Waarom man fout cadeau koopt: hij weet niks over zijn vrouw

 Voor heel wat mannen wordt het zoals elk jaar een moeilijke zoektocht naar een kerstcadeautje voor hun vrouw. Dat is echter niet verwonderlijk nu blijkt dat ze bijna niks over haar weten: van kledingmaat over parfum tot favoriete winkel.

Vrouwen beschouwen dit als basisinformatie, maar in werkelijkheid hebben mannen niet het flauwste idee. 39 procent kent bijvoorbeeld de behamaat van zijn vrouw niet, terwijl 23 procent geen idee heeft over haar schoenmaat. Hetzelfde aantal kent ook de gewone kledingmaat van zijn vrouw niet.

En zelfs als ze het wel weten, blijft het moeilijk om een ideaal cadeautje te vinden, aangezien 24 procent de favoriete kledingwinkel van zijn vrouw niet kent.

Data
Verder is ook een parfum als cadeautje voor veel mannen geen optie, omdat 34 procent niet weet wat haar favoriete geurtje is. Bovendien moet je als vrouw nog geluk hebben dat hij je verjaardag niet vergeet, aangezien 12 procent zelfs de geboortedatum van zijn vrouw niet kent.
Ook andere data leiden tot problemen, met één derde die zich niet meer herinnert op welke dag hij zijn vrouw leerde kennen.

Ook over andere eigenschappen van hun vrouw hebben heel wat mannen geen flauw idee. Het gaat onder andere om haar echte haarkleur (11 procent), waar ze naar school ging (28 procent) en wat ze precies doet als job (10 procent).
20 procent had dan weer geen idee hoe de beste vriendin van zijn vrouw heet, terwijl hetzelfde aantal niet weet of ze aan allergieën lijdt. Ook op de vraag wat haar favoriete liedje of film was, moesten vele mannen het antwoord schuldig blijven.

Vreemde
Uiteraard leidt dat tot grote ergernis bij heel wat vrouwen. 40 procent bekende al eens ruzie te maken omdat de man dingen vergat die hij wel zou moeten weten. 12 procent van de vrouwen bracht ook al eens een cadeautje terug naar de winkel, omdat hun man de verkeerde keuze maakte.

"Er zijn toch een aantal dingen die mannen zouden moeten weten over hun partner, zoals de kleur van hun ogen en haar", vindt Gemma Mason van Superdrug, die het onderzoek uitvoerde We zullen mannen snel vergeven als ze ons telefoonnummer niet kennen (54 procent), maar het is niet moeilijk om te zien welk parfum we gebruiken. Een verkeerd cadeautje kan ervoor zorgen dat een vrouw zich als een vreemde voelt voor haar eigen man."

Mannen kunnen dus nog iets leren van hun vrouw, want zij weten wél alles over hun partner en kunnen zo meestal het perfecte cadeautje uitkiezen.

.

jouw glimlach

en wanneer je me
op afstand
jouw glimlach toont

weet dan dat mijn dromen
zoveel warmer zijn
dan het bij elkaar komen

immer in een wereld
waar chaos heerst
heeft men de kunst
van samenleven snel verleerd

.

Krumping

Een heftige dansstijl

Krumping is de nieuwe trend op dansgebied. De dansstijl is te zien in verschillende videoclips en in de film ‘Rize’. Krumping is heftig, lenig en agressief. Een uitlaatklep voor frustraties, niet een dans om voorzichtig te zijn. Deze hiphop dansstijl ontstond ongeveer 10 jaar geleden in de getto's van Los Angeles.

Krumping wordt gedanst op hiphopmuziek en is heel snel. Krumping is, net als breakdancen, een battle-dance. Net als breakdancen is krumping ontstaan in het getto, niet in New York maar in Los Angeles. Maar de danstaal van krumpers lijkt niet op die van breakdancers. Breakdancers showen hun hoogstandjes vooral dicht bij de grond, met een headspin als hoogtepunt. Krumpen gebeurt op 1 of 2 voeten. Knieën gebogen, borstkas heen en weer en armen krachtig in de lucht. De bewegingen zijn geïnspireerd op bewegingen uit Afrikaanse dansen.

Battle

Een groep krumpers staat bij de battle in een cirkel om de actieve krumper heen en de krumpers wisselen daarbij van plaats. Wie van de krumpers in de cirkel het meeste applaus, gefluit en gejoel ontvangt, is de winnaar van de battle. Snelheid, agressie, inventiviteit, kracht, lenigheid en acrobatiek, daar scoor je punten mee. Vooral de snelheid binnen krumping is opvallend. Hoe sneller de krumper de bewegingen achter elkaar kan doen, hoe beter hij de dans beheerst.

Dansen als alternatief voor de ellende

Krumping is ontstaan uit clowning. Clowning is een dansstijl die Thomas Johnson, een inwoner van de achterbuurten van Los Angeles, ontwikkelde om kinderen in de getto’s weer te laten lachen. Johnson probeerde op kinderfeestjes de jeugd die opgroeide te midden van drugsdealers en moord en doodslag een moment van plezier te geven. Gekleed in een clownspak, zijn gezicht geschminkt en met een grote afropruik in regenboogkleuren op, werd hij Tommy the Clown. Met schokkerige, spastische bewegingen bracht hij de kinderen aan het lachen. De kinderen vonden het prachtig. Al snel had Tommy de Clown een slinger van kinderen achter zich aan die hem kopieerden. Clowning werd een hit in de buurt en een uitlaatklep voor de jeugd. Er ontstonden tal van groepen die aan de nieuwe dansstijl deden. Johnson nam een stel van hen op in zijn eigen groep en trainde ze om op te treden. Ze noemden zich de Hiphop clowns.

Van clowning naar krumping

Johnson, die ooit zelf drugsdealer was, zette battles tussen de verschillende groepen op. De battles boden de kinderen de kans de massa te ontstijgen. Een kans om succesvol te zijn en een alternatief voor de goot en geweld. Clowning verplaatste zich van wedstrijden op straat naar grote stadions. Door de grote wedstrijden werd de dans steeds feller, sneller en heftiger waardoor de bewegingen van grappig naar imponerend en krachtig veranderden. Zo was krumping geboren, de serieuze versie van clowning. De krumpingdansers zetten hun volledige lichaam in. Met een sterke adrenalinestoot dansen ze snel, agressief en zeer expressief. Gezichtsschilderingen zijn kenmerkend aan de dans. De culturele betekenis gaat verder dan die van het clownbeeld. Het symboliseert de heilige Afrikaanse oorlog, waar mensen zich ook beschilderden met verf. Inmiddels is krumping als dansstijl overgewaaid van LA South Central naar de rest van de wereld.

Actueel

Krumping is snel verspreid. De dansstijl bereikte binnen kort tijd onder andere Japan, Schotland en ook Nederland. De film Rize van David LaChapelle heeft hier een belangrijke bijdrage aan geleverd. In deze film wordt getoond hoe de dansstijl is ontstaan en vooral ook welke emoties ten grondslag liggen aan de felle bewegingen. Omdat de dans, zeker door ervaren krumpers, zo snel wordt uitgevoerd, wordt aan het begin van de film verzekerd dat er geen enkel deel van de film versneld is opgenomen. De dansstijl is ook te zien in videoclips van Missy Elliott (I’m really hot), Black Eyed Peas (Hey mama) en Chemical Brothers (Galvanize). Te zien op You Tube.

Realisme in de schilderkunst

Schilders proberen zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven

Een kunstenaar kan de werkelijkheid op verschillende manieren weergeven. Een schilder kan bijvoorbeeld kiezen voor een realistische of onrealistische stijl.

Als de kunstenaar kiest voor het realisme dan zal hij wat hij ziet ook zo weergeven . Hij probeert de waarneembare werkelijkheid zo dicht mogelijk te benaderen. De kunstenaar geeft weer wat hij letterlijk ziet, maar bepaalt wel onderwerp en compositie. Een voorbeeld hiervan is een stilleven.

Naturalisme
Een andere mogelijkheid is het naturalisme: Het zo natuurlijk mogelijk afbeelden van een onderwerp. Dit onderwerp kan echter door de kunstenaar worden bedacht. Hij hoeft het niet per sé letterlijk te zien. Hij gaat er wel van uit het onderwerp weer te geven zoals het er in de werkelijkheid uit zou zien. Een schilderij of tekening die de werkelijkheid vereenvoudigd weergeeft is gestileerd. De afbeelding is nog steeds herkenbaar, maar ontdaan van detaillering. Een voorbeeld hiervan is de tekenstijl van de Mangastrip, of de Jugendstil affiches van Mucha.

Associatie
Een nog verdere ontleding van de werkelijkheid leidt tot een geabstraheerd kunstwerk: de herkenbare vormen zijn zodanig vervreemd of vervormd dat je alleen door associatie of herleiden van de vorm kunt herkennen wat er te zien is.

Interpretatie
Een kunstenaar maakt altijd een keuze in wat hij afbeeldt. Ook een kunstenaar die realistisch werkt geeft zijn interpretatie van de werkelijkheid. Toch is er een verschil. Hij doet dat door onderwerp, compositie en materiaalgebruik te bepalen. Nadat die keuze is gemaakt, probeert hij de waarneembare werkelijkheid te benaderen.

Niet-realistisch
Daarnaast is er de kunstenaar die de waarneembare werkelijkheid als uitgangspunt neemt en vervolgens een persoonlijke interpretatie geeft van die werkelijkheid. Hij verbeeldt wat hij ziet, maar probeert niet de werkelijkheid te benaderen. Impressionisten schilderen bijvoorbeeld het moment en expressionisten geven eerder de emotie weer.

Ontwikkeling
In de beeldende kunst is er in de loop van de 19e en 20e eeuw een grote verschuiving geweest van realisme naar abstractie. Halverwege de 20e eeuw kwamen er steeds meer musea voor moderne kunst en het belang van die musea werd in de loop van de jaren steeds groter. Er zijn nu musea voor oude kunst zoals het Rijksmuseum in Amsterdam waar realistische en naturalistische kunst uit bijvoorbeeld de 17e eeuw te zien is. Musea als het Stedelijk Museum in Amsterdam en het Haags Gemeentemuseum hebben veel kunst van 20e eeuwse kunstenaars. In hun collecties zitten allerlei soorten kunst. Van figuratieve kunst tot abstract.

Realisme in hedendaagse kunst
Toch zijn er nog steeds kunstenaars die werken in de traditie van de grote meesters van de 17e eeuw. Er zijn ook kunstenaars die de techniek van het realistisch en naturalistisch schilderen gebruiken voor hedendaagse thema’s. Deze kunstenaars zie je niet zo vaak in de musea voor hedendaagse kunst terug. Ze stellen hun werk voornamelijk ten toon in galeries.

Techniek
Bij het realistisch en naturalistisch schilderen is de schildertechniek van groot belang. Dit kost veel tijd, omdat je erg precies moet zijn. De schilder moet de kleuren bijvoorbeeld goed mengen en in lagen op het doek aanbrengen. Dit vereist een opperste concentratie en veel geduld.

.

Zijn drie trouwe honden hielden vermiste kleuter Riley warm in ijskoude nacht

In Nambucca Heads (halfweg tussen Sydney en Brisbane) is de angstwekkende verdwijningszaak van kleuter Riley Martin (4) gelukkig goed afgelopen, dankzij zijn drie trouwe honden én enkele vrijwilligers die mee kwamen zoeken na een hartverscheurende oproep via Facebook. Missy, Nitro en Bruno hielden het jongetje met het Syndroom van Down warm in de ijskoude nacht. Het waren Leif O'Brien en Sally Pratley (die vanuit Kempsey zo'n 100 km verderop mee waren komen zoeken in het holst van de nacht) die een hond hoorden blaffen en zo de vermiste jongen aantroffen in een bos. "Waar zat je toch, mijn schatje?", snikte zijn moeder in tranen van geluk toen ze herenigd werd met haar zoontje .

We hebben zelf acht kinderen en daarom kwamen we helpen zoeken. Toen we Riley vonden, waren we bang dat hij dood was en waren dan heel opgelucht dat hij even later zijn hoofdje draaide.

Sally PratleyRiley Martin is gelukkig weer terecht.

Hartelijk bedankt, jullie hebben niet alleen zijn leven gered, maar ook dat van mij. Jullie zijn zo'n goede mensen.

Moeder tot vinders

Het begon als een nachtmerrie, maar de afloop heeft alles van een sprookje. Gisteren rond de middag verdween de vierjarige Riley aan zijn ouderlijke huis. Hij was laatst gezien met zijn drie honden: Missy, een tien maanden oude kelpie (herdershond), en zijn twee foxterriërs Nitro (3) en Bruno (2). Het jongetje, dat aan het Syndroom van Down lijdt, werd meteen als vermist opgegeven en een grootse zoektocht werd op het getouw gezet. De politie kamde samen met een groep vrijwilligers de streek uit, maar vond de kleuter helaas niet. Dat maakte de ouders pas heel ongerust en ze lanceerden via Facebook een opsporingsbericht en een nieuwe oproep om mee te komen zoeken.

Zelf 8 acht kinderen
Leif O'Brien en Sally Pratley uit Kempsey lazen de oproep, stapten meteen in hun auto en reden 100 km verderop naar Nambucca Heads. "We hebben zelf kinderen, acht stuks tussen 8 en 20 jaar en daarom kwamen we helpen zoeken", zegt Sally Pratley. "We belden meteen naar de politie en tot 1 uur 's morgens zochten we tevergeefs. Vervolgens sliepen we paar uurtjes in de auto en rond 5 uur bij het krieken van de dag begonnen we opnieuw te zoeken."

"Bang dat hij dood was"
"Toen hoorden we een hond blaffen en renden er meteen naar toe. Daar zagen we de vermiste Riley liggen met zijn hoofdje naar de grond gericht in een bosje. We waren bang dat het arme jongetje dood was en waren heel blij en opgelucht dat hij even later zijn hoofdje draaide. Hij lag te slapen met zijn drie honden. Die hielden hem warm, maar toch was hij helemaal onderkoeld. We stelden hem gerust en bleven herhalen dat we hem naar zijn mama zouden brengen."

Ontroerende hereniging
Bianca Graham, de moeder van Riley, was zielsgelukkig toen ze haar zoontje eindelijk weer in haar armen kon knuffelen en bedankte het helpende koppel uitgebreid. "Waar heb je toch gezeten, mijn baby, mijn baby, ...?", bleef ze maar herhalen bij de ontroerende hereniging . En tot de vinders: "Hartelijk bedankt, jullie hebben niet alleen zijn leven gered, maar ook dat van mij. Jullie zijn zo'n goede mensen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Dit voelt beter dan wat dan ook."

Honden veilig thuis
En de honden? Die kwamen ook veilig terug thuis. Ze hadden veel dorst en zaten onder de teken. Zoals het trouwe honden betaamt, waren ze trouw bij hun 'baasje' in problemen gebleven, maar ze waren niet de enige helden in dit sprookjesachtige verhaal. Niet alleen dat cliché werd in deze verdwijningszaak gelukkig bevestigd, ook het cliché dat zegt dat Australiërs altijd klaar staan om elkaar te helpen, bleef overeind. Een koppel dat 100 km rijdt, uren helpt zoeken, een paar uur slaapt in de auto en 's morgens verder zoekt: kan tellen als hartverwarmende menselijkheid en onbaatzuchtige hulpvaardigheid!

.

HYPERLINK "/index.php?option=com_comprofiler&task=

Een wakkere poes

Een wakkere poes
zette ongevraagd
haar sporen
in mijn
versgelegde sneeuw.

Met haar miauw
in mijn gehoor
volg ik haar spoor.

Even later
zie ik haar
bij mijn buur
tegen de
warme bakkersmuur
spinnen in
mijn verloren sjaal
van gisteren.

Hoe durft ze!!!

.

.

De Inca-trail, maar dan zonder toeristen

Vier dagen stappen, in totaal 48 kilometer, dwars door het Andesgebergte. De Lares-trekking is een waardig alternatief voor de Inca-trail.

Wie Péru zegt, denkt meteen aan de Incastad Machu Picchu, die verscholen ligt tussen de toppen van de Andes. De legendarische Incatrail heeft dit wereldwonder als eindbestemming en is daardoor de populairste trekking van heel Zuid Amerika. Gevolg: slechts vijfhonderd trekkers per dag zijn erop toegelaten, er gelden strikte regels (oa geen muilezels) en het is er drummen tussen de toeristen.

Wij kozen een alternatieve, stevige vierdaagse trektocht: de Lares-trekking (Urubamba – Cuncani – Huacawasi – Yanahuaras). Prachtige bergen, heldere meertjes, Inca-overblijfselen, loslopende alpaca’s en … geen toeristen. Behalve onze groep dan.

DAG 1:

Wanneer de bagage op de muilezels is geladen, zijn we klaar om te vertrekken. Gids Sergio is bijgelovig en geeft ieder van ons drie Cocablaadjes. We mogen de bergen groeten, een wens doen en een plek uitzoeken om de blaadjes te offeren.

Het tempo ligt best laag, maar toch gaat het ademen soms moeilijk door de hoogte. Niet de afstand dus, maar de inspanning op grote hoogte vormt de grote uitdaging.

Als de avond valt, komen we aan bij onze eerste slaapplek. Onze tweepersoonstentjes zijn al opgezet tussen de rotsen. Bij kaarslicht spelen we Uno, daarna kruipen we vroeg in onze warme slaapzak.

DAG 2:

‘Goedemorgen, hier is jullie morning tea’. Om 6u40 wekken de gidsen Sergio en Angel ons. De warme kruidenthee doet deugd, na een koude nacht.

Op het menu: havermoutpap met stukjes banaan, pannenkoeken met ‘bananenpap’, brood met confituur, een omelet met paprika en Coca-thee. Dat spelen we allemaal naar binnen. Krachtvoer is nodig op deze hoogte.

‘Ik hou van alternatieve routes’, zegt gids Sergio. De oorspronkelijke tocht zou zo’n 40 kilometer zijn, maar onze groep stapt redelijk snel, dus verkennen we nieuwe paden en passen we de tocht aan zodat we 's avonds bij de hotsprings in de stad Lares slapen.

We kruisen een pas op 4.817 meter, volgens de gps op de smartphone van een van de reisgenoten. Dit is het hoogste punt (en nét hoger dan de 4.810 meter van de Mont Blanc). Er is veel mist waardoor we niet van het uitzicht kunnen genieten.

Tijdens de afdaling begint het te regenen... ‘Het regent nooit in de winter. Dat is normaal het droogseizoen’, zegt Sergio. ‘Het weer staat op zijn kop.’

’s Middags ben ik helemaal doorweekt en heb ik het ijskoud. Droge kleren zitten op de ezel… Ik mag de regenbroek van Sergio aandoen, en de korte droge short van een reisgenoot. Het klaart op, maar de zon krijgen we niet meer te zien.

Net voor het donker wordt komen we aan bij de warmwaterbronnen. Vrijwel meteen duiken we het roodbruinkleurige water in! Enig nadeel, mijn bikini is helemaal verkleurd door de solfer...

Onder prachtige sterrenhemel relaxen we in het water, zo'n 30° tot 40°, perfect om op te warmen. Hier zijn er nog andere toeristen, maar ook locals komen hier zwemmen, in al dan niet doorschijnend ondergoed. We brengen de nacht door naast het water.

DAG 3:

Toen waren we nog maar met tien... Een van de meisjes is geveld door hoogteziekte: een opgezwollen gezicht en barstende hoofdpijn. Ze moet dalen en keert terug naar het hotel, samen met onze Belgische gids. Iedereen kan last hebben van de hoogte. Sergio verwoordt het zo: ‘Je komt dichter bij de Goden. Daarom is het zo onvoorspelbaar’.

We zetten de tocht verder en wandelen door een prachtig landschap. Sergio noemt het ‘the top of the world’. Zo lijkt het ook.

In de mist zien we onze tentje opdoemen. Vooral de meisjes zijn er niet gerust op of we 's nachts niet gaan bibberen in onze tentjes... Het zou kunnen gaan vriezen.

DAG 4:

Gelukkig heeft het 's nachts geregend en viel de temperatuur in de tentjes al bij al nog mee. De laatste dag steken we een pas over van 4.500 meter, onderweg passeren we prachtige meren. Op de paden liggen veel rotsen, en mijn enkels worden op de proef gesteld. Op een bepaald moment staan mijn voetzolen in brand omdat we in sneltempo de berg afdalen.

Moe, vuil maar zeer voldaan keren we terug naar het hotel. Onze gidsen, koks en ezelmannen hebben ons in de watten gelegd. Het eten was subliem. Ik sta versteld van wat die mannen in een tentje met gasvuren op tafel kunnen toveren.

De grote beloning na vier dagen afzien: douchen!

.

Hiërogliefen

Het schrift van de Egyptenaren

De Egyptenaren schreven niet met behulp van letters, maar tekens. Het schrift dat zij ontwikkelden heet het hiërogliefenschrift. Hiëroglief betekent heilig teken.

Het is een heilig teken, omdat dit schrift alleen werkt gebruikt door de priesters als ze over hun goden schreven. Het was erg ingewikkeld. Daarom werd later dit schrift iets gemakkelijker gemaakt, zodat iedereen kon leren lezen en schrijven.

Ons alfabet kent 26 lettertekens, maar het schrift van de Egyptenaren meer dan 700 verschillende tekens. En die moest je allemaal uit je hoofd kennen. De tekens doen meer aan kleine tekeningetjes dan aan letters denken. Zie afbeelding 2-13. Zo’n tekeningetje stelt ook niet een letter, maar een woord of een begrip voor. Ze geven een bepaalde klank aan en die klank verwijst weer naar het begrip of woord dat staat ‘geschreven’. Best ingewikkeld. Ook de manier van lezen is anders dan bij ons. Wij schrijven van links naar rechts, maar de Egyptenaren schreven oorspronkelijk van boven naar beneden. Later werd er èn van links naar rechts èn van rechts naar links geschreven.

Steen van Rosetta

De Egyptenaren schreven op steen of op papyrus. Papyrus is gedroogd riet, dat langs de Nijl groeit. Pas in 1822 heeft men het schrift kunnen ontcijferen. De Fransen vonden namelijk de steen van Rosetta of Rosette. Dat is een steen waar in 2 talen (maar in 3 soorten schrift) dezelfde boodschap op geschreven stond. Dat was namelijk in een ander Egyptisch schrift, in het Griekse schrift en met behulp van hiërogliefen. Nu konden ze het verhaal van de hiërogliefen ontcijferen met behulp van de Griekse en Egyptische tekst. We weten precies wanneer deze steen is beschreven. Er staat namelijk een datum op: 27 maart 196 (voor Christus). Het origineel bevindt zich in the British Museum in Londen, maar een kopie kun je ook in het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden bewonderen.

Dodenboek van Hunefer

De Egyptenaren gaven de doden zogenaamde dodenboeken mee het graf in. Hierin stonden afbeeldingen en spreuken die de dode moesten beschermen in het hiernamaals. Op afbeelding 2-12 zie je een tafereel uit het dodenboek van Hunefer. Het laat zien hoe het hart van Hunefer op de weegschaal wordt gewogen. Als het hart minder weegt dan de veer, mag hij naar het hiernamaals.

.

Kraaienmars

Toen zijn kist
in de diepte zakte
was er geen hond
want al hief hij
met velen het glas
zij vluchtten
omdat hij
zo verrekte
ongelukkig was

in zijn stamcafé
memoreerde de kastelein
onderwijl met
trillende stem
gedurende dat korte
erbarmelijke leven
draaide de brouwerij
vaak enkel voor hem

.

Couscous met artisjok en walnoten





Ingrediënten:

.