Dé dagelijkse nieuwskrant over volleybal voor doven en slechthorenden, maar hé, horenden, lees maar verder hoor! We willen jullie er al te graag bij. Ook andere sporten! Met aandacht voor niet-sportief nieuws (De Standaard, De Morgen, La Libre en Le Soir).
25-06-2011
8th EDVC dinsdag 17 mei 2011 - dagoverzicht
Deze morgen bezoek ik nog eens het oude stadscentrum.
Tijd zat om wat toeristische fotos te schieten. Een gesprekje met een winkeluitbater,
hij kent Brugge en het Zilverpand, maar dat is enkel de aanleiding om mij naar
zijn winkel te lokken.
Na het middageten spoed ik mij naar de dichtstbijzijnde
sporthal, waar Jari TO (voor Edso) van dienst is. Met Jan is afgesproken dat ik
daar alle uitslagen van de 2 sporthallen van vandaag inbreng in het Excel-bestand.
Even later laat ik Berrak voor de eerste keer toe ik
zou dat al veel eerder toegestaan hebben, Jan vond dat maar niets mijn
Excel-bestand te kopiëren. Zij is laaiend enthousiast en wil alles leren over
Excel. Het lukt haar aardig, maar ze wordt moe en stompt af op de formules.
Oververmoeid slaat ze echter ook mijn bestand op, zonder dat ik het merk, onder
een andere naam. Ik verwerk verder de uitslagen op dit bestand zonder hierop te
letten.
Mijn besluit staat vast, ik weet wat ik wil als geschenk
op mijn verjaardag voor Marina en Jan, we gaan er voor! Ik wacht tot ik Berrak
alleen heb op het EDSO-office in de sporthal. Jan kan mij niet betrappen, hij zit
momenteel met Marina in de andere sporthal. Eerst Berrak op de hoogte brengen
van de hele situatie. Zij is onmiddellijk bereid en schiet in actie. Eerst nog
geïnformeerd in het Turks bij haar collega Ali, die maar een paar woorden
Engels kent, wat technisch mogelijk is op laptop. Daarna schieten we digitaal
in actie, in feite doet Berrak alles, wegens een Turkse laptop. Wij spreken af
op donderdagnamiddag 2u in de andere sporthal een feestdag in Turkije en
rustdag op het tornooi de fotograaf op te zoeken.
Hassans vrouw verveelt zich steendood. Begrijpelijk als
je niet van volleybal houdt en niets om handen hebt. Ik bezorg haar een
stadskaart van Antalya en raad haar aan de oude stad eens te bezoeken. Prompt
gaat ze op stap.
Berrak gaat er compleet onderdoor, een serieuze inzinking.
Om 17 uur gaat ze een uurtje slapen in het hotel. Ze wordt echter pas wakker s
anderendaags.
Jan en Jari hebben blijkbaar slecht gecommuniceerd. Jari
verwerkt de uitslagen en standen nog steeds op de oude en omslachtige manier.
Eens Jan zich bij ons vervoegt in onze sporthal worden de uitslagen echter
volledig gereproduceerd via het nieuwe Excel-bestand.
Nadat alles is verwerkt en afgedrukt, vind ik mijn
bestand niet meer terug, onder welke naam heeft Berrak het opgeslagen? Eventjes
paniek in het kiekenskot ook wij worden moe maar de angst verdwijnt snel:
op mijn USB-stick heb ik nog het exemplaar van gisterenavond, we zijn slechts 8
uitslagen verwijderd van het bestand van vandaag, de rest gebeurt toch
automatisch. Vanaf nu is het voor mij een zeer grote zorg en onrust, ik mag
mijn stick niet verliezen, anders zijn we alles kwijt. Ik bewaar wel altijd ook
alles op de laptop waarop ik werk, maar dat zijn steeds persoonlijke laptops
van een of andere Turkse organisator, en s anderendaags is die medewerker met
zijn laptop verdwenen en krijg ik iemands anders laptop voor mijn neus, dus
zonder mijn bestand.
2nd World Deaf Volleyball Championships voorlopige inschrijvingen (afgesloten 11 februari 2011)
Dames (15) - Argentinië,
Bosnië en Herzegovina, Canada, Duitsland, Hongarije, Iran, Israël, Japan, Nederland,
Nigeria, Oekraïne, Polen, Rusland, de Verenigde Staten van Amerika en Zuid
Afrika.
Mannen (16) - Argentinië,
België, Bosnië en Herzegovina, Bulgarije, Duitsland, Iran, Japan, Nederland,
Nigeria, Oekraïne, Polen, Rusland, Thailand, de Verenigde Staten van Amerika, Venezuela
en Zuid Afrika.
Definitieve
inschrijvingen dienen binnen te zijn tegen 19 augustus 2011.
Het eerste WK werd betwist in Buenos Aires, Argentinië van 1 tot 10
augustus 2008. 10 damesteams, Ghana gaf echter forfait. Oekraïne won, Japan
behaalde zilver, USA brons. Bij de heren 15 ploegen, Ghana en Iran gaven
eveneens forfait. Goud voor Oekraïne, Rusland zilver, Japan brons. Dezelfde
dubbelslag dus als op de laatste twee EKs.
2nd World Deaf Volleyball Championships sporthal
Op de
website van de Bulgarian Deaf Sports Federation ontdekten we 2 fotos van de
imposante nieuwe sporthal (12.000 zitplaatsen!) waarin het WK zal plaatshebben.
Vermoedelijk zal je op deze site later wel nog meer WK-nieuws bespeuren.
Het was een mooi Europees kampioenschap in Turkije. Met
op sportief gebied 2 verdiende winnaars. Oekraïne bis, net zoals vier jaar
terug. Organisatorisch liep er al wel eens iets fout, maar dat is niet te vermijden.
Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven.
Toch hebben wij daar iets gemist! Slechts 3 Belgen in
Antalya, veel te weinig. Geen nationale ploeg(en). Geen Deaf Volley Belgium. Supporteren?
Go Oranje. Wij hebben geen problemen met Nederland, helemaal niet, maar steunen
niettemin liever onze Belgskes.
Stel je maar eens voor wat dat voor onze Jan betekende.
Zijn allereerste EK als Technical Officer Volleyball EDSO, geen enkele
Belgische nationale ploeg, sinds jaaaren! Ik ben eens gaan zoeken bij EDSO,
maar ook nu weer, sorry ik val in herhaling, schiet EDSO tekort. Niets te
vinden over het 2e tot en met het 4e EK. Sinds 1999 (wie
weet reeds vroeger, maar Jan zal dat zeker weten) waren de Belgische heren telkens
present. Gelukkig is Jan herkozen in zijn functie, en krijgt hij dus een tweede
kans.
Zeker niet minder spijtig voor onze verjongde ploeg, zij
konden hier veel ervaring opdoen, uiteraard sportief maar ook sociaal. En
misschien ook wel een of ander resultaat neerzetten. Ze klopten, met weinig of
geen voorbereiding, op 17 april Nederland, volop in voorbereiding voor Turkije,
ginds met 1 3. Nederland eindigde negende. Eén wedstrijd zegt natuurlijk niet
alles, maar toch Voor die jonge gasten dus een ontgoocheling.
Volgende keer zorgen we er voor dat we er zeker en vast
bij zijn. Te beginnen in 2012 met het 2e wereldkampioenschap in
Sofia, Bulgarije van 16 tot 25 augustus.
Op zaterdag 9 juli
e.k. bespreken eerst de bestuursleden van het Belgian Deaf Volleybal Committee de planning voor het Belgian DeafVolleybal, later die dag worden ook
de spelers er bij betrokken.
Belangrijke momenten, dus iedereenpresent!
Nog voor het ontbijt daagde die gedachte al op: zaterdag
is het finaledag, sluitingsceremonie en farewellparty, maar bovenal mijn
verjaardag. Marina en Jan zullen zeker iets doen, hoe reageer ik daar op.
Absoluut zelf ook iets doen, maar wat? Na wat korte brainstorming, bleef er
maar één idee meer over. Ik besloot er voorlopig niet verder bij stil te staan,
er een nachtje over te slapen. Tijd brengt raad, we zien wel of dat ene idee
dan nog overeind blijft.
Vandaag om 12u30 werd in de sporthal - in die andere
sporthal was ik nog niet geweest behalve bij Jans controlebezoek de avond van
onze aankomst op slechts 10 minuten wandelafstand van ons hotel, dé wedstrijd
gespeeld voor de Nederlandse dames. Die wilden ze beslist winnen, zo konden ze,
in normale omstandigheden, 4e eindigen in de B-reeks, de
prekwartfinale vermijden tegen de groepsvierde van de andere reeks en wat nog
belangrijker was, op de rustdag de enige wedstrijd van die dag tegen Europees
kampioen en vermoedelijk Europees kampioen in wording Oekraïne voorkomen. Bij
verlies hadden zij dus geen rustdag, en was de kans zelfs zeer groot dat
vrijdag 2 wedstrijden op 1 dag dienden gespeeld. Ik nam mij dus voor deze
wedstrijd zeker en vast te bekijken.
Ik had op het EDSO-office in de sporthal toch nog meer
werk dan verwacht aan mijn Excel-bestand. Maar s avonds was alles klaar voor
morgen, gecontroleerd en al.
De Nederlandse meiden konden het niet klaren. Het werd
een dubbeltje op zijn kant, de ontgoocheling was groot. Zij scoorden 9 punten
meer dan de Poolsen, 109 100. Polen, een eenvrouwsploeg alles, althans ik
denk toch ongeveer 75 %, ook achteraan werd zij voortdurend aangespeeld, richting
nr. 9, Edyta Kucharska, een zeer sterke speelster haalde het van het Oranje
team.
Op het office in de sporthal vervoegden zich die
vooravond 2 Turken, de ene gehoorgestoord, de andere niet, bij ons. Geen van de
twee had ik al eerder gezien. Later bleek Jan de horende hij was Jans
chauffeur - te kennen van zijn controlebezoek in mei vorig jaar. Er liep
evenwel iets fout op ons kantoor waardoor wij slechts laat konden vertrekken.
Die 2 Turken stoorden zich meer en meer dat het almaar later werd. Op de
shuttlebus richting hotel groeide hun misnoegen steeds maar aan.
Aan de hotelbalie groeide die irritatie uit in een
oeverloos gesprek tussen Jan en die 2 gasten. Zij hadden blijkbaar gezorgd voor
een speciaal etentje voor ons die avond in een restaurant aan de rand van
Antalya. Volgens hen waren wij al veel te laat. Jan wilde echter dat we ons
eerst konden opfrissen en dan pas vertrekken. Het bleek dus een
dovemansgesprek, verontschuldig mij het woordgebruik. Uiteindelijk viel een
compromis uit de lucht. Wij zouden enkel wat kledij in onze kamer ophalen om
ons te beschermen tegen eventuele opkomende koude. Na 10 minuten iedereen terug
aan de receptie. Nu stonden de Turken een eindje verderop onder elkaar te
discussiëren, zeker zon 10 minuten lang. Wij wachtten ontstemd op de bus,
hoezo te laat?
Maar eens in het restaurant viel alles in zijn plooi.
Buiten onder de volle maan, bij een aangename temperatuur geen andere gasten
in het restaurant of op het terras - genoten wij van een zeer lekkere maaltijd,
om duimen en vingers bij af te likken. Typische Turkse sausjes, vis volgens
die horende had hij vanmorgen speciaal een duiker de zee ingestuurd om hem te
vangen, Jan had die horende op het busje wel al een stoeffer genoemd kip,
het kon niet op. Raki voor iedereen, behalve voor mij, want niet mijn smaak. De
lekkere Turkse wijn diende ik uiteindelijk alleen op te drinken, raki en wijn
gaan niet samen volgens de Turken. Eda als tolk in het midden, zon tengere
vrouw, maar de belangrijkste persoon op dat moment, want zij was de enige die
ons 7 Turken, 1 Fin, 3 Belgen - kon laten communiceren 7 doven, 3 Turks
sprekenden en voor mij dus Engels. Maar Eda kende de vis ook niet, zelfs in het
Turks, grida, uiteraard kon ze het dus niet vertalen in het Engels. Jans
vermoeidheid maakte een eind aan onze onverwacht mooie avond. Pittig detail
nog, Marina heeft haar plas opgehouden, wegens een Frans toilet!
Hier
is hij dan, Jesse Van den Braembussche, eerste zoon van Liselot en Matthew,
kleinzoon van Marina en onzen Jan. Geboren op 31 mei. Alles ok met de baby en
moeder. Proficiat, mama, papa, Marina en Jan.
Het is ongelooflijk maar waar, aan deze dag heb ik geen
herinneringen meer. Ook de wedstrijden en uitslagen maken mij niets wijzer.
Werken op het EDSO-office in de sporthal Dilek Sabancı Antalya Spor Salonu zelfs
onze trouwe compagnons hier, de mussen, kunnen het ons niet intsjilpen - dat zeker.
Ik hou het dan maar op anekdotes die ik de vorige dagen vergeten ben op te
nemen in het verslag, en bedenkingen, algemeen of waarop ik geen (juiste) dag
kan kleven.
Donderdag 12 mei deelde ik bij het ontbijt een tafel van
vier met drie Russen. Alleen de medisch begeleider sprak Engels (zie
dagoverzicht woensdag 11 mei), de andere 2 niet. Een van hen at vlees, ik
maakte hem wijs dat het vlees was van de katten die daar rond liepen. Hij
lachte maar flauw. Toch wezen ze er mij onmiddellijk op dat die andere thee
beter was dan diegene die ik gekozen had.
Op een avond tijdens het eten vraagt Berrak wat ik doe. Ik
op pensioen, zij dus dan heb je veel vrije tijd, wat dan? Fietsen. Zij vertaalt
opgetogen in het Turks, iedereen aan het lachen. Uiteraard onbegrip bij mij. Zij
heeft eindelijk iemand gevonden met wie zij over wielrennen kan praten. De volgende
morgen is zij verrukt als ik haar vertel dat ik een ex-collega, met een enorme
collectie wielren-attributen hij wordt zelfs af en toe aangesproken door de
VRT voor medewerking - zal opzoeken met de vraag met haar mailcontact te nemen.
Hij zal ongetwijfeld wel dubbels van Tom Boonen-relikwieën aan haar bezorgen,
zij biedt hem info aan over de Turkse wielerbond.
Wat mij ook opviel was de beleefdheid van Alexander Romantsov,
de leider van de Russische delegatie. Altijd een good morning en het gebaar
voor smakelijk was mijn deel. Ongetwijfeld een geslepen vos, die voorganger van
Jan. Maar in het Engels, de officiële taal van EDSO, kwam hij niet verder dan die
twee woorden. Toen ik hem op een bepaalde morgen aansprak voor een kleine
conversatie draaide hij zich om en verdween.
Wat frappeerde mij nog?
De behulpzaamheid van alle Turken, hun vriendelijkheid,
wat een verschil met hier. Altijd een teken van erkenning (goeie dag, how are
you? where do you come from? ) dikwijls een praatje, en zelfs een kopje thee.
Het gemak waarmee doven en gehoorgestoorden van vele
nationaliteiten met elkaar communiceren. Daar kunnen wij horenden wel degelijk
iets van leren. Ook wij hebben een gemeenschappelijke taal, Esperanto, maar
slechts een zeer, zeer beperkt aantal mensen kennen die taal.
De voor mij, in deze bij ons zo ongezonde allergische
tijd van het jaar, zo gezonde Turkse lucht, want daar Antalya aan de zee en de
bergen.
Het spelniveau dat toch beduidend hoger lag dan ik
verwachtte, zowel bij de dames als de heren.
De enorme betrokkenheid van en met iedereen.
Naast Berrak, Eda de 2 tolken en Ali, al die andere
Turkse doven van de organisatie. Dogan, Hassan en zijn vrouw, Güngör, .
Jari,Jans assistent en onze Finse vriend, met wie ik
enkel kon praten in het Engels en op papier. Hij bezoekt nog dit jaar België.
Ik zie er al naar uit.
De zaalwachters, de scheidsrechters, de
ballenjongens, de chauffeurs. En de vele anderen die ik vergeet.
