De Sint

Ik zie hem nog staan aan de wasbakken in de grote slaapzaal van het internaat. Hij stond naast mij in zijn onderbroekje, ik al in pyjama. Hij kwam wat dichter bij me staan en fluisterde: “Weet ge het al, Sinterklaas bestaat niet!”  
Aan zijn gezicht te zien, kon ik opmaken dat hij twijfelde aan zijn eigen woorden, en dat hij van mij bevestiging of ontkenning wilde krijgen. We konden niet voluit praten, in de slaapzaal mocht niet worden gepraat, daar moest absolute stilte heersen.

“Wie zegt dat,” fluisterde ik hem vol ongeloof en teleurgestelde verwondering terug.
“Ze zeggen het allemaal, Sinterklaas dat zijn je ouders,” antwoordde hij. 
Ondertussen was de broeder die toezicht hield dichterbij gekomen en moesten we wel zwijgen. En met zo'n overrompelend deprimerend wereldnieuws moest ik het bed in. Negen jaar was ik toen, en van het ene moment op het andere al mijn kinderlijke onschuld kwijt. Gelukkig was de Kerstman in die tijd nog niet zo ingeburgerd, of ik had die avond misschien een tweede grote teleurstelling opgelopen.

Op die slaapzaal in het internaat werd mij drie jaar later nog een tweede wereldschokkend nieuws geopenbaard. 's Morgens toen we in de rij stonden om de slaapzaal te verlaten, vroeg de broeder onze aandacht. Hij vertelde op een ernstige toon dat president Kennedy van Amerika was vermoord. Aan zijn gezicht te zien, moet dat heel erg zijn geweest, maar als twaalfjarige kon ik de gevaren die daarachter schuilden nog niet inschatten. Veel erger vond ik het toen ze me vertelden dat Sinterklaas niet bestond. Een nieuwe president zouden ze wel vinden in Amerika, maar Sinterklaas, die was voor altijd verdwenen.

Alhoewel, dat dacht ik toen tenminste. Waarom ik deze avond, zoals elk jaar voordien, weer mijn bord ga zetten voor de Sint, Zwarte Piet en de ezel, dat is mijn geheimpje. Is het nostalgie of een stukje kind dat ik nooit ben kwijtgeraakt? 'k Zou het zelf niet weten. De dag dat ik mijn bord niet meer zal zetten op de avond voor Sinterklaas, dan pas mag men zich zorgen beginnen te maken over mij. Nu nog niet.

05-12-2012, 11:40 geschreven door Ivo  

De os en de ezel

Paus Benedictus XVI, de huidige paus, heeft weer een boek geschreven. Hij achtte het nodig om het ons heel duidelijk te maken dat het verhaal van de os, de ezel, de schapen en de kamelen in de kerststal totaal verzonnen is. Verder voegt hij er in zijn boek aan toe dat de Drie Wijzen uit het Oosten fictie zijn en dat de engelen bij de geboorte van Jezus niet hebben gezongen, alleen maar gesproken, namelijk de boodschap van God.

Alsof wij dat allemaal nog niet wisten diep in ons binnenste, moet hij de traditie absoluut komen onderuit halen in deze donkere tijden. Dat er geen sneeuw lag op de plaats waar Jezus werd geboren, dat heeft hij niet geschreven, zal voor zijn volgend boek zijn zeker. En dat er geen pakjes onder de boom lagen, dat staat ook zo goed als vast, moet hij ons niet komen vertellen.

De handelaars zullen er niet mee kunnen lachen, zeker omdat het boek uitkomt in volle verkoop voor de kerstperiode. Nu zitten ze daar met hun kerststallen en de beeldjes. Wat gaan ze doen met al die ossen, ezels en schapen? Geen kat die ze nog gaat kopen. In sommige landen zitten ze nu met pleisteren kamelen of dromedarissen, die alleen nog goed zijn voor het containerpark. Om nog maar te zwijgen van die zingende engelenbeeldjes, totaal waardeloos geworden, en nochtans niet goedkoop.

Het ligt in mijn aard om altijd wat verder te denken dan hetgeen logisch lijkt op het eerst zicht. Ik zit me nu de hele tijd af te vragen wat de paus met dit boek wilt bereiken. Dat hij niets nieuws geschreven heeft, daar zijn alle bijbelkenners het volmondig over eens. Vraag is waarom hij het dan nog eens zo expliciet komt vertellen. Waarom laat hij de meerderheid van zijn kudde niet in de waan dat het vroeger allemaal zo was met die os en die ezel en die engelen. Dat zijn tradities die sinds mensenheugenis meegaan. Je zou zelfs kunnen spreken van verworven rechten. Neen, moet hij ons dat komen afpakken. Moeten we nu verder leven met een halflege kerststal, met alleen nog Sint Jozef en Maria, en het kindje Jezus in de kribbe? Hoe koud zullen die kerststallen in de toekomst ogen? Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan er niet achter komen wat de bedoeling is van paus Benedictus XVI met dit boek. Hij is natuurlijk ook maar een mens, wordt ouder, en zijn hersencapaciteit neemt af.  Hopelijk begint hij binnenkort niet te twijfelen aan de geboorte van Jezus, want dan zet hij zijn eigen job op het spel.  Misschien zal de nabije toekomst het ons duidelijk maken, want de paus die weet ongetwijfeld meer dan wij, zeker over het bovennatuurlijke.

Eén ding staat volgens hem wel als een paal boven water: Maria was nog maagd toen ze het leven schonk aan Jezus. Daar kan geen discussie over bestaan, schrijft hij. Hiermee beweert de paus weer met een omweg dat de mensen moeten zondigen om kinderen te hebben, maar dat Moeder Maria door God zelf werd bevrucht, om haar te behoeden van de zonde van het geslachtsverkeer om kinderen te krijgen, niettegenstaande haar man, Sint Jozef, toch ook een heilige was. 

Voor mijn part mag de paus zeggen wat hij wil, maar dit jaar zet ik, net zoals de voorgaande jaren, eerst de os en daarna de ezel in de kerststal, en dan pas de rest. Eén ding ga ik aanpassen. Tot nu toe had ik de os en de ezel nog geen naam gegeven. Vanaf dit jaar ga ik dat veranderen. De os geef ik de naam Rogero en de ezel noem ik Joseph, (niet Jozef, want die zit op zijn knieën, naast de kribbe, tegenover Maria - zolang hij nog mag van de paus tenminste).

23-11-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Evaluatie

Waar ik werkte, werden we elk jaar geëvalueerd. Het was een verplicht nummer, maar het stond in de statuten dat het moest gebeuren, en statuten zijn heilig, meestal. Zo'n evaluatie moet je ondergaan, er niet te veel bij nadenken. Je zat in een lokaaltje samen met je evaluator, er mocht absoluut niet worden gestoord, en je werd dan besproken. In sommige gevallen had iemand tegen de evaluator honderd en één dingen kunnen zeggen over wat die zelf beter kon doen of laten, maar dat mocht niet. Een evaluatie gaat immers over je eigen doen en laten van het voorbije jaar, niet over de persoon die tegenover u aan tafel zit, die wordt door een hogere van hem geëvalueerd. Bijkomend zou een opmerking van jou over je evaluator de eigen beoordeling waarschijnlijk niet ten goede zijn gekomen. Hoe lager op het trapje, hoe meer kans op verbeterpunten in het verslag. Het is zoals in de kippenstal, hoe lager in rang, hoe meer kans op gepik. Bazige hennen krijgen niet veel pikken, evenals de haan natuurlijk.

Op de voorbladzijde van het personeelsblad van deze maand lees ik dat één van de grote bazen met pensioen is gegaan, na een rijkgevulde carrière. Bij het artikel staat een foto, waar hij poseert met grote bazen rond hem, en zelfs de allergrootste baas in eigen persoon. Op de laatste bladzijde van het personeelsblad staan gewoonlijk ook de namen, met de functie erbij vermeld, van andere collega's die met pensioen gaan.

Zelf heb ik er vandaag precies één jaar pensioen opzitten. Hoeveel mensen er het voorbije jaar hebben geïnformeerd hoe ik het maakte sinds ik met pensioen ben, zijn niet te tellen. Voor iedereen die nog met vragen zit over mijn leven na het werken, geef ik hieronder mijn persoonlijke evaluatie van de toestand na één kalenderjaar.

Het is heel zeker een cliché, maar het plezantste van met pensioen zijn, is niets meer te moeten. Je voelt je opeens zoals je baas vroeger: opstaan zo laat je wilt, ergens aan beginnen zo laat je wilt, weinig rekenschap moeten geven over wat je doet, zelf je dag indelen, niet gebonden zijn aan vaste uren, het is zalig.

Eén belangrijk détail mag je evenwel niet over het hoofd zien, en dat wil ik aan alle toekomstige gepensioneerden, die in dezelfde situatie zitten als ik, meegeven.

Je bevindt je vanaf je pensioen voortdurend op een plaats die voordien, tijdens je werkuren, volledig door iemand anders werd ingenomen. Als je dat détail hebt ontdekt, er rekening mee houdt, dan kan niets meer verkeerd gaan. Gaandeweg kun je dan zelf jouw wereldje creëren in die dagelijkse omgeving. Eens je dat hebt bekomen, is het heerlijk. Ik kan het u verzekeren.

01-11-2012, 18:20 geschreven door Ivo  

De bruin

Deze morgen, toen ik de staldeur open deed, zat ze nog op de stok, tussen de haan en de zwarte. Onze bruine kip, het was een speciale. Was, schrijf ik, want ze is niet meer. In de vroege voormiddag zagen we dat de kippen aan het pikken waren op iets, achter in de weide. Mijn vrouw zei nog: “Da's precies de bruine kip die daar ligt.” 
“Dat kan niet,” antwoordde ik, “want die zat zojuist nog op de stok, bij de andere kippen.”

Toch haastte ik me de wei in, want ik wilde weten wat daar lag. En jawel, het was de bruine kip, met alle andere kippen en de haan errond. Er zat geen enkel teken van leven meer in, zo dood als een pier. Dit laatste zeg ik niet toevallig, want het was een kip die vooral verzot was op pieren. Een ander speciaal trekje van haar was, dat ze altijd als eerste in mijn omtrek vertoefde als ik de weide inging. Hoe vaak heb ik me niet aan haar geërgerd als ik aan het graven was in de wei. Ik moest constant oppassen dat ik de schop niet in haar nek stak, want ze was er steeds als de kippen bij om te zoeken naar de pieren die boven kwamen door het graven, en daarbij had ze geen enkel benul van het gevaar dat haar zelf boven de kop hing.

Haar naam had ze niet gestolen, met haar glanzende lichtbruine pluimen. Vroeger gaven we al onze kippen en hanen een naam. Maar sinds we Harie geslacht hebben, en er geen brok van door onze keel kregen - omdat het onze Harie was - zijn we gestopt met namen geven. Nu noemen we ze de witte, de sussex, de zwarte en de grijze... Opeten doen we ze ook niet meer, kippen en hanen die in ons kippenhok terecht komen, zijn zeker van een goed verzorgde oude dag, tot aan de dood.

Het is vreemd als ik nu in de weide kom. Anders was de bruine kip altijd het eerst om me te verwelkomen, en te ontdekken wat voor lekkers ik die dag weer bijhad. Zij was dan ook nummer één in de pikorde: eerst ik en dan de anderen. Zo gaat dat bij kippen. De haan weet niet goed wat hem overkomen is, zit er wat verweesd bij onder de appelboom. De bazin van zijn harem is plots weg en dat zorgt voor commotie binnen de groep. Vreemd dat zelfs een kip vriendschap kan tonen en dat een mens droevig kan zijn om een kip.   Bedankt bruintje, voor je gezelschap en de ontelbare eitjes die je ons hebt geschonken.

29-10-2012, 14:27 geschreven door Ivo  

Harde schijf

Na vier jaar trouwe dienst en boodschapper van goed en minder goed nieuws, heeft onze laptop het begeven. Heel onverwacht besloot hij niet langer te werken, en weigerde verdere dienst. In de computerwinkel waren ze formeel: niet meer te herstellen, definitief verloren. Zonder laptop, dat is teruggaan naar de middeleeuwen, dus hadden we vlug besloten een nieuwe aan te schaffen.

De kapotte laptop kan gratis naar het containerpark. Vraag was, wat er moest gebeuren met de harde schijf van de kapotte laptop. Ik herinnerde me immers een tv-uitzending, waarin werd gezegd dat tweedehands harde schijven meestal nog persoonlijke gegevens bevatten, zoals e-mails, creditcardnummes, wachtwoorden of andere vertrouwelijke gegevens. Deze informatie kan door experts worden opgehaald, zelfs als ze gewist zijn van de harde schijf. Dus besloot ik maar op zoek te gaan naar de harde schijf van de laptop, om die er uit te halen, voor ik de dienstweigeraar naar het containerpark deed. Dat bleek rapper gezegd dan gedaan.

Eerst had ik achteraan een paar dekseltjes losgedraaid en loszittende plaatjes uit de laptop gehaald, alleszins leken die niet op een harde schijf. Daarna moest ik een twintigtal schroefjes losdraaien vooraleer het achterste deksel loskwam. Wat ik dan te zien kreeg, was veel, maar nog steeds geen harde schijf. Wel platen met allerlei elektronische verbindingen, laspunten, tientallen draadjes die van alles en nog wat met elkaar verbonden, maar geen harde schijf te bespeuren. Eigenlijk stond ik er van versteld dat er zoveel in een laptop stak. Met veel moeite kon ik de middelste panelplaat eruit halen, want daarachter zou de harde schijf wel te vinden zijn. Niet dus, de harde schijf bleef zoek.

Ondertussen was mijn vrouw erbij komen staan om de voortgang van mijn afbraakwerken te bekijken. Terloops zei ze dat ze het aan Google had gevraagd, en dat die zei dat harde schijven er niet altijd uitzien als schijven, maar ook ingehuisd kunnen zitten in een rechthoekig plat doosje. Zou dat eerste ding, dat ik achter uit de laptop haalde, dan de harde schijf geweest zijn, begon ik me bij mezelf af te vragen.  Dan was het in elk geval maar een hard schijfje, in plaats van een harde schijf.

Kijk, ik houd de zaken liefst simpel. Als ze zeggen, de match wordt gespeeld met een lederen bal, dan is dat een lederen bal. Leder is leder, en een bal is bolvormig, daarmee uit. Als ik dan een lederen bal moet zoeken, weet ik waar ik moet naar kijken. Als ze mij zeggen 'harde schijf', dan is dat voor mij iets hard, en iets rond. Je kunt dat zelf opzoeken in de Dikke Van Dale, die geeft me volledig gelijk. De Dikke Van Dale is formeel: hard is hard, en een schijf is rond. Een harde schijf dus, dat was wat ik zocht, en niet vond. Het wordt wel oppassen als ze komen zeggen dat Google iets anders beweert, want tegen Google kun je niet op, die heeft altijd gelijk. Heb ik al meermaals moeten ondervinden. Vroeger kon je al iets fantaseren, en verkopen voor waarheid. Nu gaan ze het checken bij Google, en dan moet je zwijgen.

Voor alle zekerheid heb ik dan maar alle plaatjes die demonteerbaar waren uit de laptop gehaald en onbruikbaar gemaakt. Het kan niet anders of de harde schijf moet daar ergens tussen hebben gezeten. Vraag me niet wat het was, 'k zou het zelf niet weten. Moet je maar aan Google vragen, die weet alles.

18-10-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Knikkers

Eén van de grootste trauma’s die ik heb opgelopen in mijn kinderjaren, kwam door het knikkeren.  Veel knikkers heb ik nooit gehad, zoveel geld had ik niet.  Ooit had ik eens een hele mooie grote knikker, met prachtige kleuren binnenin.  Dat was mijn pronkstuk.  Daarnaast had ik nog een tiental andere knikkers, maar die ene, sprong er echt tussenuit. 

Ik herinner me nog goed hoe we knikkerden op de grote binnenkoer van het internaat.  Er waren in het knikkerspel bepaalde regels.  Om het simpel te houden, kunnen we zeggen dat je knikkers kon verliezen, als je het spel verloor.

Op een dag, ik had al wat knikkers gewonnen voordien en werd misschien overmoedig, heb ik mijn mooiste knikker ingezet tegen een andere speler.  Drama, naast die prachtige knikker, verloor ik die dag ook nog al mijn andere knikkers.  Er waren jongens van wie hun broekzakken bol stonden van de gewonnen knikkers, en ik had er geen één meer.  Dagenlang heb ik er pijn van gehad om te zien hoe die jongen met mijn mooiste knikker pronkte.  En ik kon hem niet meer terugwinnen, want ik had geen knikkers meer, en geen geld om nieuwe te kopen.

Mijn wraak op dat jeugdtrauma is dat ik begonnen ben met knikkers te verzamelen.  Waar ik kom, en ik zie knikkers liggen, dan koop ik die.  In kringloopwinkels kan ik regelmatig koopjes doen tussen het kinderspeelgoed.  Ondertussen heb ik al heel wat knikkers verzameld, maar geen haar op mijn hoofd dat er nog maar aan denkt om die knikkers ooit in te zetten tegen iemand.  Neen, ze blijven veilig in mijn glazen pot zitten, en ik kan er echt van genieten om ze daarin te zien liggen, zo dik en vast opeen.

Het is een grote les geweest in mijn leven: als je iets heel erg koestert, neem dan nooit het risico om dat te verliezen door nog meer te willen en je grootste bezit erdoor kwijt te spelen.  Echt waar, al mijn knikkers van nu zou ik ruilen voor die ene prachtige volmaakte knikker van toen.  Helaas, verloren is verloren.

27-09-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Krantenkoppen

In de verlofperiode zijn de kranten gewoonlijk wat dunner dan tijdens de rest van het jaar.  Er valt in die tijd niet veel politiek en economisch nieuws te rapen.  Deze periode wordt ook al eens de komkommertijd genoemd.  Gedurende de maanden juli en augustus 2012 sprokkelde ik uit mijn krant, Het Belang van Limburg, een aantal titels van artikelen.

Hieronder staan vijftien titels.  Dertien ervan stonden boven krantenartikels in Het Belang van Limburg tijdens de maanden juli en augustus 2012.  Twee titels werden volledig door mij verzonnen, en die feiten zijn dan ook niet echt gebeurd.

Wie slaagt erin om de dertien titels die in de krant stonden eruit te halen, en de twee verzonnen titels te ontmaskeren (niet vals spelen hé, niet in de kranten kijken ;-)

1.      CIA-agent: “Buitenaards tuig crashte wel degelijk in Roswell.”

2.      Mick Jagger deed het met 4.000 vrouwen.

3.      Stomdronken man plast tegen been van politieagent.

4.      Bij een bril komt veel kijken.

5.      Verdwaalde leeuw gespot in Engeland.

6.      Helft Belgen niet tevreden over hun baas.

7.      Dronken agent stuurt verkeer in de war in Parijs.

8.      Luidruchtige ijskar met stenen bekogeld.

9.      De taal leer je in bed.

10.   Je bent zo jong als de tiet die je voelt.

11.   Giraffe op de loop in buurt van Londense zoo.

12.   Politie van Ans stelt duizenden valse pv’s op.

13.   Kotstudent kost ouders jaarlijks ruim zevenduizend euro.

14.   Rokende orang-oetan moet sigaret afzweren.

15.   Tiener bespuit politieman met waterpistool.

 Oplossing: naar beneden scrollen












De volgende titels stonden niet in de krant, en zijn dus ook niet echt gebeurd:
7.   Dronken agent stuurt verkeer in de war in Parijs;
11. Giraffe op de loop in de buurt van Londense zoo.

(Al de andere titels stonden in de krant, en zijn dan ook echt gebeurd).

05-09-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Bpost

(uit het ware leven gegrepen – vrijdag 31 augustus 2012)

Al een paar dagen ontvangen wij onze post niet meer volledig.  Het is het volgende.  Op onze brievenbus hangt een sticker met de tekst: “Geen ongeadresseerd reclamedrukwerk – Geen huis-aan-huis bladen.”

Onze vertrouwde postbode is met verlof en er komt nu een tijdelijke vervanger.  De geburen kregen deze week de Gemeenteberichten van Hoeselt toegestuurd, een infoblad van het gemeentebestuur van Hoeselt.  Wij kregen dat  niet in onze brievenbus.  Ook het verkiezingskrukwerk, dat nu volop wordt rondgestuurd, krijgen wij niet meer.  Waarschijnlijk beschouwt onze tijdelijke postbode dit alles als reclamedrukwerk. 

Geen probleem dacht ik, een telefoontje naar het plaatselijk postkantoor, en opgelost de zaak.

Op internet gezocht, maar geen rechtstreeks telefoonnummer te vinden van het postkantoor van Hoeselt.  Alle sites die ik raadpleegde, verwezen me naar het nummer 022/012345, een algemeen Bpost nummer.  Dan maar naar dat nummer gebeld, die zouden me wel kunnen doorverbinden met postkantoor Hoeselt, dacht ik.

Dus belde ik, zonder argwaan, het nummer 022/012345.

Ik kom uit bij een automatisch antwoordapparaat: “Welkom bij bpost,  bienvenue chez bpost,  wilcommen bei bpost .
Pour continué en francais activé sur un ,  om verder te gaan in het Nederlands druk 2, weiter ghen in deutsch drukken sie drei,”

Ik druk 2 (even taal ingeven, veronderstel ik, en dan doorverbinden)

Bpost: “Voor Bank van de Post en andere financiële producten druk 1, voor brieven en pakjes druk 2, voor kranten druk 3, voor postmobile druk 4, voor vragen over postkantoren en postpunten druk 5, voor filatelie druk 6, voor andere vragen druk 7”

Ik dacht: mijn zaak gaat over brieven en zo,  dus ik druk 2 (nu zullen ze me wel kunnen doorverbinden)

Bpost: “Voor het doorsturen van briefwisseling bij verhuis of vakantie druk 1

Voor uw pakje, druk 2

Voor uw briefwisseling druk 3

Voor kranten druk 4

Voor andere vragen over tarieven en post druk 5”

Ik druk 3 (dat zal nu toch wel het laatste zijn zeker?)

Bpost: “Voor een aangetekende zending druk 1

Voor andere vragen over brieven of post druk 2”

Ik druk 2 (gaat dat hier nog lang duren, zeg?)

Bpost: “Wij verbinden u door.”

Ik denk: “Aha, eindelijk!”

Bpost, het antwoordapparaat: “Beste klant om de kwaliteit van onze diensten verder te verbeteren vragen wij om na het gesprek deel te nemen aan een telefonische tevredenheidsenquête.

Deze zal slechts 2 minuten van uw tijd in beslag nemen.

Indien u hieraan wenst deel te nemen druk 1,

Indien u niet wenst deel te nemen druk 2”

(Ik denk: ik wil geen enquête, alleen maar doorverbonden worden met postkantoor Hoeselt.)

Ik druk 2.

Niet geloven, maar dit keer kreeg ik een levende persoon aan de lijn van Bpost, en geen stem van een antwoordapparaat.

Bpost (vriendelijk): “Goedemiddag klantendienst Bpost, waarmee kan ik u helpen?”

Ik (vriendelijk): “Goedemiddag mevrouw, ik wilde eigenlijk het postkantoor van Hoeselt bellen, maar dit lukt blijkbaar niet meer rechtstreeks.  Kunt u me misschien doorverbinden met het postkantoor van Hoeselt?”

Bpost (vriendelijk): “Wat is precies uw probleem mijnheer.”

Ik (vriendelijk), (moet ik dat ook nog eens gaan uitleggen, dacht ik): “Wel het is het volgende.  Al een paar dagen ontvangen wij onze post niet meer volledig.  Op onze brievenbus hangt een sticker dat wij geen deur aan deur reclame meer wensen te ontvangen.  Onze buren kregen gisteren de gemeenteberichten in de bus, wij niet.  Ook het verkiezingsdrukwerk wordt bij ons niet meer in de bus gestoken.  Dat is toch geen reclamedrukwerk, maar info.?  Dat zouden wij dus graag ontvangen”

Bpost (vriendelijk): “Uw probleem is dus dat u geen verkiezingsdrukwerk meer ontvangt.”

Ik (al wat geïrriteerd): “dat is nog het ergste niet, maar bijvoorbeeld, de gemeenteberichten van Hoeselt, die van huis tot huis worden bedeeld, hebben wij ook niet gekregen.  Wij denken dat onze postbode die dingen niet bij ons in de bus steekt, omdat hij denkt dat het reclamedrukwerk is.”

Bpost (vriendelijk): “Een ogenblikje meneer.”

muziekje (een mij onbekende componist en uitvoerder)

Na een tijdje: Bpost (vriendelijk): “Mijnheer;  Ja, ik heb even nagevraagd.  Het is zo dat voor verkiezingsdrukwerk een sperperiode geldt, vanaf 3 september moet alles in elke bus worden gepost.  Het is nu nog niet drie september, dus is er iets fout.”

Ik (al wat nerveuzer): “Dat dacht ik ook al mevrouw, kunt u mij niet eenvoudig het rechtstreeks telefoonnummer geven van het postkantoor van Hoeselt, zodat ik dat probleempje daar rechtstreeks kan melden, meer moet er echt niet gedaan worden.”

Bpost (vriendelijk): “Dat gaat niet mijnheer, dat nummer mogen wij niet doorgeven.”

Ik (kordaat, maar beleefd):  “Ja maar, dit gaat toch maar om een klein praktisch zaakje, dat is zo verholpen, als ik dat aan die mensen van Hoeselt rechtstreeks kan uitleggen.”

Bpost (vriendelijk): “Sorry mijnheer, dat mogen wij echt niet doorgeven.  Ik kan wel een dossier over uw zaak aanmaken.”

Ik: (niet meer zo heel vriendelijk): “Laat maar mevrouw, ik rijd zelf wel even naar het postkantoor van Hoeselt.  Ik vind de dienstverlening van Bpost nog altijd even slecht als vroeger.”

Bpost (vriendelijk): “Het spijt me mijnheer.  Nog een prettig weekend.”

Telefoon haakt af.

Naar het postkantoor van Hoeselt ben ik nog niet gereden.  Ga het nog een paar dagen aanzien, want wie weet wat ik daar aan het loket ga meemaken.

02-09-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Eddy Merckx had bovenmenselijke krachtinspanningen moeten leveren voor het binnenhalen van zijn eerste tourzege.  Neil Armstrong daarentegen moest maar van een klein laddertje afdalen om zijn plaats in de geschiedenisboeken op te eisen.

De woorden die Neil Armstrong uitsprak terwijl hij het trapje van de maanlander afdaalde en voet op de maan zette, vormen één van de beroemdste uitspraken aller tijden, en zullen voor altijd in de geschiedenisboeken blijven staan: "That's one small step for a man, one giant leap for mankind."   Inderdaad, was het maar een klein stapje voor een mens, maar een geweldige sprong voor de mensheid, die eerste stap van een man op een andere planeet dan de aarde.  Het maakte hemellichamen buiten de aarde bereikbaar voor menselijke wezens.

De mooiste uitspraak van Neil Armstrong, volgens mij, deed hij tijdens een interview, lang nadat hij terug op aarde was: "Plots realiseerde ik me dat die kleine, mooie blauwe 'erwt' de aarde was. Ik stak mijn duim op, sloot één oog, en mijn duim bedekte de aarde volledig. Ik voelde me niet als een reus; ik voelde me heel, heel klein!"

26-08-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Genoeg is genoeg

Genoeg is genoeg, nu was het zij of ik
mij krijgen ze niet rap kwaad
doch deze keer ging ze te ver
Ik bekeek haar met een kwade blik
en zocht naar geschikt huisraad
om te kloppen op die onruststookster

Mijn motto is "leven en laten leven"
daar kan ik heel ver in gaan
Ik moei me niet met andermans zaken
ben de eerste om iets te vergeven
en gedaan is voor mij gedaan
maar met dit kunnen ze mij raken

Mijn besluit stond dan ook vast
ik kon niet meer tegen haar gedrag
Hier was geen weg meer terug
Ze bezorgde me immers niets dan last
En met één welgemikte, harde slag
was ze er geweest, die vervelende mug

22-08-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Nostalgie

Facebook is een sterk fenomeen, het brengt ons terug in contact met vrienden, die we jaren niet meer hadden gesproken of gezien.  Zo is mijn vrouw, dankzij facebook, terug in contact gekomen met een jeugdvriendin.  Die woonde zelfs in ons dorp, en is vandaag al even op bezoek gekomen.  Ze had een dertigtal foto’s bij uit hun tienerjaren.

Eén foto trok mijn aandacht, en ik had meteen het gevoel: hoeveel nostalgie kan een foto uitstralen.  De jaren zestig in beeld.  Vier vriendinnen, met in hun midden de vriend, bezitter van de auto, assorti gekleed met zijn voiture.  Samen poseren ze, toch wat fier, voor zijn blauwe Volkswagen kever.  Je moet geen kenner zijn om te zien dat deze foto uit een ander tijdperk komt.  Mode was toen nog een abstract begrip, als het maar hip was.  Op de brede pijpen na, waren er geen vaste regels.  Sigaretten waren een vanzelfsprekendheid, ook bij het maken van een foto. 

De auto was gepakt en beladen, gereed om er een grote tocht mee te maken. In elk geval was er iets speciaals op komst, dat zie je zo.  De juffrouwen hadden zich daarvoor behoorlijk opgetuigd.  Als een hechte vriendengroep staan ze arm in arm voor de fotograaf.  De jongen mocht er waarschijnlijk alleen maar bij omdat hij eigenaar was van de blauwe kever.  Hij laat het zich merkelijk welgevallen en grijpt zover zijn armen kunnen reiken.  Niet veel later na het nemen van de foto, zijn ze ongetwijfeld  samen in de auto gestapt, met drie achteraan en iemand naast de chauffeur.  Het zal zeker een plezante tocht geweest zijn.  Op de radio zal uiteraard, op hoog volume, muziek hebben weerklonken van de Beatles, de Rolling Stones, Elvis of Bob Dylan.  En reken maar dat ze met zijn allen uit volle borst hebben meegezongen.

Het is een foto om uit te vergroten, in te kaderen, en aan een grote muur op te hangen.  Een aandachttrekker, ongetwijfeld.

(PS: mijn vrouw in haar flower-power tijd, tweede van rechts op de foto ;-)

19-07-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Spaarboekje

Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik naast Vlaming,  zeker ook een Belg ben.  En waarom ik dat zo duidelijk zeg, zal ik hier eens uit de doeken doen.

Het stond in alle kranten en kwam in het nieuws op radio en tv: eind januari 2012 hadden de Belgen 221,737 miljard euro op een spaarboekje staan. Dat is een recordbedrag.  Er zijn rond de 10 miljoen Belgen, waarvan ik er dus één ben.  Een Belg heeft dus zo’n slordige 22.174 euro op zijn spaarboekje geparkeerd.  Mijn vrouw en ik, dat maakt dan samen 44.348 euro.

Nog volgens de kranten stond eind mei iets meer dan 47,2 miljard euro op de zichtrekeningen van de Belgische gezinnen.  Dat is dus ongeveer 4.720 euro per Belgisch gezin.  Samen met onze spaarboekjes maakt dat voor ons bijgevolg 49.068 euro op onze rekeningen.

Ik weet wel dat we niet alles moeten geloven wat in de kranten staat, helemaal niet zelfs.  In de weekendkrant stond bijvoorbeeld dat het vanaf vandaag eindelijk zomer zou worden, en nu geven ze weer een week buien en regen.  Maar voor alle zekerheid ga ik straks toch eens langslopen bij onze bank, je weet maar nooit. 

16-07-2012, 12:29 geschreven door Ivo  

Goed voor de studenten

Het regende op 8 juni, de dag van patroonheilige Sint Medard.  En zoals de volkswijsheid het wil, is het sinds die dag blijven regenen, overvloedig zelfs en met veel wateroverlast.  Want, zegt de weerspreuk: “Als het regent op Medardusdag, regent het zes weken alle dagen.”  Bijkomend is het nog veel te koud voor de tijd van het jaar, en worden streken in ons kleine landje getroffen door zware onweders en zelfs een tornado.  De mensen lopen er maar treurig bij.  Dit is het seizoen dat de zon zou moeten schijnen, dat we zouden moeten puffen van de warmte, de tijd van de topjes, de korte rokjes en de bermudabroeken.

De weermannen en –vrouwen kunnen niet anders dan de ene depressie na de andere aankondigen.  Om niet voor uiterst negatieveling te worden bestempeld, blijven die weervoorspellers zoeken naar een positieve kant van de zaak.  Daarom dat de laatste weken bijna elk weerbericht wordt beëindigd met de opmerking: “Goed voor de studenten.”

En de studenten zelf?  Ik heb er mijn twijfels over of die wel zo tevreden zijn bij dit aanhoudend regenweer.  Ze kunnen immers niet meer van de studeerkamers afkomen met het excuus dat het te heet is om te studeren, en dat ze ommetje gaan maken met de fiets.   Het kunnen niet anders dan uitstekende puntenkaarten worden bij de komende eindexamens, de studieomstandigheden zijn ideaal, en iedereen weet het nu: het is goed weer voor de studenten.

Misschien een idee voor het eindwerk van een universiteitsstudent: speelt het weer een rol bij de uitslag van een schoolrapport?  Is regenweer werkelijk beter dan goed zomerweer om te studeren?  Als die studie mocht uitwijzen dat dat helemaal niet zo is, wat toch een mogelijkheid is, dan wil ik het nooit meer horen bij een weerbericht op radio of tv: “Goed voor de studenten.”

13-06-2012, 11:30 geschreven door Ivo  

Regen

Voorbije zaterdag was een prachtige, vroege zomerdag.  Het zonnetje scheen, maar niet te fel, af en toe een wolkje en een zeer aangename temperatuur.  Het gonsde buiten van de bedrijvigheid.  Op straat kwamen de wielertoeristen met trosjes na elkaar aangereden.  Wandelaars gingen uit in alle richtingen.  In de verte hoorde ik het vrolijk geluid van spelende kinderen.  De kippen lagen tegen de dennenbomen, vleugels gespreid, te genieten in het zonnetje.  Vogels vlogen af en aan op zoek naar een hapje.  Grasmachines zoemden, en tegen de avond rook ik de eerste barbecue van de buren.  Kortom, een heerlijke dag, om van te genieten.

Evenwel, de weermannen hadden gewaarschuwd.  De volgende dag zou het gaan regenen, al van op het einde van de nacht,  en het zou koud worden.  Toen ik zondagmorgen opstond, was alles nog droog.  Bij mezelf dacht ik dat de weermannen zich hadden vergist.  Terwijl ik bezig was aan mijn ontbijt, zag ik door het keukenvenster de eerste druppels vallen.  Eerst twijfelachtig, hier en daar een drup, maar al vlug was het stevig aan het regenen, net zoals ze hadden voorspeld.  En het heeft die dag niet meer opgehouden met regenen.  In de voormiddag echt striemende regen, in de namiddag druilerige regen, afgewisseld met hevige regenvlagen.  De temperatuur ging in vrije val.  Het viel op dat er negens beweging was waar te nemen buiten.  Op straat was het opvallend stil.  Geen auto’s, geen fietsers, geen wandelaars, niets.  De kippen hielden zich ik weet niet waar verborgen, geen vogels te zien.  Bij een tasje koffie op ons overdekt terras hoorden we alleen maar het eentonig, eenzaam geluid van de regen.

Laat in de namiddag zei mijn vrouw op een moment: “Ge ziet geen kat op straat.”  Zo was het ook, zelfs geen kat, niets of niemand.  Het enige wat er te zien was, was de regen.  Die viel onophoudelijk troosteloos neer, maakte alles even grijs en grauw.  Het moet een dag zijn geweest waarop niets is gebeurd, een dag waarop het leven is stilgevallen.  Zondag 3 juni 2012, ze zouden die dag uit de geschiedenisboeken moeten schrappen, ofwel tenminste er de notitie bij zetten dat het die dag alleen maar heeft geregend, en anders niets.

05-06-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Rekenfout?

31-05-2012, 20:54 geschreven door Ivo  

Column

Een goede column moet kernachtig, bondig, treffend, to the point zijn.  Mijn haren gaan overeind staan als ik bepaalde commentaarstukken lees in dag- en weekbladen.  Sommigen kunnen zo langdradig zijn en uitweiden over dingen die niet bij het stuk horen.  Schrijven moet een beetje in het bloed zitten.  Door oefening kun je veel leren, maar van een ezel ga je nooit een springpaard maken.

Het doet me denken aan mijn schooltijd toen we bijna wekelijks een opstel moesten schrijven van onze leraar Nederlands.  Een klasgenoot van mij, Robert, was een echte crack daarin.  Die had het ook een beetje van thuis meegekregen.  Zijn vader was namelijk de verantwoordelijke uitgever en drijfkracht achter een  reclameblad, waarin ook veel plaatselijk nieuws stond.   Die man werkte zich echt uit de naad om dat weekblad telkens klaar te krijgen, het was dikwijls vechten tegen de tijd, maar hij haalde telkens de deadline.  Het is wel spijtig dat die man een ernstige ziekte kreeg op het moment dat het weekblad op haar hoogtepunt was.  Hij was toen wel verplicht om een medewerker in dienst te nemen om hem te helpen.  Die hulp had evenwel het schrijven niet in zijn bloed en was ook niet zo ordelijk.  Langzaam maar zeker werden de reclame-inkomsten minder en uiteindelijk is dat blad ter ziele gegaan.   Maar zoals ik reeds zei, was Robert zeer goed in het opstellen.  Hij kon als geen ander tot de kern van de zaak doordringen en het treffend verwoorden.  Robert zei altijd dat het bij hem allemaal vanzelf kwam.  Het moeilijkste vond hij de eerste zin, als die er stond dan vloeide al de rest vanzelf uit zijn pen.  Op een dag moesten we een opstel schrijven over de lente.  Robert zat na te denken over zijn eerste zin en hij keek daarbij dromerig naar de jongen naast hem, Staafke.   Staafke was niet zo goed in het opstellen, maar bij het sporten was hij altijd bij de besten.  Als het voetballen was, dan werden twee kapiteins aangeduid, en die mochten uit de groep medeleerlingen telkens om beurt een speler voor hun ploeg uitkiezen.  Staafke werd dan altijd als eerste uitgekozen.  Die jongen was zo rap en kon dribbelen, niet te geloven.  Als die langs de zijlijn naar voor liep, gaf hij iedereen het nakijken.  Op een dag  was er een wedstrijd van de leerlingen tegen de leraars.  Staafke stond rechtsbuiten en tegenover hem stond de leraar wiskunde, mijnheer Pierre.  Dat was al een oudere man, laat ons zeggen ergens begin de vijftig.  Niet dat dat nu oud is, maar op voetbalgebied toch wel.  In eerste klasse zul je niet veel spelers van boven de vijfendertig meer tegenkomen, dus mag je stellen dat begin de vijftig voor een voetballer al oud is.  Alhoewel, ik me herinner dat Wilfried Van Moer op vijfendertigjarige leeftijd door Guy Thys werd heropgevist voor de nationale ploeg.  Guy Thys was op zoek naar een creatieve middenvelder voor de nationale ploeg, nadat hij een volledig nieuw elftal had gevormd.  Uiteindelijk kwam hij bij de ‘oude’ Van Moer terecht, en die ontgoochelde niet.  Al in zijn eerste match voor de nationale ploeg bij zijn comeback, was hij goed voor een doelpunt en een assist.  Waar was ik nu weer gebleven?  Oh ja, bij die leraar wiskunde, mijnheer Pierre.  Die was door zijn leeftijd natuurlijk niet meer zo kwiek als Staafke, die hem keer op keer voorbij liep op de flank en dan een perfecte voorzet afleverde voor de spitsen.  Nadien werd gezegd dat mijnheer Pierre weerwraak heeft genomen op Staafke door hem te buizen voor wiskunde.  Heel zeker is dat evenwel niet, want wiskunde was sowieso niet de sterkste kant van Staafke.  De broer van Staafke wel, die zat twee studiejaren hoger, en dat was een echte bolleboos in wiskunde, maar in talen was die dan weer niet zo goed.  Zoals ik schreef zat Robert dromerig te kijken naar Staafke, en na een tiental minuten begon hij te schrijven, aan een stuk door tot het einde.  Dat opstel over de lente heeft nog lang aan de muur van de klas opgehangen als voorbeeld voor een goed opstel.  Als je dat opstel las, dan was het alsof je midden in een bos stond en de natuur voelde opleven.

Robert beheerste dan ook als geen ander de kunst van het schrijven van een goed opstel: kernachtig, bondig, treffend, to the point!

06-05-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Zekerheden

Het was bijna een zekerheid, de twee Spaanse topploegen Real Madrid en Barcelona zouden de finale spelen van de UEFA Champions League, algemeen beschouwd als de topcompetitie van het wereldvoetbal.  Toch slaagde geen van beide ploegen hierin, na onverwachte nederlagen in de halve finales.  Weinig voetballiefhebbers zullen getipt hebben op een voetbalfinale Bayern Munchen – Chelsea.

De laatste weken kon niemand er naast kijken.  Zowel op radio, tv, als in de dagbladen werd uitvoerig verslag uitgebracht over de Titanic.   In de nacht van 14 op 15 april was het precies honderd jaar geleden dat dit onzinkbaar verklaarde luxe passagiersschip op zijn eerste trans-Atlantische reis zonk, na een aanvaring met een ijsberg.  Niemand die de eerste berichten over de ramp wilde geloven.  De Titanic kon niet zinken, dat was een zekerheid.

Zeer verrassend nieuws de voorbije week over Jos Ghysen, het alom gewaardeerd en gerespecteerd radio- en tv-monument.  Jos Ghysen was voor velen de verpersoonlijking van eerlijkheid, rechtschapenheid en rechtvaardigheid.   Jarenlang presenteerde hij op zaterdagmorgen het druk beluisterde radioprogramma ‘Te bed of niet te bed’ bij de regionale Omroep Limburg, nu Radio 2.  Voor velen is hij onvergetelijk door zijn uit het leven gegrepen cursiefjes, die hij wekelijks voorlas in ‘Het schurend scharniertje.’  Enkele dagen voor zijn zesentachtigste verjaardag haalde hij alle krantenkoppen en headlines in de nieuwsberichtgen.  Jos Ghysen werd door oud-collega’s afgeschilderd als een tiran, die mensen tot wanhoop dreef.  Ook zou hij een collega omroepster jarenlang seksueel hebben misbruikt.  Zware beschuldigingen worden nu over hem uitgesproken, zoals: “Ik zag sommigen breken onder zijn schrikbewind,” en “‘Hij brak carrières en levens. Niet alleen die van vrouwen. Hij gebruikte ook bij mannen zwaar machtsmisbruik. Zijn grote angst was dat anderen populairder werden dan hem.”  Daarbij komen nog eens meerdere beschuldigingen van gedwongen seksuele handelingen en verkrachting.

We kunnen ons afvragen: wat is nog zeker?  Niets! Tenminste als we de wetenschappers mogen geloven die aan bod kwamen in de prachtige vierdelige BBC-reeks “Wonders of te universe.”  Volgens deze geleerden is alles een evolutie van verandering.  Dat geldt zowel in de natuur, in de cultuur, in het verouderingsproces van elke mens, als ook in de geschiedenis van het heelal.  Onvermijdelijk zal volgens hen ooit ook aan het heelal een einde komen.  Dan zal het gedaan zijn met de mens, met de aarde, met alle materie en met de tijd zelf.  Er zal dan niets meer zijn, helemaal niets.  Als we de theorieën mogen geloven, is ooit alles ook zo begonnen uit het niets.  Dat heb ik altijd al een onwaarschijnlijk straffe truc van God gevonden, zo een oneindig groot heelal scheppen uit het niets.  Als Hij er dan ook nog zal in slagen om al die materie, alles wat nu bestaat, in het niets te doen verdwijnen, zodat er zelfs geen stofje van overblijft, dan zou ik dat een even straffe toer vinden als Zijn eerste, toen Hij alles schiep uit het niets.

Het is bijna een zekerheid dat God zich dan vlug gaat doodvervelen, als Hij niets meer omhanden heeft, geen universum meer om op te passen, geen mensen meer om te belonen of te straffen.  Het zal volgens mij dan niet lang meer duren vooraleer God zijn oude truc weer gaat bovenhalen.  Hij zal uit het niets alles opnieuw scheppen,  zoals het nu bestaat: miljarden sterrenstelsels met elk miljarden sterren en nog meer planeten errond.  En ergens op een kleine planeet, blauw van kleur, zal hij uit materiaal van die planeet een man en een vrouw scheppen en die laten leven in een hemels paradijs.  Daar zal Hij een appelboom planten met heerlijke vruchten, waar ze niet van mogen eten, want God houdt van spelletjes.   Die twee eerste mensen zullen in dat paradijs gelukkig leven, tot een slang de vrouw zal verleiden en die toch van de verboden vrucht zal eten.  Zij zal de appel doorgeven aan de man, die er ook niet zal van kunnen afblijven.  En dan begint heel de misérie weer van voor af aan.

02-05-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Helpdesk

Gisteren was op Radio 2 de ganse dag het interactieve programma “De Grootste Helpdesk van Vlaanderen!” te beleven.   Omdat bijna iedereen al eens problemen heeft met de computer, konden luisteraars die dag vragen stellen aan een panel van deskundigen.  75 specialisten beantwoordden allerlei vragen van luisteraars. 

Er kwamen niet minder dan 3.600 oproepen binnen.  De meeste vragen gingen over e-mails die niet openen of de bijlagen of links ervan die niet werken, laptops en pc’s die niet opstarten of te traag werken, internet dat uitvalt en vragen rond anti-virusprogramma’s en virussen.

Dit alles doet me terugdenken aan de beginjaren van de televisie.  Toen waren er ook kinderziekten, die toen als normaal werden beschouwd.  Als de tv werd aangezet, moest men geduld oefenen tot de lampen waren opgewarmd en het beeldscherp oplichtte.  Soms viel het beeld weg en waren alleen nog golvende beelden te zien.  “Het beeld is lopen,” zei men dan.  Er moest dan aan een knop worden gedraaid tot het beeld weer stabiel was.  In het begin had bijna iedereen op het dak van het huis een vaste antenne, waarvan de ontvangers gericht waren naar de signalen van de BRT, de NOS en Duitse tv.  Van tijd tot tijd kwamen de signalen niet goed door en was er veel sneeuw of onduidelijk beeld.  Wie het zich kon permitteren had een draaibare antenne en kon die via een afstandsbediening laten draaien tot de beeldkwaliteit beter was.  Heel regelmatig vielen de uitzendingen volledig weg, en kwam soms minutenlang de mededeling “storingen - even geduld”.”  Erger was het als het scherm donker werd en alleen klank overbleef.  Grote kans dat de beeldbuis het dan had begeven, en dat waren grote kosten.

Eenzelfde verhaal beleven we nu met de laptops en pc’s.  Dat zoveel duizenden mensen met vragen en problemen zitten, toont aan dat er nog veel kinderziekten in de apparaten schuilen.  Ik durf er geld op te verwedden dat er binnen pakweg tien jaar zal gelachen worden met de huidige generatie laptops en pc’s, zoals we nu lachen met de eerste televisietoestellen.   Dat het soms minuten duurt om een laptop of pc op te starten, dat virussen binnensluipen en alles kunnen ontregelen, dat e-mails niet kunnen worden geopend of verstuurd, dat filmpjes niet kunnen worden afgespeeld, dat pc’s helemaal niet opstaren of te traag werken, het zijn allemaal kinderziekten die er uit zullen geraken.  

Tegen de tijd dat dit zal gebeurd zijn, zal de markt weer iets nieuws te bieden hebben dat ons naar de winkels zal doen lopen.  Wat dat zal zijn, weten we nog niet.  In elk geval zal het iets zijn met kinderziektes.  Want de handel moet blijven draaien.

Toevoeging: echt gebeurde grappige situaties aan de helpdesk
(bron:http://www.grappigefilmpjes.eu/leuke_teksten.php?mid=22)

Helpdesk: "Helpdesk, hoe kan ik je helpen?"
Klant: "Ik wil een klacht indienen."
Helpdesk: "Wat is het probleem?"
Klant: "Ik heb jullie er nog om gevraagd om geen pornografie op mijn Internet te programmeren. Ik wil dat jullie het onmiddellijk verwijderen."

Een klant kon geen verbinding maken met het Internet.
Helpdesk: "Weet u zeker dat u het juiste wachtwoord gebruikt?"
Klant: "Ja, dat weet ik zeker. Ik heb het een collega zien doen."
Helpdesk: "Kunt u mij zeggen welk wachtwoord dat was?"
Klant: "Vijf sterretjes."

Klant: "Ik kan niet printen. Iedere keer dat ik het probeer zegt hij: "can't find printer". Ik heb de printer zelfs opgetild en voor de monitor neergezet, maar de computer zegt nog steeds dat hij hem niet kan vinden."

Helpdesk: "Goedendag. Hoe kan ik u helpen?"
Klant: "Eeh. Hallo. Ik kan niet printen."
Helpdesk: "Wilt u voor mij op de 'start-knop' drukken en ..."
Klant: "Nou moet je even goed luisteren. Niet meteen zo technisch doen. Ik ben verdomme Bill Gates niet!"

21-04-2012, 19:06 geschreven door Ivo  

Ambtenarencarrière

Twee zaken zijn me bijgebleven van de nieuwsberichten deze week:
1. Federale ambtenaren mogen blijven werken na hun vijfenzestigste verjaardag.  Er staat geen einddatum meer op een ambtenarencarrière.
2. Het aantal gevallen van dementie stijgt schrikbarend snel.  Tegen 2050 zullen wereldwijd drie keer meer mensen dan nu kampen met dementie.  Ook in België stijgt het aantal gevallen van dementie opvallend snel.

Krijg je de komende jaren vreemde of onbegrijpelijke brieven van overheidsdiensten in je brievenbus, denk dan aan het bovenstaande, en toon wat begrip.

14-04-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

De voedselzandloper

Vergeet Montignac en alle andere dieetgoeroes.  Een nieuwe voedingsprofeet is opgestaan.  Hij luistert naar de naam Kris Verburgh, heeft het diploma van dokter en werkt als arts in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen.  In zijn boek ”De voedselzandloper” weerlegt hij de theorieën van vroegere dieetgoeroes en -charlatans en geeft hij zijn eigen gezonde voedseladviezen.

Een opmerkelijke waarschuwing van hem is om aardappelen, brood, pasta, rijst en melk te mijden.

Om gezond te eten zouden we volgens hem minder zoetigheden moeten eten, minder aardappelen, pasta en rijst, minder fastfood, rood vlees, gefrituurd voedsel, zoetigheden, minder omega-6-rijke oliën, margarine, boter, vetrijke sauzen, minder zout, suiker en minder medicatie.  Daarbij zouden we minder frisdranken, melk en niet-versgeperste fruitsappen moeten drinken.

Wat we volgens hem wel meer zouden moeten eten zijn gezonde oliën zoals olijfolie, ook meer zwarte chocolade, noten, sojapap, vette vis en gevogelte, eieren, kaas, tofou, quorn, havermoutpap, peulvruchten, paddenstoelen, fruit en groenten.  Eveneens zouden we meer water, groene thee, witte thee, gemberthee, rode wijn, plantaardige melk, koffie en versgeperst fruitsap moeten drinken.

Waarbij ik van dit alles vooral onthoud dat we meer zwarte chocolade moeten eten en meer rode wijn moeten drinken.

11-04-2012, 16:43 geschreven door Ivo