Deze morgen in het wachtlokaal bij mijn huisdokter lag een krant die ik nog niet kende.  Mijn aandacht werd getrokken door een groot artikel op de middenpagina.    Dat ging als volgt:

"De Belgische politiek zit al een hele tijd in het slop.  Op donderdag 17 februari 2011 zal in België het wereldrecord regeringsvorming worden verbroken.  Tot nu toe stond dat record op naam van……Irak,  met 249 dagen.

Gisteren, op Valentijnsdag, is er een geheime poging ondernomen om dat wereldrecord te ontlopen, want vele politici zouden het liever niet op hun palmares hebben.  Met name Bart De Wever zou zeer actief geweest zijn.   Er wordt verteld dat hij na het wekelijkse partijbureau van de N-VA naar een bekende Brusselse bloemenwinkel trok om er een groot boeket rozen te kopen.  Hij wou daarmee in het Franstalig landsgedeelte een charmeoffensief beginnen, want Bart is ervan overtuigd dat er van hem in Wallonië een totaal verkeerde beeldvorming is.  Hij was van plan rode rozen te kopen, maar die waren allemaal de deur uit, ofwel gereserveerd.  Er waren alleen nog gele.   Gele rozen zijn ook prachtig en Bart was uiteindelijk zeer tevreden over het resultaat van het boeket.  Opgewekt stapte hij in zijn dienstauto en gaf de chauffeur opdracht zo spoedig mogelijk naar de gebouwen van de rtbf te rijden, waar Joëlle Milquet op dat moment vertoefde.  Bart liep wat verlegen met de grote bos rozen door de eindeloze gangen van het omroepgebouw.  In de verte merkte hij Mevrouw Milquet op, die op dat moment geïnterviewd werd voor de radio.  Bart had die dag zijn stoute schoenen aan en besliste niet te wachten tot het interview gedaan was, maar onmiddellijk tot actie over te gaan.   Met een breed gebaar toverde hij de bos bloemen tevoorschijn, die hij achter zijn rug had verborgen gehouden, en bood hem met een glimlach aan aan Mevrouw Milquet.  Die was daardoor zo verrast, dat ze er alleen maar “Oh, non" uitkreeg.  Toen Mevrouw Milquet wat bekomen was van de emotie, was ze geneigd de bloemen alsnog te aanvaarden, maar dat ging spijtig genoeg niet meer voor haar.  Als zij eenmaal “non” heeft gezegd, kan ze niet meer terug.  Dat is haar handelsmerk en die reputatie wilde ze geenszins kwijt, zeker niet als het zo in de belangstelling kwam als nu.

Daar stond Bart nu met zijn prachtig boeket gele rozen, maar afgewezen.  Er was volgens hem nog één mogelijkheid om zijn oorspronkelijke bedoeling, een verzoening bewerkstelligen tussen beide taalgroepen,  alsnog te doen slagen: de bloemen schenken aan Elio Du Rupo.  Mevrouw Non vertrouwde Bart toe dat Elio iets verderop in Taverne Valentino een fotosessie had met mensen van Het Guinness Book of Records, in verband met de verbreking van het wereldrecord regeringsvorming binnen enkele dagen.  Nogmaals vermande Bart zich en toog met zijn rozen naar de Valentino.  Toen hij de licht verduisterde, gezellige warme taverne binnenkwam, viel zijn oog op een tafeltje achteraan, waar Elio samen met enkele heren gezellig aan het keuvelen was.  Hij zat met zijn rug naar de ingang toe.  Zonder eerst iets te bestellen begaf Bart zich met zelfzekere tred naar het tafeltje, klopte Elio op de schouder, en duwde hem de gele bos geurige rozen onder zijn neus.  Verschrikt schoof Elio zijn stoel achteruit en met grote ogen bekeek hij de gele gloed.

“Mijnheer De Wever, ’t is ik mag vragen wat de bedoeling hier van is?” vroeg hij beduusd.  Bart antwoordde met een glimlach: “Elio, vandaag is het Valentijnsdag, een dag van liefde, en daar wilde ik van gebruik maken om ons te verzoenen."

“Ah,” zei Elio,  “ik heb uw spelletje wel door.  ’t Is gij goed weten dat ik niet van geel houd, maar wel van rood.  Ik ben allergisch voor geel, dit kan ik niet aanvaarden, het spijt me.  Erger nog, ik beschouw dit als een belediging."

Voor de tweede maal op nog geen uur tijd stond Bart met een pruilmond.  “Comment il est possible,” riep hij uit, en hij dook met het boeket terug in de dienstwagen.

Ontgoocheld over zoveel onbegrip liet hij zijn chauffeur vertrekken naar het Vlaams parlement, waar hij een commissievergadering moest bijwonen.  Toen ze voorbij het standbeeldje van Manneken Pis reden, vroeg Bart de chauffeur even te stoppen  Met lood in de schoenen stapte hij uit en legde het prachtige boeket gele rozen aan de voeten van de bekendste aller Belgen."

Tot zo ver het artikel in de krant.  Was dit alles echt waar?  Heel zeker, echt waar!
Want politici zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen en dezelfde mensenstreken.  Dat staat allemaal in de krant van Fabeltjesland.

15-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Solden

Als een man kleding gaat kopen, gaat dat als volgt: kijken, passen, kopen.

Als een vrouw kleding gaat kopen, verloopt dat anders: kijken, voelen, verder lopen, kijken, voelen, passen, verder lopen, kijken, voelen, passen, terug naar het eerste, kijken, voelen, kijken, terug naar dat derde, kijken, voelen, passen, terug naar het eerste, kijken, voelen, passen, kopen.

Tot dusver is alles perfect in orde. 

Stuur ze evenwel nooit samen op soldenjacht!

01-02-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

18-01-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Toeval

Hoe groot kan toeval zijn?  Heel groot, zoals blijkt uit volgende gebeurtenissen, die ik vandaag meemaakte, en dit is geen grap.

Toen ik gisterenmorgen de keuken binnenkwam, werd mijn aandacht direct getrokken door de wandklok.  De wijzers bleven constant snel ronddraaien zonder te stoppen, het sein dat de batterijen bijna op waren en tijd om ze te vervangen.  Nieuwe pillen erin en de klok liep weer als vanouds. 

In de voormiddag wilde ik wat boodschappen doen maar toen ik de auto wilde starten, gaf die geen kik meer.   Ik was al een tijdje gewaar geworden dat de batterij aan het slabakken was en precies vandaag had ze haar definitieve zegen gegeven.  Met haar laatste restje energie gaf ze nog een flauwe draai aan de startmotor en dan was het definitief afgelopen. 

Thuisgekomen van de garage voor een nieuwe batterij,  waren twee kennissen me aan het opwachten om me nieuwjaar te wensen.  Gezien het bijna middag was, genoten we van een aperitiefje.  Plots stelde ik vast dat mijn polshorloge was stilgevallen, precies om kwart voor twaalf.  Het kon dus nog niet lang geleden zijn dat het batterijtje het begaf.  Na de middag een nieuw laten plaatsen door de juwelier en de tijd kon weer vooruitgaan.

Drie batterijen die het begeven op één voormiddag, straffe toeren.

Na de middag reden we even langs bij de apotheek en toen die wou afrekenen, was het rolletje op om het kasticket af te drukken.  Nieuw rolletje geplaatst en we kregen onze rekening.  Geen solden hier. 

Ik had al wat moeite gedaan om er onderuit te geraken, maar dan was er geen ontkomen meer aan, ik moest mee op soldenjacht.  Overvolle winkels, nerveuze klanten, broeken en jassen aan en uit,  er zijn plezierigere  dingen in het leven.  Na de zoveelste winkel kwamen we tot de conclusie dat het type jas dat mijn vrouw voor mij voor ogen had, niet voorradig was in de solden.  Iets wat ik van bij het begin van de soldentocht al had gevreesd en haar tevergeefs trachtte duidelijk te maken.   Toch nog een allerlaatste winkel aangedaan en een paar afgeprijsde schoenen gekocht, zo waren we toch niet voor niets uren onderweg geweest.  Bij de kassa haperde het apparaat voor het afdrukken van het kasticket, papierrolletje op.  Even extra wachten en we hadden ons ticket.  Eindelijk terug naar huis, weg van de drukte.

’s Avonds keken we naar het jaaroverzicht op TV.  Een uur gevuld met beelden van natuurrampen, hongersnood, corrupte regimes, moorden, de geblokkeerde politiek in België,  massale volksverhuizingen door natuurfenomenen, vluchtelingen, hopeloze asielzoekers … Het kon niet op.

Niettegenstaande het al laat werd, nog gekeken naar de Allerslimste Mens ter Wereld-quiz.  Kwestie om na al dat onheil, ook de lachspieren even aan het werk te zetten.

Voor de tv af te sluiten, keken we zoals gewoonlijk nog even naar de hoofdpunten op teletekst.  Daar lazen we dat wereldwijd duizenden vogels dood uit de lucht vallen.  Oorzaak onbekend.  Vroeger namen de mijnwerkers een kanarievogel mee in de diepe koolmijngangen.  Regelmatig waren er ontploffingen door mijngas, dat licht ontvlambaar is.  Mijngas was lichter dan lucht en daarom hingen de mijnwerkers dat kooitje boven in de gangen.  Als het vogeltje van zijn stokje viel, was er groot alarm onder de mijnwerkers, want het was een teken van naderend onheil.  Ze maakten zich zo snel mogelijk uit de voeten.  

Is er ook bij de wereld iets aan de hand?  Kunnen de dode vogels, die zomaar uit de lucht vallen, ons iets vertellen?  Moeten we ons uit de voeten maken, maar waar naartoe?  En wat te denken van mijn twee uurwerken die vandaag stilvielen?  Is het nog steeds kwart voor twaalf, of al vijf na?

06-01-2011, 00:00 geschreven door Ivo  

Witte Kerstmis

Ik droomde van een witte Kerstmorgen

een Kerstmorgen met hoopvolle berichten

een heel gewone morgen zonder zorgen

en rondom mij veel blijde gezichten

Ik droomde van een witte Kerstdag

een Kerstdag zonder tierlantijntjes

van plezante dingen en gelach

versgebakken brood met rozijntjes

Ik droomde van een witte Kerstavond

vuur in de haard en een glaasje wijn

aan mijn voeten onze lieve trouwe hond

verhalen vertellen, gezellig samenzijn

Ik droomde van een witte Kerstnacht

een Kerstnacht zo stil, heilig en volmaakt

gaan slapen met het vredige gedacht

dat er een engeltje over me waakt

31-12-2010, 11:58 geschreven door Ivo  

Sneeuwvlokje

Wat is er kwetsbaarder, zachter, romantischer of lieflijker dan een sneeuwvlokje.  Vederlicht en van een wonderbaarlijke schoonheid.

Aan dat alles moest ik deze morgen denken toen ik de buitendeur open deed en geconfronteerd werd met een wit deken van wel 15 cm dik.  Op plaatsen lag de sneeuw opeengehoopt en verhinderde hij de normale doorgang.  Hem ruimen kost enorme inspanningen en stelt je armspieren en rug danig op de proef.  Op de radio hoorde ik berichten van onberijdbare wegen, omgevallen bomen door het gewicht van de sneeuw, vooral in Wallonië.  De grootste wegreuzen staan geblokkeerd langs de weg, geen doorkomen aan.  In heel Europa zijn luchthavens gesloten, treinen worden geschrapt of hebben grote vertragingen.

En dat komt allemaal door dat kwetsbare, zachte, romantische, lieflijke, vederlichte sneeuwvlokje.

20-12-2010, 11:02 geschreven door Ivo  

                                     Tentsletje

Volgens Van Dale is een tentsletje een meisje dat bijvoorbeeld op een festivalweide met verschillende mannen seksuele betrekkingen heeft in haar tentje. 

Als deze stelling juist is, zouden er meer van die mannen moeten zijn dan tentsletjes, want één tentsletje doet het met meerdere mannen, wordt gesteld.  Nu was ik wat gaan surfen op internet om te zoeken naar een specifieke verzamelnaam voor die mannen.  Nergens iets van te vinden.   Dat is toch spijtig.  Als we 'tentsletje' horen, kan iedereen zich direct een beeld vormen van wat met het woord wordt bedoeld.  Voor de bezoekers van de tentsletjes, of hun klanten, hebben we geen naam, alleen maar “mannen,” volgens Van Dale.   Allemaal verdwijnen die na het bezoekje terug in de anonimiteit, onder de algemene noemer 'mannen.'  Dat is toch een gat in onze taal,  dat dringend moet worden opgevuld.

We zouden die mannen ook moeten kunnen typeren met een woord.  Wordt dat misschien het Woord van het Jaar 2011?  Het zou bijvoorbeeld “Tentbokje” kunnen zijn.   Van Dale zou de betekenis van tentbokje kunnen omschrijven als “een man die bijvoorbeeld op een festivalweide seksuele betrekkingen heeft met een meisje in haar tent.”

Van tentsletje is het simpel te verklaren hoe het woord tot stand kwam, van tentbokje eveneens.  Tent, van tent, die staat op een weide.  En wat zit er op een weide?  Juist, een bok.  En wat doet een bok, naast grazen?  Hij zorgt voor nakomelingen bij de geitjes.   Zorgen voor nageslacht, zal wel niet direct de bedoeling zijn van een tentbokje op een festivalweide, integendeel.  Maar bokkenmanieren zijn hem niet vreemd.  En drie dagen op een festivalweide, veelal in warm weer, zonder zich fatsoenlijk te kunnen wassen of douchen… Je weet wat ze zeggen van een bok, vandaar….

Zullen we “Tentbokje” meteen nomineren als Woord van het Jaar 2011?

18-12-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

Sinterklaas

Morgen is het Sinterklaas en zoals elk jaar zal ik deze avond mijn bord zetten.  Eigenlijk hoort het niet dat een volwassen bijna gepensioneerde man dat nog doet, maar het is sterker dan mezelf.  Het is een traditie die ik absoluut in ere wil houden en daarbij, niemand hoeft het te weten toch.  De worteltjes liggen al klaar in de kelder en dan leg ik er ook nog twee klontjes suiker bij voor de ezel. 

Het doet me terugdenken aan mijn kindertijd toen thuis op de grote tafel een tiental borden stond.  Iedereen legde er dingen op in de hoop goed te scoren bij de Sint en zwarte Piet en zo iets extra te krijgen.  De een had een biet, de andere een snede wit brood, klontjes suiker, een brief met goede voornemens, sommigen probeerden het zelfs met een gesmeerde boterham, maar dat had moeder niet zo graag.  Als we ’s morgens enthousiast de huiskamer binnenkwamen na een lange rusteloze nacht,  stond de tafel vol met speelgoed en de teljoren puilden uit van de snoep.  Alles wat we de avond voordien in het bord hadden gelegd, was verdwenen, opgegeten of meegenomen door de Sint, zwarte Piet en de ezel.

Ik weet ook wel dat mijn bord morgen nog leeg zal zijn,  maar niets kan op tegen de vreugde van je bord te zetten, even terug te komen in de beleving van je kindertijd en diep van binnen te blijven geloven dat mirakels nog bestaan.  In gedachten zal mijn bord morgenvroeg goed gevuld zijn met allerlei lekkers en zullen er vele verrassingsgeschenken naast liggen.   Even zal ik weer kind zijn, en dat zal deugd doen.  Mijn dag zal niet meer stuk kunnen. 

05-12-2010, 10:34 geschreven door Ivo  

Fles witte wijn

Eindejaar, het is de tijd van krijgen en de tijd van geven.  Het een kan niet zonder het ander, want moest niemand geven, we zouden ook niets krijgen.  De wet van oorzaak en gevolg.  Deze week een brief in de bus gevallen van de uitgever van mijn krant.  Alle abonnees van Het Belang van Limburg krijgen zomaar gratis, als dank om lezer te zijn, een fles witte wijn, af te halen zaterdagmorgen 4 december 2010 tussen 10 en 13 uur aan het dorpsplein te Hoeselt, voor de kiosk.  Rond half elf even de auto van stal gehaald en naar het dorp gereden.  Niet te laat vertrekken, dacht ik, want de weervoorspellers hadden voor de namiddag zwaar winters weer gegeven.  Wie niet de baan op moest, bleef beter thuis en wie echt weg moest, deed dat best in de voormiddag, werd gezegd.

Grote drukte rond en in het centrum, vanuit alle toegangswegen naar het dorpsplein probeerden auto’s zich naar de kiosk te wringen.  Mijn eerste gedacht was, ’t is voor niks, zie ze doen (ik ook natuurlijk).  Maar in de ongebruikelijke file naar het wijnkraampje op een koude zaterdagmorgen in een stil dorp, kreeg ik al vlug andere gedachten. 

Ik realiseerde me dat het goed is dat de mensen nog moeite doen om zelfs op een gure winterdag buiten te komen voor een gratis fles witte wijn.  Het zou heel erg met ons gesteld zijn als we zo verwend waren dat we het niet meer deden.

Het gaf me plots een warm gevoel zoveel mensen moeite te zien doen voor een fles wijn.  Deze namiddag zullen vele inwoners van Hoeselt hetzelfde wijntje hebben gedronken, en dat is geen dagelijks gebeuren.  Schol en gezondheid!

04-12-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

Vergeten

Een quiz deze week op TV, Blokken met Ben Crabbé.  Twee jonge kandidaten kregen een bekend geluidsfragment te horen uit een onemanshow van Toon Hermans (1916-2000), voor velen de grootste Nederlandse cabaretier van de jaren ’60 en ’70.  Naast cabaretier was hij een gevierd schrijver, muzikant, dichter en schilder.  Geen van beide kandidaten kende het geluidsfragment, erger nog, ze hadden nog nooit van Toon Hermans gehoord, totaal onbekend voor hen.  Quizmaster Ben was er zo van aangedaan dat hij op een moment dacht te doen te hebben met een frats van de mensen van  Bananasplit. 

Dat herinnerde mij eraan hoe relatief en vergankelijk alles is.  Als zelfs Toon Hermans nu al onbekend is voor de jonge generatie, wie zal er ons dan later nog herinneren?  De enigen die kans hebben in het collectief wereldgeheugen te blijven bestaan zijn mensen als Julius Caesar, Napoleon, Elvis, Michael Jackson, Paris Hilton en natuurlijk Eddy Wally.  Voor alle anderen wacht totale vergetelheid.

Een gedicht van Toon Hermans:

Geluk

Hij zocht het geluk, het grote ‘het’
hij zocht, maar vond het niet,
en vele malen stond hij met een kluitje in het riet
hij zocht het geluk in het riet,
hij zocht het geluk in het dal, aan de top
maar werd het zoeken moe
Pas toen hij zei: "Ik geef het op"
toen kwam het naar hem toe


Enkele bekende citaten van Toon Hermans:

• De hemel geeft, wie vangt die heeft.
• Te leven is een gunst,  te weten hoe is een kunst.
• De roem van mensen is slechts schijn.  Je kunt alleen maar groot zijn in het klein.

27-11-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

Angstmaatschappij

Voortdurend worden we via de media geïnformeerd over alles wat misloopt en kan mislopen, en wat we er aan kunnen doen om dat te voorkomen.  Is dit het tijdperk van de angstmaatschappij?  Sinds Dutroux spelen er geen kinderen meer op straat, ’s nachts geld afhalen aan een automaat is spelen met je leven, na de moorden van De Gelder in een crèche, kom je geen kinderverblijf meer binnen zonder je aan te melden, ook al is de kans dat zoiets nog zou gebeuren te verwaarlozen.  Bij het minste wat gebeurt, reageren politici met maatregelen, en de vraag is of dat altijd nodig is.  Kan een maatschappij perfect zijn?  Kunnen we ooit uitsluiten dat niets meer zal fout lopen door het opleggen van zoveel regels.

Een blik op de midweekse krant van vandaag woensdag 17 november 2010 illustreert met welke angsten we continue worden opgezadeld.  Grote vette titel op het eerste blad: ‘Tijdbom antibiotica tikt in rusthuizen.’  In het artikel kunnen we lezen dat in onze rust- en verzorgingscentra een tijdbom tikt als er niet anders wordt omgesprongen met antibiotica en hygiëne.  In de Belgische rusthuizen is vandaag al 19 procent van de bewoners drager van de MSRA-ziekenhuisbacterie en in sommige rusthuizen loopt dat op tot bijna de helft.  Bij een foto van een kind staat: “opgelet: alleen gebruiken indien nodig.”  Een simpele vraag: waarom schrijven de dokters het dan voor?  Is het nu aan de oudjes om te zeggen wat hun dokters moeten voorschrijven?

In het hoofdartikel ‘De Kern’ krijgen we ander slecht nieuws: ‘Herman Van Rompuy pakte gisteren uit met de meest alarmerende waarschuwing sinds het begin van zijn ambtstermijn als voorzitter van de Europese Raad.  Als de eurozone de schuldencrisis niet onder controle krijgt, aldus Van Rompuy, dreigt niets minder dan het einde voor de hele Europese Unie.’ 

Europa…, ging dat niet voor meer stabiliteit zorgen op de geldmarkten?  We rollen van de ene Griekse tragedie in de andere.  De Europese Raad, de Europese instellingen… werken daar niet de bestbetaalde ministers en ambtenaren om dit alles op te lossen?

Op blz. 3 wordt gesteld dat de gezinsmoord in Wemmel (man, vrouw en zoon vermoord bij carjacking) had kunnen vermeden worden.  Een woordvoerder van de Federal Computer Crime Unit zegt dat het drama niet had plaatsgevonden als bij de plaatsing van het zoekertje op internet rekening was gehouden met enkele basisregels.  (Een straffe uitspraak als we in het artikel iets hoger op de bladzijde lezen dat de onderzoekers nog altijd maar moeilijk kunnen begrijpen dat de daders enkel voor de auto’s kwamen en dat ze ook rekening houden met een ander motief).

Federal Computer Crime Unit geeft in elk geval al tips voor het plaatsen van een zoekertje op internet. 

Regel nummer 1: ‘plaats nooit uw thuisadres of telefoonnummer bij een zoekertje.’

Als ik mijn krant doorblader kom ik terecht bij de zoekertjes, die staan vol met telefoonnummers.  Misschien kan het minder kwaad dat telefoonnummers in de krant staan dan op internet?  En wat moeten mensen doen die hun huis willen verkopen als ze geen adres mogen plaatsen, en mogen kopers dan niet komen kijken of moeten ze een kat in een zak kopen?  En iemand die moeilijk verplaatsbare dingen wilt verkopen, tuinhuisjes, beelden, meubels,…. het zal moeilijk zijn als je geen adres of telefoonnummer kunt doorgeven en als ze niet kunnen komen zien wat er te koop is. 

Verder staat er in de doordeweekse krant dat de ergste ellende van de wateroverlast voorbij is, maar dat na de regen sneeuw op komst is, dat door het alsmaar drukker wordend verkeer, de mist en werkzaamheden, Brussel gisteren onbereikbaar was, dat Ford Genk slechts werkzekerheid biedt tot 2014 in plaats van tot minstens 2020, zoals eerder beloofd door het management, dat het gisteren de slechtste beursdag was in drie maanden en dat de brandstoffen duurder worden. 

Een voor wie het nog allemaal niet genoeg is, en nog met meer angst wilt opgezadeld worden: er zijn nog de weekbladen, radio en TV.

17-11-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

Pjèrke

Vandaag raast de eerste grote herfststorm over het land.  Regen en wind jagen ons naar binnen.  Ideaal weer om te lezen.  Heb nog eens gebladerd in het mooie boek “Hoeselt – De tijd van toen – Van de hak op de tak,” geschreven door Paul Achten.

Toevallig stootte ik op deze winderige dag op volgend verhaaltje.  Het gaat over Pierre Lambrechts (Pjèrkë van Kweskës Willëm), volgens het boek een intelligente, brave, ernstige, ludieke, aparte kerel, die geen kat kwaad zou doen,  een dorpsfilosoof,… en vrijgezel (°1919 - +2004).

“Op een late avond, of was het een vroege morgen, strompelde hij even bij café Bertus (sportlokaal) naar buiten om daar tegen de muur in de steeg het overtollige bier te laten weglopen.  Toen hij terug binnenkwam zag zijn broek er nat uit.  Mariette van Bertus vroeg: ‘Pjèrke, rèngert het baute?’ (= regent het buiten)

‘Nee,’ zaat Pjèr, ‘het wèèt!!’  (=het waait).

Een prachtig verhaaltje vind ik dat, echt in de sfeer van deze dag.

11-11-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

Herfst

Als bladeren schilderen

Een bont tapijt uitspreiden

Bomen hun takken tonen

Wolken snellen en drukken

Dan is het herfst

Als de winden blazen

Dan koud, dan weer warm

Als de kerkhoven bloeien

En vogels samentroepen

Dan is het herfst

Als de zon milder wordt

Haar tinten zacht pastellen

De vruchten zijn geoogst

Alle schuren gevuld

Dan is het herfst

Als de dagen donkeren

Kilte overal binnendringt

Het haardvuur rood gloeit

En Sinterklaas zich roert

Dan is het herfst

Als herinneringen komen

Weemoed traant op de ramen

Berustend in wat is geweest

Wachtend op wat komen gaat

Dan is het herfst

11-11-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

05-11-2010, 16:54 geschreven door Ivo  

Mijn huis

Het huis waar ik me

steeds zo in geborgen voelde

begint tekenen van

slijtage te vertonen

Langzaam maar zeker

doet de tijd zijn werk
De pannen zijn nog redelijk

maar het gebinte vervormt

Alle vertrekken zijn alsnog
 in tamelijk goede staat

De rioleringen werken normaal

Het stelsel van de

centrale verwarming
is hier en daar aan

onderhoud of vervanging toe

Als het even meezit

zal ik nog een tijdje

in dit huis mogen vertoeven

Vandaag werd het 59 jaar

Het kan alle kanten uit.

27-10-2010, 18:38 geschreven door Ivo  

Memorabele blunders

Hier ga ik enkele recente echt gebeurde memorabele blunders vertellen.  Om niemand in verlegenheid te brengen, geef ik geen namen, alleen maar een hij en een zij.  En die hij of zij kan evengoed ikzelf, als iemand uit mijn familie- of kennissenkring zijn. 

De nieuwe stofzuiger

Zo was er iemand die een nieuwe stofzuiger had aangeschaft.  Ze had gekozen voor een degelijk merk, want de stofzuiger moest veel worden gebruikt, wat wil je met een grote hond in huis.  Ze was nog net geholpen voor het sluitingsuur van de plaatselijke elektrozaak.   Thuisgekomen ging ze de nieuwe aanschaf natuurlijk onmiddellijk uitproberen.  En wat bleek?  De stofzuiger werkte zeer degelijk, grote zuigkracht en heel weinig lawaai.  Eén groot nadeel echter: een te korte steel om mee te werken.  Voorovergebogen wegens de te korte steel, had ze de hele living gedaan, inclusief twee grote tapijten.  Na dat karwei had ze pijn aan de rug gekregen, want haar rug was altijd een zwakke plek geweest en dat liet zich nu voelen.  Ze was al een paar keer gaan kijken in de doos of er soms geen stuk meer inzat, maar dat was niet het geval.  Met zo’n onding jarenlang werken zag ze niet zitten, en daarom wilde ze naar de winkel bellen om haar beklag te maken.  Dat kon pas na de middagpauze.  Ontgoocheld wilde ze de stofzuiger in de doos opbergen om hem terug naar de winkel te brengen,  en te ruilen voor een andere.  Zo’n korte steel was echt niet te doen.  Bij het opbergen duwde ze per toeval op een knopje aan de steel en wonder boven wonder….. de steel schoof opeens uit en werd een stuk langer.  Bleek het te gaan om een telescopische uitschuifbare zuigbuis, aan te passen aan de lengte van de gebruiker.  Ze had de hele living met een halve steel gedaan.  Gelukkig had ze haar beklag nog niet gemaakt in de winkel en is het incident binnenshuis gebleven.

Les: lees eerst aandachtig de gebruiksaanwijzing, vooraleer te beginnen werken met een nieuw apparaat.

Bankkaart verloren

De avond ervoor was hij gaan kienen, zoals alle zaterdagen, samen met zijn partner.  De volgende morgen had hij zich op zijn gemak in de zetel gezet in de living aan de salontafel, ontspannen en schoenen uit.  Hij was bezig wat orde aan te brengen in zijn portefeuille.  Dat moet van tijd tot tijd gebeuren, want met al die elektronische kaarten van tegenwoordig is het zaak om het overzicht te behouden.  Opeens kwam hij verschrikt tot de vaststelling dat zijn bankkaart er niet meer in zat.  In paniek trok hij zijn schoenen aan die voor hem aan de tafel stonden, en begon hij te roepen dat zijn bankkaart weg was.  Er was volgens hem maar één mogelijkheid, hij moest die verloren hebben aan de kienzaal de avond tevoren.  Op de parking daar had hij zijn portefeuille bovengehaald, want hij is graag voorbereid als hij aan de kassa komt en hij was er zeker van dat zijn bankkaart er toen nog inzat.  Eerst verwittigde hij zenuwachtig Card Stop en daarna reed hij in zeven haasten van Hoeselt naar de kienzaal in Maasmechelen.   Zoals gevreesd was daar op een zondagvoormiddag geen leven te bespeuren.  Dan maar over het traliewerk gekropen met het risico zijn broek te scheuren.  De hele parking afgezocht, wel driemaal, naar zijn kaart niet te vinden.  Ontgoocheld is hij terug naar huis gereden.  In de namiddag, wanneer alles wat tot rust was gekomen, installeerde hij zich terug voor zijn zetel voor de tv, ze gaven een wielerkoers uit.  Toen hij zijn schoenen uitdeed, bemerkte hij iets abnormaals in de binnenkant van zijn linkerschoen, de bankkaart was terecht.  Iedereen vraagt hem nu of hij dat dan niet gevoeld had dat die kaart in zijn schoen lag, en daar kan hij alleen maar ontkennend op antwoorden.

Les: als je een bankkaart verloren hebt, kijk dan eerst in je schoenen vooraleer je paniekerig begint te handelen.

26-10-2010, 18:02 geschreven door Ivo  

De waarheid

Het grote mediagebeuren over de parachutemoord is voorbij.  Dertig jaar, dat is de straf die het Tongerse hof en volksjury op donderdag 21 oktober 2010 uitsprak voor Els Clottemans.  De speurders kregen tijdens het proces heel wat kritiek op hun manier van onderzoek voeren.  Volgens de verdediging van de veroordeelde verliep dat onderzoek eenzijdig en slecht, en hadden de speurders alleen hun cliënte in het vizier.  De speurders reageerden hierop door te zeggen dat er voor hen slechts één fundamenteel punt is, waar nooit van wordt afgeweken: enkel en alleen de waarheid telt.

Na het verdict werden alle kranten overstelpt met lezersbrieven.  Een meerderheid daarvan heeft grote twijfels over de uitspraak en vreest dat de echte waarheid niet aan het licht is gekomen.  Iemand veroordelen zonder materiële bewijzen kan volgens velen niet. 

Grote vraag is of de uitspraak van het hof van assisen gestoeld was op de waarheid.  Wat is evenwel de waarheid?   Misschien kunnen oude spreekwoorden, die toch veel volkswijsheid inhouden, klaarheid brengen.  Wat zeggen spreekwoorden over de waarheid?

Een eerste spreekwoord leert ons dat ‘de waarheid in het midden ligt.’  Joepie, zou je zeggen, we weten het al, simpel en eenvoudig.  Maar voor wie een beetje dieper nadenkt, stelt zich al vlug de volgende vraag: waar ligt het midden?  En dat vertelt het spreekwoord er spijtig genoeg niet bij.

Het tweede bekend spreekwoord over de waarheid brengt misschien soelaas: ‘Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel.’  Zal wel zo zijn, maar ook dit spreekwoord brengt geen opheldering.   Misschien dat in de loop van de tijd de volledige waarheid aan het licht zal komen, door materiële bewijzen of laattijdige bekentenissen,  het geeft nu geen directe oplossing.  Daarbij is tijd heel geduldig, en zou het kunnen dat de volledige waarheid slechts na jaren aan het licht zal komen.  In elk geval zegt dit spreekwoord niet wanneer de waarheid zal worden achterhaald en daardoor is het niet bruikbaar voor deze zaak.

De spreekwoorden brengen ons dus niet verder.  Even ons licht opsteken bij bekende citaten.  Google gaf er op mijn vraag zonder verpinken tientallen over de waarheid, waarvan ik er enkele heb uitgekozen. 

Een citaat van een zekere Sherlock Holmes (toch niet de eerste, de beste) trok mijn aandacht: “Als je alles wat onmogelijk is hebt geëlimineerd, moet dat wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid zijn.”  Vraag is dan: werd al wat onmogelijk is geëlimineerd?  Volgens de verdediging niet, volgens de speurders wel.  Dit citaat brengt ons bijgevolg evenmin verder, maar we kunnen er wel eens over nadenken.

Het is hopeloos, ook spreekwoorden en citaten brengen geen klaarheid in deze zaak.  Besluiten doe ik dan maar met een citaat van Simone Weil, een Frans filosofe, die leefde in het begin van de twintigste eeuw, dus al een heel oud en hopelijk wijs citaat:

“De waarheid beminnen betekent de leegte verdragen, en dus de dood aanvaarden.  De waarheid staat aan de kant van de dood.”

23-10-2010, 15:19 geschreven door Ivo  

Jeugdkapel

Dicht bij ons huis staat een kapel, de Jeugdkapel.  Via een holle weg is ze te bereiken, een prachtig idyllisch  decor.  De kapel werd in 1938 gebouwd door de jeugdbewegingen van Hoeselt en werd enkele jaren geleden grondig gerenoveerd.   Om aan de kapel te geraken, moet je een steile trap beklimmen.  Onderaan de kapel staat een bank, een rustpunt langs het fietsroutenetwerk.

Een kapel zou een rust- en bezinningsplaats moeten zijn, een plaats waar men even kan bekomen van de drukte.  Waar je een kaars kunt laten branden voor persoonlijke verlangens en herinneringen.  Dit kan niet meer bij de Jeugdkapel.  Ze is gebarricadeerd.  Voor de toegangsdeur staat een metalen traliewerk en de vensters van gekleurd glas zijn dichtgemaakt met metalen platen, waar kleine gaatjes in geperforeerd zijn, zodat je met wat moeite toch een glimp van de binnenkant kunt opvangen.  De kapel werd de laatste jaren immers steeds weer beschadigd.  Vensters werden ingeslagen en binnenin sneuvelde ook het één en ander.  Ze zeggen dat een groepje jongeren verantwoordelijk zou zijn voor deze vandalenstreken.  Tijdverdrijf om in de belangstelling te komen, zij het dan anoniem. 

Ondertussen werd één metalen afdichting van de ramen ook reeds bewerkt, er helemaal doorheen zijn ze nog niet geraakt.  Waarschijnlijk zal dat niet meer lang duren.

Onze Lieve Vrouw staat nu in een versterkte burcht, maar het is onzeker of het ijzerwerk haar genoeg bescherming zal bieden om er nog lang te vertoeven.

Gebedje voor Onze Lieve Vrouw

Ach Lieve Vrouwke

‘k zou zo graag een

kaarsje laten branden

binnen in de kapel

dicht bij uw beeld

maar de deur is toe

en ik kan niet bij u komen

Daarom bid ik tot u

vanachter dit traliewerk

voor een betere wereld

een wereld waar respect is

voor andermans zaken

Ik zal thuis een kaarsje

voor je aansteken

bij uw beeld op de kast

een veiliger plaatsje

dan hier

Foto 1: een schilderij van mezelf: De Jeugdkapel;
Foto 2: recente foto van de Jeugdkapel - voorgevel;
Foto 3: recente foto van de Jeugdkapel - zijgevel met gebarricadeerd raam.

10-10-2010, 00:00 geschreven door Ivo  

Gebarentaal
 

25 september 2010 was de internationale dag van de doven.  Vandaag tijdens het middageten hoorde ik op de radio iemand uitleggen dat de taal van de doven, de gebarentaal, ook onderhevig is aan dialecten, net zoals de gesproken taal.  Altijd van mening geweest dat de gebarentaal universeel was,  overal ter wereld hetzelfde.  Neen dus.  Het lijkt me een gevaarlijk gegeven.  Stel dat een dove ergens op reis in gebarentaal aan een andere dove wilt vragen: “Waar woont de dokter?”  En in dat land willen die gebaren zeggen: “Waar woont de bokser?”  ‘k Mag er niet aan denken wat er allemaal fout zou kunnen lopen.

26-09-2010, 15:31 geschreven door Ivo