Vrolijke Jef

Vrolijke Jef ging al lachend door het leven
Wolken, zon of regen, het was hem om het even
Dagelijks maakte hij driemaal hetzelfde rondje
Steeds vergezeld door zijn wit-zwarte hondje

Vrolijke Jef had voor iedereen een goedendag
Ook voor mensen die wegkeken als hij ze bezag
Hij wist dat er waren die achter zijn rug met hem lachten
Het kon hem niet schelen wat ze van hem dachten

Vrolijke Jef had geen tv en las nooit de krant
Hij woonde in een huisje aan de waterkant
Urenlang keek hij door het venster naar de natuur
Die vond hij zo rijk, kalmerend en puur

Vrolijke Jef ging gewoontegetrouw vroeg naar bed
Op de houten stoel deed hij eerst een avondgebed
Dan dankte hij de Heer voor de gekregen dag
En voor alle dingen die hij meemaakte en zag

Vrolijke Jef hoorde ’s morgens de vogeltjes fluiten
Dan sprong hij uit bed en haastte zich naar buiten
Hij liet dan zijn hondje uit en ging de dageraad groeten
Weer een dag om van te genieten en niets te moeten

Vrolijke Jef werd erg ziek en geraakte niet meer weg

“Erg toch,” zeiden zijn buren, “wat heeft hij een pech”

Niet lang daarna hoorde men zijn huilende hond
Ze vonden toen Jef, een glimlach om zijn mond