Economische bloei gaf de bovenlaag van de bevolking de gelegenheid om van het leven te gaan genieten en werden kunsten en wetenschap door de rijken ondersteund.
De Middeleeuwen behoorden in de vijftiende eeuw tot het verleden en de klassieke beschaving van de Oudheid werd herontdekt : De Renaissance deed haar intrede. Onder invloed van het humanisme, de ontdekkingsreizen, de wetenschappelijke ontdekkingen en uitvindingen, wordt de aandacht voor de mens als individu steeds groter.

Was Frankrijk in de Middeleeuwen het centrum van de kunst en architectuur, het was Italië, en met name Firenze, dat het centrum werd van de Renaissance.

Kunstenaars als Leonardo da Vinci ( Mona Lisa), Michel Angelo (David) en Botticelli zijn namen die je in dit verband vaak tegenkomt.

In de Uffizi-musea tref je veel kunst aan uit deze periode. Botticelli is vooral bekend geworden door zijn schilderij ‘De geboorte van Venus’, waarvan we hier een reproductie bijvoegen. Op de onderstaande afbeelding een detailopname van dit meesterwerk.

Detail van het meesterwerk van Botticelli's  "De geboorte van Venus".
Het beeldt echter, ondanks de naam,  niet de geboorte af van Venus (uit zeeschuim), maar haar aankomst op een grote drijvende schelp op het eiland Cythera.
Eén van de Italiaanse Euromunten toont ook een detail van dit werk, namelijk het hoofd van de godin.

Ik kreeg een foto van Marianne Timmer, onze gouden winnares op de Olympische Winterspelen in Turijn, onder ogen en vond de gelijkenis met de Venus van Botticelli treffend. Reïncarnatie ?

Na Carrara staat Firenze ( Florence) op ons reisprogramma, de hoofdstad van Toscane. Deze stad ligt aan de rivier de Arno en telt ongeveer 400.000 inwoners. Het is de bakermat van de Renaissance en daardoor een van de bekendste cultuursteden van Europa.

De stad werd in het jaar 59 gesticht door afgezwaaide Romeinse soldaten, die het de naam Florentina gaven. In het Latijn betekent dit ‘moge zij bloeien’.

Die wens is vooral verhoord door het koopmans- en bankiersgeslacht van de Medici, dat de stad regeerde vanaf de 15^e eeuw tot 1737. De meeste leden van dit geslacht hadden een grote belangstelling voor zowel schilder- en beeldhouwkunst als ook voor architectuur en literatuur. Rijk geworden als kooplieden en bankiers wisten de Medici steeds meer politieke macht te verwerven en hun fortuin te vergroten. Daarnaast bracht dit geslacht ook nog drie pausen voort en twee koninginnen van Frankrijk.

Het belang van Firenze als handelsstad blijkt onder meer uit het feit, dat de plaatselijke munt, de Fiorino d’Oro ( Gouden Florijn) , zijn naam ontleende aan veel andere munten, zoals de Hongaarse forint en de Nederlandse gulden, die in het begin ook Gulden Florijn heette.

(wordt vervolgd)

Ook hier duikt de naam van Michel Angelo weer op. Hij huurde in zijn tijd een kamer in Carrara en reed vele malen op een muilezel de bergen in om zijn marmer ter plekke uit te zoeken. Een bekende uitspraak van hem is:

“ De ware beeldhouwer voegt niets toe, zoals dat met klei gebeurt, maar bevrijdt door hakken de sculptuur uit de steen. Het beeld verbergt zich al in het oermateriaal, het idee ervoor zit in het hoofd van de kunstenaar, en het is zijn opgave om beide te verenigen”.

Onbewerkt marmer is dan ook een vormgevend element in de beelden van Michel Angelo: het opzettelijk onvoltooid laten van het kunstwerk.

Op bijgaande foto is de reusachtige zaagmachine te zien, die een enorm marmerblok al bijna voor driekwart heeft doorgezaagd. De zaagsnede wordt nat gehouden opdat de zaag niet te heet wordt.

Toen ik deze foto maakte van de shovel, die het puin vervoerde naar de top om dit daarna uit te storten over de berghelling, riep dat bij mij de vergelijking op met een .maanvoertuig

In de bergen bij Carrara worden verschillende soorten marmer gewonnen. De waardevolste, die wel statuario wordt genoemd, is een zeldzame zuiver witte tot ivoorkleurig marmer, dat al in de Oudheid voor stastandbeelden werd gebruikt, maar dit wordt nog in zeer kleine hoeveelheden aangetroffen.
Erg bekend is het gebruik van het witte marmer met grijze aders en het ivoorkleurige marmer met crèmegele aders in de oude statige herenhuizen in de verschillende steden in ons land .

In de drie berginkepingen, Colonata, Miseglia en Torano, die zich boven de plaats Carrara bevinden, liggen tot op een hoogte van 1400 meter zo’n 190 groeven met een productie op jaarbasis van 11 miljoen ton ! Men denkt hier nog zo’n 1000 jaar marmer te kunnen delven.

Het risicovolle transport van de blokken gebeurt nu uitsluitend met vrachtauto’s, die de marmerblokken van duizelingwekkende hoogte naar beneden vervoeren. Vaak kunnen deze auto’s niet keren en moeten de chauffeurs met hun auto achteruit naar beneden rijden, wat al vaak tot ongelukken heeft geleid………….

Wordt vervolgd.

Ten noorden van de stad Lucca ligt de stad Carrara.
In de bergen rond de stad Carrara bevinden zich de grootste hoeveelheden marmer ter wereld. De bergketen begint in het noorden en strekt zich vervolgens zo’n 1000 km² in zuidoostelijke richting uit.

Het waren echter de Romeinen die met een systematische exploitatie begonnen Tienduizenden gevangenen en slaven werden tot deze zware arbeid gedwongen: ijzeren wiggen moesten met grote hamers in de voorgebeitelde voegen gedreven worden tot het blok losliet.

Het zware blok, dat tussen 15 en 20 ton woog, werd verder getransporteerd op een soort houten slee, die over ingezeepte, beweeglijke houten liggers naar beneden gleed. Aan de voet van de helling ging het transport verder met ossenkarren ( zie foto) naar de haven van de Romeinse stad Luni en vandaar per zeilschip naar Rome.

(Wordt vervolgd)

Lucca (zie kaartje 21-02-2006) is de geboortestad van de componist Puccini en in één van de paleizen is een museum ingericht, die de herinnering aan deze componist levend houdt. Rond het stadje ligt nog steeds de vestingmuur, die het moest beschermen tegen de vijanden en waar je vanaf deze muur een mooi uitzicht hebt op de stad. Op de muur zijn bomen geplant, waardoor deze ook uitnodigt voor een wandeling.
Tijdens een rondleiding door Lucca worden we ook nog gewezen op het huis van Niccollo Paganini. Een plaquette siert de voorgevel van het huis van de zuster van Napoleon Bonaparte, bij wie hij gedurende een viertal jaren verbleef.(zie de foto hieronder.)

In deze woning verbleefNiccollo Paganini een viertal jaren bij de zuster van Napoleon Bonaparte.

In het hart van de stad vind je de prachtige San Michelle in Foro in Pisaans-Romaanse stijl. Als het je lukt om lang genoeg je hoofd in je nek te houden, kun je de voorgevel bestuderen en zie je dat er enorm veel te ontdekken valt. Een keur van beelden, onder arcades in verschillende uitvoeringen en pilaren in even zoveel vormen en kleuren marmer.

Dit plein achter de toegangspoort heeft een ovale vorm en was vroeger een amphitheater. Wekelijks vindt er een markt plaats  en wordt het ook gebruikt voor allerlei activiteiten . De stenen van dit amphitheater zijn in de loop der eeuwen weer hergebruikt voor de diverse paleizen en kerken, maar je ziet duidelijk de ronde vorm van het oorspronkelijke bouwwerk, als je door een van de lage doorgangen, die destijds gebruikt werden door dieren en gladiatoren,  het 'strijdperk' betreedt.

De enige toren die Lucca rijk is.

Volterra is een oude stad, die door de Etrusken al bewoond werd in de 10^e eeuw v. Chr. Delen van de stadsmuren uit die tijd zijn nog steeds zichtbaar. Het Piazza dei Priori was in de Middeleeuwen het centrum van de politieke macht en geldt nu als een van de mooiste Toscaanse pleinen . Het plein wordt omzoomd door zowel privé- als openbare paleizen.

Het Palazzo del Priori is het oudste Toscaanse gemeentelijke paleis. Aan de wapens op de voorgevel kan men de geschiedenis van de stad aflezen.

Het Piazza dei Priori was in de Middeleeuwen het centrum van de politieke macht. Nu geldt dit plein, dat omzoomd wordt door zowel privé- als openbare paleizen als een van de mooiste pleinen van deze tijd.

Teatro Romano.

Toen men in 1950 een voetbalveld wilde aanleggen, kwam men tijdens de grondwerkzaamheden op deze plek restanten tegen van een aan de godin Bona gewijde tempel. Men besloot daarom met de aanleg van een voetbalveld te stoppen en werd er begonnen met de opgravingen, die behalve de tempel ook een theater en een thermencomplex bloot legden.

De steil aflopende halve cirkel van de toeschouwerstribune lag op de heuvel en er kwamen negentien rijen stenen zitplaatsen tevoorschijn. Aan de voet van de tribune ligt de halfronde orchestra, waarin hooggeplaatste personen een zitplaats hadden.

Achter de diepte voor het toneelgordijn ligt het gereconstrueerde toneel en toneelwand.

Daarachter liggen de thermen uit de eerste helft van de 4^e eeuw na Chr.

Met onze reisgroep aan de wandel in Volterra.

De Duomo Santa Maria Assunta ligt wat verscholen op een binnenpleintje. De kerk dateert uit 1120, maar tijdens een verbouwing in de dertiende eeuw werd de voorgevel veranderd. De basiliek bestaat uit twee verdiepingen. De klokkentoren werd in de 15e eeuw toegevoegd.

Een blik over de oude daken van Volterra naar het glooiende landschap van Toscane.

Albast.

Reeds in de Oudheid begonnen de Etrusken met het winnen van albast in de omgeving van Volterra en er ontstond een bloeiende handel in kunstvoorwerpen van albast. Tot op de dag van vandaag tref je in Volterra werkplaatsen aan, waar albast wordt verwerkt en veel winkels, waar de kunstvoorwerpen als vazen, urnen, schalen en beelden te koop worden aangeboden.

Doorkijkje op toren

In een Middeleeuwse stad vallen vooral de nauwe straatjes op.

Via een binnenpleintje naar de volgende nauwe straat.

Op de driesprong van het leven. Welke weg te kiezen ?

Ik blijf het jammer vinden, dat in zo'n oude omgeving auto's mogen parkeren. Zij doen afbreuk aan het stadsgezicht. Nauwe straatjes hebben het voordeel dat er veel schaduw is in de zomerperiode.

Eén van de paleizen aan het Piazzo dei Priori.

Doopvont in het Battistero San Giovanni met daarachter een kunstwerk, dat een bijbels tafereel weergeeft.

In de komende tijd dwalen mijn gedachten terug naar ons bezoek aan Toscane in 1999, een regio in centraal Italië, dat vaak wordt gezien als één van de mooiste streken van Italië.
Er wordt wel eens beweerd, dat Toscane de regio is, waarbinnen de Italiaanse Renaissance de beste resultaten behaalde. Vooral onder het geslacht van de Medici's maakte het toenmalige Groothertogdom Toscane een echte bloeitijd door. Dit uit zich nu onder meer in de architectuur, de schilder- en beeld-houwkunst, die in tientallen beroemde musea verzameld zijn, zoals o.a. in de Uffizi in Firenze, of Florence, zoals wij deze stad meestal noemen.
Daarnaast is dit gebied bekend om zijn typisch Italiaanse wijnen als o.a. Chianti.

In de volgende afleveringen hoop ik het een en ander over de verschillende plaatsen in deze regio te kunnen vertellen.

Pisa ligt dichtbij de mond van de rivier Arno, een naam die nogal eens in kruiswoordpuzzels voor komt. Het is een middelgrote stad met ongeveer 90.000 inwoners. In de Middeleeuwen was Pisa één van de vier maritieme republieken: Pisa, Venetië, Genua en Amalfi. Aan de laatste plaats heb ik reeds eerder enige aandacht besteed.

Pisa beleefde in de 12e en 13e eeuw zijn glorietijd en veroverde onder andere het eiland Sardinië. In 1406 werd Pisa veroverd door de Florentijnen en was het gedaan met haar zelfstandigheid. De meest bekende persoon van Pisa is wel Galileo Galilei, naar wie ook de internationale luchthaven van Toscane is vernoemd.

(Galileo Galilei (1564-1642) is de ontdekker van de astronomische klok en de telescoop, waarmee hij ontdekte dat de manen rond Jupiter met deze planeet een klein zonnestelsel vormden.)

Maar Pisa is daarnaast natuurlijk beroemd om zijn scheve toren, die vrij staat van de kathedraal van Pisa. Vanzelfsprekend is het nooit de bedoeling geweest om een scheve toren te bouwen. Tijdens de bouw in 1173 begon het overhellen al in het begin van de bouw. De toren is 55 meter hoog en de huidige helling is plm. 10%.
In 1990 begon de toren verder te hellen en werd uit veiligheidsoverwegingen gesloten voor het publiek, waarna er werd begonnen met het verminderen van de helling tijdens een restauratie. Toen wij er waren zagen we dat de toren aan de voet was verzwaard met grote betonnen blokken en lood, terwijl er zware kabels waren aangebracht, die steeds een stukje verder konden worden aangespannen. Het bouwwerk is daarmee 44 centimeter recht getrokken en de fundamenten zijn versterkt. Een duur grapje, want alles bij elkaar was er 28 miljoen Euro mee gemoeid. Onze zoon is er vorig jaar geweest en hij kon de toren met zijn gezin  gelukkig weer bezoeken, zij het, dat het aantal bezoekers per keer gelimiteerd was.

Het Baptisterium of Doopkerk (1152) naast de kathedraal.

Grappig zijn deze miniwinkels, die maar plm. anderhalve vierkante meter groot zijn en allerlei souvenirs in de aanbieding hebben.

De kathedraal van Pisa

Als de februarizon begint te schijnen en inderdaad al kracht heeft, begin je aan de lente te denken, maar als ik al wandelend dit tafereel aantref op een boom, zou je eerder aan de herfst gaan denken. Is de natuur een beetje van streek ? Het levert in ieder geval een mooi plaatje op, vind je niet ?

Op de zondagmiddag even aan de wandel langs een van de vijvers bij mij in de buurt en deze twee ganzen roepen bij mij het beeld op van de balletdans ' Pas de Deux'  .

Caserta is een stad van plm. 65000 inwoners en ligt ongeveer 30 kilometer ten noorden van Napels. Deze stad ligt aan de rand van de Campanische Vlakte op een hoogte van 68 meter.

De stad is voornamelijk bekend vanwege het koninklijk paleis ‘La Reggia’ , dat gebouwd is in opdracht van Koning Karel III van Bourbon. De Vlaming Gaspar van Wittel is de architect van dit enorme bouwwerk. Hij wordt in het Italiaans echter Vanvitelli genoemd, misschien omdat zijn ware naam niet door de Italianen kan worden uitgesproken, wie weet ........

Het gebouw meet 274 x 184 meter en heeft 1200 kamers, verspreid over de vijf verdiepingen.

De tuin achter het paleis heeft een lengte van drie kilometer en bestaat uit een vlak en een hellend gedeelte en biedt daardoor een bijzonder perspectief. Vanwege de aanleg wordt dit ook wel het ‘Versailles van Italië” genoemd. De tuin heeft veel beeldengroepen en waterpartijen.

In de Tweede Wereldoorlog diende dit paleis als het hoofdkwartier van de Geallieerden.

De paleistuin in Caserta , het 'Versailles van Italië'. Op de achtergrond zien we nog vaag de contouren van het paleis.

TIVOLI is een stad, die zo’n twintig kilometer ten oosten van Rome ligt in de provincie Rome. Deze stad telt rond de 50.000 inwoners en is vooral beroemd geworden door zijn paleizen en prachtig aangelegde tuinen.

Tivoli of Tibur, zoals het in de Oudheid werd genoemd, werd in 125 na Chr. gesticht. Door zijn schilderachtige omgeving en het koele klimaat was het dorpje in de Romeinse Tijd erg geliefd.

In de 2^e eeuw liet Keizer Hadrianus er een groot complex van tempels, paleizen, bibliotheken, theaters etc. bouwen, waarvan nu nog steeds veel resten als ruïnes aanwezig zijn. Behalve keizer was Hadrianus ook architect en realiseerde gebouwen naar het voorbeeld van bouwwerken in Egypte, Griekenland en andere landen, die hij tijdens zijn reizen in het Romeinse Rijk had gezien.

Een belangrijke toeristische trekpleister is echter de Villa d’Este, een buitenverblijf van kardinaal Ippolito d’Este, die leefde van 1509-1572. Hij was de zoon van Lucrezia Borgia en Alfonso I.

De villa is gebouwd op de resten van een Benedictijns klooster, dat op zijn beurt weer gebouwd was op een Romeinse villa. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om dit complex te kunnen bouwen, want er moesten allerlei rotsen weggehaald worden en de afgronden moesten worden opgehoogd tot een mooie heuvel, waarover de riviertak van de Aniene geleid kon worden. Hiervoor moest de berg onder de stad worden ‘doorboord’ om het water van de Aniene in een gecompliceerd en betrouwbaar functionerend systeem onderaards te laten stromen naar de vele waterwerken in de tuinen.

Daarbij werd handig gebruik gemaakt van het hoogteverschil en het water loopt nog steeds van het hoogste punt via vertakkende hoofdleidingen over het gehele terrein en voorziet de tientallen fonteinen en waterwerken doorlopend van water.

Na restauratie in de twintigste eeuw is Villa d’Este met de prachtige tuinen en de vele fonteinen door Unesco uitgeroepen tot  Cultureel Werelderfgoed.

De Ovato-bron.

Laan met de 100 bronnen. Uit verschillende menselijke en dierlijke koppen stroomt het water in de onderliggende goot.

Eén van de mooie tuinen.

Bron van de vruchtbaarheid

De Orgelbron

Tot slot een afbeelding van 'Het Laatste Oordeel' , een fresco, die Michel Angelo schilderde op de wand achter het altaar in de Sixtijnse Kapel.

                     De verklarende tekst luidt:

De engelen in het midden blazen de hoorns om de doden tot leven te wekken. Eén van hen houdt het boek vast, waarin alles is opgetekend; op grond daarvan oordeelt Jezus.

Links zijn de uitverkorenen te zien, die door engelen naar de hemel worden gevoerd. Rechts de verdoemden, die in de hel belanden. Michel Angelo liet zich voor de hel inspireren door de  Inferno van Dante Alighieri. Charon met roeispaan en zijn duivels leiden de verdoemden naar rechter Minos (met slang).

Jezus zit boven in het midden met zijn moeder Maria aan zijn zijde. De twee grote mannen zijn Paulus (links) en Petrus (rechts met in zijn handen sleutels).De figuur rechtsonder Jezus stelt de heilige Bartolomeus voor, maar is ook een zelfportret van Michel Angelo. In zijn hand zijn sterfelijke vel.

Boven, in de lunetten, symbolen uit de passie, zoals het kruis, de doornenkrans, de zuil waartegen Jezus gegeseld werd, de speer en de spons met azijn.

Eén van de meesterwerken van Michel Angelo is wel zijn bijdrage aan de Sixtijnse Kapel, die in 1481 werd opgeleverd door de architect Giovanni del Dolci. Deze kapel wordt nog steeds gebruikt door de paus, meestal voor plechtige ceremonies. Ook na de dood van een paus, komen de kardinalen hier bijeen om een nieuwe paus te kiezen, wat dan kenbaar wordt gemaakt door de bekende witte rook uit de schoorsteen.

Aan de buitenkant gezien is deze kapel een onaanzienlijk bakstenen gebouw met een tonvormig dakgewelf, maar eenmaal binnen, na lang in de rij te hebben gestaan, word je overweldigd door de vele schilderingen, die op de wanden en plafond zijn aangebracht.

We moesten al langzaam lopend alles in ogenschouw nemen,want er waren honderden mensen, die deze kapel wilden bezichtigen, zodat we lang niet alles in details hebben kunnen zien. Daar zou je minstens een dag voor moeten uittrekken.

Helaas mocht ik hier ook niet fotograferen en dat spijt me tot op de dag van vandaag. Daarom maar weer op ons aller internet gekeken en een deel van de plafondschildering van Michel Angelo gevonden. (zie foto)

Michel Angelo werd in 1508 door Julius II ingehuurd om dit plafond en de lunetten boven de ramen te beschilderen. Vier jaren lag hij op zijn rug te schilderen, waarna hij het werk, dat negen taferelen uit Genesis toont, opleverde. Liggend op zijn rug moet er wel veel verflucht in zijn longen terecht zijn gekomen……

Erg bekend is de ‘Schepping van Adam’ , waarvan de afbeelding in het midden van de bijgevoegde foto is te zien.

In 1536 kon Michel Angelo opnieuw aan de slag in de Sixtijnse Kapel om, in opdracht van paus Paulus III, op de wand achter het altaar een fresco te maken met het ‘Laatste Oordeel’, een opdracht die in 1541 gereed kwam.

In 1564 overleed deze veelzijdige kunstenaar, die ons zoveel moois heeft nagelaten, op 89-jarige leeftijd.

Als je de Sint-Pieter Basiliek bezoekt kun je niet om de naam heen van Michel Angelo, die zo’n groot stempel heeft gedrukt op de Sint-Pieter en de Sixtijnse Kapel.

Deze Italiaanse kunstenaar werd op 6 maart 1475 in Caprese, een kleine Toscaanse stad, geboren, maar het gezin verhuisde een jaar later naar Florence. Op zeer jonge leeftijd zwerft hij al rond in de ateliers van kunstenaars in Florence, zeer tegen de zin van zijn vader, maar op dertienjarige leeftijd wordt er toch een contract door zijn vader met twee kunstenaars ondertekend, die Michel Angelo gedurende drie jaar zullen opleiden in de teken- en schilderkunst.

Vervolgens studeert hij in de beeldhouwerschool van de Medici in Florence en bestudeert hij tevens de menselijke anatomie en mag hij zelfs lijken onderzoeken.

In 1496 gaat hij voor vijf jaar naar Rome, waar een bankier een tuinbeeld ,‘De Dronken Bacchus’, bij hem bestelt en een Franse kardinaal hem de opdracht geeft voor de eerste Pietà.

Foto:
Deze Pietà is zijn enige gesigneerde werk ( Michel Angelus Bonarotus Florent) en is ondergebracht in een nis in de Sint-Pieter.Dit prachtige marmeren beeld geeft de dode Christus weer in de schoot van de Madonna.

Wanneer je een bezoek brengt aan Rome, dan mag je vanzelfsprekend een kennismaking met de Sint- Pieters Basiliek in Vaticaanstad je niet laten ontgaan. (Sint-Pieter was de eerste paus.)

Hoewel we dit bouwwerk natuurlijk al lang van de buitenkant kenden van afbeeldingen en televisiebeelden, stonden we versteld van de grootsheid van het plein en natuurlijk de basiliek zelf, toen we er mee werden geconfronteerd.

Ons bleek, dat de bouw van de Sint-Pieter heeft heel wat voeten in de aarde heeft gehad. De eerste Sint-Pieter werd gebouwd in 324 onder Keizer Constantijn. Deze werd door de slechte staat van onderhoud in 1506 gesloopt, waarna diverse architecten zich hebben gebogen over nieuwe ontwerpen, die steeds weer door de volgende werden gewijzigd, totdat uiteindelijk Michel Angelo de bouw overnam en de basiliek haar huidig aanzien verschafte. Boven op de voorgevel staan de beelden van Jezus, Johannes de Doper en de Apostelen, met uitzondering van Judas.

Veel van de decoraties in de basiliek zijn gemaakt door de Italiaanse beeldhouwer Bernini, die ook de fonteinen op het Piazza realiseerde.
Momenteel zijn er in de basiliek 395 beelden, 44 altaren en 135 mozaïeken. De oppervlakte van de Sint-Pieter is 23000 vierkante meter en biedt ruimte aan + 50.000 mensen.

Als je in deze immense kerk loopt, voel je je heel klein worden door de enorme afmetingen van dit bouwwerk, zeker als je onder de koepel staat en 137 meter omhoog kijkt !

Het plein voor de basiliek, de Piazza San Pietro, is door Bernini ontworpen evenals de zuilengalerijen, die de bemoederende armen van de katholieke kerk symboliseren. Het plein heeft een ovale vorm en op dit plein staan twee fonteinen van Bernini en een Egyptische obelisk. (zie de foto hieronder)

De Trevifontein of op z’n Italiaans Fontana di Trevi is de grootste en ook meest bekende fontein van Rome. Deze fontein is ongeveer 26 meter hoog en + 22 meter breed en is gelegen aan het Piazza di Trevi, een druk bezocht pleintje.

De fontein staat aan de voorkant van het Palazzo Poli. In het toenmalige keizerrijk was het de gewoonte om een monument op te richten op plekken, waar water vanuit nieuwe bronnen Rome binnenkwam.

De Trevifontein is gebouwd in opdracht van Paus Clemens XII en het thema van dit bouwwerk is de oceaan met de zeegod Neptunus op een schelpvormige strijdwagen, die door gevleugelde paarden en jonge tritons (=zeegoden) naar de oceaan wordt getrokken.

Het ene paard oogt rustig, terwijl de andere steigert. Dit symboliseert de twee gezichten van de zee.

In de nissen staan links en rechts de uitbeeldingen van Overvloed en Gezondheid. Rechts bovenaan is de afbeelding te zien van een maagd, die een soldaat de plek van de bron aangewezen zou hebben.

Een handeling, waar veelvuldig gebruik van wordt gemaakt, is twee muntjes over je linkerschouder in de fontein te werpen, terwijl je er met de rug naar toe staat. Als je tegelijkertijd je ogen sluit, aan Rome denkt en uitroept: “ Arrivederci Roma”, dan kom je zeker een tweede keer in je leven in Rome.
Toen wij er waren heeft mijn vrouw dit ritueel toegepast, dus ben ik benieuwd naar wat de toekomst ons brengen zal.
Er lagen heel veel muntjes in de fontein, maar wie de schatgraver (of moet ik zeggen visser?) van Rome is , is mij niet bekend.

Deelopname van de Trevifontein

Het Pantheon werd in 27 v. Chr. Door Marcus Agrippa gebouwd en in zijn huidige vorm na een brand in 125 na Chr. opgetrokken onder Hadrianus. De naam Marcus Agrippa staat nog altijd te lezen op de fries van het bouwwerk.

Het is het enige antieke bouwwerk in Rome, dat geheel bewaard is gebleven. Paus Bonifacius IV nam het Pantheon in 609 als christelijke kerk in gebruik als ‘de kerk van Maria en de martelaren’.

Ondanks de plunderingen door de West-Goten en Vandalen leidden deze niet tot een verwoesting van het gebouw, wat wellicht is te danken aan de zes meter dikke muren, de grote koepel en de zestien uit één stuk gekapte Corintische zuilen, die meer dan 12 meter hoog zijn.

Vanaf de Renaissancetijd werd het Pantheon gebruikt als begraafplaats voor vooraanstaande Italianen, zoals o.a. Rafaël Santi en Koning Victor Emmanuel II, de ‘Vader des Vaderlands’.

Het ronde gebouw heeft een betonnen koepel met een diameter van 43 meter (!). De centrale opening in de koepel is de enige lichtbron en heeft een doorsnede van negen meter. Het is haast onvoorstelbaar dat de Romeinen met de materialen, die zij tot hun beschikking hadden, een dergelijk bouwwerk konden realiseren.

Het Forum Romanum is eigenlijk het oude centrum van de stad Rome. Van oudsher was het forum een moeras tussen een paar heuvels, maar het is door de Etrusken drooggelegd. Na die drooglegging diende dit gebied eerst als begraafplaats, maar rond 600 v. Chr. werd begonnen met de bouw van een markt, die uitgroeide tot de belangrijkste van de stad, zeker toen er geleidelijk ook basilieken, tempels en zuilengangen werden gebouwd. Het Forum werd daardoor zowel het commerciële, als ook het gerechtelijke, religieuze en politieke centrum van de stad en ontwikkelde zich hier de Romeinse beschaving, die zich zou verbreiden tot de uiterste grenzen van de toen bekende wereld.

Na de val van het Romeinse Rijk raakte het Forum Romanum vanaf de 7e eeuw na Chr.  in verval, mede door aardbevingen. Het hele gebied werd daarna langzamerhand bedolven onder het zand en in 1871 is men begonnen met de opgravingen, waardoor dit gebied aan de vergetelheid is ontrukt en dagelijks  veel bezoekers trekt.

COLLOSEUM –SLOT.

Berucht waren destijds de kampgevechten tussen gladiatoren, die elkaar fel bestreden. Lag de verliezer op de grond dan dreigde de overwinnaar om hem te doden met zijn zwaard. Aan de Keizer werd gevraagd om toestemming. Deze besliste met zijn duim over leven of dood. Hield hij de duim omhoog dan betekende dat gebaar ‘dolk uit de schede’ , het teken dat de winnaar de verliezer de genadesteek moest toedienen. Hield hij echter zijn duim in zijn vuist, wat ‘zwaard in de schede’ betekende, dan was dat het teken om gratie aan de verliezer te verlenen.

Onder latere keizers liet men tijdens de christenenvervolging zelfs roofdieren op christenen los, maar daartegen kwam men steeds meer in verzet en uiteindelijk werd dit ‘volksvermaak’ afgeschaft. Er zijn schattingen, dat er in de loop der eeuwen meer dan 300.000 mensen in het Colloseum zijn gestorven………

Desondanks trekt het Colloseum dagelijks duizenden toeristen, die hierbij zeker niet zullen stilstaan...........

Wij wel na de uitleg van onze reisleider, die, zoals blijkt uit deze foto, alle aandacht van ons gezelschap kreeg.

Slot.

Als ik deze regels aan mijn blog toevertrouw, realiseer ik me, dat, na meer dan veertig jaar werkzaam te zijn geweest in het onderwijs, de teacher in mij nog steeds leeft: het overbrengen van kennis. Niet dat dit nu in de eerste plaats mijn bedoeling is, maar na mijn pensionering in 1995 zijn wij pas echt gaan reizen en met een hobby als foto- en videografie leg je dan alles vast, maar tegelijkertijd wil je toch ook weten wát je vastlegt. Ik hoop, dat mijn bezoekers, die alleen foto’s willen zien in de categorie fotografie, mij dit willen vergeven.

In de eeuwen daarna onderging het Colloseum een aantal wijzigingen en restauraties. De laatste restauratie vond plaats in 500 na Chr., waar na het gebouw in verval raakte en ook enkele aardbevingen hadden tot resultaat, dat men het materiaal voor andere constructies ging gebruiken.

Het gebouw heeft een elliptische vorm en meet 188 x 156 meter aan de buitenkant en 86 x 54 meter aan de binnenkant. De hoogte is bijna 49 meter !

Het bouwwerk heeft vier verdiepingen. De eerst drie bestaan elk uit tachtig bogen, omsloten door pilasters en halfzuilen, die van onder naar boven Dorisch, Ionisch en Korintisch zijn.

Organiseren kon men ook vroeger al, want de ingangen op de begane grond waren genummerd, zodat men gemakkelijk de toegang kon vinden, welke naar je plaats leidde.

De arena was oorspronkelijk in het midden overdekt met houten panelen, die konden worden verwijderd als dat voor een voorstelling nodig was. In het sous-terrain bevonden zich kooien voor de dieren, décorstukken, wapenopslagplaatsen voor de gladiatoren, werktuigen etc.

In het Colloseum vonden verschillende voorstellingen plaats, zoals gladiatorengevechten, wilde dierenjachten en zelfs scheepsslagen, die een reconstructie waren van beroemde zeegevechten. Het Colloseum werd daartoe met miljoenen liters onder water gezet via een ingenieus kanalenstelsel. Dit was mogelijk doordat de bodem om die reden voorzien was van een waterdichte laag.

Op de foto is de binnenzijde van het Colloseum te zien. Onderaan de foto is nog juist het ondergrondse gangenstelsel zichtbaar. Door de hoogstaande zon ligt er een zweem over deze foto.

Wordt vervolgd.

ROME kent als hoofdstad van het vroegere Romeinse Rijk vanzelfsprekend veel restanten van het grote rijk, dat het eens was. Op de lagere school (nu basisschool) werden we er als kind al mee geconfronteerd en maakten ook in ons land enkele gewesten  deel uit van dat uitgestrekte rijk.

Plaatsnamen als Novio Magum (Nijmegen) en Mosa Trajectum (Maastricht) liggen mij tenminste nog steeds vers in het geheugen. Een kennismaking met Rome vulde de legpuzzel van mijn kennis verder in.

Het Colloseum mag toch wel tot een van de bekendste oude bouwwerken in Rome worden genoemd. Het werd gebouwd in opdracht van de Flavische keizers en werd daarom in het begin ook het Amfiteatrum Flavium genoemd. Pas in de Middeleeuwen werd de naam Colloseum aan dit theater gegeven.

Het werd gebouwd op de plek waar een meer lag, dat voor de bouw werd drooggelegd. Keizer Vespasianus wilde met de bouw van het Colloseum Rome een groot amfitheater verschaffen omdat het bestaande Amfitheater Taurus te klein was geworden. Er werd met de bouw begonnen in 79 na Chr. En de opening vond plaats in 80 na Chr. De geschiedenis verhaalt, dat de openingsfeesten en voorstellingen honderd dagen duurden.

Wordt vervolgd.

Foto: Deel van het Colosseum

Niet ver van Amalfi ligt het plaatsje Citano, dat tegen de bergwand lijkt te zijn geplakt. Alleen het bouwen van de huizen op deze bergwand moet al een hele klus geweest zijn, denk ik. Toch levert het een mooi plaatje op.

Deze foto is genomen in het stadje Amalfi aan de westkust van Italië, ongeveer 30 km. ten zuiden van Napels. De stad is opgenomen in de Unescolijst van Werelderfgoed en telt ongeveer 5000 inwoners. Vroeger was het een belangrijk handelscentrum. De provincie, waarin Amalfi ligt, is bekend om de productie van citroenen, waarvan men de drank Limoncello maakt.
Rond de stad zijn steile bergwanden.

Op deze begraafplaats treffen we tevens het wereldbekende beeld aan van militairen, die de Amerikaanse vlag aanbrengen op de puinhopen van heroverd gebied.

Het sobere graf van presidentskandidaat Robert Kennedy, die, evenals zijn broer J.F. Kennedy, werd vermoord in 1968.

De veel bezochte, laatste rustplaats van John Fitzgerald Kennedy met naast hem zijn toenmalige echtgenote Jacqueline Bouvier Kennedy, die later nog gehuwd is geweest met de Griekse reder Aristoteles Onassis.
De vlam brandt hier dag en nacht.

Washington kent vele bezienswaardigheden, waarover ik  heb  geschreven. Het voert te ver  om alle bezienswaardigheden te vermelden, want tenslotte is mijn blog geen reisgids, nietwaar ?
Ik wil daarom mijn ervaringen in Washington beëindigen met de grote en grootse militaire begraafplaats in deze stad, The Arlington Cemetery. Hier liggen meer dan 250.000 militairen, belangrijke staatslieden en burgers begraven.
Je komt onder de indruk van de vele kruisen, zoals wij die in Nederland o.a. bij Margraten kennen. Kruisen die als het ware als militairen in het gelid staan, van welke kant je het ook maar bekijkt.
Natuurlijk trekt het graf van President J.F. Kennedy veel toeristen en Amerikanen, en vormt een grote tegenstelling met het graf van Robert Kennedy, dat slechts een wit kruis en een naambordje heeft.

Zie deze en volgende foto's

Ook voor de vrouwen, voornamelijk werkzaam in de verpleging, die hun leven lieten in deze oorlog, is een standbeeld in het park geplaatst, dat hun beroep realistisch weergeeft. 

Dit beeld is een eerbetoon aan alle militairen, die hun leven gaven in Vietnam, zowel blank, bruin als zwart.

Een paneel in close up .

In de directe omgeving van het Lincoln Memorial treffen we nog een tweetal monumenten aan:  Het 'Korean War Veterans Memorial'  en het  'Vietnam Memorial' .

"OUR NATION HONORS HER SONS AND DAUGHTERS WHO ANSWERED THE CALL TO DEFEND A COUNTRY THEY NEVER KNEW AND A PEOPLE THEY NEVER MET."

Het Korea-monument is in 1995 onthuld door President Bill Clinton en de President van Zuid-Korea, Kim Young Sam.
Het monument omvat 19 roestvrij stalen standbeelden van militairen en wanneer de zon erop schijnt, lijken de beelden tot leven te komen. De bol staande ponchos suggereren beweging, alsof de koude winterwind in hun ruggen blaast.

Langs het geheel is een muur van glanzend zwart graniet gebouwd, die uit 41 panelen bestaat en waarin meer dan 2400 foto's van militairen, raketgeschut, luchtafweergeschut, tanks, helikopters,chirurgen, verpleegsters, ambulances,etc. zijn geëtst na verwerking  middels computers. De 19 standbeelden weerspiegelen in deze glanzende muur, waardoor er een totaal beeld ontstaat van 38 beelden:
De symboliek van de 38e breedtegraad én de 38 maanden die deze oorlog heeft geduurd.

Foto: De negentien beelden van het Korea Monument. Trek de schuifbalk naar rechts om alle beelden te kunnen zien. Links is de zwart glanzende muur , waarin ook bezoekers worden weerspiegeld.

Het Lincoln Memorial heeft op ons grote indruk gemaakt. Het monumentale bouwwerk is een gedenkteken aan Abraham Lincoln, die tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog zo'n grote rol heeft gespeeld om de eenheid van de unie veilig te stellen en hij zal daarnaast altijd worden herinnerd als de president, die de slavernij in 1863 ophief.

De eerste steen voor dit monument werd tijdens de Eerste Wereldoorlog in 1915 gelegd en op 30 mei 1922 opgedragen aan Abraham Lincoln. Het type steen dat voor dit monument is gebruikt is kalksteen uit Indiana en marmer uit Colorado.
Het monument is in een typische klassieke stijl gebouwd en telt 36 massieve pilaren van tien meter hoog, die de 36 staten symboliseren, die er op het moment van Lincolns dood waren.
Op de muur staat de volgende tekst:

In this temple
as in the hearts of the people
for whom he saved the union
the memory of Abraham Lincoln
is enshrined forever.

(In deze tempel - zoals in de harten van de mensen voor wie hij de unie redde - is de nagedachtenis van Abraham Lincoln voor eeuwig vastgelegd)

Na een beklimming van de stenen trappen kom je in dit immense bouwwerk en word je binnen geconfronteerd met een enorm marmeren beeld van Lincoln, zittend op een stoel.
Je voelt je op zo'n moment een nietig wezen en tegelijkertijd besef je, dat dit enorme beeld de verering van Lincoln door de Amerikanen goed weergeeft.

Washington kent naast het Capitool en het Lincoln Memorial meerdere monumenten, die herinneren aan de geschiedenis van de Verenigde Staten, zoals bijvoorbeeld het Washington Monument, opgericht ter nagedachtenis aan de eerste president van de VS na de Onafhankelijkheidsverklaring in 1776.

George Washington werd in 1789 door de opstellers van de Amerikaanse Grondwet gezien als de ideale president. De omschrijving van deze functie was echter minimaal, namelijk alleen, dat de uitvoerende macht bij de president berustte.

Geaorge Washington was een formele, afstandelijke man, die vooral waarde hechtte aan vaste regels en respect voor het ambt. Hij stond op formaliteiten en ceremonie, maar hij weigerde daarentegen hoogdravende aanspreektitels als 'His Highness, the President of the United States and Protector of Their Liberties', zoals door een van zijn medestanders werd voorgesteld. Hij koos uiteindelijk voor het eenvoudige 'The President of The United States' en 'Mister President' , zoals dit tot op de dag van vandaag nog steeds gebruikelijk is.

In zijn eerste termijn boekte Washington behoorlijk wat successen. Hij manoeuvreerde voorzichtig en tastte de grenzen van de Grondwet af. Over de politieke macht ging hij geen strijd aan: hij respecteerde het Huis van Afgevaardigden,  dat direct door de bevolking werd gekozen. Het Congres maakte de wetten en de president voerde ze uit. Op binnenlands terrein tenminste, want de buitenlandse politiek werd al snel het domein van de president !
De Senaat mocht achteraf verdragen goedkeuren. Uit respect daagde het Congres Washington niet uit over zijn benoemingen en zo ontstond het gebruik, dat de president in principe zijn eigen mensen mag vragen om een regering te vormen.

Eigenlijk had George Washington het bij één termijn willen houden, maar iedereen was het er over eens dat een tweede termijn nodig was om het instituut van het presidentschap goed en stabiel te bevestigen. In 1792 werd hij herkozen met algemene stemmen.

Washington liet een presidentschap na, dat aanmerkelijk meer inhoud had dan het onbeschreven blad dat hij bij zijn eerste aantreden aantrof. Hij bleek de juiste man te zijn, die steeds de juiste keuze wist te maken.
Het ambt werd niet te pompeus, maar wél machtig. Je zou het een combinatie kunnen noemen van koning, premier, partijleider en burgervader.
Hij heeft door zijn optreden als president het ambt gekleurd en zette een voorbeeld neer, dat tot op de dag van vandaag nog steeds wordt gevolgd. 

De lokatie van de hoofdstad van de nieuwe Verenigde Staten was vanaf het begin een struikelblok. Philadelphia, de stad die tijdens de onafhankelijkheidsstrijd een belangrijke rol speelde, maakte de grootste kans. Uiteindelijk werden de noordelijke en zuidelijke staten het eens en de nieuwe hoofdstad werd aangelegd in het District Columbia (DC) en kreeg de naam Washington, genoemd naar de president George Washington.

De Fransman Pierre L’Enfant werd gekozen om de nieuwe stad te ontwerpen. Hij maakte gebruik van het roosterachtige netwerk van straten met diagonale avenues, die als de spaken van een wiel op belangrijke punten van de stad samenkomen.

Washington is vooral bekend om zijn “Mall” , een wijds autovrij gebied met een lengte van ongeveer drie kilometer. Aan de ene kant treffen we het Capitool – waar het Amerikaanse Congres bijeenkomt - aan en aan de andere kant het immense Lincoln Memorial. Vanuit de lucht gezien vormt de Mall een kruis en aan de uiteinden van de dwarsbalk van het kruis liggen het Witte Huis en het Jefferson Memorial en ongeveer in het midden het Washington Monument.
(wordt vervolgd)
                             Foto: Het Capitool