Memorabele blundersxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Hier ga ik enkele recente echt gebeurde memorabele blunders vertellen. Om niemand in verlegenheid te brengen, geef ik geen namen, alleen maar een hij en een zij. En die hij of zij kan evengoed ikzelf, als iemand uit mijn familie- of kennissenkring zijn.
De nieuwe stofzuiger
Zo was er iemand die een nieuwe stofzuiger had aangeschaft. Ze had gekozen voor een degelijk merk, want de stofzuiger moest veel worden gebruikt, wat wil je met een grote hond in huis. Ze was nog net geholpen voor het sluitingsuur van de plaatselijke elektrozaak. Thuisgekomen ging ze de nieuwe aanschaf natuurlijk onmiddellijk uitproberen. En wat bleek? De stofzuiger werkte zeer degelijk, grote zuigkracht en heel weinig lawaai. Eén groot nadeel echter: een te korte steel om mee te werken. Voorovergebogen wegens de te korte steel, had ze de hele living gedaan, inclusief twee grote tapijten. Na dat karwei had ze pijn aan de rug gekregen, want haar rug was altijd een zwakke plek geweest en dat liet zich nu voelen. Ze was al een paar keer gaan kijken in de doos of er soms geen stuk meer inzat, maar dat was niet het geval. Met zon onding jarenlang werken zag ze niet zitten, en daarom wilde ze naar de winkel bellen om haar beklag te maken. Dat kon pas na de middagpauze. Ontgoocheld wilde ze de stofzuiger in de doos opbergen om hem terug naar de winkel te brengen, en te ruilen voor een andere. Zon korte steel was echt niet te doen. Bij het opbergen duwde ze per toeval op een knopje aan de steel en wonder boven wonder
.. de steel schoof opeens uit en werd een stuk langer. Bleek het te gaan om een telescopische uitschuifbare zuigbuis, aan te passen aan de lengte van de gebruiker. Ze had de hele living met een halve steel gedaan. Gelukkig had ze haar beklag nog niet gemaakt in de winkel en is het incident binnenshuis gebleven.
Les: lees eerst aandachtig de gebruiksaanwijzing, vooraleer te beginnen werken met een nieuw apparaat.
Bankkaart verloren
De avond ervoor was hij gaan kienen, zoals alle zaterdagen, samen met zijn partner. De volgende morgen had hij zich op zijn gemak in de zetel gezet in de living aan de salontafel, ontspannen en schoenen uit. Hij was bezig wat orde aan te brengen in zijn portefeuille. Dat moet van tijd tot tijd gebeuren, want met al die elektronische kaarten van tegenwoordig is het zaak om het overzicht te behouden. Opeens kwam hij verschrikt tot de vaststelling dat zijn bankkaart er niet meer in zat. In paniek trok hij zijn schoenen aan die voor hem aan de tafel stonden, en begon hij te roepen dat zijn bankkaart weg was. Er was volgens hem maar één mogelijkheid, hij moest die verloren hebben aan de kienzaal de avond tevoren. Op de parking daar had hij zijn portefeuille bovengehaald, want hij is graag voorbereid als hij aan de kassa komt en hij was er zeker van dat zijn bankkaart er toen nog inzat. Eerst verwittigde hij zenuwachtig Card Stop en daarna reed hij in zeven haasten van Hoeselt naar de kienzaal in Maasmechelen. Zoals gevreesd was daar op een zondagvoormiddag geen leven te bespeuren. Dan maar over het traliewerk gekropen met het risico zijn broek te scheuren. De hele parking afgezocht, wel driemaal, naar zijn kaart niet te vinden. Ontgoocheld is hij terug naar huis gereden. In de namiddag, wanneer alles wat tot rust was gekomen, installeerde hij zich terug voor zijn zetel voor de tv, ze gaven een wielerkoers uit. Toen hij zijn schoenen uitdeed, bemerkte hij iets abnormaals in de binnenkant van zijn linkerschoen, de bankkaart was terecht. Iedereen vraagt hem nu of hij dat dan niet gevoeld had dat die kaart in zijn schoen lag, en daar kan hij alleen maar ontkennend op antwoorden.
Les: als je een bankkaart verloren hebt, kijk dan eerst in je schoenen vooraleer je paniekerig begint te handelen.
|
