Deze morgen in het wachtlokaal bij mijn huisdokter lag een krant die ik nog niet kende.  Mijn aandacht werd getrokken door een groot artikel op de middenpagina.    Dat ging als volgt:

"De Belgische politiek zit al een hele tijd in het slop.  Op donderdag 17 februari 2011 zal in België het wereldrecord regeringsvorming worden verbroken.  Tot nu toe stond dat record op naam van……Irak,  met 249 dagen.

Gisteren, op Valentijnsdag, is er een geheime poging ondernomen om dat wereldrecord te ontlopen, want vele politici zouden het liever niet op hun palmares hebben.  Met name Bart De Wever zou zeer actief geweest zijn.   Er wordt verteld dat hij na het wekelijkse partijbureau van de N-VA naar een bekende Brusselse bloemenwinkel trok om er een groot boeket rozen te kopen.  Hij wou daarmee in het Franstalig landsgedeelte een charmeoffensief beginnen, want Bart is ervan overtuigd dat er van hem in Wallonië een totaal verkeerde beeldvorming is.  Hij was van plan rode rozen te kopen, maar die waren allemaal de deur uit, ofwel gereserveerd.  Er waren alleen nog gele.   Gele rozen zijn ook prachtig en Bart was uiteindelijk zeer tevreden over het resultaat van het boeket.  Opgewekt stapte hij in zijn dienstauto en gaf de chauffeur opdracht zo spoedig mogelijk naar de gebouwen van de rtbf te rijden, waar Joëlle Milquet op dat moment vertoefde.  Bart liep wat verlegen met de grote bos rozen door de eindeloze gangen van het omroepgebouw.  In de verte merkte hij Mevrouw Milquet op, die op dat moment geïnterviewd werd voor de radio.  Bart had die dag zijn stoute schoenen aan en besliste niet te wachten tot het interview gedaan was, maar onmiddellijk tot actie over te gaan.   Met een breed gebaar toverde hij de bos bloemen tevoorschijn, die hij achter zijn rug had verborgen gehouden, en bood hem met een glimlach aan aan Mevrouw Milquet.  Die was daardoor zo verrast, dat ze er alleen maar “Oh, non" uitkreeg.  Toen Mevrouw Milquet wat bekomen was van de emotie, was ze geneigd de bloemen alsnog te aanvaarden, maar dat ging spijtig genoeg niet meer voor haar.  Als zij eenmaal “non” heeft gezegd, kan ze niet meer terug.  Dat is haar handelsmerk en die reputatie wilde ze geenszins kwijt, zeker niet als het zo in de belangstelling kwam als nu.

Daar stond Bart nu met zijn prachtig boeket gele rozen, maar afgewezen.  Er was volgens hem nog één mogelijkheid om zijn oorspronkelijke bedoeling, een verzoening bewerkstelligen tussen beide taalgroepen,  alsnog te doen slagen: de bloemen schenken aan Elio Du Rupo.  Mevrouw Non vertrouwde Bart toe dat Elio iets verderop in Taverne Valentino een fotosessie had met mensen van Het Guinness Book of Records, in verband met de verbreking van het wereldrecord regeringsvorming binnen enkele dagen.  Nogmaals vermande Bart zich en toog met zijn rozen naar de Valentino.  Toen hij de licht verduisterde, gezellige warme taverne binnenkwam, viel zijn oog op een tafeltje achteraan, waar Elio samen met enkele heren gezellig aan het keuvelen was.  Hij zat met zijn rug naar de ingang toe.  Zonder eerst iets te bestellen begaf Bart zich met zelfzekere tred naar het tafeltje, klopte Elio op de schouder, en duwde hem de gele bos geurige rozen onder zijn neus.  Verschrikt schoof Elio zijn stoel achteruit en met grote ogen bekeek hij de gele gloed.

“Mijnheer De Wever, ’t is ik mag vragen wat de bedoeling hier van is?” vroeg hij beduusd.  Bart antwoordde met een glimlach: “Elio, vandaag is het Valentijnsdag, een dag van liefde, en daar wilde ik van gebruik maken om ons te verzoenen."

“Ah,” zei Elio,  “ik heb uw spelletje wel door.  ’t Is gij goed weten dat ik niet van geel houd, maar wel van rood.  Ik ben allergisch voor geel, dit kan ik niet aanvaarden, het spijt me.  Erger nog, ik beschouw dit als een belediging."

Voor de tweede maal op nog geen uur tijd stond Bart met een pruilmond.  “Comment il est possible,” riep hij uit, en hij dook met het boeket terug in de dienstwagen.

Ontgoocheld over zoveel onbegrip liet hij zijn chauffeur vertrekken naar het Vlaams parlement, waar hij een commissievergadering moest bijwonen.  Toen ze voorbij het standbeeldje van Manneken Pis reden, vroeg Bart de chauffeur even te stoppen  Met lood in de schoenen stapte hij uit en legde het prachtige boeket gele rozen aan de voeten van de bekendste aller Belgen."

Tot zo ver het artikel in de krant.  Was dit alles echt waar?  Heel zeker, echt waar!
Want politici zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen en dezelfde mensenstreken.  Dat staat allemaal in de krant van Fabeltjesland.