingen bijwonen of de tentoonstelling bezoeken. Elke avond is ergens een feest. De Japanners vinden het een grote eer dat het congres in hun land gehouden wordt en sparen moeite noch kosten of om het hun gasten zo aangenaam mogelijk te maken. De week vliegt voorbij en voor we het weten zitten we alweer op een vliegtuig, deze keer naar Hongkong. Walter Kzb is een fantastische baas en zijn eega een super gastvrouw. Ze willen hun medewerkers duidelijk belonen voor de prestaties van het afgelopen jaar. Drie dagen blijven we in de Britse Kroonkolonie en bezoeken eveneens de New Territories en het schiereiland Kowloon. De vierde dag zijn we van plan om met de trein naar Canton (China) te reizen maar een typhoon steekt de kop op en het treinverkeer ligt helemaal lam door omgevallen bomen en elektriciteitspalen. Daarom wachten we een dag tot de stormwind is gaan liggen en vliegen dan naar onze bestemming in Zuid-China. Vier dagen is wel kort om alles te kunnen zien maar toch hebben we heel wat meegemaakt. Het contrast tussen het Chinese platteland en de stad Hongkong is overweldigend. Nooit eerder zagen we honderden fietsen beladen met allerhande goederen, werden we wakker gemaakt door het rinkelen van duizend fietsbellen in de laan voor ons hotel, voelden we mieren in ons bed op de tiende verdieping van het (toen) hoogste hotelgebouw in Canton en moesten te voet naar beneden lopen als de lift stilviel door een stroompanne. We zagen boten geladen met groenten en allerhande koopwaar op de Gele Rivier voorbij varen, gingen eten in een primitieve boerencommune, namen deel aan feestelijke roeibootwedstrijden op de kleine waterlopen en woonden 's avonds een fantastisch optreden bij van de beste circusartiesten, etc. etc
Met spijt in het hart nemen we afscheid van Canton en stomen met de trein terug naar Hongkong. Van hieruit gaat de vlucht naar Sidney (Australië) om de volgende dag door te vliegen naar Adelaide waar ik opnieuw vier dagen moet werken tijdens een Ultrasound meeting. Tineke is uitgenodigd door de vrouw van een Australische dokter die het als haar taak beschouwt om de buitenlanders eens goed te verwennen. De voorlaatste dag krijg ik vrij en mag mee met de vrouwen om de dierentuin te bezoeken. De Australische zit aan het stuur. Op de terugweg rijdt een dronken autobestuurder frontaal op ons in Autogordels zijn nog niet verplicht en ik vlieg met mijn hoofd door de voorruit en kom er gelukkig vanaf met een paar kleine sneden in mijn voorhoofd. Onze gastvrouw heeft niets. Erger is het met Tineke die achterin zit. Ze valt met haar mond op de harde rugkant van de zetel van de bestuurster en breekt haar voorste tanden af. Overal bloed! De ambulance brengt ons naar het ziekenhuis en na de eerste zorgen mogen we weer naar ons hotel. Achteraf gezien vallen de letsels nogal mee. De derde vrouw in de auto heeft slechts enkele schaafwonden en Tineke wordt nog die zelfde avond geholpen door de tandarts van het ziekenhuis. De volgende dag, tegen de avond, nemen we afscheid van onze Australische gasten en danken hen voor de snelle hulp. Over Darwin, langs Dubai (Verenigde Arabische Emiraten) en met een laatste tussenlanding in Athene komen we twee dagen later in Brussel aan.
Van haar wereldreis heeft Tineke niet alleen cadeautjes meegebracht maar ook een mond vol nieuwe tanden
Reacties op bericht (2)
06-11-2007
Toch wel.
Ik wist dat we twee à drie weken zouden wegblijven maar het bleek uiteindelijk dat het er bijna vier waren...
06-11-2007 om 12:17
geschreven door Fikske
05-11-2007
Terug
een verhaal dat er mag zijn. Zoals altijd goed geschreven, en wat een belevenissen!!!, Je ziet, de een dit , de andere dat.
Het moet een prachtige reis geweest zijn, behalve die tanden natuurlijk..
Maar een ding houd mij bezig... Heeft Tinneke dat zomaar aangenomen dat je niet eerder wist dat je een maand zou wegblijven, dan wanneer je de vliegtickets had ????mmmm...ik heb mijin twijfels hoor...
toch veel groetjes uit Merida...
