Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
05-11-2007
Verdriet...
Heel traag ga ik dood van binnen van verdriet en niemand die dat ziet alleen ik zie het heel diep van binnen in mij het gaat niet om mij te uiten omdat ik altijd denk dat niemand mij zal begrijpen en ik doe veel mensen verdriet door zo afgezonderd te leven... Hilda 05/01/2000
Die vragen 'Kan ik u vertrouwen ' Zal je mij niet van mijn jonge jaren beroven mag ik dan ' ik ' zijn wil je mij dat beloven. Zal je tevens mijn nare dromen verwoesten zal je mij dan eeuwig toebehoren tot in mijn laatste dagen. En mag ik zelf kiezen en je zeggen waar ik vreugde aan beleef. Mag ik het je zegen als ik verdriet heb Ook als mijn hart vanbinnen lacht. Ik smeek je help mij dan want dan zijn wij samen 'wij ' Hilda 17/09/1999
Elke dag schenkt het leven je een blanco bladzijde in je dagboek van het leven je verleden is reeds lang geschreven. Daar kan je niets meer aan veranderen op die bladzijden vind je uw verhaal. Sommige bladzijden hebben zachte tinten andere zijn weer aan de donkere kant. Soms zou je echt willen dat je de mooie herinneringen. en periodes van liefde en geluk er gewoon kon uit scheuren. Om die opnieuw te kunnen schrijven op de blanco bladzijde van vandaag... Hilda 25/09/2003
Waar zijn de verzen onzer jeugd die zingend op hun handen liepen. En danste in de maneschijn of tussen het hooi lagen te slapen.
Wij plukten bloemen in de wei zoals boterbloempjes en vergeet-mij-nietjes. En vlochten dan met handige handen een mooie bloemenkrans voor ons.
Op de leidingen van de telefoons kwetteren de zwaluwen en de mussen. Heel de noten van de notenbalk een zangspel mooi om aan te horen.
Voor ons was het toen altijd lente en zetten toen veel kattenkwaad uit. Wij hadden ook tien vogels in de handen en men leerde ons achter de jongens te fluiten... Hilda 09/05/1996
Vaarwel mijn geliefde vaarwel mijn mooie dromen vaarwel die uren van samen zijn wij hadden het samen zo fijn konden wij alles maar alles eens overdoen nu heb ik niets meer om voor te leven en niets meer om te geven mijn hart is leeg leeg zonder jou geen doel meer om te leven en geen doel meer om te streven ik heb niets meer om van te houden samen met jou verdween zelf de zomerzon die eens samen met jou begon ik voel die warmte niet meer om mij heen wat ik voel is alleen leegte en gemis en eenzaamheid in de duisternis ik ben bang zo alleen zal ik ooit nog een nieuw leven beginnen en terug gelukkig worden samen met iemand waar ik op kan bouwen en mijn hart kan toevertrouwen een iemand net zoals jij nu alleen heb ik nog die tranen in mijn ogen en mijn hart doet pijn steeds moet ik aan jou denken jij alleen kon mij die liefde schenken nu is mijn leven dood zonder jou ik ga u nu laten vaarwel mijn liefste vaarwel... Hilda 05/01/1990
Eens was ik een klein meisje verdrietig en alleen ik liep van huis weg en niemand wist waarheen. Ik weet het juist niet meer was toen nog zo klein en weet dat ik weer eens alleen was altijd alleen zijn dat deed zo'n pijn. Niemand hield van mij mijn ouders waren niet eens blij met mij ik liep toen heel hard weg en liep er maar op los plots stond ik voor het groot en donker bos. In dat groot en donder bos daar was ik al vaker gaan spelen soms even met mijn grote broers erbij maar de meeste tijd heel alleen. Het was op een bewuste dag ik weet het even niet meer en was zo'n jaar of zes kon het toen nog niet overzien. Vermoeid ging ik even zitten en keek triest om mij heen maar deze plaats kende ik niet en voelde mij alweer alleen. Met mijn knuffelbeertje angstig tegen mijn hartje gedrukt liet ik mijn traantjes de vrije loop en maakte mijn knuffeltje helemaal nat. Er was niemand die mij zag en niemand die mij hoorde ik had zo'n verdriet en weende bittere traantjes. Er werd toen naar mij gezocht ze liepen door heel het bos en doorkruisde elk pad ik hoorde ze mijn naam roepen en zochten zelf tussen het kreupelhout. Ik hoorde ze wel maar dacht ga maar weg laat mij hier maar achter zoek maar naar een ander kind een kind dat wel gewenst is... Tot een buurvrouw mij vond maar voor mijn ouders was ik beter weg gebleven even daarna werd ik uit huis gehaald en op een internaat geplaats tussen anderen kinderen die ik niet kende. Maar toen was ik beter af en kreeg wat ik hebben moest behalve de liefde waar ik al die jaren op wachten en tijdens mijn verblijf daar heb ik mijn ouders niet meer gezien. Nu vele jaren later is mijn geheime plekje waar ik mij als kleine meisje verstopte dat plekje waar niemand mij vond. Daar waar ik mij toendertijd verstopte als ik verdrietig en alleen was is nu voorgoed verdwenen ze hebben mijn plekje gevonden. daar op die plek staat nu een groot gebouw... Hilda 26/11/2002
Eenzaam en alleen kijk door het raam. En zie de mensen al lachend voorbij mijn raam gaan. Ik wou dat ik dat ook nog kon het lijkt me zo fijn. Maar neen ik ben eenzaam en alleen en dat bezorgd mij alleen maar verdriet en pijn.
Ben zo alleen geen mens nog om me heen en voel me triest. En vraag me soms af waarom is er niemand die mij nog beziet.
Is het omdat ik ziek ben en niet meer mee kan met de maatschappij. Dikwijls werd er met mij gelachen en ze zeiden uw ziekte zit alleen maar in uw gedachten.
Voel mij verdrietig en stel me dan de vraag Waarom wil er niemand mij nog te vriend zijn waaraan heb ik dit toch verdiend. Dit is geen leven een leven vol verdriet, pijn en eenzaamheid zonder vreugde en andere geneugden. Heb dikwijls de zin om dit allemaal op te geven.
Wie zou er wel om geven als ik niet meer verder wil gaan met dit leven ik kan het niet meer aan om alleen verder te moeten gaan zelfs niet meer voor even zwijg stil voor nog een heel leven... Hilda 18/04/2004
Ik heb gedachten kunt jij dat van mij verwachten ik heb er goede maar ook rotslechte maar deze dat zijn de echte.
Zo van die gedachten waarvan ge zou denken zou ze die niet even aan mij willen schenken dan moet ik zowat niet uit mijn eigen bedenken.
Ik heb zo van die gedachten waar ik lang op moest wachten. het zijn er geen acht maar veel meer dan verwacht
Zo van die gedachten die goed zijn maar ook die rotslecht zijn ge krijgt ze niet zomaar bij een gijn maar ook niet bij hartepijn.
Ik heb zo van die rare gedachten waarvan je zal denken hoe komt zij daar nu weer aan moet ik het u nu proberen uit te leggen maar 't is misschien beter te zwijgen... Hilda 25/02/1999
Ik zou graag een vogel willen zijn dan kon ik vliegen over zeeën en stromen om te kijken in welk land ik terecht zou komen. Ik zou graag een vis willen zijn dan kon ik in de grote oceaan zwemmen om zomaar de water elementen te temmen.
Ik zou graag een zwaan willen zijn dan kon ik statig de vijver bezien om te kijken of ik mooi wit ben bovendien. Ik zou graag een bever willen zijn dan kon ik dammen bouwen om met zware takken te schouwen.
Ik zou graag een uil willen zijn dan zou ik veel wijsheid willen uitstralen omdat de meeste mensen dikwijls balen. Maar ik als mens wil aan iedereen alle liefde en hulp geven omdat er veel het slechter hebben in dit leven...
Als je even de ogen sluit dan hoor je vast en zeker een vogel die fluit vaak zingt hij zijn hoogste lied en kent al onze zorgen niet.
Vrolijk fladdert hij van tak naar tak en dat allemaal op zijn dooie gemak zijn leventje is korter dan dat van ons hij draagt geen kleren alleen een vederdons.
Want wij mensen hebben vele eisen en kunnen dikwijls onterecht naar anderen wijzen een voorbeeld is die vogel toch onbewust het lijkt wel of hij ons daarmee sust.
Laten wij een beetje als die vogel zijn en steeds niet denken aan het mijn en rein laat ons vrij en onbevangen te leven en je onbevooroordeeld onder mensen begeven.
Dan word je leven rijk van zin maak daarom vanaf vandaag een nieuw begin... 20/12/2005
Mijn hart is te klein voor al mijn groot verdriet En de zon te ver om mij te verwarmen. De zee te ondiep voor al mijn bittere tranen En mijn rug te smal om al deze zware lasten te dragen Omdat mijn leven te kort om zo verder te moeten gaan Maar waarom! waarom begrijpen ze mij dan niet... Hilda 28/08/1999
Ik hoor de vogeltjes weer fluiten ook de zon schijnt weer door mijn ruiten de vriendschap tussen de mensen valt mij terug op en zie het leven niet meer als een strop.
Heb jaren door een donkere tunnel gekropen maar kan nu weer door het zonlicht lopen. genietend van de zon en de mensen wat kan ik mij nu nog beter wensen.
En pak het dagelijks leven terug weer op ik stop niet meer alles op in mijn krob en wil er weer dagelijks zijn dat is voor mijn vrienden ook fijn.
Het leven gaat met veel onevenheden een paar jaar terug was ik er over uitgegleden. maar heb alles bij het vuilnis gezet en maak vanaf vandaag alleen maar pret... Hilda 23/12/2004
Ik zit vast vast met grote problemen. en heb iemand nodig waarmee ik altijd praten kan en mij ook helpen kan als ik het weer eens even moeilijk heb en weet wel dat die echt bestaat en weet zeker dat die ergens waar is maar heb die persoon nog niet gevonden zo praten met iemand anders kan ik niet kom gauw A.U.B en help mij want ik heb je nodig... Hilda 03/05/1998
Als er nooit meer een morgen zou zijn ben ik verlost van het verdriet en de pijn. Mijn leven is niks meer waard dat brengt me totaal van de kaart.
Kon ik maar zeggen wat ik echt voel dan zou je weten wat ik bedoel. De wereld is beter af zonder mij en ik met jou aan mijn zij.
Dit gedicht is dan ook speciaal voor jou omdat ik zo ontzettend veel van je hou. Voor mij is het volgens mij tijd om op te geven misschien kan ik dan wat rustiger leven.
Maar iets in me zegt dat ik het niet moet doen komt het soms door die ene zoen. Het leek dat we over veel dingen hetzelfde dachten maar dat helpt me niet om de pijn te verzachten.
Ik word gek van de wanhoop en pijn waarom kan het niet een dag anders zijn. Een leven zonder jou valt niet te bedenken maar de liefde die ik nodig heb zal jij mij nooit kunnen schenken... Hilda 12/07/1999
Nog niet zo heel lang geleden was er iemand op messenger die mij zei. Een gedicht schrijf je vanuit je hart met veel gevoel en emoties en niet met je verstand.
Gevoel voor taal moet ge niet hebben en ook niet de juiste pen of potlood in je hand is het nu in het rood of het zwart of je jong of oud bent en je links of rechts schrijft komt er niet op aan.
Maar kijk binnen diep in de kern van je hart en je schrijft de mooiste gedichten en weet je ergens heeft hij wel gelijk... Hilda 02/09/2003
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
