Zoals
in mijn vorige blog al vermeld, is "voor het nut van iedereen" een
vergeten doelstelling geworden bij onze ontelbare bestuurders.
Het ene niveau vind dat je
minderjarigen niet moet bestraffen het andere niveau vind van wel, dan
zijn er nog talloze ruzies over wat een straf juist is of zou moeten
zijn, wie dat moet doen en wie wat moet doen.
Het enige wat echter zou mogen tellen is wat het het bijbrengt aan de gemeenschap.
Is het bijvoorbeeld nuttig of
wenselijk dat je handtas afgerukt wordt of dat je neergeslagen wordt
door enkele minderjarigen en dat die, nadat ze opgepakt zijn en nog
dezelfde dag losgelaten, het slachtoffer mogen uitlachen en treiteren?
Is het nuttig en wenselijk dat een aanrander dezelfde dag nog oog in
oog staat met een aangerande? In hoeverre is dit een signaal van
behoorlijk bestuur? Zou je als slachtoffer dan niet in de verleiding
komen om je bijvoorbeeld te wapenen en zelf gerechtigheid te zoeken? En
in hoeverre ben je zelf dan schuldig als je dan iemand verwondt. Wie
zal de problemen op zich nemen als je in gerechtvaardigde woede zelf
voor genoegdoening zorgt omdat degene die het zou moeten doen niets
doet? Of het niet kan voorkomen? Want zelf zul je altijd schuldig
gevonden worden in zo'n geval, jij zal wel vastgehouden worden, en met
al de consequenties vandien.
Zouden onze politiekers niet beter
het signaal geven aan iedereen dat een ander lastig vallen, beroven,
verwonden, pesten, hinderen, oplichten, aanranden, altijd sancties als
gevolg heeft, in plaats van te lullen over wat nu eigenlijk wat is en
daar dan nog een communautaire draai aan te geven?
Er zijn jeugdinstanties en instanties
voor meerderjarigen, wel, laat elke instantie elke mogelijke en nodige
straf kunnen opleggen en zorg voor voldoende mogelijkheden om elke
situatie op te vangen. Stel eerst de principes vast en organiseer ze en vul nadien alle details in.
Zorg voor voldoende financiële middelen om problemen op te lossen. Al
te dikwijls wordt er nu veel geld uitgegeven aan prestigeprojecten waar
politiekers mee in de kijker kunnen lopen.
Onlangs las ik iets treffends in de
gazet, het ging over kansarmen. Iemand van een hulporganisatie zei dat
het dikwijls gebeurde dat ze geld uitgaven aan bijvoorbeeld een GSM,
een stereoinstallatie, DVD's Cd's, een TV, een PC en alle andere leuke
gadgets, maar dat ze wel geen geld meer hadden om eten te kopen, huur
te betalen, de nodige verzekeringen te voorzien.
Wel, het lijkt mij dat de huidige
beleidsfiguren in hetzelfde bedje ziek zijn, wel geld voor gadgets maar
niet voor broodnodige zaken. Wel tijd voor vergaderingen maar geen tijd
voor acties.
|
