Mijn bezoekersteller staat op 936!

Bijgaande foto van het Natuurgebied 'Dodemans-kisten' op het eiland Terschelling, kreeg ik in deze winterse periode via mail binnen.
Rond de naam 'Dodemanskisten' doen  tal van fantasierijke verhalen de ronde. Ooit zou hier een eenzame prinses op een kasteel hebben gewoond is wel de meest romantische versie,  maar de historie van dit meertje is onduidelijk.
Een andere - meer waarschijnlijke- verklaring is, dat hier ruim tweehonderd jaar geleden de aangespoelde lijken van het 'goudschip'  "De Lutine"  zijn begraven.
Hoe het ook moge zijn, in de zomer is het op deze plek goed toeven, waar kinderen kunnen zwemmen.
Dit winters tafereel roept een vergelijking op met de prenten van Anton Pieck.

Als echte Terschelling-fan heb ik deze foto maar al te graag bij mijn collectie gevoegd.

Eén van de bezienswaardigheden van San Francisco is wel de Golden Gate Bridge , gebouwd door de ingenieur Joseph B. Strauss in de periode van 5 januari 1933 tot  28 mei 1937. In dat laatste jaar was het de langste en hoogste hangbrug ter wereld: 2700 meter lang en 227 meter hoog met een brugdek, dat 67 meter boven het water ligt. De kosten bedroegen in totaal $ 27.000.000.

Als je geïnformeerd wordt over onderdelen van deze brug dan begint het je te duizelen.
Een korte opsomming:

Gewicht van één fundering: 54.400.00 kg
Gewicht van één toren       : 40.200.00 kg
In iedere toren zijn 600.000 klinknagels verwerkt.

De draagkabels, waar de brug aan hangt bestaan uit 27.572 dunne staaldraden, die als het ware geweven zijn tot kabels van 90 cm. dik. In totaal werd 129.000 km staaldraad gebruikt , genoeg om drie maal rond de aarde te gaan. Het duurde dan ook 6 maanden en 9 dagen om de twee kabels van elk 2332 meter te weven!

Wat echt ook opvalt aan deze brug is de oranjekleur. Voor het bijwerken van roestplekken en andere slijtage zijn continu 17 metaalbewerkers en 38 schilders op de brug aan het werk.

Het is een belevenis op deze brug te staan, omgeven door het geluid van het voortrazende gemotoriseerde verkeer en met een prachtig uitzicht op de baai van San Francisco.

Bijgaande foto is genomen aan de voet van de Yosemite Lower Fall.

In 2004 bezochten mijn vrouw en ik tijdens een rondreis het Nationaal Park Yosemite in California. De Yosemite Valley is 900 meter diep en ongeveer drie kilometer breed. Dit deel van het Nationaal Park is wereldberoemd vanwege zijn indrukwekkende water-vallen en ongewone rotsformaties. Het is dan ook het drukst bezochte gedeelte van het park. Wij waren hier in begin mei en dan zijn de watervallen op hun mooist. Daarna wordt de hoeveelheid  smeltwater al snel veel minder en het schijnt, dat sommige watervallen in bijv. augustus niet meer zijn dan een dun straaltje, terwijl de Yosemite Falls dan al helemaal opgedroogd zijn.

De Yosemite Fall is qua hoogte de vijfde van de wereld met een hoogte van 739 meter !Deze waterval bestaat uit drie gedeelten, namelijk de Upper Yosemite Fall (436 meter), The Middle Cascades (206 meter) en de Lower Yosemite Fall ( 97 meter).
Wij zijn ook aan de voet van de Lower Yosemite Fall geweest om daar te fotograferen en filmen. Je kunt er echter niet te lang stilstaan, want het water dat met donderend geweld naar beneden stort, werpt een gordijn van waterdruppeltjes voor zich uit. Via de Merced River wordt het smeltwater tenslotte afgevoerd.

Bij de foto:
Mijn vrouw fotografeerde mij tijdens het filmen van deze indrukwekkende waterval.


 

Het aantal bezoekers aan mijn blog nadert het magische getal 1000, sinds ik in begin oktober j.l.  ben gestart! Ik ben benieuwd of ik dat nog vóór het nieuwe jaar zal bereiken. Wie springen er aan het einde van dit jaar nog in mijn 'rijdende trein'? Ik houd jullie op de hoogte !

Robert Burns ( 1759-1796) zal nooit hebben kunnen vermoeden dat zijn gedicht over vriendschap de hele wereld zou overgaan en door miljoenen mensen zou worden gezongen bij de jaarwisseling.
Hoewel hij werd geboren in een arme boerenfamilie in het Schotse Alloway,  zorgden zijn ouders  wel voor een goede opleiding voor hem. Zijn dichterstalent bleef niet verborgen en hij wordt nu beschouwd als de meest bekende Schotse dichter. Door hartproblemen stierf hij op de nog jonge leeftijd van 37 jaar, maar door Auld Lang Syne leeft hij niet alleen voort in Schotland, maar ook in de gehele wereld.

                      Should auld acquaintance be forgot
                           and never brought to mind?
                       Should auld acquaintance be forgot
                                 and auld lang syne!
                            For auld lang syne, my dear,
                                   for auld lang syne,
                          we'll tak a cup o' kindness yet,
                                   for auld lang syne.

De Nederlandse vertaling spreekt me erg aan en dat is dan ook de reden van deze bijdrage aan mijn blog:

                      Kan vriendschap ooit vergeten zijn
                             de herinnering aan toen?
                      Kan vriendschap ooit vergeten zijn.
                             de vriendschap van toen.

                                           Refrein:
                   O, vriendschap van destijds, mijn vriend,
                               o, vriendschap van toen,
                        drink deze beker uit, mijn vriend,
                               op vriendschap van toen!

                       Ik geef een rondje hier, mijn vriend,
                             dan nemen we er een van jou,
                         drink deze beker uit, mijn vriend,
                             van vriendschap en van trouw.

                            In bos en beemd, die kindertijd,
                                    één bloemrijk visioen,
                      maar we verdwaalden in 's levens strijd,
                             ondanks vriendschap van toen.

                     O, vriendschap van destijds, mijn vriend,
                                  o, vriendschap van toen,
                      o, vriendschap duurt niet één seizoen,
                              't is vriendschap voor altijd!

                           We speelden, kenden zorgen niet,
                                   we speelden samen toen,
                                een leven lang zag ik je niet,
                                    nu is het weer als toen.

                      Is vriendschap niet een eeuw'ge band,
                                  die vriendschap van toen?
                      Geef hier, ik neem jouw vriendenhand
                                 voor vriendschap van toen!

Wereld van de witte kerst.

De traditie van de witte kerst wordt vaak opgehangen aan "I'm dreaming of a white Christmas" van Bing Crosby, een lied dat geschreven werd door Irving Berlin in 1942.
Ook Charles Dickens (1812) leverde met zijn Christmas Carol een grote populariteit van de witte kerst, want in de eerste tien jaren van zijn leven beleefde hij maar liefst zes keer een witte kerst.

Uit historische gegevens blijkt, dat ook ons land in vorige eeuwen twee tot drie keer zo vaak een witte kerst had dan in de 20e eeuw, die er maar zeven kende.
In ons land was de laatste witte kerst in 1981, dus 24 jaar geleden!!!

Daarom maar een foto uit dat jaar bij dit verhaaltje geplaatst.

Door de groei van de gemeentelijke organisatie was het Stadhuis al ver voor de Tweede Wereldoorlog te klein geworden om de hele secretarie te huisvesten. Daar het stadshart behoorlijk verwoest was deed zich na 1945 de mogelijkheid voor om achter het Stadhuis uitbreiding te realiseren, al duurde het nog tot 1957 voordat men het eens was over een al dan niet vrijstaand gebouw. Uiteindelijk werd er gekozen voor een vrijstaand gebouw, dat door een luchtbrug met het bestaande Stadhuis zou worden verbonden. Een monumentale trap gaf vanuit de Herestraat (de hoofdwinkelstraat van Groningen) toegang tot die luchtbrug. Op de begane grond werden winkels en een café-restaurant ondergebracht. Dit nieuwe gebouw, ook wel het 'nieuwe stadhuis'genoemd werd in 1962 in gebruik genomen tot het in 1994  werd afgebroken.
De gemeenteraad had namelijk in 1990 besloten om op die plek de voor-oorlogse Waagstraat in ere te herstellen. De Italiaanse architect Adolfo Natalini ontwierp een plan daarvoor, dat leidde tot realisering in 1996, waarmee Groningen een nieuw stadshart kreeg.

Op de foto de monumentale trap naar de luchtbrug met links het 'nieuwe stadhuis' en rechts de doorgang naar het nog steeds bestaande gebouw.Deze foto is in 1989 genomen, nadat men besloten had de trap naar de luchtbrug af te sluiten, vanwege overlast.
Op de achtergrond in het midden is een deel te zien van het 'Goudkantoor', waarover later meer.

Bladerend in mijn archief met prenten van Anton Pieck kwam ik bijgaande prent tegen van het Raad- en Wijnhuis in Groningen, zoals het er volgens Anton Pieck  uit moet hebben gezien in de 18e eeuw, voordat deze gebouwen werden afgebroken en vervangen door het huidige Stadhuis (zie 23.12.2005).

Ik wens al mijn bezoekers fijne kerstdagen toe !

Voorzover je Anton Pieck's werk nog niet kent, kijk dan op dit blog naar 9.11.2005 en volgende pagina's.

Het Stadhuis van de Gemeente Groningen bestond aan het einde van de achttiende eeuw uit een samenstel van (deels Middeleeuwse ) gebouwen en voldeed daardoor niet meer aan de eisen van die tijd.
Het gemeentebestuur schreef een prijsvraag uit in het jaar 1774 en vele ontwerpen, naar ik meen wel 35, werden in het jaar daarop bekeken.
Uiteindelijk werd het ontwerp van de directeur van de Stadstekenacademie in Amsterdam, de heer Jacob Otten Husly (1738-1798) uitgekozen en na enkele aanpassingen kon er worden gebouwd. Het stadhuis kwam in 1810 gereed en hoewel de binnenstad van Groningen in de Tweede Wereldoorlog tijdens de bevrijding zeer zwaar gehavend was, bleef het Stadhuis gespaard  en vormt nog steeds een markant punt op de Grote Markt.

Op bijgaande foto: Het Stadhuis met kerstboom en ijsbaan op de Grote Markt tijdens een regenachtige koopavond.

Het centrum van mijn stad Groningen is als zovele steden en dorpen in het land in kerstsfeer. Overal sfeervol verlichte straten en op de Grote Markt is een enorme kerstboom opgericht naast een tijdelijke ijsbaan, waarop naar hartelust geschaatst kan worden. Rond dit gebeuren staan marktkraampjes en een paar kermisattracties, zoals o.a. een Reuzenrad.
Dit alles is een initiatief van de winkeliers in het centrum van de stad met de achterliggende bedoeling om veel mensen uit de omliggende provincies en zelfs uit Noord-Duitsland naar de stad te lokken en daar slagen zij dan ook in.

Verscholen achter het gemeentehuis is een kerststal ingericht met levende have. Toen ik dat gistermiddag aanschouwde kon ik het niet nalaten om daarvan een plaatje te schieten, want zoiets hebben we nog niet eerder in onze binnenstad gezien. Voor ons nageslacht misschien wel een leuke herinnering, want wie weet zien we zo'n tafereel niet direct weer.
Vanavond zingt mijn koor weer vol overgave in een zorgcentrum voor ouderen  vele kerstliederen over Jozef en Maria, die we hier op de foto in de stal zien zitten bij het Kindeke Jezus onder de klanken van Oh Holy Night (Minuit Crétien)

Morgen, 21 december 2005, begint de winter en wel om 19.35 uur volgens het KNMI. De zon staat op dat tijdstip loodrecht boven de Steenbokskeerkring, Deze dag is de kortste dag van het jaar, al betekent dat niet dat de zon dan het laatst opkomt en het vroegst ondergaat. Al vanaf 13 december gaat de zon later onder en pas op 30 december blijft het 's morgens het langst donker. Dat heeft te maken met de baan van de aarde rond de zon, want deze is niet precies cirkelvormig.

Meestal begint de winter op 21 december, maar het volgend jaar en ook in 2007 zal de winter op 22 december beginnen. Het noordelijk halfrond heeft in deze periode dus de kortste dagen en aan de Noordpool blijft de zon zelfs zes maanden onder de horizon.

Een verschijnsel dat in de winter vaak voorkomt is het NOORDERLICHT, ook wel de grootste lichtshow ter wereld genoemd. In het noorden van Noorwegen en Zweden is dat bijna elke nacht te zien. Hoe komt dat ?

In de vorige eeuw is het natuurkundigen gelukt om hiervoor een verklaring te vinden. De zon zendt namelijk een stroom van geladen deeltjes uit en de magneetvelden van de aarde proberen die deeltjes aan te trekken en die komen dan in onze atmosfeer terecht. Op dat moment laten ze de zuurstof- en stikstofatomen oplichten, die rond de aarde zweven. Als een soort gordijnen van licht hangen ze in de lucht en hebben de prachtigste vormen en zijn vaak groenig van kleur.

Gevangenissen zijn altijd plaatsen geweest van regels en vaste procedures, zo ook op Alcatraz.
De dag begon om half zeven met een luid gerinkel van het gevangenisalarm en daarna vond de eerste officiële telling van de dag plaats. Gevangenen hadden twintig minuten de tijd om hun tanden te poetsen, bedden op te maken en hun kleren aan te trekken.
Nadat ze door de honderd meter lange gang, die door de gevangenen Broadway  werd genoemd,  waren gelopen, kwamen de mannen in de eetzaal. Na twintig minuten klonk er een schril fluitje ten teken dat de gevangenen moesten opstaan. Hun bestek werd geteld en daarna werden de mannen weer teruggebracht naar hun cellen voor de volgende telling. Deze routine vond verder plaats rond de lunch en het avondeten.
Op weg naar de werkplaatsen, waar de mannen handschoenen en pallets maakten en ook de was deden, moesten zij langs metaaldetectors lopen.

Om half vijf 's middags ging de deur voor dertien uren op slot. De lichten gingen uit om klokslag half tien. Op mistige dagen konden de bewakers niet gericht schieten en dan mochten de mannen alleen voor het eten hun cel uit.
Een voormalig Alcatraz-gevangene : "Een uur, een week, een maand, het betekende allemaal niets. Een jaar diende enkel om aan te geven dat je 365 dagen dichter bij je vertrek was. Voor de mensen, die tijdloze termijnen uitzaten, zoals bijvoorbeeld 150 jaar plus leven, verloor ook die kalender elke betekenis."

Aan het begin van de jaren zestig kostte het 13 dollar per dag om een gevangene op Alcatraz te houden en dat maakte het tot de duurste gevangenis van het hele systeem. Herstel van de vervallen gebouwen zou nog eens vijftien miljoen dollar kosten. Daarom beval Robert Kennedy als minister van Justitie de sluiting van Alcatraz
op 21 maart 1963.

De gevangenen werden op die dag voor de laatste keer uit hun cellen gehaald. Met handboeien en ketens om hun enkels en hun middel schuifelden ze over Broadway.
Eén der gevangenen draaide zich om naar de media en zei: " Alcatraz was never good for anybody!'

Amerikaanse militaire ingenieurs bedachten dat het eiland Alcatraz in de baai van San Francisco een ideale plek was voor een fort, dat zou dienen als bewaking van de strategisch gelegen haven waardoor vroeger menig goudtransport plaatsvond. Hoewel het fort tot de nok toe gevuld was met wapens, is er slechts één keer geschoten vanaf dit fort en wel tijdens de Burgeroorlog.

In de jaren dertig ging een golf van misdaad door Amerika, o.a. geleid door Al Capone en George (Machine Gun) Kelly, en de regering besloot op Alcatraz een 'supergevangenis' te bouwen.

Gedurende 29 jaren ( 1934 - 1963) diende deze als gevangenis voor de ergste criminelen van Amerika. Alleen de dood bood een gegarandeerde ontsnapping.
Alcatraz onderwierp hen aan een regime, dat er op gericht was hun opstandigheid te breken en hun identiteit te vermorzelen.

De legende wil, dat Alcatraz escape proof was en stond dan ook bekend als 'Uncle Sam's Devil's Island' en 'Hellcatraz'.
Toch schijnt het een drietal mannen gelukt te zijn. Na een voorbereiding van zes maanden, waarin luchtkanalen toegankelijk werden gemaakt, konden de drie mannen het dak bereiken. Ze hadden van gestolen regenjassen een opblaasbare boot gemaakt.
Gevangenismensen vonden wel persoonlijke eigendommen op zee, maar nooit de lichamen.
Deze spectaculaire ontsnapping is later nagespeeld en inderdaad bereikte men op die manier de vaste wal.

(Later meer over Alcatraz)

 De Leprozen konden niet in hun eigen onderhoud voorzien en leefden voornamelijk op straat, aldus verhaalt Victor Zorbas, die ook een paar boeken heeft geschreven over Spinalonga met als thema:"Who pays the Ferryman".
De kooplieden die het eiland soms bezochten, verkochten hun vaak bedorven waar, dat zij op het vasteland niet kwijt konden, aan de Leprozen voor een absurd hoog bedrag, want iedereen wist dat de Leprozen een salaris kregen van de Griekse overheid, dat driemaal zoveel was als dat van de gemiddelde Kretenzer.
Deze goederen werden via een luik aan de Leprozen gegeven, waarna het ontvangen geld werd gestoomd in een ketel alvorens de kooplui terugkeerden .
De Leprozen zelf noemden Spinalonga het 'Alcatraz van Kreta', maar dan nog erger en dat zégt toch wel iets.
Omdat de Griekse overheid de waarheid wilde verdoezelen, werden er in de jaren vijftig huizen gebouwd, voorzien van elektriciteit en werd er een straat aangelegd waar zogenaamd een bakker, slager en groenteman waren gevestigd. Deze straat werd de Marktstraat genoemd, maar volgens overlevenden heeft deze nooit bestaan.

Vanaf 1971 is het eilandje een toeristische trekpleister, die dagelijks door duizenden toeristen wordt bezocht, enerzijds om zijn geschiedenis, anderzijds voor het humanitaire drama, dat zich daar in het verleden heeft afgespeeld.

Op bijgaande foto is duidelijk te zien, dat op dit eiland oorspronkelijk een vesting was gebouwd.

Overzichtsfoto van de Mezquita

Hier een impressie van de vele zuilen in de Mezquita.

Op bijgaande foto zie je op de achtergrond de moskee van Córdoba.De foto is genomen op de eeuwenoude brug, die de twee stadsdelen van Córdoba met elkaar verbindt.
De moskee is diverse keren verbouwd en uitgebreid in de periode van 785 tot 976 na Chr. en wordt nu beschouwd als een meesterwerk van islamitische architectuur.
De zuilenzaal heeft 110 hergebruikte antieke of West-Gotische zuilen van ruïnes uit antieke steden, die tijdens de volksverhuizing verwoest waren.
De langwerpige  gebedszaal is 70 meter breed en 115 meter lang en telt maar liefst 320 zuilen. Na de laatste uitbreiding telt de moskee nu zo'n 600 zuilen die in een ruimte van 130 bij 115 meter staan.

Als je de zaal binnen gaat raak je in het halfduister diep onder de indruk van dit warrige net van zuilen en pilaren.
In de zestiende eeuw tenslotte werd het middelste deel van de moskee  afgebroken en daarvoor in de plaats kwam een kathedraal in Renaissance-stijl. Eigenlijk een beetje bizar, maar toch maakt deze combinatie van de Mezquita een uniek bouwwerk, waar je met verbazing doorheen slentert.

Zie hiervoor volgende foto's.

In Cordoba (Spanje) fotografeerde ik dit waterrad, dat uit de Moorse tijd stamt. Het rad werd gebruikt voor de irrigatie van de landerijen en is daarom ook zo groot. De vele bakjes, die het water uit de rivier schepten, zijn groot in aantal en daardoor werd er voldoende water voor de irrigatie 'geproduceerd.'

Córdoba werd in 169 na Chr. gesticht en was onder moslimbestuur in de tiende eeuw met 100.000 inwoners de grootste stad van West-Europa en hoofdstad van de Spaanse moslims. Het bijzondere was, dat in deze eeuwen moslims, Christenen en Joden vreedzaam naast elkaar leefden.
(Zou je anno 2005 niet terugverlangen naar deze toestand???).

Midden in de oude stad doemt het mooiste bouwwerk van Córdoba op: de Mezquita. In 784 werd onder leiding van Abd Alrahman I een kleine moskee gebouwd. Omdat Córdoba langzaam maar zeker het centrum van de moslims werd, breidde de bevolking de bestaande Mezquita steeds verder uit..

Wordt vervolgd.

Nog een foto vanaf de brug, maar nu aan de andere zijde.

Vandaag wordt mijn wens vervuld. Na de diefstal van mijn digitale Canoncamera ga ik vandaag naar mijn fotohandelaar om mijn nieuwe camera, de Konica-Minolta Dynax 5 D op te halen, zodat ik eindelijk weer daadwerkelijk aan de slag kan gaan met het fotograferen van alles, wat mij bezig houdt.

 Ik wens al mijn blogbezoekers een goed en hopelijk zonnig weekend.

RONDA.

Ronda is één van de mooiste Andalusische steden en ligt ongeveer vijftig kilometer van het mondaine Marbella. De stad is gebouwd op een rots op een hoogte van 740 meter en één van de oudste steden van Spanje.
De stad telt ongeveer dertig duizend inwoners en was al in de tijd van de Romeinen een bekend handelscentrum. Nadat eerst de Arabieren de stad in hun macht hadden, namen de Katholieken in 1485 de stad in handen. Napoleon Bonaparte heerste hier in 1808.

Bijgaande foto is genomen vanaf de Puente Nuevo, de majestueuze brug die het oude en het nieuwe gedeelte van de stad met elkaar verbindt. Deze brug is in de achttiende eeuw gebouwd en overbrugt een ravijn van meer dan honderd meter diepte.
Waarschijnlijk heeft hier in het verleden een aardbeving of een aardverschuiving plaatsgevonden, waardoor dit ravijn is ontstaan.

Orson Welles was een graag geziene gast in Ronda en ligt in een dorpje vlakbij begraven. Ook Ernest Hemingway (zie elders op mijn blog) heeft hier een tijdje vertoefd.

De grootste kathedraal van Spanje, de Santa Maria, is gebouwd in de 15e eeuw en staat op de plaats waar vroeger een moskee stond. In grootte is het de derde van Europa na de Sint Pieter in Rome en de Saint Paul in Londen.
De klokkentoren, La Giralda, is 97 meter hoog en bovenop staat een 4 meter hoog draaibaar beeld met banier. Dit dient als windwijzer. ( Giraldillo komt van het werkwoord girar, wat draaien betekent.) Van oorsprong was de toren een minaret.

Sevilla is de hoofdstad van de provincie en regio Andalusië. In de buurt liggen ook de mijnen van de Sierra Morena, waar de Feniciërs, Grieken, Carthagers en Romeinen al naar toe trokken. In 481 werd Sevilla de hoofdstad van een Westgotisch koninkrijk. De Arabieren veroverden echter de stad en in de Moorse periode in de 12e en 13e eeuw was Sevilla een zeer rijke stad. In 1248 veroverde de christelijke koning Ferdinand III de stad. Tijdens de ontdekking van Amerika in 1492 stroomden grote rijkdommen naar Sevilla. In de 17e eeuw verzandde de rivier, Guadalquivir, en zette het verval in. In de 20e eeuw echter neemt de stad weer een belangrijke plaats in de economie in.
In 1929 vond in Sevilla de Spaans-Amerikaanse wereldtentoonstelling plaats. Ter gelegenheid van deze tentoonstelling werden vele paviljoens door de verschillende landen gebouwd en op bijgaande foto laat ik een deel van het Spaanse paviljoen zien, dat ik tijdens ons bezoek aan deze stad heb gefotografeerd.

Groningen is een studentenstad.
De opening van de Rijksuniversiteit vond plaats op 23 augustus 1614, toen er met 4 faculteiten werd gestart, namelijk Protestantse Godgeleerdheid, Rechten, Geneeskunde en Filosofie. De eerste rector was Ubbo Emmius.
De voertaal op de universiteit was tot 1876 het Latijn.

Tengevolge van de Franse inlijving werd de Groningse universiteit in 1812 onderdeel van de Keizerlijke Universiteit van Parijs. Bij de totstandkoming van het Koninkrijk der Nederlanden in 1815 werd het een Rijkshogeschool.
In 1872 had de universiteit een primeur, want Alette Jacobs werd als eerste vrouw toegelaten aan een Nederlandse universiteit.
Vanaf 1876 werd de benaming Rijksuniversiteit gehanteerd.
In 1925 telde de universiteit voor het eerst 1000 studenten. Nu studeren er in Groningen circa 22000 studenten en telt de universiteit 5500 medewerkers!
Groningen is dan ook de derde universiteitsstad na Amsterdam en Utrecht, een stad, die jongeren erg aanspreekt.
Momenteel  zijn er tien faculteiten, waarin gestudeerd kan worden, onder het motto van de Rijksuniversiteit:
         "Werken aan de grenzen van het weten."

Foto:
De Rijksuniversiteit in de Broerstraat te Groningen, gefotografeerd vanuit de Oude Kijk in 't Jatstraat op een rustige zondagmorgen.

De luidklokken in de Martinitoren.

In 1577 goot Hendrik van Trier de 3 grote klokken, die thans in de toren hangen. Eigenlijk moesten dit er 10 zijn, maar de stad was door de oorlog zo slecht bij kas dat Van Trier maar 3 klokken goot zonder hiervoor een cent te ontvangen. De klokken werden door paarden en ezels in de toren gehesen en kwamen oorspronkelijk aan rechte assen te hangen. Als men toentertijd de Salvatorklok van 8000 kilogram wilde luiden, dan waren daarvoor 12 mensen nodig.
Tegenwoordig hangen alle klokken aan krukassen, wat het luiden gemakkelijk maakt, alhoewel een rechte as beter is voor zowel de klok als de klank.

Eeuwenlang hebben deze klokken, waarvan de grootste een diameter heeft van 2,23 meter, vreugde en leed, oorlog en vrede aangekondigd.  Tijdens de pestepidemie in 1826 werd het luiden afgeschaft.

In 1994 is de nieuwste klok ."DeKromstaart" geïn-stalleerd. Deze klok weegt 5000 kilogram en heeft een diameter van ongeveer twee meter. Op de klok staat het volgende rijm:

Kromstaart mag men mij noemen
de Groningers zal ik roemen,
want volk van Stad en Land
schonk mij met milde hand
1040-1990 Groningen stad 950 jaar.

Wordt vervolgd: Beiaard.

In 1662 is de beiaard van de Martinitoren gegoten door twee beroemde gieters, de gebroeders Hemony uit Amsterdam. Een beiaard is een geharmoniseerde reeks klokken van minstens twee octaven, verbonden met een stokkenklavier.
Vooral in de Gouden Eeuw wedijverden de steden om het bezit van het mooiste en omvangrijkste klokkenspel. De Martini-beiaard bevatte oorspronkelijk 3 octaven en 42 klokken. In één van de klokken is nog een gat te zien, veroorzaakt tijdens de vuurgevechten bij de laatste bevrijding van de stad in 1945. Na een recente restauratie en uitbreiding heeft de beiaard nu 4 octaven en 49 klokken.
Het luidwerk wordt tot de mooiste van Europa gerekend!

Bijgaande foto uit 1990 toont de trots van Groningen, de Martinitoren of zoals het in het Gronings dialect wordt gezegd: De Olle Grieze, tijdens de jaarlijkse Meikermis. De grote strik op de toren is er in dat jaar op aangebracht in het kader van het 950 jaar bestaan van de stad Groningen.

Historie.
De toren heeft een lange geschiedenis. In de periode van 1215 - 1408 stond op de hoek van de Grote Markt de eerste toren, 30 meter hoog. Na een blikseminslag stortte de toren in. Ook de tweede toren, die 45 meter hoog was, onderging hetzelfde lot. De bouw van de derde toren tussen 1469 en 1482 vond geheel in steen plaats in Gotische stijl en bereikte een hoogte van 127 meter en telde 7 transen.
Vanwege de aftocht van de Spaanse en Wallonische troepen werden in 1577 vreugdevuren op de toren afgestoken, waarna de toren instortte tot plm. 69 meter.
Na de restauratie, die acht jaren in beslag nam, bereikte de toren in 1627 de huidige hoogte van 97 meter.

De fundering van de oorspronkelijke toren bestond uit koeienhuiden en de toren dreigde te gaan hellen, waardoor er besloten werd  om de fundering te vervangen door beton. Deze restauratie vond plaats tussen 1936 en 1948, en ging dus gewoon door tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Het front van de toren bevat boven de ingang drie beelden van mannen, die nauw verbonden zijn met de geschiedenis van Groningen, namelijk de (blinde) Bernlef, St. Martinus en Rudolf Agricola.

(Wordt vervolgd.)

Deze foto kreeg ik toegestuurd en die wil ik je niet onthouden. Het is de grote bij eb droogvallende zandplaat, de Noordvaarder, op het eiland Terschelling. Wat kan zonlicht toch indrukwekkend mooi zijn .

In de baai van San Francisco liggen tientallen zeeleeuwen op speciaal voor hen aangelegde vlonders. Als je met een rondvaartboot de haven uitvaart naar het gevangeneneiland Alcatraz,  passeer je deze luidruchtige bewoners van de vlonders. Hun geblaf is niet uit de lucht. Als een zeeleeuw probeert een plaatsje te bemachtigen door op een vlonder te klauteren, dan is er altijd wel een soortgenoot , die dit tracht te verhinderen. Ook hier geldt de wet van de sterkste en vaak druipt de ander dan af om het op een andere vlonder opnieuw te proberen. Het is een prachtig schouwspel, dat ook van de walkant door honderden toeristen wordt gadegeslagen.