Voetbal is oorlog

Gisteren speelden de nationale ploegen van Duitsland en België tegen elkaar in het kader van de voorronde van het Europees kampioenschap voor landenploegen.  Duitsland had de buit al binnen, maar België had nog een waterkansje om zich via barragematchen te plaatsen.  Het moest dan wel gaan winnen op vreemd terrein in Duitland, want niemand verwachtte dat de andere opponent Turkije een steek zou laten vallen tegen Azerbeidzjan.

De Belgen hadden geen keuze, in deze veldslag tegen Duitsland moesten ze hun loopgraven verlaten en voluit voor de aanval gaan, alleen winst leverde een ticket op voor barragematchen.  De Duitsers werden meteen na het startsignaal bestookt met onophoudelijk licht artillerievuur, vanuit de lucht en over de grond.  Het liet de aanvalsgolven gedwee over zich heen gaan, trok alle manschappen terug naar de achterste linies en kwam ongeschonden uit het blitzoffensief van de dappere Belgen.

Na een halfuur was de eerste munitie van de Belgen opgebruikt en was er al sprake van licht concentratieverlies.  De bevelhebber van de achterhoede gleed met zijn strijdschoenen uit in de modder, wat de strategisch sterke Duitsers bemerkten, en aangrepen om de Belgische burcht een eerste maal te bestoken.  In 1940-1945 konden de Belgen nog rekenen op de steun van een uitgebreide alliantie, nu moesten ze het alleen klaren en dat is tegen een supermacht als Duitsland niet evident.

Eén goed gerichte langeafstandsraket sloeg een eerste bres in de Belgische linies.  De Belgen waren nog niet bekomen van deze aanslag, of een tweede Duitse aanvalsgolf langs de linkerflank sneed als boter door de Belgische defensie en betekende de doodsteek voor een (over)moedig België.

Al de rest van de veldslag had niet veel belang meer.  België moest noodgedwongen verder ondervinden dat de middelen die het kon inzetten niet waren opgewassen tegen een tactisch en fysiek sterkere tegenstander, die de strijd rustig onder controle hield zonder de belager te willen vernederen.

Rinus Michels zou het graag hebben meegemaakt en zijn theorie bevestigd zien.  Voetbal is oorlog, maar het ene leger is het andere niet. 

12-10-2011, 16:42 geschreven door Ivo  

Voetbal was oorlog

Een grote voetbaltrainer beweerde ooit: “Voetbal is oorlog.”  Dat zal in de jaren zeventig, toen deze uitspraak door Rinus Michels werd gedaan, wel zo geweest zijn.  Zondagavond heb ik een Belgische topwedstrijd bijgewoond, het duel tussen Racing Genk en RSC Anderlecht.  Voor mij staat het nu vast, hedendaags is voetbal geen oorlog meer, dat is toneel.  Niet zomaar een toneel, maar een interactieve voorstelling, waarbij spontaan een wisselwerking optreedt tussen de acteurs op het veld en het publiek in de tribunes.  De toeschouwers mogen tijdens de voorstelling onbeperkt opmerkingen maken, ze mogen zingen, brullen van plezier, roepen en tieren.  Enige uitzondering is het roepen in koor van racistische of kwetsende opmerkingen.  Indien dit gebeurt, kan de vermeende neutrale speler op het veld de voorstelling voor onbepaalde tijd onderbreken, tot de gemoederen zijn bekoeld.

Het scenario van de voorstelling is heel summier uitgeschreven en er zijn wat regels, die iedereen moet volgen.  De lengte van het stuk is ook vooraf bepaald, tweemaal vijfenveertig minuten, met tussenin een kwartier pauze.  Twee ploegen van elf spelers nemen het tegen elkaar op.  De ene ploeg speelt in de eigen accommodatie, de tweede vertegenwoordigt een andere vereniging.  Drie spelers worden verondersteld een neutrale rol te spelen en kunnen het spel beïnvloeden door overtredingen te bestraffen, vrijschoppen of strafschoppen toe te kennen, doelpunten te valideren of niet en aanvallen te onderbreken wegens buitenspel of overtredingen.  Alle acteurs hebben een vrije rol en ze moeten voortdurend improviseren.  Het publiek kan hierop positief of negatief reageren.

Dit alles mondt uit in een spektakelstuk om  van te genieten.  Acteurs worden in de maling genomen door schijnbewegingen.  Wanneer een speler dreigt te mislukken in zijn aanval, doet die regelmatig alsof er een overtreding op hem is gemaakt.   Met groot acteertalent laat hij zich dan ostentatief vallen, terwijl hij een verschrikkelijke pijnkreet uitstoot.  Het publiek reageert dan met veel lawaai en emotie.  Het zogezegde slachtoffer trekt de pijnlijkste grimassen en strompelt, ondersteund door toegesnelde hulpverleners, van het veld.  Eenmaal buiten de lijnen neemt hij niet meer rechtstreeks aan het spel deel, en volgt er in de meeste gevallen onmiddellijk een miraculeuze genezing.  Klapwiekend met de armen zwaaiend, vraagt hij aan de neutrale speler toestemming om terug aan het spel te mogen deelnemen, wat het publiek dan weer oorverdovend veroordeelt (in het geval het een bezoekende acteur betreft tenminste, anders is er applaus).  Nog een theatertruc is tijd winnen om het ritme uit de match te halen.  Hierijn zijn bijzonder de doelmannen bedreven, die op alle mogelijk manieren zo lang mogelijk treuzelen om de bal terug in het spel te brengen.  De kunst is om dit zo lang mogelijk vol te houden, en toch geen gele kaart te krijgen voor dit spelbederf.   Het elftal dat het beste toneel speelt, heeft een groot voordeel.  In voetbaltermen noemen ze dat maturniteit.

Tijdens de pauze worden de aanwezigen vermaakt met allerlei attracties.  Soms komt een vedette een zangnummer opvoeren, andere keren wordt het podium ingenomen door vlaggezwaaiers of laten reserveacteurs hun kunstjes bewonderen aan het publiek.  Velen gaan een pint drinken, een hamburger of friet eten.  Het is er allemaal te verkrijgen.

Buiten de lijnen van het speelveld volgen twee acteurs het spel.  Ze zijn uitgerust met een vlaggetje dat ze kunnen omhoogsteken.  Doen ze dat, dan is dat voor de derde neutrale speler op het veld een teken dat er moet worden ingegrepen.  Deze vlaggemannen beoordelen ondermeer of spelers buitenspel lopen of dat de bal al dan niet over de lijn is geweest.  Als een van die acteurs een beslissing neemt, die volgens duizenden waarnemers volledig verkeerd is, dan breekt de hel los.   De toeschouwers slingeren hem dan allerlei verwijten naar het hoofd en onder hard awoertgeroep wendt die grensrechter zijn blik flegmatiek weg van het publiek.   Heel doorwinterde grensrechters durven zo in één wedstrijd meerdere opeenvolgende foutieve beslissingen nemen voor de ogen van het verbijsterd publiek, en kunnen daarbij een stoïcijnse gelaatsuitdrukking bewaren.  

Na de voorstelling verbroederen de acteurs onder elkaar,  geven ze handjes aan de drie neutrale spelers en gaan ze hun fans begroeten en bedanken voor de steun.   Vlug daarna gaan de toeschouwers voldaan, teleurgesteld of vernederd naar huis en is de schouwburg leeg en verlaten.

Neen, voetbal is geen oorlog meer.  Voetbal is vijfsterrentoneel, ontspanning voor het volk. Panem et circenses, brood en spelen.

04-10-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

11-09-2011, 10:40 geschreven door Ivo  

05-09-2011, 17:07 geschreven door Ivo  

05-09-2011, 16:28 geschreven door Ivo  

10-08-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

In de zomer van volgend jaar wordt een nieuw verkeersreglement van kracht.  Het bestaande reglement wordt uitgebreid en aangepast aan de Europese normen.  Er komen nieuwe borden en gewijzigde regels.

Niet alleen het verkeersreglement is onderhevig aan veranderingen.  Dat is ook het geval met onze taal, en de spellingsregels.   Door de nieuwe technologie zijn sommige dingen, die vroeger vanzelfsprekend waren, voorbijgestreefd en natuurlijk volgt de spreek- en schrijftaal deze evolutie.  Een voorbeeld hiervan is de taalproblematiek rond klokken en uurwerken.

Met de komst van de radiogestuurde klokken en wekkers is het nu in elk huis steeds hetzelfde uur, tot op de seconde gelijk, overal.  Daarvoor kon iemand al eens ergens te laat op een afspraak aankomen met het excuus dat de klok thuis tien minuten achter liep.

Die tijd is met de radiogestuurde klokken de wereld uit.  Gevolg: een oud spreekwoord verdween, een nieuw deed zijn intrede.

Verdwenen spreekwoord:
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.

Nieuw spreekwoord:
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het overal.

"Oost west, thuis best," blijft gelukkig nog overeind.

26-07-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Afscheid nemen

Afscheid nemen van echte vrienden

Dat gaat niet, dat is onmogelijk

Het is zoals met de zon en de wolken

Soms is alles grijs en somber

En toch weet je het zeker

Achter dat grauw hemelscherm

Staat de zon, altijd staat ze daar

Zo is het ook met echte vrienden

Soms verdwijnen ze uit je leven

Maar als je kijkt diep in je hart

Dan zijn ze daar, altijd zijn ze daar

21-07-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

                                    
Mijn vrouw zit echt in een solden-stemming.  Gisteren heeft ze twee jeansbroeken op de kop kunnen tikken, aan bijna-weggeefprijzen, volgens haar. 
"Alweer tweehonderd euro gespaard," zei ze.
"Had er dan maar tien gekocht," was mijn eerlijk antwoord.
Daar kon ze niet echt mee lachen, had ik de indruk.

16-07-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Oversteken

Bijna aan mijn werk aangekomen met de wagen deze morgen, bemerkte ik dat een vrachtwagen stilstond aan de andere kant van de weg.  Even later zag ik waarom.  De tientonner was gestopt voor een eend die de weg overstak, met in haar zog vele kleintjes in één lange rij.  Vol vertrouwen volgden ze het spoor van hun moeder.  Ook ik stond op de remmen om de colonne door te laten. 

Zonder de alertheid en het goede hart van de vrachtwagenbestuurder was dit idyllisch zomers tafereeltje veranderd in een wreed bloedbad. 

Of het ontroerende verhaal van een bezorgde moedereend, die er samen met haar kroostrijk gezin in slaagde een wegreus tot stilstand te brengen.   Het was hun gekozen moment om de weg over te steken en niets of niemand kon hen daarvan tegenhouden.

Moraal van het verhaal: blindelings leiders of leidsters volgen, kan gevaarlijk zijn.

23-05-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

                                         De kluts

Toen ik de keuken binnenkwam, leek mijn vrouw in de war.  Ze was met meerdere dingen tegelijkertijd bezig en zei dat ze hare kluts kwijt was.  De hele avond heb ik haar helpen zoeken, maar tot nu toe hebben we die nog niet teruggevonden.

Verklaring: http://www.onzetaal.nl/taaladvies/advies/de-kluts-kwijtraken

07-04-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Van de hak op de tak

Vogeltjes springen altijd van de hak op de tak.  Vraag me niet waarom, het is gewoon zo.  Vroeger hadden wij thuis een vogeltje dat één keer van de tak op de hak sprong.  Dat vogeltje heeft toen niet lang meer geleefd.  Vogeltjes moeten immers altijd van de hak op tak springen, nooit andersom.

25-03-2011, 10:02 geschreven door Ivo  

E-mailen

E-mail is een prachtige uitvinding.  Ik ben er absoluut favoriet van geworden.  Geen last meer van stakingen bij de post, te vroeg gesloten postkantoren of verlengde weekends waarin alle briefverkeer stilvalt.  Mailen opent deuren waar je anders moeilijk of nooit zou voorbij geraken.  Je bereikt gratis en, indien gewild, meerdere personen tegelijkertijd en het is alleen maar wachten op een reactie van de andere kant en je bent verder geholpen.  Geen respons?  Dan maar herinneren tot ze het moe worden en toch antwoorden. 

In tegenstelling tot mondelinge informatie, blijven e-mails altijd wat ze zijn, de kerninhoud blijft bewaard.   Onlangs ging er in een dorp een totaal foutief overlijdensbericht rond van mond tot mond.  Ze hebben later kunnen achterhalen hoe dat gekomen was.  Iemand had tegen zijn buurman gezegd dat zijn vrouw griep had.    Die buurman had op de wekelijkse kaartnamiddag tegen een kennis gezegd dat de vrouw van zijn buurman ziek was.  Die kennis had in de buurtwinkel verder verteld dat die vrouw ernstig ziek was.  ’s Zondags na de mis wist iemand te vertellen dat die vrouw op sterven lag en drie dagen later ging overal in het dorp het bericht rond dat de vrouw overleden was.

Zoiets is met e-mailen niet mogelijk, wat geschreven is, blijft onveranderd, goed of slecht.  Gedaan met onduidelijke afspraken, het terugtrekken of veranderen van beloftes.  Het geschreven woord kan altijd ter bevestiging worden gecontroleerd.  Verleden tijd met meningsverschillen als: “zo heb ik dat niet gezegd - dat moet je fout begrepen hebben – daar denk ik dat je verkeerd bent – ik weet zeker dat ik je dat niet beloofd heb,” en meer van dat fraais.  E-mails zijn duidelijk en eerlijk. 

Elke letter van je e-mail kan onder de loep worden genomen en kan in je voordeel spreken of tegen je worden gebruikt.  Woorden vervliegen maar e-mails zijn voor altijd.  Voorheen kon het gebeuren dat je in een impulsieve bui een brief schreef, die je na een uurtje verscheurde.  Zoiets als de gouden regel van eerst tot tien tellen voor je iemand van antwoord dient.  Een e-mail, dat is één druk op de linkermuisknop en hij is weg.  Je kunt hem niet terughalen en bijkomend, hij komt onmiddellijk aan bij de bestemmeling, geen afkoelingsperiode voorzien.

Zeer belangrijke regel bij het e-mailen: kijk na of het adres van de bestemmeling correct is.  Een vergissing is rap gemaakt en kan nare gevolgen hebben.  Door zo'n fout zijn sommigen aan de weet gekomen wat anderen van hen denken.  Bijvoorbeeld dat het uit teflon en gewapend beton opgetrokken gevoelloze karikaturen zijn.  Een brief komt aan en wordt geklasseerd in een dossier, e-mails worden rondgestuurd.  Je kunt dat gebruiken in je voordeel.  In het andere geval: oppassen naar wie je vertrouwelijke mededelingen stuurt.  Niet lang na het verzenden, kan je e-mail in de krant staan en krijgen duizenden onder ogen wat je het liefst vertrouwelijk wilde houden.

Het vervelendste van e-mails is als je na een paar dagen verlof, je mailbox opent op je werk en daar tientallen berichten met vragen en opmerkingen vindt, wachtend op een antwoord.  Uitstellen is geen optie, want wie mailt, verwacht vlug een antwoord, of hij stuurt een herinnering.  Dat moeten we er dan maar bijnemen.

13-03-2011, 18:05 geschreven door Ivo  

06-03-2011, 10:59 geschreven door Ivo  

                                 Vooruit

Soms kun je de zaken vooruit laten gaan, door even op de rem te staan.

04-03-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Energie

De mensheid haalt het grootste deel van haar energiebehoefte  diep uit de grond.  Mijnwerkers leveren hard labeur om steenkool naar de oppervlakte te brengen en jaarlijks sterven honderden onder hen een tragische dood.  Massale hoeveelheden olie worden uit de buik van moeder aarde gepompt om aan onze vraag te voldoen.  De gebeurtenissen in de wereld jagen de olieprijzen naar ongekende hoogten. 

En dan te bedenken dat energie gratis uit de lucht valt.  Immers, de zon levert 9.000 maal (inderdaad: negenduizend maal) meer energie dan de totale behoefte van alle aardbewoners samen.  Niet te geloven dat ze dan maar blijven graven, boren en pompen.

Ooit zullen de huidige generaties voor deze roekeloosheid bestempeld worden als primitief.  Diep onder de aardbodem zullen dan enorme lege ruimtes zijn, als meelijwekkende getuigen van wat ooit was.

01-03-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Leiders gevraagd

Wereldwijd zijn er in talloze landen grote betogingen en volksopstanden bezig om de leiders van de macht te verdrijven.  Niet zo in België, daar betogen ze om leiders te krijgen, ze zitten al een tijdje zonder.   België het land van René Magritte en het surrealisme.

28-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Besparingen

Onze overgangsregering ging wat besparen, hier en daar.  Maar het is meer hier, dan daar.  De federale parlementsleden krijgen in 2011 een opslag van 3.000 euro, wij moeten de broeksriem aanhalen.  We hadden het kunnen weten.

21-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Deze morgen in het wachtlokaal bij mijn huisdokter lag een krant die ik nog niet kende.  Mijn aandacht werd getrokken door een groot artikel op de middenpagina.    Dat ging als volgt:

"De Belgische politiek zit al een hele tijd in het slop.  Op donderdag 17 februari 2011 zal in België het wereldrecord regeringsvorming worden verbroken.  Tot nu toe stond dat record op naam van……Irak,  met 249 dagen.

Gisteren, op Valentijnsdag, is er een geheime poging ondernomen om dat wereldrecord te ontlopen, want vele politici zouden het liever niet op hun palmares hebben.  Met name Bart De Wever zou zeer actief geweest zijn.   Er wordt verteld dat hij na het wekelijkse partijbureau van de N-VA naar een bekende Brusselse bloemenwinkel trok om er een groot boeket rozen te kopen.  Hij wou daarmee in het Franstalig landsgedeelte een charmeoffensief beginnen, want Bart is ervan overtuigd dat er van hem in Wallonië een totaal verkeerde beeldvorming is.  Hij was van plan rode rozen te kopen, maar die waren allemaal de deur uit, ofwel gereserveerd.  Er waren alleen nog gele.   Gele rozen zijn ook prachtig en Bart was uiteindelijk zeer tevreden over het resultaat van het boeket.  Opgewekt stapte hij in zijn dienstauto en gaf de chauffeur opdracht zo spoedig mogelijk naar de gebouwen van de rtbf te rijden, waar Joëlle Milquet op dat moment vertoefde.  Bart liep wat verlegen met de grote bos rozen door de eindeloze gangen van het omroepgebouw.  In de verte merkte hij Mevrouw Milquet op, die op dat moment geïnterviewd werd voor de radio.  Bart had die dag zijn stoute schoenen aan en besliste niet te wachten tot het interview gedaan was, maar onmiddellijk tot actie over te gaan.   Met een breed gebaar toverde hij de bos bloemen tevoorschijn, die hij achter zijn rug had verborgen gehouden, en bood hem met een glimlach aan aan Mevrouw Milquet.  Die was daardoor zo verrast, dat ze er alleen maar “Oh, non" uitkreeg.  Toen Mevrouw Milquet wat bekomen was van de emotie, was ze geneigd de bloemen alsnog te aanvaarden, maar dat ging spijtig genoeg niet meer voor haar.  Als zij eenmaal “non” heeft gezegd, kan ze niet meer terug.  Dat is haar handelsmerk en die reputatie wilde ze geenszins kwijt, zeker niet als het zo in de belangstelling kwam als nu.

Daar stond Bart nu met zijn prachtig boeket gele rozen, maar afgewezen.  Er was volgens hem nog één mogelijkheid om zijn oorspronkelijke bedoeling, een verzoening bewerkstelligen tussen beide taalgroepen,  alsnog te doen slagen: de bloemen schenken aan Elio Du Rupo.  Mevrouw Non vertrouwde Bart toe dat Elio iets verderop in Taverne Valentino een fotosessie had met mensen van Het Guinness Book of Records, in verband met de verbreking van het wereldrecord regeringsvorming binnen enkele dagen.  Nogmaals vermande Bart zich en toog met zijn rozen naar de Valentino.  Toen hij de licht verduisterde, gezellige warme taverne binnenkwam, viel zijn oog op een tafeltje achteraan, waar Elio samen met enkele heren gezellig aan het keuvelen was.  Hij zat met zijn rug naar de ingang toe.  Zonder eerst iets te bestellen begaf Bart zich met zelfzekere tred naar het tafeltje, klopte Elio op de schouder, en duwde hem de gele bos geurige rozen onder zijn neus.  Verschrikt schoof Elio zijn stoel achteruit en met grote ogen bekeek hij de gele gloed.

“Mijnheer De Wever, ’t is ik mag vragen wat de bedoeling hier van is?” vroeg hij beduusd.  Bart antwoordde met een glimlach: “Elio, vandaag is het Valentijnsdag, een dag van liefde, en daar wilde ik van gebruik maken om ons te verzoenen."

“Ah,” zei Elio,  “ik heb uw spelletje wel door.  ’t Is gij goed weten dat ik niet van geel houd, maar wel van rood.  Ik ben allergisch voor geel, dit kan ik niet aanvaarden, het spijt me.  Erger nog, ik beschouw dit als een belediging."

Voor de tweede maal op nog geen uur tijd stond Bart met een pruilmond.  “Comment il est possible,” riep hij uit, en hij dook met het boeket terug in de dienstwagen.

Ontgoocheld over zoveel onbegrip liet hij zijn chauffeur vertrekken naar het Vlaams parlement, waar hij een commissievergadering moest bijwonen.  Toen ze voorbij het standbeeldje van Manneken Pis reden, vroeg Bart de chauffeur even te stoppen  Met lood in de schoenen stapte hij uit en legde het prachtige boeket gele rozen aan de voeten van de bekendste aller Belgen."

Tot zo ver het artikel in de krant.  Was dit alles echt waar?  Heel zeker, echt waar!
Want politici zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen en dezelfde mensenstreken.  Dat staat allemaal in de krant van Fabeltjesland.

15-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo