Als ik zo af en toe een rondje fiets bij het Paterswoldse Meer dan krijg je bij het zien van deze beelden een weldadig gevoel over je, dat je al je zorgen eventjes doet vergeten.
Op het Stadsbalkon - waaronder een enorm grote fietsenstalling - voor het Centraal Station vond een Drakendans plaats. De drakendans wordt meestal uitgevoerd ter inluiding van het Chinese Nieuwjaar. De dans wordt begeleid door trommels, die de boze geesten verdrijven.
Hier zien we een Chinese vrouw een eeuwenoud instrument bespelen, namelijk de Gu-Zheng, een Chinese harp of citer. Gu betekent eeuwenoud. Het voorgeslacht van de guzheng voert terug naar twee andere tokkelinstrumenten van ruim 2500 jaar geleden, nl. de Se en guqin. De guzhengis vooral populair geworden tijdens de Qin-dynastie (220 v.Chr.)
Door de eeuwen heen heeft het aantal snaren op dit instrument altijd geschommeld tussen 6 tot wel 23 snaren tijdens de Tang-dynastie.
De vroegste beschrijving van dit instrument dateert uit 91 v.Chr.
Onlangs vond in en om het centraal station van Groningen een China-manifestatie plaats in het kader van tentoonstellingen van Chinese kunst in de musea van Groningen en Assen. Op bijgaande foto een lieftallig Chinees meisje, dat in volle concentratie een typisch Chinees instrument bespeelt, de 'PIPA'.
De pipa is een Chinees snaarinstrument, ook wel aangeduid als de Chinese luit. De klankkast is peervormig en gemaakt van hout. Ze heeft een geschiedenis van ongeveer tweeduizend jaar in China De naam pipa is samengesteld uit twee Chinese tekens, pi en paDit zijn tevens de twee meest gangbare wijzen om dit instrument te bespelen. Pi bestaat erin de wijsvinger van de rechterhand van rechts naar links te duwen. Pa, is de rechter duim, in de omgekeerde richting, dus van links naar rechts duwen. Oorspronkelijk werden de snaren bespeeld met een plectrum. Achteraf werd dit geleidelijk aan vervangen door de vingernagels van de rechterhand. Oorspronkelijk waren de snaren gemaakt van zachte zijde. In de twintigste eeuw zijn deze vervangen door nylon beklede staaldraad. Voorlopers van de pipa bestonden reeds in China gedurende de Qin-dynastie (221 v.Chr. - 206 v.Chr.).
Bijgaand beeld, dat in een vijver in de zuidelijke wijk De Wijert is geplaatst, doet me denken aan het olifantenjongetje Sabu. Het beeld is gemaakt door Wladinir de Vries (1917 - 2001). Hij werd geboren in een schippersgezin en hij voer met zijn ouders mee. Voorde kust van Zweden leed het gezin schipbreuk, waarna Hendrik na de lagere school en ULO naar de kweekschool ging. In het laatste jaar schakelde hij over naar de Academie Minerva, waar hij o.a. les kreeg van Willem Valk, die hem tot beeldhouwen aanzette. Zij figuratieve kunst is voornamelijk te bewonderen in de drie noordelijke provincies.
Ook in Midsland ontkomt men niet aan nieuwbouw, die helaas een schril contrast vormt met de oude bebouwing, maar die ontwikkeling houd je nu eenmaal niet tegen.
Rond de dorpskern van West-Terschelling tref je nog oude gebouwen, in tegenstelling tot de bebouwing daarbuiten. Op de foto de Burgemeester Mentzstraat, genoemd naar een van de burgemeesters op Terschelling.
Tijdens ons verblijf op Terschelling hadden we in onze eerste week veel wind tot en met windkracht 8. Dan wil je nog wel een blik werpen op het strand en zie je een wilde zee en een paar dappere mensen, die dit alles van dichtbij wensen mee te maken. Mijn camera kon ik amper stil houden door de harde wind.
Als je 's morgens in de vroegte langs de havenkant loopt, zie je dat er veel bedrijvigheid op het water is. Veel schepen verlaten dan na een kort of langer verblijf het eiland om in konvooi naar Harlingen of één van de andere Waddeneilanden te varen.
Terschelling heeft veel te bieden. Naast het strand, de duinen. het Wad zijn ook de polders de moeite van het bekijken waard. Hier een blik op het dorp Formerum met de karakteristieke molen.
Even uitrustend op een bankje op de dijk aan het Wad en genietend van het uitzicht kan het je overkomen, dat er plotseling een zilvermeeuw voor je voeten neerdaalt. Misschien in de hoop dat je iets eetbaars voor hem in petto hebt. Ik had dat niet, maar gelukkig wel mijn fototoestel bij de hand om hem vast te kunnen leggen voor het nageslacht.
Dit beeld geeft weer, waarom ik zo van Terschelling houd. Ruimte, licht en rust! Sinds een paar jaar ligt er aan de buitenkant van de dijk aan de Wadkant een fietspad, waardoor je kunt genieten van dit soort beelden.
