Fotografeer nu voor later, maar weet ook dat later NU is ! KLIK OP DE FOTO VOOR EEN VERGROTING
08-01-2006
KRETA-SLOT: VAI
Vandaag besluit ik de reeks over Kreta met een foto van het unieke palmenstrand van Vai. Dit strand is vooral bekend geworden doordat hier destijds de opnamen voor de Bounty-TVreclame hebben plaats gevonden. Het strand is wit en de zee diep blauw, omzoomd door de groene palmen. Een paradijs op aarde...... Het palmenbos is een beschermd natuurgebied, aangezien dit soort palmen alleen hier in Europa voorkomt.
Het Preveliklooster aan de Lybische Zee stamt waarschijnlijk uit 1594, het jaartal dat in de luidklok van het klooster is gegraveerd. De monniken van dit klooster hebben eeuwenlang een grote rol gespeeld in de strijd tegen de Turkse overheersers. Die rol bestond uit het verlenen van onderdak aan individuen en groepen, die een veilig onderkomen zochten, maar ook uit het recruteren van rebellen, die zij van wapens voor-zagen. Tevens diende het klooster als uitvalsbasis voor een vlucht naar de bergen van zuid-Kreta, die niet door de vijand waren veroverd. Pas in 1913 na de vereniging met Griekenland konden de monniken zich weer wijden aan hun geestelijke en sociale taak.
Het klooster heeft in de Tweede Wereldoorlog, tezamen met de omliggende dorpen, een belangrijke rol gespeeld in het verlenen van onderdak aan Geallieerde soldaten ( Engelsen, Nieuw-Zeelanders en Australiërs), ondanks de waarschuwingen voor harde represailles door de Duitse bezetters. Het gelukte Australische soldaten om contacten te leggen met een Britse onderzeeër, die hen in staat stelde om naar het Midden-Oosten te ontsnappen. Een tweede missie werd verraden aan de Duitsers, maar toen deze bij het klooster kwamen, was iedereen al geëvacueerd. De Duitse bezetter haalde toen alle goederen uit het klooster, vernietigde het meubilair en bracht ook grote schade toe aan de gebouwen. Thans is het klooster een monument, dat alleen via de Kourtaliotiko-kloof is te bereiken.
Als je Kreta bezoekt, ontkom je er niet aan om ook de Samariakloof tenminste te zíen, er dóór te trekken is afhankelijk van je conditie. Als je een ervaren trekker bent en geen ernstige gezondheidsproblemen hebt, dan zal het wel lukken om de 18 km lange kloof door te wandelen. Als je flink doorstapt duurt de wandeling tussen de vier en zeven uur !
Wij hebben alleen het begin van de kloof bewandeld om een idee te krijgen van de natuur in dit gebied. Er zijn hier unieke dieren- en plantensoorten, die echter alle bij wet zijn beschermd. Zelfs een bloem plukken mag niet! Sinds de kloof in 1962 tot Nationaal Park werd uitgeroepen zijn er geen inwoners meer in de kloof. Zij werden gedwongen om te verhuizen. Hun huizen staan er nog wel en worden bewoond door de bewakers van het Nationaal Park. Het smalste deel van de kloof is de 'Sideroportes' oftewel de 'Ijzeren Poort'. Hier kun je beide kanten van de 300 meter hoge rotsen tegelijkertijd met je handen aanraken ! De rivier, die door de kloof stroomt kan bij hevige regenval in de lente en herfst erg gevaarlijk zijn . In 1993 kwam hier een aantal wandelaars om het leven, toen ze door de rivier werden meegesleurd naar de zee.........
In 1996 maakten wij een georganiseerde rondreis op het Griekse eiland Kreta. Onze ervaring door de jaren heen is toch wel, dat je tijdens zo'n rondreis door de reisleiders naar de mooiste plekjes van een land, streek of plaats wordt geleid en waaraan je zelfs zonder voorinformatie met plezier kunt deelnemen. De rondreis begon in Chersonissos en vandaar reisden we eerst naar de oostkust om vervolgens via de zuidkust, het middengedeelte en de westkust langs de noordkust weer terug te keren naar Chersonissos.
De reisorganisaties, waarmee wij gereisd hebben, leverden alle zonder uitzondering ervaren gidsen, die zowel zeer goed op de hoogte waren van de historie, de zeden en gewoonten en de cultuur van het land, als de actuele ontwikkelingen en bij de verschillende bezienswaardigheden een goede toelichting konden geven.
Op bijgaande foto film ik de hoogvlakte in het midden gedeelte van Kreta in de buurt van Ano Viannos. Mijn linkerarm zat tijdens die vakantie in het gips, daar ik in de winter van 1995-1996 in de sneeuw uitgegleden was en daarbij mijn pols brak. Gelukkig kon ik tijdens die rondreis nog wel fotograferen en filmen, zodat de beelden bewaard zijn, waarnaar we nog met plezier kijken.
Beelden houden herinneringen vast en ontlokken vaak uitroepen als : "Weet je nog wel, dat...." en dat is dan de kracht van foto's en film! In mijn condoleances aan de nabestaanden van overleden vrienden en kennissen memoreer ik vaak, dat foto's en films de katalisator kunnen vormen om het verlies van een dierbare te verwerken.
Daarom : FOTOGRAFEER en/of FILM VOOR LATER !
Dat voorkomt gevoelens als: "Had ik nu toch maar...." Doen dus !
Agios Nikolaos is een kustplaats aan de Golf van Marabello op ongeveer zestig kilometer ten oosten van Heraklion. Het is de hoofdstad van het district Lashiti met een inwonertal van plm. 20.000 mensen. In het Nederlands betekent Agios Nikolaos Sint-Nicolaas, die ook de beschermheilige was van de zeelieden. Tijdens een van zijn pelgrimstochten heeft hij namelijk eens een zeeman van de dood gered.
In het stadje zelf is eigenlijk niet zoveel te doen, maar het is wel een uitstekende basis om andere plaatsen te bezoeken, zoals Elounda en Spinalonga, waarover ik al eerder schreef. De grootste trekpleister van Agios Nikolaos is het Voulismeni Meer, wat eigenlijk 'het verdronken meer' betekent. Dit binnenmeer met een diepte van ongeveer 65 meter was oorspronkelijk gevuld met zoet water, totdat men er een binnenhaven voor de plaatselijke vissersboten van maakte, met terrasjes langs de kade.
" Als man en vrouw willen scheiden dan moet ze het hare hebben, dat ze meegebracht heeft naar de man, en van de opbrengst de helft, als dat uit haar eigen vermogen voorhanden is, en van dat wat ze verwierf door werken de helft, wat het ook is..."
Nee, dit is geen zinsnede uit ons Burgerlijk Wetboek, maar is te lezen in het ODEON (zie foto) in Gortys. In het opnieuw opgetrokken bakstenen gedeelte van het Odeon op de achtergrond heeft men na opgravingen stenen tafelen met daarop het stadsrecht van Gortys in een muur gemetseld. Dit stadsrecht stamt uit rond 500 jaar v. Chr. en doet bijna modern aan, maar dat is slechts schijn, de uitvoering lag in handen van de familie.
Het is geschreven in het Grieks en het bijzondere is, dat de eerste regel van rechts naar links is geschreven en de volgende regel van links naar rechts . De derde regel weer van rechts naar links enz.
Bijna alle 'paragrafen' gaan over eigendomskwesties, en gaan over huwelijk en familie, slaven of justitie, erfrecht of straffen. Alle maatregelen waren erop gericht bezittingen binnen de familie te houden. Zo moest bijv. een erfgerechtigde dochter trouwen met de broer van haar vader (!) om het bezit binnen de eigen familie te houden......
Wat ook opvalt is het verschil in de behandeling van mensen: Wie een slaaf of slavin onteert, moet honderd stateren betalen; Wie zijn eigen slavin onteert moet twee stateren betalen.
Het ODEON, dat hier op de foto is te zien, was in de Oudheid een overdekte muziektempel.
Vanavond rond negen uur is de 1000ste bezoeker aan mijn blog geregistreerd! En dat al zo vroeg in het nieuwe jaar ! Helaas kan ik de bezoeker niet traceren, maar als je rond bovenvermelde tijd op mijn blog bent geweest, is de kans groot dat jij de 1000ste bezoeker of bezoekster was! Op deze plek breng ik een groet aan al degenen, die in de afgelopen drie maanden één of meerdere malen een bezoek aan mijn blog hebben gebracht. Ik hoop, dat deze contacten ook in het nieuwe jaar gecontinueerd worden op weg naar de 2000!
GORTYS is na Phaestos de op één na bekendste oude ruïne van Zuid-Kreta. Gortys ligt in de buurt van het dorpje Agioi Deka, wat de Tien Heiligen betekent, en was vroeger een heel belangrijke stad. In de Romeinse Tijd was Gortys de hoofdstad van de provincie Kreta.
Deze stad is in die tijd op een oud kerkhof gebouwd en het eerste wat je ziet als je binnenkomt is de Basiliek van de Heilige Titus.(zie foto) Titus was hier door Apostel Paulus achtergelaten om het Christendom te verbreiden en werd later de eerste bisschop van Kreta.
Mijn teller staat op 967 en de bezochte pagina's op 4444 ! Helaas heb ik de 1000 bezoekers in 2005 niet gehaald, maar desondanks vind ik dit toch een bevredigend resultaat!
Het vuurwerk knalt nog hier en daar, maar het meeste is nu toch wel verschoten en verknald. Vooral het laatste woord is hier op zijn plaats, want als we de berichten mogen geloven is er weer voor miljoenen omgezet in deze branche. Miljoenen, die naar mijn mening beter aan andere doeleinden hadden kunnen worden besteed, maar ja, wie ben ik om hier een oordeel te vellen...... Ik wens alle bloggers, familie, vrienden en mijn koorleden een voorspoedig 2006 toe op deze eerste dag in het nieuwe jaar. Ik hoop, dat al jullie wensen in 2006 zullen worden vervuld, maar bovenal wens ik ieder een goede gezondheid toe !
Het jaar 2005 behoort bijna tot het verleden, als ik deze regels schrijf. Een jaar, waarin een ieder lief maar ook leed zal hebben meegemaakt. Ik hoop, dat het nieuwe jaar veel liefs en weinig leed met zich zal meebrengen voor ieder, die dit leest! Met vuurwerk zal het nieuwe jaar weer worden ingeluid, moge het een knallend jaar worden !
Bijgaande foto van het Natuurgebied 'Dodemans-kisten' op het eiland Terschelling, kreeg ik in deze winterse periode via mail binnen. Rond de naam 'Dodemanskisten' doen tal van fantasierijke verhalen de ronde. Ooit zou hier een eenzame prinses op een kasteel hebben gewoond is wel de meest romantische versie, maar de historie van dit meertje is onduidelijk. Een andere - meer waarschijnlijke- verklaring is, dat hier ruim tweehonderd jaar geleden de aangespoelde lijken van het 'goudschip' "De Lutine" zijn begraven. Hoe het ook moge zijn, in de zomer is het op deze plek goed toeven, waar kinderen kunnen zwemmen. Dit winters tafereel roept een vergelijking op met de prenten van Anton Pieck.
Als echte Terschelling-fan heb ik deze foto maar al te graag bij mijn collectie gevoegd.
Eén van de bezienswaardigheden van San Francisco is wel de Golden Gate Bridge , gebouwd door de ingenieur Joseph B. Strauss in de periode van 5 januari 1933 tot 28 mei 1937. In dat laatste jaar was het de langste en hoogste hangbrug ter wereld: 2700 meter lang en 227 meter hoog met een brugdek, dat 67 meter boven het water ligt. De kosten bedroegen in totaal $ 27.000.000.
Als je geïnformeerd wordt over onderdelen van deze brug dan begint het je te duizelen. Een korte opsomming:
Gewicht van één fundering: 54.400.00 kg Gewicht van één toren : 40.200.00 kg In iedere toren zijn 600.000 klinknagels verwerkt.
De draagkabels, waar de brug aan hangt bestaan uit 27.572 dunne staaldraden, die als het ware geweven zijn tot kabels van 90 cm. dik. In totaal werd 129.000 km staaldraad gebruikt , genoeg om drie maal rond de aarde te gaan. Het duurde dan ook 6 maanden en 9 dagen om de twee kabels van elk 2332 meter te weven!
Wat echt ook opvalt aan deze brug is de oranjekleur. Voor het bijwerken van roestplekken en andere slijtage zijn continu 17 metaalbewerkers en 38 schilders op de brug aan het werk.
Het is een belevenis op deze brug te staan, omgeven door het geluid van het voortrazende gemotoriseerde verkeer en met een prachtig uitzicht op de baai van San Francisco.
In 2004 bezochten mijn vrouw en ik tijdens een rondreis het Nationaal Park Yosemite in California. De Yosemite Valley is 900 meter diep en ongeveer drie kilometer breed. Dit deel van het Nationaal Park is wereldberoemd vanwege zijn indrukwekkende water-vallen en ongewone rotsformaties. Het is dan ook het drukst bezochte gedeelte van het park. Wij waren hier in begin mei en dan zijn de watervallen op hun mooist. Daarna wordt de hoeveelheid smeltwater al snel veel minder en het schijnt, dat sommige watervallen in bijv. augustus niet meer zijn dan een dun straaltje, terwijl de Yosemite Falls dan al helemaal opgedroogd zijn.
De Yosemite Fall is qua hoogte de vijfde van de wereld met een hoogte van 739 meter !Deze waterval bestaat uit drie gedeelten, namelijk de Upper Yosemite Fall (436 meter), The Middle Cascades (206 meter) en de Lower Yosemite Fall ( 97 meter). Wij zijn ook aan de voet van de Lower Yosemite Fall geweest om daar te fotograferen en filmen. Je kunt er echter niet te lang stilstaan, want het water dat met donderend geweld naar beneden stort, werpt een gordijn van waterdruppeltjes voor zich uit. Via de Merced River wordt het smeltwater tenslotte afgevoerd.
Bij de foto: Mijn vrouw fotografeerde mij tijdens het filmen van deze indrukwekkende waterval.
Het aantal bezoekers aan mijn blog nadert het magische getal 1000, sinds ik in begin oktober j.l. ben gestart! Ik ben benieuwd of ik dat nog vóór het nieuwe jaar zal bereiken. Wie springen er aan het einde van dit jaar nog in mijn 'rijdende trein'? Ik houd jullie op de hoogte !
Robert Burns ( 1759-1796) zal nooit hebben kunnen vermoeden dat zijn gedicht over vriendschap de hele wereld zou overgaan en door miljoenen mensen zou worden gezongen bij de jaarwisseling. Hoewel hij werd geboren in een arme boerenfamilie in het Schotse Alloway, zorgden zijn ouders wel voor een goede opleiding voor hem. Zijn dichterstalent bleef niet verborgen en hij wordt nu beschouwd als de meest bekende Schotse dichter. Door hartproblemen stierf hij op de nog jonge leeftijd van 37 jaar, maar door Auld Lang Syne leeft hij niet alleen voort in Schotland, maar ook in de gehele wereld.
Should auld acquaintance be forgot and never brought to mind? Should auld acquaintance be forgot and auld lang syne! For auld lang syne, my dear, for auld lang syne, we'll tak a cup o' kindness yet, for auld lang syne.
De Nederlandse vertaling spreekt me erg aan en dat is dan ook de reden van deze bijdrage aan mijn blog:
Kan vriendschap ooit vergeten zijn de herinnering aan toen? Kan vriendschap ooit vergeten zijn. de vriendschap van toen.
Refrein: O, vriendschap van destijds, mijn vriend, o, vriendschap van toen, drink deze beker uit, mijn vriend, op vriendschap van toen!
Ik geef een rondje hier, mijn vriend, dan nemen we er een van jou, drink deze beker uit, mijn vriend, van vriendschap en van trouw.
In bos en beemd, die kindertijd, één bloemrijk visioen, maar we verdwaalden in 's levens strijd, ondanks vriendschap van toen.
O, vriendschap van destijds, mijn vriend, o, vriendschap van toen, o, vriendschap duurt niet één seizoen, 't is vriendschap voor altijd!
We speelden, kenden zorgen niet, we speelden samen toen, een leven lang zag ik je niet, nu is het weer als toen.
Is vriendschap niet een eeuw'ge band, die vriendschap van toen? Geef hier, ik neem jouw vriendenhand voor vriendschap van toen!
De traditie van de witte kerst wordt vaak opgehangen aan "I'm dreaming of a white Christmas" van Bing Crosby, een lied dat geschreven werd door Irving Berlin in 1942. Ook Charles Dickens (1812) leverde met zijn Christmas Carol een grote populariteit van de witte kerst, want in de eerste tien jaren van zijn leven beleefde hij maar liefst zes keer een witte kerst.
Uit historische gegevens blijkt, dat ook ons land in vorige eeuwen twee tot drie keer zo vaak een witte kerst had dan in de 20e eeuw, die er maar zeven kende. In ons land was de laatste witte kerst in 1981, dus 24 jaar geleden!!!
Daarom maar een foto uit dat jaar bij dit verhaaltje geplaatst.
Door de groei van de gemeentelijke organisatie was het Stadhuis al ver voor de Tweede Wereldoorlog te klein geworden om de hele secretarie te huisvesten. Daar het stadshart behoorlijk verwoest was deed zich na 1945 de mogelijkheid voor om achter het Stadhuis uitbreiding te realiseren, al duurde het nog tot 1957 voordat men het eens was over een al dan niet vrijstaand gebouw. Uiteindelijk werd er gekozen voor een vrijstaand gebouw, dat door een luchtbrug met het bestaande Stadhuis zou worden verbonden. Een monumentale trap gaf vanuit de Herestraat (de hoofdwinkelstraat van Groningen) toegang tot die luchtbrug. Op de begane grond werden winkels en een café-restaurant ondergebracht. Dit nieuwe gebouw, ook wel het 'nieuwe stadhuis'genoemd werd in 1962 in gebruik genomen tot het in 1994 werd afgebroken. De gemeenteraad had namelijk in 1990 besloten om op die plek de voor-oorlogse Waagstraat in ere te herstellen. De Italiaanse architect Adolfo Natalini ontwierp een plan daarvoor, dat leidde tot realisering in 1996, waarmee Groningen een nieuw stadshart kreeg.
Op de foto de monumentale trap naar de luchtbrug met links het 'nieuwe stadhuis' en rechts de doorgang naar het nog steeds bestaande gebouw.Deze foto is in 1989 genomen, nadat men besloten had de trap naar de luchtbrug af te sluiten, vanwege overlast. Op de achtergrond in het midden is een deel te zien van het 'Goudkantoor', waarover later meer.
