Ik kom nog eens iets schrijven, anders vind ik nadien mijn blog niet meer.
Ik ga mij terugtrekken onder mijn stolp en van daaruit de wereld bekijken. Wat mij betreft is het de laatste weken alleen maar erger geworden. Dan heb ik het niet over de moorden in Antwerpen. Kijk of lees het nieuws: maar luister vooral naar mensen rondom.
Niemand is tevreden, mensen zijn verdeeld in kampen. Voor dit, en tegen dat.
Ik wil daar niet aan meedoen.
Dus ik terug in mijn "blijde bubble"
Laat de politiekers maar liegen; het centrum voor "gelijke kansen" onnozel doen"
Wil dat zeggen dat ik me niks meer aantrek, en wereldvreemd word? Nee.
Nee zeker niet; maar de manipulatie en de leugens maken me droef.
Was de lente nu eergisteren toch begonnen? vandaag voel ik er niks meer van. De berk in de tuin werpt agressief pollen in het rond. Zowat alles ligt onder het gele stuifmeel.
Heel bewust zet ik me achter in de tuin; Met een kop koffie wacht ik tot het concert begint.
Er is de lead zanger(es) de backing vocals en het koortje.
Wie heeft er al die techniek nodig?
Maar eerst vliegt er tjirpend een boodschapper door de buurt om aan te kondigen dat het concert gaat beginnen.
Er is de laatste tijd al heel wat over hem geschreven; en hoe meer men praat of schrijft, hoe meer mijn symphatie naar hem uitgaat. Soms kwetsen woorden meer dan wapens; en ik heb het idee dat het hier ook de bedoeling was.
Dus één of ander persoon dat aandacht wil, en zich afgewezen voelt, gaat naar de pers: Komaan zeg!!
Gisteren vroeg men in het programma: "Man bijt hond" aan een paar dames hun mening. Eén zei; hij straalt iets uit. Ze kon niet zo gauw zeggen wat, maar toen zei ze; vreugde , en warmte.
Dat zie je niet aan de foto's die de pers uitkiest; volgens mij doen ze het héél bewust.
Al sinds het prinselijk huwelijk doet de media zo stom! Hij MOEST volgens hen kussen op het balkon. Dat hij het niet deed getuigt voor mij van een sterk karakter. Tegenwoordig doen mensen alles om populair te zijn; en alles kan en mag; maar is het nodig?
Voor mij is hij een integer, warm persoon, die van mensen houd en dat is meer dan men van sommige politiekers kan zeggen. Ik hoor van die kant steeds meer: uitvluchten, leugens, kleinzielige ruzies, en afbraak. Maar ja ze komen dan ook in de media.
Hoeveel van hen hebben op buitenlandse missies, of door ondoordacht commentaar al grote blunders gemaakt? Maar zij lopen mee met de stoom. Compromissen sluiten, niet in ons belang maar voor hun dikke ego!
Wel om ook eens iets anders te doen uit ik hier mijn symphatie voor onze kroonprins. Ik doe dat temidden van een opgejut en verzuurd Vlaanderen. Erg dat velen hier voortdurend lopen te kankeren op alles
Sneeuw, vries, kou; als ik het weer van de laatste weken bekijk leven we precies vóór de feestdagen ipv er na. Ik bedoel dat ik bij dit weer meer aan Kerstmis denk dan aan Pasen. Ben ik alleen? Ik denk het niet. Ik zit nu al plannen te maken om het volgende winter warmer te hebben
Nadat men al maanden bezig is met paniek zaaien, roept men de mensen nu op , om kippenvlees te blijven eten.
Daar zitten we dan met onze kippen: Hoelang moeten ze binnen blijven, en hoe kunnen we ze maanden in een klein donker hok houden?. juist...........niet dus. De lol is er dan wel af.
In Nederland raadt men ook aan om katten in huis te houden. Ben benieuwd hoe ze dat hier weer gaan oplossen.
Zoals ik al eerder schreef volg ik muziekschool. De notenleer gaat beter dan verleden jaar; ik begin het te horen.(eindelijk) Mijn stem is mijn instrument, zingen dus; en daar haalde ik goede punten, maar dat telde niet mee, omdat ik mijn examen notenleer niet had gedaan. Dit jaar moet dat anders, ik werk er aan.
Volgende week is het opendeur, of voorspeelavonden zoals ze het hier noemen. En ik ga ook een liedje zingen. Ik hoop dat mijn zenuwkes me niet de baas worden.
Ik ben hier wat stilgevallen sinds ik niet meer op alle blogs kan. Het plezier is er wat af. Het is zo plezant om op bezoek te gaan, en iets in de dagboeken te schrijven. maar dat kan dus niet meer.
Maar ik zal hier af en toe wat schrijven, In afwachting van een zwaardere pc en dan blijft mijn blogje bestaan.
Alles gaat weer z'n gewone gang en daar ben ik blij om. Vandaag ook weer naar de muziekschool, de vakantie is voorbij.
Nu wacht ik tot ik weer op alle blogs kan. Dat wordt of een nieuwe pc, of een externe harde schijf, en extra geheugen.
Ik weet al niet meer hoe ik plaatjes kan zetten. Maar af en toe plaats ik hier een berichtje. Plaatjes is voor later, want ik wil af en toe op mijn blog kijken.
Hier ben ik weer eens, het is lang geleden. Van mijn zus had ik die mooie muziek gekregen, maar ik moest dat al verwijderen. Elke keer de pc afzetten met de schakelaar is niet zo gezond voor dit bakske. De muziek kon ik horen, en voor de rest gebeurde er niks meer, zelfs de cursor was ni meer te zien.
Dus nu is het weer weg; bewaard voor betere tijden.
December is dit jaar voor ons een rare maand Het afscheid, en de begrafenis van Daniël maken deze "feestmaand" anders.
Feestmaand.......Ja zal wel. De reklameblaadjes vallen met kilo's in de bus. De meest extravagante kado's staan er in. Ik voel dit jaar niet veel voor Kerst. Mijn witte prins moet werken 's nachts, en daarbij ziet het er allemaal zo opgeklopt uit.
Ik herinner me het Kerstfeest als speciaal, vol verwachting voorbereiden; de boom, het stalleke, lichtjes. Vooral lichtjes. En dan een kadootje kopen; kiezen tot je iets passend vind voor een bepaalde persoon. Geen dure dingen, gewoon een pakje; iets onverwacht, en dan de vreugde zien op het gelaat.
Zien wat het dit jaar wordt. Lichtjes wil ik, veel kaarsjes. De boom? Ik weet het niet; Kerst is meer.
Vanaf begin december; plof; plof ,plof overal bomen, en kerstversiering. Alles klaar? ok de kassa kan rinkelen.
Daniël is ingeslapen zondagmorgen, zijn ogen vielen toe. Zondagavond sliep hij nog, zijn lichaam was zo moe. Toen zijn vrouw zachtjes zijn naam riep, kwam er geen reactie, zijn slaap was te diep.
Teder wreef zij met een vochtig doek, over zijn handen, en zijn hoofd; en zei: Daniël wij staan bij jou, dat hadden we beloofd.
Gisteren kwam dan het bericht; Daniël is bij zijn Heer. Hij heeft een strijd gestreden, volhardend, en met moed.
Daniël vergeten? Ik denk niet dat het kan. Hem kennen was een geschenk; Hij was niet perfect, maar een voorbeeld, een eerlijk en moedig man.
Daarjuist las ik op vtm text dat de vrouw die in Brugge terecht stond voor de moord op haar man veroordeeld is tot 25jaar gevangenisstraf; en ten vroegste over 6 jaar kan vrijkomen.
Dat valt dan redelijk mee voor zo'n gruwelijke moord; maar zij houdt haar onschuld vol! Het zou wel erg zijn om zo lang onschuldig vast te zitten, en je kinderen niet te zien opgroeien.
Het proces is voorbij, en eerlijk of niet het laat bij mij een gevoel van onrecht achter. Ik heb dat koppel twee keer ontmoet, dus echt kennen doe ik ze niet. Ik had haar trouwens niet herkend toen ik haar verleden week op tv zag.
Soms is er dat 'gevoel' als je iemand ontmoet. Wij hadden toen het gevoel, dat hij 'fake' was schone schijn. Zij was gewoon een vriendelijke bezorgde moeder, en ik denk dat ze best wat bemoediging kan gebruiken.
Mijn zus heeft voor mijn verjaardag zo'n mooie pps gemaakt. Ik heb er geen woorden voor! En het begon met dit lied; prachtig! Ik ben dan een midi, en de lyrics gaan zoeken Gewoon genieten.
DANK U ZUS
Born free, as free as the wind blows As free as the grass grows Born free to follow your heart
Live free and beauty surrounds you The world still astounds you Each time you look at a star
Stay free, where no walls divide you You're free as the roaring tide So there's no need to hide
Born free, and life is worth living But only worth living 'cause you're born free
Stay free, where no walls divide you You're free as the roaring tide So there's no need to hide
Born free, and life is worth living But only worth living 'cause you're born free
Allerheiligen, 11 november De feestdagen zijn weer voorbij; Nu in één lange trek naar Kerst en Nieuwjaar.
2006; De tijd vliegt voorbij! Misschien moet ik eens beginnen met goede voornemens bedenken. Of ik maak een Kerstlijst.
Ik had het nooit gedaan voor ik de film "The Christmaslist" zag. Toen ben ik eens een lijst gaan maken. Een blad papier, met daarop grote, en kleine dingen.; simpele eenvoudige wensen, en geschenken. Maar ook grote onmogelijke dingen. Zonder na te denken over de prijs, of de manier waarop een bepaalde wens in vervulling zou gaan. Maar ja, ik verwacht het dan ook niet van de kerstman.
Ja, ik maak een lijst; ik doe het weer. Het wordt dan wel hoog tijd om te beginnen Eerst in 't klad natuurlijk: Op een blad trek ik een lijn; aan de ene kant schrijf ik de materiële zaken, aan de andere kant, mijn wensen. Dag na dag, wanneer me iets te binnen schiet schrijf ik het erbij.
Dan tegen Kerstmis schrijf ik alles op een mooi blad, en bewaar het; niemand hoeft het te zien. In de loop van 2006 kan ik aantekenen wat ik heb ontvangen.
Eén grote 'onmogelijke' wens heb ik al; maar die gaat niet om mij. De tweede is materieel, en bijna even onmogelijk. Maar we zullen zien; Dit kleintje gelooft nu eenmaal in wonderen :))
Ik heb juist een fragment uit "terzake" bekeken, en ik zeg: NEEN!!!
NEEN tegen een bende snotnuizen, en opruiers, die door geweld, en door angst als wapen te gebruiken gaat eisen, wie er moet aftreden. Of anders revolutie, en Frankrijk gaat er aan.
Wie gaat de heropbouw betalen wie betaalt er belasting? Raad eens!
En dan; Na Frankrijk, België, en Duitsland en de rest van Europa? NEEN
Wat doen de autochtone kansarmen en minderbedeelden? Onze mensen. Dat mag je niet meer zeggen. Ik doe het toch!
Ik heb geen racistisch beentje in mijn lijf, en ik hou van mensen in het algemeen.
Maar ik zeg NEE- NEE En nog eens NEE!
Genoeg is genoeg.
Ik laat me niet intimideren manipuleren of in een hoekje duwen.
Het verhaal van de "arme" slachtoffers? Zo'n krant mag op de bodem van het vogelkotje!
Het is altijd een ander zijn schuld De politie provokeert. Ja 't zal wel. Een enkeling misschien. Al eens bedacht wat een frustratie het voor een eerlijke politieman moet zijn, om je werk voor niks te doen, en dan nog de schuld te krijgen?
Voila; ik heb het gezegd. Nog één ding; Ik begin stilaan te snappen waarom mensen op extreem rechts gaan stemmen.
Angst? Misschien; maar dat niet alleen. Al wat gebeurt raakt heel diep aan mijn rechtvaardigheidsgevoel; en ik denk dat dit bij anderen juist hetzelfde is.
Politieke interesse Ik??? Nee, maar ik verwacht wel van onze leiders, dat ze ook leiders zijn. Ten dienste van het volk; en de beslissingen nemen die nodig zijn.
Het is weer een mooie dag vandaag Fris ja, maar het is dan ook november. Als ik met de hond ga wandelen, staan de koeien in de wei nog lekker gras te happen, 's avonds als het héél stil is hoor je dat goed.
Toen ik klein was ging ik mee naar het kerkhof vóór allerheiligen om op te kuisen. Ik was altijd blij om weer lekker warm thuis te zijn. Het was toen ijzig, en koud écht koud!
Ik doe niet aan allerheiligen mijn ouders zijn sowieso in mijn gedachten. Zeker deze maand, want ze waren allebei jarig in november. Eén week, en één jaar verschil.
Nu moeten alle kippen binnen, of afgeschermd zitten. Ik zie niet in hoe we die zes beesten meer dan een maand in dat klein hok kunnen houden.
En wat met de mensen die ganzen of kalkoenen hebben die buiten lopen?
't Is weer knap;eerst maken ze iedereen bang; dan kloppen ze het op. Natuurlijk wil niemand de kop van jut zijn als er hier een stuk pluimvee die griep krijgt. Dus in bijna heel België alle pluimvee binnen.
Ik heb er zo'n hekel aan als mensen uit angst op voorhand reageren.
Zoals gisteren die staker aan volvo. Vraag: Waarom staakt u, want in jullie bedrijf mag men toch op zestig jaar op pensioen?" Antwoord: "Ja maar wij zijn bang dat het bedrijf het later ook nog gaat veranderen"
Waarom zijn ze niet bang om in 't geheel geen werk meer te hebben als ze nog lang den ezel uithangen?
Omdat dit voor velen werkelijkheid is, dit gedicht
MOEDER
Zo lang zij rustig leeft kunnen wij haar vergeten, ze kost ons zorg noch geld, ze doet ons nimmer zeer; tweemaal in 't jaar, misschien, gaan wij nog bij haar eten en lachen als zij zegt: Het is de laatste keer.
Maar één kort spoedbericht maakt ons tot zonen, wat ons gewichtig werd valt plots en dwaas uiteen, wij dachten in onze eeuw en werk te wonen tot wij beschaamd en leeg haar kleine huis betreên.
Ze heeft op ons gewacht. Tenzij ze is gestorven. Daar ligt wie onze moeder was, het arm gezichtwaarin veel eenzaamheid berusting heeft gekorven beschenen voor het laatst in reeds vervreemdend licht.
Dat wij voorgoed alleen zijn thans, dat alle bronnen vervloeien in de tijd, bedroeft ons hart zo niet. Maar dat onze overmoed zich nimmer heeft bezonnen over haar eenzaamheid, dit wordt ons taaist verdriet
