De beste keuze die ik ooit maakte is: Jezus toelaten in mijn leven. Hij is : Mijn Redder; Bevrijder; Vrede; Vreugde; mijn lied; mijn Bescherming; Mijn schuilplaats. mijn Leven.
Vooral nu komt de realiteit van Zijn vrede, en vreugde tot uiting. God is goed, en trouw. Zijn trouw is mijn schild en pantser; Zijn liefde is mijn zekerheid!!
Waarom staat dit niet op "mijn schuilplaats" Mijn 2de blog?
Omdat het niet iets is voor zondag, of in crisis toestanden; maar een deel van mijn leven. Meestal is het zo gewoon voor mij; niet goedkoop, maar "normaal"
Maar in de crisis werd de kracht; Zijn kracht openbaar; en ik werd weer bewuster van het bovennatuurlijke.
Hij zei toch: Vrede laat Ik jullie na, mijn eigen vrede geef Ik jullie, een andere dan de wereld te bieden heeft. Je moet je dus niet zo laten verontrusten en de moed niet verliezen.
Samen met de tekst: Vrees niet voor plotselinge schrik is dit altijd een geruststelling.
Toen op 2 december de dokter zei, dat het nu een kwestie van overleven was, en dat mijn man al dood had kunnen zijn; was dat op z'n minst gezegd verontrustend!
Maar toen kwam Gods Woord; Hij zei; Zijn tijden zijn in Mijn hand.
Dat was mijn baken temidden van deze storm. Dus daarom staat het hier
Vandaag was de ingreep, en het is voorbij; dat is ook achter de rug. Gisteren heb ik mijn witte prins naar het ziekenhuis gebracht, van daar werd hij naar Aalst gebracht. Daar blijft hij nu een nacht op hartbewaking; normale procedure bij het plaatsen van een stent.
Morgen ga ik hem bezoeken, dan is hij terug in Wetteren. Ik hoop dat hij dan al mee naar huis mag; anders zaterdag.
Ik denk dan: Inpakken en wegwezen, maar zover is het nog niet.
Eerst moet ons toekomstig huisje in orde zijn; en ik denk dan aan half maart. Maar inpakken doen we nu al. Een heel deel was al gedaan; maar nu de grotere dingen. Alles wat weg mag bijeen zetten; kleerkast uitbreken.
Het kan niet anders want volgende week moet mijn geliefde weer binnen in het ziekenhuis, voor een tweede stent, en een week nadien mag hij niet veel doen.
Het is goed om dit rustig te doen Nu moeten we ons niet druk maken; een goed gevoel.
We eten nu meer fruit dan vroeger, en namen een paar voor ons onbekende vruchten mee waaronder: De granaatappel.
We hadden er al over gehoord we hadden er zelfs over gelezen in de bijbel, maar geproefd hadden we het nog niet:
We vonden het allebei lekker; maar het eten was een ervaring. We sneden het in de helft en konden de pitjes uitlepelen. Jawadde!!! De pitjes vlogen overal.
Ik ben dan maar gaan googelen om eetinstrukties te vinden; want we gaan dat nog eten. Bij mijn weten het enige stuk fruit dat proteïnen bevat.
Vandaag langs secundaire weg teruggereden vanuit Aalst. Mooi het winterlandschap; maar ook tegenstrijdig. De bomen en struiken zijn wit bevroren, en er ligt een heel dun laagje sneeuw op. En dan was er een waterzonnetje dat door de mist kwam piepen.
Is het nu winter; vroege lente, of herfst? Ik zou het niet meer weten, maar mooi was het zeker.
Hebben jullie dat nu ook; het gevoel dat je moet beginnen versieren voor Kerst? Intussen liggen in de winkels al de paaseitjes. Ik ben mijn gevoel voor seizoenen kwijt. Gewoon verderdoen en zien wat er komt lijkt het beste. Toch héél speciaal die grote vlokken die neerdwarrelen uit een grijze lucht. Kouder moet het voor mij nu niet worden want ik heb geen zin om voor de verhuis de mazouttank nog te laten bijvullen.
Tien dagen revalidatie zitten er op. Drie keer per week 90 minuten. Hij doet het graag, en zijn conditie is heel goed. Op 21 februari moet hij weer binnen, de 22ste krijgt hij dan een stent in de tweede beschadigde ader. Intussen zijn we bezig met onze spullen uit te zoeken. We gaan kleiner wonen, en dan moet er nogal wat weg. Het wordt een nieuw begin. We weten niet hoe het verder gaat, maar we zien het zitten. Nog eens bedankt voor alle lieve reacties.
Het is al een hele tijd geleden sinds ik nog iets schreef. Stilaan krijgen we er weer ritme in; Vandaag was er de eerste revalidatie oefening voor mijn man. Er volgen er nog 44.
Aan iedereen die iets in het gastenboek schreef; voor alle lieve wensen, en kaarsjes:
Mijn witte prins is sinds gisteren in het ziekenhuis op intensieve zorgen. Veel meer heb ik niet te schrijven; ik hoop alleen maar dat hij vlug weer thuis is.
Verleden zondag had ik me gëinstalleerd om naar de zevende dag te kijken. Op mijn bed, met een mok verse koffie; en voeten omhoog. Sinds ik mijn knie gebroken heb, kijk ik tv in de slaapkamer.
Uit mijn ooghoek zag ik iets aan het raam: Een vlinder !!! Het was wel vijf november, normaal zijn er geen vlinders meer. Ik vraag me af hoe die beestjes zich zo rap kunnen aanpassen aan de veranderde weersomstandigheden.
Het is wel speciaal; of niet? Voor mij wel, want ik denk er nu nog aan.
Vandaag iets over mijn nieuwe sloefkes. Ze zijn al wel twee weken oud maar nu het kouder wordt zijn ze heel welkom.
Vroeger kocht ik altijd iets met een warme voering in de winter. Probleem was; ik kon die sloefkes niet uitdoen want dan rook je mijn voeten door het hele huis.
De oplossing kwam toen ik een paar van die oosterse dingen kreeg, gevoerd met echte wol; lekker warm, en geen stinkpootjes. Maar er stonden geen zolen onder, op een stenen vloer komt de kou er dan soms door.
Nu heb ik weer sloefkes met lamswol; joepie Iets duurder, maar lekker warm. Feitelijk zijn het aanstekers of hoe noem je dat; vroeger zeiden we; "sleffers" Hoe dan ook, het heeft een open hiel. En omdat ze zo lekker warm zijn moet ik geen kousen dragen en dat is voor mij een opluchting.
Dit was het relaas van mijn sloefkes; die ik graag aan heb wanneer ik nu opnieuw leer lopen.
Vijf jaar geleden hadden de kids voor onze 20ste huwelijksverjaardag een verassing voorbereid. Een rit met limousine naar een huisje aan zee; en bij de thuiskomst een receptie met oude en nieuwe vrienden.
Gisteren was het dan onze 25ste huwelijksverjaardag. Mijn geliefde moest werken; ook vannacht, en ik ben nog niet zo mobiel. Is het dan geen feest ? Jawel, maar anders. We genieten van elkaar, en doen effe rustig aan.
Deze morgen toen mijn "witte prins" thuis kwam moest ik weer in mijn bed; deur dicht. Hij heeft een ontbijt gemaakt, en we hebben genoten, van het eten, en van elkaar.
Champagne was er ook. Misschien symbool voor de bubbles in ons leven. We zijn God dankbaar voor de prachtige tijd samen. Het wonder van één zijn; ook al hebben wij over veel zaken een andere mening. Die jaren zijn voorbij gevlogen; we vinden steeds meer rustpunten in mekaar: Maar er zijn ook steeds nieuwe dingen te ontdekken.
Als denk aan de zorg die ik de laatste twee maanden kreeg, krijg ik tranen in mijn ogen Ik voel me verwend.
"Dit heet dan gelukkig zijn!"
Dank U hemelse Vader voor alle wonderbare dingen die Gij doet in mijn leven, en waar ik U zo dankbaar voor ben! Maar vandaag dank ik heel speciaal voor de levenspartner waarbij ik helemaal mezelf kan zijn. Gij hebt hem op mijn pad gestuurd en hem gevormd. Gij hebt ons geleerd om te leven uit die eenheid, die vanaf het begin zo voorzien was.
Het is al veel te lang geleden dat ik hier nog iets schreef. Even bijpraten dus.
Na het ongelukje zes weken geleden, mag ik nu eindelijk weer steunen, en opnieuw leren lopen. Het is een uitdaging om dat goed te doen, en toch niet te veel in één keer.
Ik ben ook blij dat ik mijn eigen knie nog heb, en geen prothese.
Vandaag toch gaan stemmen met de rolstoel; liefdevol gestuurd door mijn geliefde. De voetsteunen waren we vergeten; een goede oefening voor mijn buikspieren :D
Toen ik twee weken geleden de hond nog buitenliet; zo rond middernacht; wuifden de buren hun bezoek uit. Nog even een babbel; gezellig. Maar mijn enthousiaste viervoeter houdt van de buren, en gaat gedurig aan knuffelen. Hij loopt weg, komt terug in sneltreinvaart.
Plots liep hij tegen mijn rechterbeen, ik wankelde, en toen ik weer in balans was, ging ik onderuit. Het is een breuk van het kniegewricht. Toch een gevaarlijk ras dus; niet omwille van zijn tanden, maar door zijn staalharde spieren. . Tien dagen ziekenhuis, een operatie, en al zeker zes weken niet steunen; wat volgens de dokter toch twaalf weken uit de circulatie zal worden.
Een looprek krukken; die ik niet gebruik. Een rolstoel. Het is een aparte ervaring, en ik zie uit naar mijn eerste stapjes.
Maar bovenal ben ik God zo dankbaar want; Ik heb tot hiertoe nog geen moment pijn gehad.
Deze plant was verleden jaar alleen maar wat struikgewas. Dit jaar heb ik zo genoten van de bloei. De foto is iets te laat genomen, en doet in feite geen recht aan deze mooie plant.
Met het wisselvallig weer van dit jaar zijn de kippen wat van slag. Ze leggen nu om de beurt. De voorbije week had ik al zware eitjes, maar dat van vandaag is een vermelding waard. Een mooi donkerbruin ei van 81 Gram! Ik vind die donkere eieren tof; en blijkbaar hebben die ook geen salmonella door de dikke schaal.
Volgende week haal ik een paar kippen bij; en dan serieus gaan kweken. En voor de fun nog een paar Hollandse kuifhoenders.
