Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
info islam
welkom op de site met info over de islam
28-08-2012
Mijn leven is heel erg veranderd na gisteren.
Waarom? Omdat ik eindelijk een keertje niet aan mezelf dacht, maar aan een ander. Vanaf vandaag ga ik anders door het leven. Zowel innerlijk als toch ook uiterlijk. Wat je van binnen bent, straal je van buiten uit. Het leven zal voortaan voor mij anders zijn dan normaal. Ik eet nu anders, denk anders en praat ook anders. Zo langzamerhand zul je je wel afvragen wat mij is overkomen.
Ik wilde een dag voor Allah vrijmaken. Een dagje business. Business zonder geld, maar met daden alleen. Inde ochtend was ik bij een begrafenisgebed van een broeder in Cairo. Erna ging ik naar de begraafplaats en hielp mee met het dragen van de kist. Daarna werd het lichaam onder de grond gestopt. Ik wilde aan het eind van de dag nog op ziekenbezoek gaan bij een broeder. Dus ging ik op zoek naar een kleinigheid om hem op te vrolijken.Daarna ging ik naar het ziekenhuis om bloed te doneren. Dit lag ook in de planning van de dag. Als eerste vroeg ik wie er het dringends bloed nodig had op dat moment. Voor de meeste van ons is bloed krijgen iets waar we ons niet echt druk over hoeven te maken. Zo duur zal het niet zijn. Maar voor velen is bloeddonatie van levensbelang. Ik kreeg een naam door van een patient en ging de trap af op zoek naar zijn kamer. Ik wilde zeker weten of de persoon wel bestaat, voordat ik mijn bloed gaf. Op de afdeling bleek dat hij die dag al gestorven was. Ik kreeg een nieuwe naam van een andere patient. Toen ik die ging opzoeken, bleek dat het een ideale patient voor mij was. Een man die door een auto was aangereden nadat hij klaar was met de salaat en uit de moskee wilde lopen. Ik maakte kennis met hem en vertelde dat ik hem wat bloed zal doneren. Weer boven op de afdeling bloeddonatie kreeg ik de slang in mijn arm geprikt en begon mijn bloed in een zak te stromen. Door de hitte in Cairo ,die ik niet gewend ben, en doordat ik die morgen niet gegeten had en waarschijnlijk ook die middag in de velle zon op de begraafplaats stond, voelde ik mij niet al te best. Na 4-5 minuten verloor ik het bewustzijn. Het enige wat ik kon zeggen was: La ilaha ila Allah Muhammad rasulollah , en ik stak mijn vinger naar boven... Toen ik bijkwam zag ik een man met een mooie grote baard over me heen gebogen staan. De kamer was ineens druk met allemaal mensen, waarschijnlijk artsen en mijn vriend. Al gauw was ik weer bijgekomen van alles. Nog een beetje slap van daarnet ging op weg naar mijn laatste doel. Een zieke broeder die al drie maanden op bed lag. Hij was vroeger een hoge officier in het Egyptische leger. Alhamdolillah is hij ermee gestopt. Baard mocht hij toen niet hebben en naar de Koran luisteren is als militair streng verboden. Hij lag nog wel in het militair hospitaal, dat nog wel. Ik in mijn jalaba had wel enige moeite om binnen te komen in het hospitaal. Het leger is hier heel erg bang voor baarden en jalaba's. Toen ik mijn buitenlands paspoort liet zien, kon ik meteen doorlopen. (Een buitenlander durft men niet moeilijk te maken, stel je voor dat er een raket vanuit het Witte Huis wordt afgeschoten). De zieke broeder was ontzettend blij met mijn kleine kadootje voor hem. Zijn zus liet ons even alleen in de kamer. Vrouw had hij niet. Hij was verloofd, maar had pas geleden de verloving ingetrokken. De doktoren hebben geconstateerd dat hij een zeldzame ziekte heeft en niet genezen kan worden. Zo jong en nu al doodziek. Op een gegeven moment moest hij hulp krijgen van de zuster. Lopen kon hij niet meer, dus voor bepaalde zaken moest de zuster hem helpen. Ik liep eventjes de kamer uit en wachtte tot ik weer binnen kon. Samen deden we salaat en ik maakte me klaar om weer naar huis te gaan.
Deze dag heb ik de dood gezien, het graf en ziekte. Dit heeft mij laten nadenken. Ben ik Allah wel dankbaar voor alle gunsten die Hij mij heeft gegeven? Ben ik voorbereid op de dood? Het leven zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn.
Er was eens een jongentje, die elke dag langs de deuren ging om spulletjes te verkopen, om zo zijn schoolgeld te kunnen betalen, aangezien zijn ouders arm waren. Op een dag had hij maar 10 cent in zijn zak en had erge trek gekregen in eten. Hij besloot om bij de volgende deur waar hij aanbelde, om iets te eten te vragen. Maar toen hij daar aankwam had hij niet genoeg moed om erom te vragen. Dus in plaats van wat eten vroeg hij om een glas water. De aardige mevrouw die opendeed vond dat hij er een beetje hongerig uitzag, en besloot om hem een groot glas melk te geven. hij dronk heel langzaam en genoot van elke slok ervan. toen hij het ophad vroeg hij aan de vrouw: "Hoeveel geld ben ik u schuldig?" De vrouw zei: "Je bent mij niks verschuldigd hoor, ik heb altijd geleerd dat je geen geld mag vragen voor liefdadigheid" De kleine jongen bedankte haar uit de grond van zijn hart. Toen Faisel Ahmad het huis verliet, voelde hij zich veel sterker- niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk, zijn geloof in Allah en mensen was weer gegroeid. Vóórdat hij namelijk bij dat huis aankwam was hij van plan om alles op te geven. Maar nu niet meer, nu voelde hij zich sterker dan ooit te voren.
Jaren later.......
Deze zelfde vrouw werd erg ziek. Geen van de plaatselijke doctoren konden begrijpen wat er mis was met haar. Ze stuurden haar naar de grote stad waar het ziekenhuis meer gespecialiseerd was, en zij zouden kunnen uitzoeken wat haar mankeerde. Dokter Faisel Achmed werd opgeroepen. Toen hij had gehoord vanuit welk dorp zij kwam, vulden zijn ogen zich met een vreemd licht. Haastig ging hij naar beneden en ging naar haar kamer. Gekleed in zijn dokterskleding ging hij naar binnen. Hij herkende haar meteen.... Hij ging terug naar de behandelkamer en was vastbesloten om alles te doen om haar leven te redden. Hij gaf haar een speciale behandeling. Maar Al-Hamdoelilah na een hele lange zware periode, was de strijd gestreden en was de vrouw weer beter geworden. Dokter Achmed vroeg aan de financiële afdeling, of ze hem de rekening wilden sturen. Hij keek erna, toen schreef hij iets onder aan de rekening en stuurde de rekening naar haar kamer. Toen, de vrouw de rekening kreeg en opende, ze was er zeker van dat het de rest van haar leven zou kosten om het alles te betalen. Viel haar oog op iets wat op de rekening was geschreven. Ze las de woorden : "Rekening volledig betaald met een glas melk" Ondertekend, Dr. Faisel Achmed
Tranen van vreugde kwamen uit haar ogen en ze besloot om te gaan bidden: "Dank U, Allah, dat Uw liefde is uitgespreid over menselijke harten en handen.
Er was een jongenman, die in een ander land voor een lange tijd is gaan studeren. Toen hij terugkwam vroeg hij zijn ouders of ze een Geleerde of een wijs iemand konden vinden die antwoord kon geven op 3 vragen. Na een tijdje hadden zijn ouders een Moslim Geleerde gevonden.
Jongenman: Wie ben je? Kun je mijn vragen beantwoorden? Geleerde: Ik ben een van Allah Soebahanoe Wa Ta3ala's dienaren, en Insha Allah zal ik antwoord op je vragen kunnen geven.
Jongeman: Weet je het zeker? Een hoop Professoren en Doktoren is het niet gelukt.. Geleerde: Ik zal mijn best doen, met de Hulp van Allah Soebhanahoe Wa Ta3ala.
Jongeman: Ik heb 3 vragen: 1. Bestaat Allah? Zo Ja, wat is zijn vorm? 2. Wat is Taqdir(het Lot)? 3. Als de Shaitaan was geschapen van het Vuur, waarom zal hij aan het einde gegooit worden in het Vuur? Het zal het zeker geen pijn doen, aangezien hij ervan geschapen is! Dacht Allah hier niet over na?
Plotseling, geeft de Geleerde de jongenman een klap!
Jongeman: Waarom werd je boos op me?! Geleerde: Ik ben niet boos op jou, dit is mijn antwoord op je drie vragen.
Jongeman: Huh? Ik snap er niets van... Geleerde: Hoe voelde je je na de klap?
Jongeman: Ik voelde pijn natuurlijk! Geleerde: Dus je gelooft dat pijn bestaat?
Jongeman: Ja... Geleerde: Laat me de vorm van pijn zien!
Jongeman: Dat kan ik toch niet! Geleerde: Dat is mijn eerste antwoord, wij allen voelen het bestaan van Allah soebahanoe wa ta3ala zonder Zijn Vorm te zien.
Geleerde: Gisternacht, heb je gedroomd dat ik jou een klap zou geven? Jongeman: Nee.
Geleerde: Heb je ooit gedacht dat ik je een klap zou geven? Jongeman: Nee Geleerde: Dat is Taqdir(het lot).
Geleerde: Mijn hand, waarmee ik je een klap gaf, waarvan is die gemaakt? Jongeman: Het is gemaakt uit huid.
Geleerde: En hoe zit het met je gezicht, waar is die van gemaakt? Jongeman: Ook van huid.
Geleerde: Hoe voelde je je na de klap? Jongeman: Het voelde pijnlijk...
Geleerde: Zelfs al is Shaitaan van het Vuur gemaakt, en bestaat de Hel uit Vuur. Het zal Insha Allah een pijnlijke straf voor hem zijn!
Ik ben karima, en gebruik soms ook wel de schuilnaam umm saalih.
Ik ben een vrouw en woon in amsterdam (nederland) en mijn beroep is pedagogiek.
Ik ben geboren op 13/05/1992 en ben nu dus 32 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: informatie zoeken over de islam.
Ik ben karima, en gebruik soms ook wel de schuilnaam umm saalih.
