Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
01-02-2009
Was ik teveel...
Waarom mocht ik geen kind zijn dat zorgeloos zonder verdriet of pijn bloemen plukt in een groene wei om een bloemenkrans te weven van korenbloemen en vergeet-mij-nietjes zonder van iets of iemand bang te moeten zijn.
Waarom mocht ik nooit mijn gevoelens uiten of als een kwajongen leren fluiten mijn verdrietjes en mijn pijn laten zien en boos zijn op dingen wat ik niet graag had of deed nu hebt ik schrik om daar mee om te gaan.
Waarom wilde men mij geen liefde geven zodat ook ik liefdevol verder kon gaan in het leven maar neen ik moest die lange weg maar alleen verder gaan zonder dat er iemand naast mij wilde staan.
Waarom moest ik uit het gezin wijken was ik soms teveel een afscheid, knuffel of zoen was teveel voor mij en dit deed mijn kinderhartje pijn het enigste wat ik kreeg was een scheldwoord of twee van toen die dag ging het kindzijn voorgoed aan mij voorbij.
Waarom kan ik dit allemaal niet verstaan dat sommige ouders zo met hun kinderen kunnen omgaan ik wil het wel begrijpen maar mijn verstand is te klein en dat allemaal bezorgt mij veel verdriet en pijn.
Waarom moet ik na zovele jaren daar nog aan denken en ik kan nog altijd niet geloven dat sommige ouders aan hun bloedeigen kinderen geen aandacht en liefde willen schenken of zijn ze soms niet uit liefde voor mekaar gemaakt dit is echt iets wat ik maar niet snappen kan... Hilda 27/09/1999
Mijn dagboekje het is maar iets klein. en daar staat namelijk in geschreven mijn kleinste geheimpjes maar ook mijn grootste geheim. De verhalen en gebeurtenissen uit mijn leven. over mijn lichte maar ook mijn donkere dagen die ik verder alleen zal moeten dragen en niemand die ze weten mag. En ze ook niet te lezen krijgt daarom plaats ik ze hier ook niet. De gebeurtenissen die onuitwisbaar zijn staan voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. En dat allemaal is alleen mijn geheim... Hilda 15/08/1985
Als ik ontwaak en al mijn dromen zijn weggeëbd in de duister van de nacht. Als ik mijn zorgelijke gedachtes stuk voor stuk heb overdracht zorgt de morgen weer voor een helder beeld.
Vaak lijken uitzichtloze dingen die zich toch weten een baan te vinden naar de richting en bestemming naar waar en hoe die ook mag zijn.
Langzaam worden grote zorgen klein en achteraf besef je dan. Dat zelfs slapeloze nachten waar je niets mee kan. Uiteindelijk niet voor niets zijn geweest... Hilda 25/08/2000
Dromen van een kind vervlogen met de wind verhalend hun avontuur hun stralende ogen zonder vuur gedoofd door een ongelijke strijd verdriet en boosheid strijden om recht in een eindeloos gevecht dat niet is te overwinnen een stortvloed van zinnen ' Waarom' is het laatste woord... Hilda14/06/2002
Een grote leegte en wat herinneringen is al wat er nu nog over is. Waar ben je nu vraag ik mij nog dikwijls af. Ik voel nog de liefde die gij mij toen gaf. Jou te kennen vond ik zo heerlijk fijn. Ik zal je missen je los laten dat doet zo pijn. Je hebt voor altijd Een plaats in mijn hart...
Het ga je goed daar in het land zonder adem... Hilda 05/10/1996
Te dikwijls beginnen wij te wenen over vrienden die zijn verdwenen. Hebben wij soms niet geleerd om te zeggen "het spijt mij" ik was totaal verkeerd.
Te dikwijls lijkt het of wij de mensen willen kwetsen om wie wij toch het meeste geven. En dan doen wij domme dingen en vernielen hen die ons met liefde en vriendschap omringen.
Veel te dikwijls laten wij door domme dingen zonder belang onze geest besmetten. Dan is het meest te laat om de schade te herstellen.
Let er op om die mensen te laten weten dat gij hen nog lang niet zijt vergeten. Zeg dit nu morgen is het misschien te laat gedenk dat u leven heel snel voorbijgaat.
Probeer alles te waarderen door kleine dingen een grotere waarden te geven. En wees dankbaar voor al die dingen en de mooie herinneringen die je in het leven hebt gekregen... Hilda 02/01/2001
Toen ging jij van mij heen en liet mij alleen. Waarom deden ze ons dat aan ik hadt toch niets misdaan. Waarom mochten wij toen niet meer samen zijn al wat er over bleef was die hevige pijn. Mijn eenzaamheid was toen groot want na dat ongeval kwam de dood. Al ben ik nog in leven om niets kan ik nog geven. Ik zou willen weten waar jij nu bent en wil ook weten of je daar gelukkig zijt. Er waren nog zovele dingen die ik je wilde vragen maar het blijft maar bij herinneringen en ik wil niet dat die vervagen. Jij gaf mij de beste tijd van mijn leven iets wat niemand anders mij zal kunnen geven. Ik blijf van je houden voor altijd al ben ik je voor eeuwig kwijt. En ik die dacht, voor altijd samen te blijven... Hilda 14/01/1990
Schitterende ster aan de lucht
weg ging jij alsof jij was op de vlucht.
Elke avond kijk ik naar die ene ster
hij staat hoog en mijlen ver.
Ergens tussen de zon en maan
blijft hij schitterend staan.
Kon ik jou bovendien
nog een seconde terug zien.
Ik doe mijn ogen dicht
en zie ik in mijn dromen jou gezicht.
Dan voel ik een traan
langs mijn wangen gaan.
Er komt er een glimlach op mijn gelaat
en denk dan dat je naast mij staat.
Voor aleer ik mijn nestje opmaak.
weet ik, dat jij over mij waak.
05/02/1990
Met dit Nieuwe jaar sta ik klaar met al de goede wensen aan mekaar een nieuw jaar vol goede moed dat klinkt alvast heel goed. Dan doe ik er wat goede gezondheid bij. En voeg er dan nog een geutje geluk aan toe. Ook een portie liefde voor mekaar meng ik er door. En een druppel begrip om iedereen te accepteren zoals hij/zij is. En op het laatst voeg ik er nog aan toe een handvol goede vrienden nu ben ik echt al blij. Om je deze wensen te kunnen geven en als laatste afwerking laat ons ook aan de minder bedeelden denken en ook hun op dit moment wat aandacht te schenken... Hilda 25/12/2006
Eenzaam en verlaten er is niemand die op je wacht op deze koude kerstnacht nergens een huis nergens een thuis en niemand die je verwacht die je teder in de armen pakt en je zachtjes streelt en zegt ik heb je graag om wat je bent.
Eenzaam en verlaten er is niemand die je opwacht of naar je luistert en je verwarmd in deze koude nacht die je dan zachtjes in je oren fluistert ik heb je lief het is kerstnacht en het sneeuwt het is koud en kil dit is niet, wat je wil... Hilda 25/12/1997
Het is Kerstnacht buiten ligt een dik sneeuwtapijt en ik ben alleen waarom is het zover gekomen waarom liet je mij alleen.
Je was al een tijd niet meer in je normale doen. waarom zag ik dat op de laatste dag gij gedroeg je toen niet normaal. wat is er toch in je gevaren waarom zag je me niet meer staan en wilde niet meer met mij verder gaan. was er soms een ander waarom wilde je niet praten en was je zo stug want nu eindigt het in elkaar te haten.
Er ligt een dik sneeuwtapijt en ben alleen. zou het ooit nog goed komen... Hilda 25/12/1996
Soms lijkt de klok wel stil te staan de tijd gaat dan niet vooruit ik ben alleen met niemand om me heen triest kijkt ik door het vensterraam buiten is alles is grauw en grijs.
Somber is de lucht sneeuwvlokken dwarrelen door de lucht het is Kerstmis voor iedereen maar niet voor mij want ik bent eenzaam en alleen.
Ik denkt was deze tijd maar snel voorbij maar helaas is dat niet waar de kerstdagen gaan traag aan mij voorbij daarna denkt ik in mijn eigen weer een eenzame Kerst voorbij ... Hilda 25/12/1995
Mag ik van mijzelf zijn het lijkt al zo lang geleden dat ik mezelf zag ik herinner me mijn tranen en ook het geluk dat ik wilde graag delen met jou elke dag.
De beelden van mijn leven als de dag van gisteren zie ik jou voor mij ik weet nog wat je zei en weet nog wat je voelde ik voel nu dat ik weet niets gaat zomaar voorbij.
Diep in mij openen zich de luiken van wie ik ben en wat ik voelde en wat er overgebleven is van mijn gebroken hart... Hilda 09/02/1995
Het is bitter koud buiten en zit hier lekker warm in huis en sta aan het raam terwijl ik denk aan jou.
Het is reeds jaren geleden dat je me beschermde tegen die koude winterdagen maar dat werd op zo een koude dag plotseling verbroken er was toen veel verdriet.
Je moet weten dat op die dagen heel de dag aan je denk want op zo'n dag ging je van mij heen je bent nu hier mijlen ver vandaan.
Soms lopen de tranen nog over mijn wangen tranen van verdriet en hartepijn en voel me dan zo klein want nu ben je zo onbereikbaar voor mij.
Ik mis die sterke armen om me heen en wilde je graag mijn hele leven bij mij maar dat was ons niet gegeven hier boven werd dat anders beslist.
Maar dan zie onze kinderen die gelijkenis ze zijn net uw evenbeeld en zie u dan met een glimlach weer terug... Hilda 05/01/1995
Ik sta op het perron weemoedig te kijken naar de aankomende trein. Ik stap op en denk in mijn eigen wat was mijn weekendje Limburg weer snel voorbij de eerste halte zal het Branbantse stadje Landen zijn. Zo rijdt de trein verder maar Tienen, Vilvoorde en zo maar Leuven hoe verder de trein landinwaarts rijdt hoe minder bomen en groene weiden je ziet zo veel te meer rijtjeshuizen en betonnen gebouwen er zijn. Mensen stappen af mensen stappen op de trein raakt vol. Mensen van alle rassen babbelen door mekaar wat zouden ze allemaal te vertellen hebben kon ik het maar allemaal verstaan. En zo gaat de reis verder tot aan het volgende station. Brussel noord daar stap ik af en moet er van trein veranderen. Zoekend kijk ik op de monitor op welk spoor ik moet zijn die trein is weer eens 25 minuten over tijd pak ik dan maar de boemeltrein een die stopt aan elk stationneke en perronneke dan kan ik nog te Mechelen overstappen of moet ik die 25 minuten wachten. en met de IC trein naar Antwerpen centraal rijden. Het zal wel donker zijn als ik straks thuis aankom waar mijn ventje staat te wachten en mij met glimlach om de mond verwelkomt nog erger of ik een lange tijd ben weg geweest. Nu ben ik weer even blij met de liefde en tederheid wat ik van hem krijg en tevens kan ik weer hunkerend afwachten tot ik de volgende keer terug op weekend ga... Hilda 09/12/2008
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
