Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
08-12-2008
Ik geef nooit op...***
Als ik stil ben en weer op de sukkel dan moet je weten dat ik niet van plan ben mezelf wat aan te doen ook al schrijf ik nog zo negatief.
Wees gerust morgen gaat het weer beter het komt wel goed en wordt wel weer vrolijk echt wel hoor.
Zelfs als ik schreeuw en boos ben omdat pijn heb en mij soms ook dikwijls misselijk voel wat er ook gebeuren mag mijn pijn zal misschien wel niet verdwijnen. toch wel wat minder worden.
Wees gerust. ik start morgen weer opnieuw het komt wel goed en ik wordt wel weer vrolijk echt waar.
Ik kom wel weer terug zal nooit mezelf iets aandoen hoeveel pijn ik soms heb en belemmerd wordt in bepaalde dingen leven zal ik en nooit zal ik opgeven, nooit... Hilda 06/05/1999
Ik denk er vaker aan waar zijn al die jaren ze zijn als een wip voorbij gegaan de tijd kan je toch zomaar niet bewaren soms wil je eens terug naar het verleden.
En wil je dat de tijd stil blijft staan het lijkt wel of de dagen korter worden en de tijd veel sneller en sneller voorbij gaat ik weet nog dat het vroeger lang duurde vooraleer dat ik volwassen werd.
De tijd kon toen niet snel genoeg gaan toen kropen de jaren traag als een slak voorbij maar als je ouder wordt weet je wel beter dan leef van je dromen en raak ze niet kwijt probeer nu uw dromen en plannen waar te maken en wacht niet tot het volgend jaar
Voor je weet gaat er wat mis en dan is het te laat want je leven kan je niet meer overdoen het is niet te koop ook al geef je een miljoen zet al je zorgen aan de kant maar een ding moet je zeker niet vergeten je moet genieten van elke dag en elke lach de zon schijnt voor iedereen geniet van het leven... Hilda 11/12/1998
Soms zit ik aan mijn pc te denken wat zou ik nu weer schrijven iets over mijn gevoelens en mijn leven of wat om de verveling te verdrijven.
Maar soms rijmen de woorden niet of krijg het niet gezet op papier ik blijf dan zitten op een simpel woord of op een zin zoals deze nu hier.
Dan zit ik te schrijven en te gommen kijk eens rond en schrijf wat ik tegenkom om die woorden toch te laten rijmen en om mijn zinnen te doen samen glijden.
Maar als ik dan eens begin dan volgt de rest vlot achterna en vloeien de woorden over het papier als een eindeloze stromende rivier.
Dan denk ik op een moment ik moet er nu mee stoppen anders word dit gedicht te lang en begin ik met het afkorten... Hilda 17/04/1998
Kort zijn de dagen en donker de nachten hier in huis is het lekker warm terwijl buiten de eerste sneeuwvlokken ronddwarelen scheur ik een blaadje van de kalender het is de laatste dag van maand en denk alleen maar aan jou op die dag toen ik jou voor het eerst ontmoete en jou in de ogen keek klikte het meteen jij verdreef die pijn uit mijn hart.
Ik weet nog hoe je mij met zachtheid verwende en ik was voor het eerst zo wonderbaarlijk verward traag ging toen de zon onder bleek en schuchter kwam de volle maan tevoorschijn het sneeuwde de straten lagen er verlaten bij over mijn geliefd dorp ligt nu een wit sneeuwtapijt terwijl jij zacht lieve woorden sprak tot mij kwam ik weer tot leven en kon terug mijzelf zijn ik wil je het beste geven voor de rest van mijn leven ... Hilda 30/11/1997
Van achter mijn keukendeur kom ik tevoorschijn met sjaal en muts heerlijk ingeduffeld in een dikke warme jas stap ik moeizaam door het witte sneeuwtapijt t is echt en het kraakt oh! zo maagdelijk en oh! zo wit een wit tapijt uit fijne korrels gemaakt.
Bij elke schrede blijf ik staan het is alsof het weer de eerste keer is een herbelevenis van uit mijn jeugdjaren moeilijk loop ik vooruit met veel gestrompel en gelach opeens schuif ik onderuit en lig pardoes languit op het witte sneeuwtapijt.
Nu komt de het spannendste van de dag het maken van een grote witte man met een bezem en opa's oude klak ook oma's sjaal gaat eraan er wordt een wortel en twee knopen van opa's jas op zijn hoofd geplakt zodat ook de sneeuwman kan zien hoe ik beleef. Mijn winterpret... Hilda 23/12/1997
Stormwind jaagt door de straten het is nacht iedereen slaapt door die hevige wind breken de taken van bomen af en vallen op de grond. en de bladeren vliegen in het rond bomen staan nu helemaal kaal. Het is donker buiten alles is grauw en grijs. Liggend in mijn bed luister ik naar de hevige wind die jaagt door de donkere verlaten straten. De herfst gaat ons verlaten en blaast voor dit jaar zijn laatste adem uit. Het is donker buiten alles is grauw en grijs er hangt sneeuw in de lucht. Toe herfst ga maar gauw want de winter staat al klaar... Hilda 23/11/2000
Ik zit in de trein en kijk dromerig voor mij uit naar het voorbij flitsende landschap en naar de richting waar ik naartoe ga. Als ik in Brussel noord overstap zal het dan richting Antwerpen zijn of ga ik terug naar het groene Limburg mijn geluk dat bepaal ik zelf. Er zitten twee vrouwen voor mij en ik luister stiekem naar hun verhaal. Ze vertellen van hoe moet het nu verder gaan in deze periode van zware crisis wie weet wat er ons nu nog te wachten staat. Zij zijn niet gelukkig met hun leven waar ligt dat aan ligt dat soms aan andere mensen. Kijk eens heel aandachtig in de spiegel kijk nu eens heel goed "alleen gij of ik" zijn verantwoordelijk voor ons laten en doen. Leef uw eigen leven en wacht niet af wat de morgen u brengen zal en leer ook om uw eigen wil te doen en doe niets wat niet moet. Het geluk ligt in uw eigen handen en niet in dat van een ander leer uw eigen ik te kennen en zet je al zorgen aan de kant je zal dit allemaal alleen moeten doen want andere mensen kunnen je daarbij niet helpen. Pas als ge dat beseft en jezelf kan behelpen en inziet dat niet alles en iedereen het gemakkelijk heeft en is op deze harde wereld. Met wie of wat en waar wij ook gaan of staan en welke weg wij ook maar inslaan. grijp dat greintje geluk met beide handen het is de keus van u en mij en niet van een ander... Hilda 24/01/2004
Waarom bij een scheiding elkaar na al die tijd weer kwetsen gunt zij ons soms geen gelukkig leven meer.
Iets betekenen in deze grote wereld dat willen we allemaal waarom worden we telkens weer teleurgesteld spreken we niet dezelfde taal waarom niet normaal praten met mekaar.
Iedere keer opnieuw moeten beginnen met het indelen van ons leven worden we weer eens in het nauw gedreven dit overkomt ons beide waarom niet iemand gewoon wat geluk gunnen.
Hoeveel keer kunnen wij dit nog dikwijls incasseren zonder knock-out neer te gaan misschien moeten wij allemaal eens leren wat de zin van het bestaan is waarom niet gewoon goede vrienden blijven... Hilda 15/07/2005
Soms heel even bekruipt mij het gevoel dat de mensen mij niet snappen hoe ik ben en hoe ik mij nu voel. Voor de buitenwereld ben ik iemand die altijd loopt te stralen maar er is niemand die ziet dat ik loop te dwalen. Ik verdwaal in mijn emoties gevoelens van vreugde en verdriet maar alleen mijn vreugde laat ik zien maar mijn verdriet niet. Dus mensen oordeel niet te snel over andermans leven. over zijn vreugde of zijn verdriet soms is de waarheid anders dan wat je aan de buitenkant ziet ... Hilda 17/09/2003
Geen witte bloemen op 't eenzaam graf bedekt met bladeren der bomen niets of niemand wat dit graf beziet geen vochtig oog, geen traan dat er in weemoed komt verdromen.
Geen droevig hart noch stille smart die gewiegd in najaarsgeuren tot mijmeringen tot herinneringen wordt in een wereld vol kleuren.
Geen groet geen traan geen eigen naam geen mens die maar een ogenblik eens neigt een blik of in stilte snikt oh! God misschien wordt ik ook eens ... Hilda 01/11/
Ik wou dat ik een boom kon zijn dat ik een hoge boom was. Met zijn takken wuivend naar de zon en zijn wortels diep in het gras.
Ik wou dat ik een boom kon zijn dan wou ik op elke tak. Een witte bloem, een vogelnest en een speelman op elke bladertak.
Ik wou dat ik een boom kon zijn dan wou ik een stam zo breed. Dat er plaats genoeg is voor het hart dat men daar met een dolk insneed ... Hilda 18/06/1999
Ik gaf steeds rozenkorrels aan mijn rozen en water aan de treurwilg van mijn hart. Van nacht heeft het weer gevroren somber staat mijn rozenbed er nu bij.
Waarom zouden de rozen bij mij sterven ik loop voortdurend rond met pot en mest. Wanneer het nodig is zou ik zelfs nog verven maar eer het zover is zijn ze reeds lang verdort.
Mijn treurwilg echter die zal altijd blijven die oude droeve schrale grijze pruik. Want in zijn schaduw moet ik nadenken en verzen schrijven soms op mijn rug maar meestal op mijn buik... Hilda 15/11/1999
Er is altijd iemand die aan je denkt. En weet waar je heen gaat en waar je staat. Je liefde en vreugde brengt en al je geheimpjes kent. Ook al de dingen die je raken en beseft wat je hebt moeten door maken. Die weer licht en vreugde in je hart brengt en je aanzet om door te gaan. Om te werken aan een nieuwe start en die ook weet wat jij. Verdient in dit leven en dat is geluk, hoop en liefde. Die iemand is een iemand die je bemind... Hilda 07/08/1996
'Het woord' het doet pijn in mijn hoofd woede en verdriet trillen door mijn lichaam heen gedachtes komen ben voor even verdoofd niemand mag mij dan aanspreken ik wil dan alleen zijn want al die vreselijke dingen krijg ik weer voor mijn ogen. Ik druk mijn handen tegen mijn oren want 'het woord' doet zon pijn ik huil van woede en verdriet zachtjes zodat niemand mij horen kan ik moet sterk zijn en blijven om eens te kunnen aanhoren 'het woord' maar hoe erg ik het ook probeer toch blijven de tranen komen 'het woord' het word steeds moeilijker om vrolijk te blijven Steeds gaat het moeilijker en moeilijker om er niet aan te denken denken aan wat er toen is gebeurt 'het woord' spookt al heel mijn leven door mijn hoofd 'het woord' dat heel mijn leven heeft veranderd... Hilda 15/08/1996
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
