Boek brengt baronnen van Boelare samen

Auteur: Marc Van Trimpont

Marc Van Trimpont stopt na vijftien jaar als voorzitter van Gerardimontium. vg

GERAARDSBERGEN - Marc Van Trimpont zwaait af als voorzitter van de kring Gerardimontium. Hij laat een portrettenboek van de baronnen van Boelare achter als afscheidsgeschenk.

In 1996 stond Marc Van Trimpont mee aan de wieg van Gerardimontium, de vereniging voor lokale geschiedenis. Gerardimontium vierde zopas haar vijftiende verjaardag en voor Van Trimpont werd dat een terugblik op een succesvol verleden als voorzitter. Zijn neef Filip Van Trimpont volgt hem op. 'We gingen van start met 150 leden, we tellen er intussen meer dan 500. Een forse stijging die onder meer te danken is aan de hoge kwaliteitsnormen die we ons hebben opgelegd. Elk artikel in ons tijdschrift of elk boek dat we publiceren moet een duidelijke meerwaarde bieden. Het mag geen louter herkauwen zijn van eerder gepubliceerd materiaal. We streven naar perfectie, dat is moeilijk maar dat is ons ultieme doel.'

Van Trimpont kan als uithangbord dienen voor dat nobele streven. Met de boeken De Geraardsbergse Garde Civique of Burgerwacht en Het land en de baronie Boelare legde hij de lat heel hoog en dat resulteerde in standaardwerken die als voorbeeld kunnen dienen voor moderne lokale geschiedschrijving. Ook met de vele artikels die Van Trimpont in het tijdschrift Gerardimontium publiceerde, zorgde hij voor heel waardevolle bijdragen voor de kennis en verspreiding van het Geraardsbergse verleden.

Titanenwerk

Van Trimpont neemt nu afscheid als voorzitter maar blijft gepassioneerd door de lokale geschiedenis. In zijn afscheidsjaar als voorzitter voegt hij zelfs nog een belangrijk hoofdstuk toe aan zijn indrukwekkende palmares. Met het boek De baronnen van Boelare in beeld stelde hij een rijk gedocumenteerd portrettenalbum samen over de familie Cassina die van 1601 tot 1794 de plak zwaaide in het kasteel van de baronie. Voor het eerst worden de schilderijen van de adellijke heren en dames van het geslacht, die destijds te kijk hingen in de baronie zelf, in één boek samengebracht. Het werd voor Van Trimpont een titanenwerk want de portretten waren erg verspreid.

'Het begon in het jaar 2000 toen ik de graaf de Lichtervelde, een nazaat van de Cassina's, ontmoette. Een spoor dat onder meer leidde naar Parijs waar heel wat schilderijen van de Cassina's hangen. Ik heb zo enkele jaren noodgedwongen in adellijke kringen vertoeft. Het bleek overigens aartsmoeilijk om via de eigenaars een afdruk van die portretten te pakken te krijgen.'

www.gerardimontium.be

(Uit Het Nieuwsblad – regionaal Geraardsbergen)

09-12-2011 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

De wereldburger van Geraardsbergen

Uit de merkwaardige geschiedenis van 550 jaar Manneken-Pis

Auteur: Marc Van Trimpont

Dit is de titel van het jubileumboek dat op vrijdag 5 juni 2009 door de Broederschap van het Geraardsbergse Manneken-Pis aan het publiek wordt voorgesteld om 20 uur op het Geraardsbergs stadhuis. Het boek is van de hand van Marc Van Trimpont, de voorzitter van Gerardimontium dit is de Geraardsbergse vereniging voor lokale geschiedenis.

Met dit boek wil de auteur vooral een beeld ophangen van wat links en rechts en in gespreide slagorde is verschenen in de pers en in andere publicaties; dit werk steunt met andere woorden in mindere mate, maar toch nog ook, op nieuw ontdekte en onuitgegeven bronnen.

Diegenen die niet vertrouwd zijn met het reilen en zeilen van het Geraardsbergse Manneken-Pis zullen er vernemen wat ze precies dienen te weten om zich met voldoende kennis van zaken een correct beeld te kunnen vormen van de leefwereld van het ventje zowel in lang vervlogen dagen als nu. En aan de ingewijden wil het een soort refreshment bieden. Zo zal worden uit de doeken gedaan wat zo allemaal verteld wordt en is over of in verband met de ontstaansgeschiedenis van het ventje inclusief de verhalen die de toets van de geschiedkundige kritiek (vooralsnog) niet hebben (kunnen) doorstaan. En vanzelfsprekend zal het koren worden gescheiden van het kaf door uitsluitend aan volstrekte zekerheden het label van geloofwaardigheid toe te kennen.

Eeuwelingen hebben tijdens hun lang leven heel wat meegemaakt, ruchtbare wederwaardigheden zowel als faits divers van minder belang en conflicten, ja zelfs ruzies met een of andere verwant; allemaal samen hebben deze belevenissen hun aards bestaan gevuld en getekend. Dit geldt ook voor het Geraardsbergse Manneken-Pis en dus komen al deze aspecten ter tafel.

Vanzelfsprekend mogen ook de pleegouders en de ijverige familieclan van het ventje niet worden over het hoofd gezien en evenmin mag worden voorbijgegaan aan het heiligdom, doorgaans museum genoemd waar het manneken honderden keren te pronk staat in een of ander pakje uit zijn indrukwekkende garderobe.

En indien Manneken-Pis heel wat dramatische gebeurtenissen heeft beleefd dan werd en wordt hij overladen met eerbetoon en blijken van genegenheid. Weinigen werden en worden tijdens hun leven geprezen en bezongen als hij. Dichterlijke ontboezemingen vormen derhalve het sluitstuk van dit boek.

De auteur brengt een vlot leesbare, journalistiekgetinte tekst waarbij voetnoten bewust achterwege zijn gelaten. De bronnen die het draagvlak vormen voor het werk staan evenwel allemaal achteraan vermeld, wat het om het even wie mogelijk zal maken en dit zonder werkelijk al te veel moeite zijn of haar weg te vinden om desgewenst een of ander gegeven na te trekken

De wereldburger van Geraardsbergen. Uit de merkwaardge geschiedenis van 550 jaar Manneken-Pis is een boek dat ongetwijfeld een groot aantal Geraardsbergenaars al aanspreken maar beslist ook nieuwsgierigen van buiten de stadsgrenzen.

Het zal zowat 130 bladzijden (210 mm x 210 mm) tellen.

Het is te verkrijgen tegen de voordelige voorintekenprijs van 15 euro (vanaf 6 juni: 20 euro), te betalen op rekening 443-1630781-26 van Broederschap van het Geraardsbergse Manneken-Pis.

04-06-2009 om 20:12 geschreven door Marleen De Smet

Klik op de foto voor meer informatie

Marc Van Trimpont, stichtend voorzitter (1996) van de Geschied- en heemkundige kring Gerardimontium, is geen onbekende voor Geraardsbergen en omstreken. Op 13 december 1933 werd hij geboren te Overboelare (Geraardsbergen). Sinds zijn brugpensionering in 1992 is hij, als autodidact, vrijetijdshistoricus en besteedt hij al zijn beschikbare tijd aan lokale geschiedenis. Enkele publicaties sieren zijn palmares:

-    Het land en de baronie van Boelaere, 2^de druk, 2001

-    150 jaar gerecht in het kanton Geraardsbergen (1795-1945), 2002

-    La Territoriale in Belgisch Congo, een anachronistische job (Beni en Goma, Noord-Kivu, 1956-1960), 2005

-    Publicaties van de Geschied- en Heemkundige Kring Gerardimontium (1997-2006), 2007

Ook verleende hij zijn medewerking aan:

-    ‘Archiefbeelden Geraardsbergen, 2002’

Laatst ontmoette ik Marc nadat we elkaar een tijdje uit het oog waren verloren. Weer werd ik overweldigd door zijn warme en intense blijk van genegenheid met in zijn galante houding de rust en diplomatie & in zijn pretoogjes vonkjes levenslust. Maar deze keer verraste hij me nog meer toen hij me vertelde dat ook hij enkele gedichten had geschreven.
 
Marc bewonder ik voor zijn uitmuntend taalgebruik waarvan mijn mond werkelijk openvalt. Groot was mijn verwondering toen ik een paar van zijn gedichten las die naar mijn oordeel bewijzen wie hij is: een wijze man die door zijn levenservaring niet ongevoelig is voor de pijnpunten van deze wereld. Hij pureert zijn woorden tot een boodschap met een soepele eindrijm. Lees zelf maar.

Die mooie liefde

(Opgedragen aan alle weduwen en weduwnaars die lief hebben gehad.)

Geluk dat verder reikt dan ’t einde hunner jaren,

ziedaar wat ik gescheiden geliefden toewens!

Steeds in gedachten doch zonder hoop te baren

blijven d’afwezigen leven, zijn ze heel en al mens…

Maanden zijn nu voorbij maar elke dag besef ik steeds weer

dat ik je mis want nog altijd ben je mijn lief!

Je bent, oh zo moeilijk, te vervangen! Ik mis je toch zozeer…

Ben je me niet ontstolen door Pietje, die gemene dief?

Neen, nooit of nimmer zal ik vergeten

wat ze me heeft gebracht, wat ze heeft betekend,

die mooie liefde die, begrijpe wie kan, velen niet heeft gebeten

maar die MIJN leven onuitwisbaar heeft getekend…

© Marc van Trimpont

(5 oktober 2002)

˜*™

De zeven hoofdzonden*

Wie hoort er nu nog van de zeven hoofdzonden?

Ja, geaardheden van zo en zus: dàt kennen we stilaan wel.

Maar welke zijn dan die razende honden

die je eertijds dreven naar de hel ?

De eerste in de rij heet Hoogmoed.

In ’t Giesbaargs spreekt men van “e stik stront”.

Alleen op eigen voetstuk voelt hij zich goed,

doch dit staat op drijfzand of losse grond.

Kort op zijn hielen volgt de vrek..

Gierigheid maakt van hem een arm man…

Neen, aan aardse goederen is geen gebrek..

Maar genieten van zijn bezit? Is iets wat hij niet kan.

Niet lang geleden was Onkuisheid nog de ergste van de zeven…

Inmiddels lijkt ontucht van de zondenlijst geschrapt (?).

Wie wil, kan gerust in ZIJN Sodom en Gomorra gaan leven !

Of zeg me : WIE wordt nu nog op “verboden sex” betrapt ?

Voor sommigen is Gulzigheid een plezante zonde.

Een drink- en vreetpartij is vast een leuk spel.

Maar schijn bedriegt! Er blijft een wonde…

Men heeft een kater en voelt zich niet wel.

Fysiek gevaarlijk is woede of Gramschap.

Asjeblief, hoed je voor die razende furie

en laat je niet meeslepen door gezelschap

dat niet vrede zoekt maar veeleer ruzie.

En wat gezegd van de profiteur ?

Traagheid heette de ziekte waar hij aan lijdt.

Bekeur hem niet ! Vooral  geen gezeur !

Zalig nietsdoen, dàt is wat hem verblijdt…

Maar de geduchtste van alle zeven is vast en zeker Nijd !

Oorzaak van zoveel kwaad, hield ik ze als laatste in de rij.

Die chagrijnigaards verdienen vooral meewarigheid :

door hun kankerende afgunst zijn die sukkels nooit blij !

Wat IK daar zo allemaal van denk, lieve mensen?

Dat elk zou moeten weten wat is recht en wat is krom!

Laat me echter voor elkeen ‘t beste wensen.

En tegen mezelf zeg ik : Marc, doe wel en zie niet om…

© Marc van Trimpont

(februari 2002)

* In deze tekst wordt de mannelijke persoonsvorm gebruikt, maar vanzelfsprekend dient men steeds m/v voor ogen te houden.

09-12-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet