De kluts

Toen ik de keuken binnenkwam, leek mijn vrouw in de war.  Ze was met meerdere dingen tegelijkertijd bezig en zei dat ze hare kluts kwijt was.  De hele avond heb ik haar helpen zoeken, maar tot nu toe hebben we die nog niet teruggevonden.

Verklaring: http://www.onzetaal.nl/taaladvies/advies/de-kluts-kwijtraken

07-04-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Van de hak op de tak

Vogeltjes springen altijd van de hak op de tak.  Vraag me niet waarom, het is gewoon zo.  Vroeger hadden wij thuis een vogeltje dat één keer van de tak op de hak sprong.  Dat vogeltje heeft toen niet lang meer geleefd.  Vogeltjes moeten immers altijd van de hak op tak springen, nooit andersom.

25-03-2011, 10:02 geschreven door Ivo  

E-mailen

E-mail is een prachtige uitvinding.  Ik ben er absoluut favoriet van geworden.  Geen last meer van stakingen bij de post, te vroeg gesloten postkantoren of verlengde weekends waarin alle briefverkeer stilvalt.  Mailen opent deuren waar je anders moeilijk of nooit zou voorbij geraken.  Je bereikt gratis en, indien gewild, meerdere personen tegelijkertijd en het is alleen maar wachten op een reactie van de andere kant en je bent verder geholpen.  Geen respons?  Dan maar herinneren tot ze het moe worden en toch antwoorden. 

In tegenstelling tot mondelinge informatie, blijven e-mails altijd wat ze zijn, de kerninhoud blijft bewaard.   Onlangs ging er in een dorp een totaal foutief overlijdensbericht rond van mond tot mond.  Ze hebben later kunnen achterhalen hoe dat gekomen was.  Iemand had tegen zijn buurman gezegd dat zijn vrouw griep had.    Die buurman had op de wekelijkse kaartnamiddag tegen een kennis gezegd dat de vrouw van zijn buurman ziek was.  Die kennis had in de buurtwinkel verder verteld dat die vrouw ernstig ziek was.  ’s Zondags na de mis wist iemand te vertellen dat die vrouw op sterven lag en drie dagen later ging overal in het dorp het bericht rond dat de vrouw overleden was.

Zoiets is met e-mailen niet mogelijk, wat geschreven is, blijft onveranderd, goed of slecht.  Gedaan met onduidelijke afspraken, het terugtrekken of veranderen van beloftes.  Het geschreven woord kan altijd ter bevestiging worden gecontroleerd.  Verleden tijd met meningsverschillen als: “zo heb ik dat niet gezegd - dat moet je fout begrepen hebben – daar denk ik dat je verkeerd bent – ik weet zeker dat ik je dat niet beloofd heb,” en meer van dat fraais.  E-mails zijn duidelijk en eerlijk. 

Elke letter van je e-mail kan onder de loep worden genomen en kan in je voordeel spreken of tegen je worden gebruikt.  Woorden vervliegen maar e-mails zijn voor altijd.  Voorheen kon het gebeuren dat je in een impulsieve bui een brief schreef, die je na een uurtje verscheurde.  Zoiets als de gouden regel van eerst tot tien tellen voor je iemand van antwoord dient.  Een e-mail, dat is één druk op de linkermuisknop en hij is weg.  Je kunt hem niet terughalen en bijkomend, hij komt onmiddellijk aan bij de bestemmeling, geen afkoelingsperiode voorzien.

Zeer belangrijke regel bij het e-mailen: kijk na of het adres van de bestemmeling correct is.  Een vergissing is rap gemaakt en kan nare gevolgen hebben.  Door zo'n fout zijn sommigen aan de weet gekomen wat anderen van hen denken.  Bijvoorbeeld dat het uit teflon en gewapend beton opgetrokken gevoelloze karikaturen zijn.  Een brief komt aan en wordt geklasseerd in een dossier, e-mails worden rondgestuurd.  Je kunt dat gebruiken in je voordeel.  In het andere geval: oppassen naar wie je vertrouwelijke mededelingen stuurt.  Niet lang na het verzenden, kan je e-mail in de krant staan en krijgen duizenden onder ogen wat je het liefst vertrouwelijk wilde houden.

Het vervelendste van e-mails is als je na een paar dagen verlof, je mailbox opent op je werk en daar tientallen berichten met vragen en opmerkingen vindt, wachtend op een antwoord.  Uitstellen is geen optie, want wie mailt, verwacht vlug een antwoord, of hij stuurt een herinnering.  Dat moeten we er dan maar bijnemen.

13-03-2011, 18:05 geschreven door Ivo  

06-03-2011, 10:59 geschreven door Ivo  

                                 Vooruit

Soms kun je de zaken vooruit laten gaan, door even op de rem te staan.

04-03-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Energie

De mensheid haalt het grootste deel van haar energiebehoefte  diep uit de grond.  Mijnwerkers leveren hard labeur om steenkool naar de oppervlakte te brengen en jaarlijks sterven honderden onder hen een tragische dood.  Massale hoeveelheden olie worden uit de buik van moeder aarde gepompt om aan onze vraag te voldoen.  De gebeurtenissen in de wereld jagen de olieprijzen naar ongekende hoogten. 

En dan te bedenken dat energie gratis uit de lucht valt.  Immers, de zon levert 9.000 maal (inderdaad: negenduizend maal) meer energie dan de totale behoefte van alle aardbewoners samen.  Niet te geloven dat ze dan maar blijven graven, boren en pompen.

Ooit zullen de huidige generaties voor deze roekeloosheid bestempeld worden als primitief.  Diep onder de aardbodem zullen dan enorme lege ruimtes zijn, als meelijwekkende getuigen van wat ooit was.

01-03-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Leiders gevraagd

Wereldwijd zijn er in talloze landen grote betogingen en volksopstanden bezig om de leiders van de macht te verdrijven.  Niet zo in België, daar betogen ze om leiders te krijgen, ze zitten al een tijdje zonder.   België het land van René Magritte en het surrealisme.

28-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Besparingen

Onze overgangsregering ging wat besparen, hier en daar.  Maar het is meer hier, dan daar.  De federale parlementsleden krijgen in 2011 een opslag van 3.000 euro, wij moeten de broeksriem aanhalen.  We hadden het kunnen weten.

21-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Deze morgen in het wachtlokaal bij mijn huisdokter lag een krant die ik nog niet kende.  Mijn aandacht werd getrokken door een groot artikel op de middenpagina.    Dat ging als volgt:

"De Belgische politiek zit al een hele tijd in het slop.  Op donderdag 17 februari 2011 zal in België het wereldrecord regeringsvorming worden verbroken.  Tot nu toe stond dat record op naam van……Irak,  met 249 dagen.

Gisteren, op Valentijnsdag, is er een geheime poging ondernomen om dat wereldrecord te ontlopen, want vele politici zouden het liever niet op hun palmares hebben.  Met name Bart De Wever zou zeer actief geweest zijn.   Er wordt verteld dat hij na het wekelijkse partijbureau van de N-VA naar een bekende Brusselse bloemenwinkel trok om er een groot boeket rozen te kopen.  Hij wou daarmee in het Franstalig landsgedeelte een charmeoffensief beginnen, want Bart is ervan overtuigd dat er van hem in Wallonië een totaal verkeerde beeldvorming is.  Hij was van plan rode rozen te kopen, maar die waren allemaal de deur uit, ofwel gereserveerd.  Er waren alleen nog gele.   Gele rozen zijn ook prachtig en Bart was uiteindelijk zeer tevreden over het resultaat van het boeket.  Opgewekt stapte hij in zijn dienstauto en gaf de chauffeur opdracht zo spoedig mogelijk naar de gebouwen van de rtbf te rijden, waar Joëlle Milquet op dat moment vertoefde.  Bart liep wat verlegen met de grote bos rozen door de eindeloze gangen van het omroepgebouw.  In de verte merkte hij Mevrouw Milquet op, die op dat moment geïnterviewd werd voor de radio.  Bart had die dag zijn stoute schoenen aan en besliste niet te wachten tot het interview gedaan was, maar onmiddellijk tot actie over te gaan.   Met een breed gebaar toverde hij de bos bloemen tevoorschijn, die hij achter zijn rug had verborgen gehouden, en bood hem met een glimlach aan aan Mevrouw Milquet.  Die was daardoor zo verrast, dat ze er alleen maar “Oh, non" uitkreeg.  Toen Mevrouw Milquet wat bekomen was van de emotie, was ze geneigd de bloemen alsnog te aanvaarden, maar dat ging spijtig genoeg niet meer voor haar.  Als zij eenmaal “non” heeft gezegd, kan ze niet meer terug.  Dat is haar handelsmerk en die reputatie wilde ze geenszins kwijt, zeker niet als het zo in de belangstelling kwam als nu.

Daar stond Bart nu met zijn prachtig boeket gele rozen, maar afgewezen.  Er was volgens hem nog één mogelijkheid om zijn oorspronkelijke bedoeling, een verzoening bewerkstelligen tussen beide taalgroepen,  alsnog te doen slagen: de bloemen schenken aan Elio Du Rupo.  Mevrouw Non vertrouwde Bart toe dat Elio iets verderop in Taverne Valentino een fotosessie had met mensen van Het Guinness Book of Records, in verband met de verbreking van het wereldrecord regeringsvorming binnen enkele dagen.  Nogmaals vermande Bart zich en toog met zijn rozen naar de Valentino.  Toen hij de licht verduisterde, gezellige warme taverne binnenkwam, viel zijn oog op een tafeltje achteraan, waar Elio samen met enkele heren gezellig aan het keuvelen was.  Hij zat met zijn rug naar de ingang toe.  Zonder eerst iets te bestellen begaf Bart zich met zelfzekere tred naar het tafeltje, klopte Elio op de schouder, en duwde hem de gele bos geurige rozen onder zijn neus.  Verschrikt schoof Elio zijn stoel achteruit en met grote ogen bekeek hij de gele gloed.

“Mijnheer De Wever, ’t is ik mag vragen wat de bedoeling hier van is?” vroeg hij beduusd.  Bart antwoordde met een glimlach: “Elio, vandaag is het Valentijnsdag, een dag van liefde, en daar wilde ik van gebruik maken om ons te verzoenen."

“Ah,” zei Elio,  “ik heb uw spelletje wel door.  ’t Is gij goed weten dat ik niet van geel houd, maar wel van rood.  Ik ben allergisch voor geel, dit kan ik niet aanvaarden, het spijt me.  Erger nog, ik beschouw dit als een belediging."

Voor de tweede maal op nog geen uur tijd stond Bart met een pruilmond.  “Comment il est possible,” riep hij uit, en hij dook met het boeket terug in de dienstwagen.

Ontgoocheld over zoveel onbegrip liet hij zijn chauffeur vertrekken naar het Vlaams parlement, waar hij een commissievergadering moest bijwonen.  Toen ze voorbij het standbeeldje van Manneken Pis reden, vroeg Bart de chauffeur even te stoppen  Met lood in de schoenen stapte hij uit en legde het prachtige boeket gele rozen aan de voeten van de bekendste aller Belgen."

Tot zo ver het artikel in de krant.  Was dit alles echt waar?  Heel zeker, echt waar!
Want politici zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen en dezelfde mensenstreken.  Dat staat allemaal in de krant van Fabeltjesland.

15-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Solden

Als een man kleding gaat kopen, gaat dat als volgt: kijken, passen, kopen.

Als een vrouw kleding gaat kopen, verloopt dat anders: kijken, voelen, verder lopen, kijken, voelen, passen, verder lopen, kijken, voelen, passen, terug naar het eerste, kijken, voelen, kijken, terug naar dat derde, kijken, voelen, passen, terug naar het eerste, kijken, voelen, passen, kopen.

Tot dusver is alles perfect in orde. 

Stuur ze evenwel nooit samen op soldenjacht!

01-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

18-01-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Toeval

Hoe groot kan toeval zijn?  Heel groot, zoals blijkt uit volgende gebeurtenissen, die ik vandaag meemaakte, en dit is geen grap.

Toen ik gisterenmorgen de keuken binnenkwam, werd mijn aandacht direct getrokken door de wandklok.  De wijzers bleven constant snel ronddraaien zonder te stoppen, het sein dat de batterijen bijna op waren en tijd om ze te vervangen.  Nieuwe pillen erin en de klok liep weer als vanouds. 

In de voormiddag wilde ik wat boodschappen doen maar toen ik de auto wilde starten, gaf die geen kik meer.   Ik was al een tijdje gewaar geworden dat de batterij aan het slabakken was en precies vandaag had ze haar definitieve zegen gegeven.  Met haar laatste restje energie gaf ze nog een flauwe draai aan de startmotor en dan was het definitief afgelopen. 

Thuisgekomen van de garage voor een nieuwe batterij,  waren twee kennissen me aan het opwachten om me nieuwjaar te wensen.  Gezien het bijna middag was, genoten we van een aperitiefje.  Plots stelde ik vast dat mijn polshorloge was stilgevallen, precies om kwart voor twaalf.  Het kon dus nog niet lang geleden zijn dat het batterijtje het begaf.  Na de middag een nieuw laten plaatsen door de juwelier en de tijd kon weer vooruitgaan.

Drie batterijen die het begeven op één voormiddag, straffe toeren.

Na de middag reden we even langs bij de apotheek en toen die wou afrekenen, was het rolletje op om het kasticket af te drukken.  Nieuw rolletje geplaatst en we kregen onze rekening.  Geen solden hier. 

Ik had al wat moeite gedaan om er onderuit te geraken, maar dan was er geen ontkomen meer aan, ik moest mee op soldenjacht.  Overvolle winkels, nerveuze klanten, broeken en jassen aan en uit,  er zijn plezierigere  dingen in het leven.  Na de zoveelste winkel kwamen we tot de conclusie dat het type jas dat mijn vrouw voor mij voor ogen had, niet voorradig was in de solden.  Iets wat ik van bij het begin van de soldentocht al had gevreesd en haar tevergeefs trachtte duidelijk te maken.   Toch nog een allerlaatste winkel aangedaan en een paar afgeprijsde schoenen gekocht, zo waren we toch niet voor niets uren onderweg geweest.  Bij de kassa haperde het apparaat voor het afdrukken van het kasticket, papierrolletje op.  Even extra wachten en we hadden ons ticket.  Eindelijk terug naar huis, weg van de drukte.

’s Avonds keken we naar het jaaroverzicht op TV.  Een uur gevuld met beelden van natuurrampen, hongersnood, corrupte regimes, moorden, de geblokkeerde politiek in België,  massale volksverhuizingen door natuurfenomenen, vluchtelingen, hopeloze asielzoekers … Het kon niet op.

Niettegenstaande het al laat werd, nog gekeken naar de Allerslimste Mens ter Wereld-quiz.  Kwestie om na al dat onheil, ook de lachspieren even aan het werk te zetten.

Voor de tv af te sluiten, keken we zoals gewoonlijk nog even naar de hoofdpunten op teletekst.  Daar lazen we dat wereldwijd duizenden vogels dood uit de lucht vallen.  Oorzaak onbekend.  Vroeger namen de mijnwerkers een kanarievogel mee in de diepe koolmijngangen.  Regelmatig waren er ontploffingen door mijngas, dat licht ontvlambaar is.  Mijngas was lichter dan lucht en daarom hingen de mijnwerkers dat kooitje boven in de gangen.  Als het vogeltje van zijn stokje viel, was er groot alarm onder de mijnwerkers, want het was een teken van naderend onheil.  Ze maakten zich zo snel mogelijk uit de voeten.  

Is er ook bij de wereld iets aan de hand?  Kunnen de dode vogels, die zomaar uit de lucht vallen, ons iets vertellen?  Moeten we ons uit de voeten maken, maar waar naartoe?  En wat te denken van mijn twee uurwerken die vandaag stilvielen?  Is het nog steeds kwart voor twaalf, of al vijf na?

06-01-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Witte Kerstmis

Ik droomde van een witte Kerstmorgen

een Kerstmorgen met hoopvolle berichten

een heel gewone morgen zonder zorgen

en rondom mij veel blijde gezichten

Ik droomde van een witte Kerstdag

een Kerstdag zonder tierlantijntjes

van plezante dingen en gelach

versgebakken brood met rozijntjes

Ik droomde van een witte Kerstavond

vuur in de haard en een glaasje wijn

aan mijn voeten onze lieve trouwe hond

verhalen vertellen, gezellig samenzijn

Ik droomde van een witte Kerstnacht

een Kerstnacht zo stil, heilig en volmaakt

gaan slapen met het vredige gedacht

dat er een engeltje over me waakt

31-12-2010, 11:58 geschreven door Ivo  

Sneeuwvlokje

Wat is er kwetsbaarder, zachter, romantischer of lieflijker dan een sneeuwvlokje.  Vederlicht en van een wonderbaarlijke schoonheid.

Aan dat alles moest ik deze morgen denken toen ik de buitendeur open deed en geconfronteerd werd met een wit deken van wel 15 cm dik.  Op plaatsen lag de sneeuw opeengehoopt en verhinderde hij de normale doorgang.  Hem ruimen kost enorme inspanningen en stelt je armspieren en rug danig op de proef.  Op de radio hoorde ik berichten van onberijdbare wegen, omgevallen bomen door het gewicht van de sneeuw, vooral in Wallonië.  De grootste wegreuzen staan geblokkeerd langs de weg, geen doorkomen aan.  In heel Europa zijn luchthavens gesloten, treinen worden geschrapt of hebben grote vertragingen.

En dat komt allemaal door dat kwetsbare, zachte, romantische, lieflijke, vederlichte sneeuwvlokje.

20-12-2010, 11:02 geschreven door Ivo  

                                     Tentsletje

Volgens Van Dale is een tentsletje een meisje dat bijvoorbeeld op een festivalweide met verschillende mannen seksuele betrekkingen heeft in haar tentje. 

Als deze stelling juist is, zouden er meer van die mannen moeten zijn dan tentsletjes, want één tentsletje doet het met meerdere mannen, wordt gesteld.  Nu was ik wat gaan surfen op internet om te zoeken naar een specifieke verzamelnaam voor die mannen.  Nergens iets van te vinden.   Dat is toch spijtig.  Als we 'tentsletje' horen, kan iedereen zich direct een beeld vormen van wat met het woord wordt bedoeld.  Voor de bezoekers van de tentsletjes, of hun klanten, hebben we geen naam, alleen maar “mannen,” volgens Van Dale.   Allemaal verdwijnen die na het bezoekje terug in de anonimiteit, onder de algemene noemer 'mannen.'  Dat is toch een gat in onze taal,  dat dringend moet worden opgevuld.

We zouden die mannen ook moeten kunnen typeren met een woord.  Wordt dat misschien het Woord van het Jaar 2011?  Het zou bijvoorbeeld “Tentbokje” kunnen zijn.   Van Dale zou de betekenis van tentbokje kunnen omschrijven als “een man die bijvoorbeeld op een festivalweide seksuele betrekkingen heeft met een meisje in haar tent.”

Van tentsletje is het simpel te verklaren hoe het woord tot stand kwam, van tentbokje eveneens.  Tent, van tent, die staat op een weide.  En wat zit er op een weide?  Juist, een bok.  En wat doet een bok, naast grazen?  Hij zorgt voor nakomelingen bij de geitjes.   Zorgen voor nageslacht, zal wel niet direct de bedoeling zijn van een tentbokje op een festivalweide, integendeel.  Maar bokkenmanieren zijn hem niet vreemd.  En drie dagen op een festivalweide, veelal in warm weer, zonder zich fatsoenlijk te kunnen wassen of douchen… Je weet wat ze zeggen van een bok, vandaar….

Zullen we “Tentbokje” meteen nomineren als Woord van het Jaar 2011?

18-12-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

Sinterklaas

Morgen is het Sinterklaas en zoals elk jaar zal ik deze avond mijn bord zetten.  Eigenlijk hoort het niet dat een volwassen bijna gepensioneerde man dat nog doet, maar het is sterker dan mezelf.  Het is een traditie die ik absoluut in ere wil houden en daarbij, niemand hoeft het te weten toch.  De worteltjes liggen al klaar in de kelder en dan leg ik er ook nog twee klontjes suiker bij voor de ezel. 

Het doet me terugdenken aan mijn kindertijd toen thuis op de grote tafel een tiental borden stond.  Iedereen legde er dingen op in de hoop goed te scoren bij de Sint en zwarte Piet en zo iets extra te krijgen.  De een had een biet, de andere een snede wit brood, klontjes suiker, een brief met goede voornemens, sommigen probeerden het zelfs met een gesmeerde boterham, maar dat had moeder niet zo graag.  Als we ’s morgens enthousiast de huiskamer binnenkwamen na een lange rusteloze nacht,  stond de tafel vol met speelgoed en de teljoren puilden uit van de snoep.  Alles wat we de avond voordien in het bord hadden gelegd, was verdwenen, opgegeten of meegenomen door de Sint, zwarte Piet en de ezel.

Ik weet ook wel dat mijn bord morgen nog leeg zal zijn,  maar niets kan op tegen de vreugde van je bord te zetten, even terug te komen in de beleving van je kindertijd en diep van binnen te blijven geloven dat mirakels nog bestaan.  In gedachten zal mijn bord morgenvroeg goed gevuld zijn met allerlei lekkers en zullen er vele verrassingsgeschenken naast liggen.   Even zal ik weer kind zijn, en dat zal deugd doen.  Mijn dag zal niet meer stuk kunnen. 

05-12-2010, 10:34 geschreven door Ivo  

Fles witte wijn

Eindejaar, het is de tijd van krijgen en de tijd van geven.  Het een kan niet zonder het ander, want moest niemand geven, we zouden ook niets krijgen.  De wet van oorzaak en gevolg.  Deze week een brief in de bus gevallen van de uitgever van mijn krant.  Alle abonnees van Het Belang van Limburg krijgen zomaar gratis, als dank om lezer te zijn, een fles witte wijn, af te halen zaterdagmorgen 4 december 2010 tussen 10 en 13 uur aan het dorpsplein te Hoeselt, voor de kiosk.  Rond half elf even de auto van stal gehaald en naar het dorp gereden.  Niet te laat vertrekken, dacht ik, want de weervoorspellers hadden voor de namiddag zwaar winters weer gegeven.  Wie niet de baan op moest, bleef beter thuis en wie echt weg moest, deed dat best in de voormiddag, werd gezegd.

Grote drukte rond en in het centrum, vanuit alle toegangswegen naar het dorpsplein probeerden auto’s zich naar de kiosk te wringen.  Mijn eerste gedacht was, ’t is voor niks, zie ze doen (ik ook natuurlijk).  Maar in de ongebruikelijke file naar het wijnkraampje op een koude zaterdagmorgen in een stil dorp, kreeg ik al vlug andere gedachten. 

Ik realiseerde me dat het goed is dat de mensen nog moeite doen om zelfs op een gure winterdag buiten te komen voor een gratis fles witte wijn.  Het zou heel erg met ons gesteld zijn als we zo verwend waren dat we het niet meer deden.

Het gaf me plots een warm gevoel zoveel mensen moeite te zien doen voor een fles wijn.  Deze namiddag zullen vele inwoners van Hoeselt hetzelfde wijntje hebben gedronken, en dat is geen dagelijks gebeuren.  Schol en gezondheid!

04-12-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

Vergeten

Een quiz deze week op TV, Blokken met Ben Crabbé.  Twee jonge kandidaten kregen een bekend geluidsfragment te horen uit een onemanshow van Toon Hermans (1916-2000), voor velen de grootste Nederlandse cabaretier van de jaren ’60 en ’70.  Naast cabaretier was hij een gevierd schrijver, muzikant, dichter en schilder.  Geen van beide kandidaten kende het geluidsfragment, erger nog, ze hadden nog nooit van Toon Hermans gehoord, totaal onbekend voor hen.  Quizmaster Ben was er zo van aangedaan dat hij op een moment dacht te doen te hebben met een frats van de mensen van  Bananasplit. 

Dat herinnerde mij eraan hoe relatief en vergankelijk alles is.  Als zelfs Toon Hermans nu al onbekend is voor de jonge generatie, wie zal er ons dan later nog herinneren?  De enigen die kans hebben in het collectief wereldgeheugen te blijven bestaan zijn mensen als Julius Caesar, Napoleon, Elvis, Michael Jackson, Paris Hilton en natuurlijk Eddy Wally.  Voor alle anderen wacht totale vergetelheid.

Een gedicht van Toon Hermans:

Geluk

Hij zocht het geluk, het grote ‘het’
hij zocht, maar vond het niet,
en vele malen stond hij met een kluitje in het riet
hij zocht het geluk in het riet,
hij zocht het geluk in het dal, aan de top
maar werd het zoeken moe
Pas toen hij zei: "Ik geef het op"
toen kwam het naar hem toe


Enkele bekende citaten van Toon Hermans:

• De hemel geeft, wie vangt die heeft.
• Te leven is een gunst,  te weten hoe is een kunst.
• De roem van mensen is slechts schijn.  Je kunt alleen maar groot zijn in het klein.

27-11-2010, 00:00 geschreven door Ivo