24-07-2013, 11:38 geschreven door Ivo  

Positief taalgebruik

De Stad Gent heeft het woord allochtoon uit haar woordenlijst geschrapt, omdat het een negatieve bijklank zou hebben.  Voortaan wordt in Gent gesproken over bijvoorbeeld Turkse of Marokkaanse Gentenaars,  in plaats van allochtonen.

In navolging van dit opmerkelijk initiatief, heb ikzelf besloten mijn taalgebruik op te vijzelen, en woorden met een negatieve bijklank uit mijn woordgebruik te weren.  Hierna enkele voorbeelden uit mijn nieuwe taalgebruik.

Na de vele bankschandalen en de super bonussen voor degenen die het spaargeld van hun klanten hadden verloren met slecht te gokken op de beurs, zeg ik niet meer: “Ik ga naar de bank,” maar wel: “ik ga naar het dobbelhuis”;

Nadat ik in de krant heb gelezen dat een middagdutje zeer goed is voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid, en zelfs Alfred Einstein er een grote voorstander van was, zeg ik niet meer tegen mijn vrouw: “Ik ga een middagdutje doen,” maar: “ik ga een Einsteinslaapje doen”;

Na de vele pedofielschandelen in de kerk rond priesters, bisschoppen, paters, broeders van liefde en andere geestelijken, zeg ik niet meer: “Ik ga naar de Kerk,” maar: “ik ga naar het Spruitjeshuis”;

Paardenvlees in bereidingen met rundsvlees, uitwerpselen van dieren in koekjes, restanten van vergiftigde maïs in de gehele voedselketen, dodelijke bacteriën op groenten, enz., enz….  Inkopen doen wordt meer en meer een gok: ga ik er ziek van worden, of niet?  Bijgevolg zeg ik niet meer: “Ik ga inkopen doen in de supermarkt,” maar: “ik ga naar de superroulette”;

Door de alsmaar hoger oplopende kosten door de vergrijzing, krijgen woorden als bejaarden en gepensioneerden voor sommigen beetje bij beetje een negatieve bijklank.  Daarom zeg ik niet meer: “Die man gaat met pensioen,” maar: “die man wordt thuiswerker,” en een “bejaarde” noem ik nu voortaan een “seniorknaap;”

Lance Armstrong heeft bekend dat zijn zeven Tourzeges er kwamen dankzij dopinggebruik.  Sinds zijn openbare biecht, hebben vele andere renners het gebruik van doping toegegeven.  Het woord “koers” roept nu negatieve gedachten op.  Mij zul je niet meer horen zeggen: “Ik ga naar de koers kijken op tv,” maar: “ik ga naar de speedrace kijken op tv.”

En tenslotte: een zin die ik tegenwoordig het minst graag uitspreek, is de volgende: “Ik heb eens gekeken, het is dringend tijd om mazout in te doen.”  Van het woord mazout krijg ik de koude rillingen, sinds de prijs ervan naar een onbetaalbare hoogte is gestegen.  Wees positief, zeg niet meer: “We gaan mazout indoen,” maar wel: “we gaan vloeigoud indoen.”  Klink heel wat chiquer, en het woord benadert beter de werkelijkheid dan het stomme “mazout.”

Wie nog tips heeft om mijn taalgebruik positiever te maken, mag het mij laten weten.  Alle rooskleurige ideeën zijn welkom.

06-03-2013, 00:00 geschreven door Ivo  

Dinges

Ongemerkt is het ons huis binnengedrongen.  Ik schrijf ‘het’, maar het zou evengoed een ‘zij’ of een ‘hij’ kunnen zijn.  In het begin hadden we het niet meteen in de gaten, maar de laatste tijd kunnen we er niet meer naast kijken.  Op alle mogelijke manieren en ogenblikken duikt het, zij of hij, het ‘dinges’ dus, op.

Gisteren nog vroeg ik aan mijn vrouw of zij niet wist waar dat dinges kon liggen voor de tv.  Toevallig wist ze dat het in de lade van het kastje lag, onder het programmaboekje. 

Toen ik vorige week buiten wat aan het werk was, riep mijn vrouw van ver dat dinges, die hier altijd kwam doorgewandeld met zijne hond, ook dood was.

Zelf zat ik deze morgen een hele tijd te zoeken naar dat dinges om oneffenheden weg te werken op houtwerk vooraleer met het verfwerk te beginnen.  

Het zijn wij niet alleen die “dinges’ hier te pas en te onpas zien opduiken.  In het weekend was mijn schoonzuster hier op bezoek, en plots zei die: “Oh, dat is een schoon dinges daar, hebt ge dat al lang?”  Raar dat ze dat vroeg, want dat stond hier al jaren, op dezelfde plaats nog wel.  Heb ik ooit eens gekocht voor de verjaardag van mijn vrouw, en dat moet zij vroeger zeker nog gezien hebben, volgens mij.

Honderd procent zeker ben ik er van dat dinges hier vroeger niet, of bijna nooit, rondhing.  Het gebeurde wel eens een zeldzame keer dat zijn of haar naam viel, maar dat was eerder uitzonderlijk.  Tegenwoordig is dat dinges hier alomtegenwoordig.  Het wordt zelfs zeer vreemd als iemand vraagt of ‘gij dat dinges soms niet hebt gehad om dinges mee te maken.’ 

Pas op, meestal wordt het dan iets later toch teruggevonden. Soms blijft het even onvindbaar, om dan ’s anderendaags op een onverwacht ogenblik terug op te duiken.  Zelfs ’s nachts, als ge niet kunt slapen, is het bijwijlen ineens terug van weggeweest.  Reden voor paniek is er dus alsnog niet. 

Nu ik er aan denk, als iemand een manier weet om dat dinges hier weg te krijgen, die mag me altijd contacteren per telefoon, e-mail of per dinges,…dat spul dat ge kunt meenemen en waar ge overal mee kunt internetten zelfs tegenwoordig,  allee ge weet wel hé…

06-02-2013, 16:44 geschreven door Ivo  

Winter

Zelfs de sneeuw lijkt nu grijs
Zie dat pluimpje zweven ginds
Van waar komt het, waar gaat het heen
Onderaan de oude appelboom
met zijn bevroren stijve takken
vechten vogels voor kruimels
De ekster pikt een hompje brood
Ver weg briest een kettingzaag
De zoveelste reus gaat neer vandaag
De oude appelboom beschouwt en berust

17-01-2013, 00:00 geschreven door Ivo  

Jaaroverzicht 2012

We zitten in de tijd van de jaaroverzichten.  Geen dag- of weekblad dat er niet mee uitpakt dezer dagen.  Op mijn blog mag het dan ook niet ontbreken.
Hierna volgt mijn jaaroverzicht met grappige, merkwaardige en belangrijke gebeurtenissen uit mijn directe omgeving (thuis, familie, vrienden en kennissen), bijeengesprokkeld in 2012.  Allemaal echt gebeurd, niets verzonnen. 
Om redenen van privacy, sommige gebeurtenissen kunnen voor de betrokkenen nogal gênant zijn ;-) , wordt niemand met naam vermeld.  Ook ikzelf zal er wel ergens tussen staan natuurlijk.

***

Bij een gepensioneerd koppel begeeft de verwarmingsketel het plotseling, en moet die vervangen worden, volledig versleten na meer dan dertig jaar gebruik.  Het duurt een tijdje voor de bestelde nieuwe ketel kan worden geleverd en geïnstalleerd.  De vrouw des huizes heeft een telefoontje met haar vriendin, en die vraagt terloops ‘of de oude buiten is?’ 
Het onverwachte antwoord van de vrouw des huizes: “Die oude, die is met gene stok buiten te krijgen, ’t is alsof hij aan mij is vastgeplakt.”  
Waarop de vriendin reageert: “ik bedoelde niet ‘die’ oude, maar je versleten verwarmingsketel.”
Even een korte stilte aan de telefoon, gevolgd door gegiechel.

***

Een pedicure komt  de voeten verzorgen bij een bejaarde man aan huis.  Ze heeft wat te diep gesneden, waardoor de man een beetje bloedt aan een teen.  Ze doet een pleister op het wondje en nadat ze dat gedaan heeft, vraagt ze aan de man of hij soms geen suiker heeft.  Die snelt naar de keukenkast en grijpt de doos met suiker.  Voorzichtig heeft de pedicure uitgelegd, dat ze niet die suiker bedoelde.  

***

9 januari 2012: de eerste krokus steekt het kopje op boven de natte koude grond.  Veel te vroeg, volgens de tijd van het jaar.

***

Er zou die zondagnamiddag bezoek komen.   ’s Morgens bij het ontbijt hadden ze erover gepraat, en afgesproken om een lekkere appelvlaai te halen bij die goede bakker, een eindje weg.  Het is een specialiteit van dat huis.  Maar eerst zou manlief naar een andere winkel gaan, waar ze dagverse mosselen verkopen.  Op de terugweg naar huis besloot de man om toch maar rechtstreeks naar die bakker te rijden om alvast de appelvlaai te kopen voor namiddag, anders was die misschien uitverkocht.  De bakkersvrouw moest hem evenwel teleurstellen, want zonet had iemand telefonisch de laatste appelvlaai besteld en laten wegzetten.  Was hij iets vroeger in de winkel geweest, had hij er nog een gehad.  Spijtig!
In de plaats kocht hij dan maar een halve ananas- en een halve kersenvlaai.  Terug thuisgekomen, deed hij het verhaal aan zijn vrouw. 
“Het is toch niet waar zeker,” zei ze, “het was ik die gebeld heb naar de bakker om die appelvlaai weg te zetten, om er zeker van te zijn dat we er een zouden hebben.”
“Dan belt ge nu maar zelf terug naar de bakker, ik ga me daar niet meer belachelijk maken om die twee halve vlaaien terug te brengen,” repliceerde de man.
Zij heeft naar de bakker gebeld om het uit te leggen, maar ze hebben het die dag gehouden bij de twee halve vlaaien.

***

Van maandag 6 op dinsdag 7 februari 2012 was thuis de koudste nacht van het jaar.  Het vroor de stenen uit de grond, de thermometer stond op  -14,7 graden.   Ook overdag bleef het stevig vriezen, de kippen kwamen zelfs niet uit de stal.  Toen ik in de namiddag het bevroren drinkwater ging vervangen, bemerkte ik een waterhoen in de kippenstal.  Waterhoenen zijn zeer schuwe dieren en blijven normaal ver uit de omtrek van mensen.  Deze bleef rustig zitten in de hoek van de stal, rustend op het stro.  Ik was voor haar op dat moment blijkbaar een kleiner gevaar dan de omstandigheden buiten.

***

Iemand wilde ’s morgens als ontbijt een boterham met verse kaas eten.  Altijd lekker natuurlijk.  De persoon was, achteraf gezien, nog niet goed wakker op dat moment.  De eerste boterham mislukte, omdat er bloem in plaats van suiker op de verse kaas werd gestrooid.   De tweede boterham was ook niet goed, nu deed de nog niet goed wakkere persoon zout in plaats van suiker op de platte kaas.  De derde boterham lukte wel.  Echt smaken deed die evenwel niet meer, de wrange smaak van het zout bleef maar in de mond zitten, vervelend.

***

Wij wonen in een kleine straat, normaal niet veel te beleven.  Nadat het stuk grond naast ons verkaveld en verkocht was, zijn ze begonnen met bouwen.  Drie huizen tegelijkertijd naast ons huis in het kleine straatje.  Het zal er wel gezelliger worden met al dat nieuw leven.  Op een dag rijdt er een hele grote blauwgekleurde vrachtwagen door ons straatje.  Hij kwam het glaswerk leveren voor één van de woningen in aanbouw, de mensen zaten er al te lang op aan het wachten.  Het glas was geladen op een speciaal daartoe uitgeruste heftruck.  Toen het glaswerk bijna op zijn plaats was, viel de hele lading van de heftruck op de grond, een paar meter van het huis verwijderd.  Een spanriem had het begeven, zei men achteraf.  Al het glas aan diggelen.  Veel gevloek en getier.  Ineens werd het bijzonder druk in ons stil straatje.

***

 Er is bezoek.  Aan de bezoeker wordt gevraagd of hij iets wil drinken. 
“Oh, geef me maar iets fris, ik heb pas gegeten,” antwoordde deze.
Iets later komt de gastvrouw uit de keuken met een groot glas triple bier 6°, met een heerlijke schuimkraag.
“Ja maar, ik had iets fris gevraagd,” zei de bezoeker verwonderd.
“Awel, dat is toch iets fris, het komt recht uit de frigo,” antwoordde de vrouw des huizes, een beetje verontwaardigd over zoveel ondankbaarheid. 
De bezoeker heeft het ‘iets fris’ dan toch maar uitgedronken.  En het smaakte hem nog ook.

***

Alles evolueert snel tegenwoordig.  Een GSM bijvoorbeeld, kan op enkele jaren tijd verouderd zijn.  Iemand had een nieuwe GSM gekocht, waar je ook foto’s mee kon trekken.  In het zoekvenstertje kon je het te fotograferen onderwerp bekijken.  Iemand anders was die nieuwe GSM aan het bekijken.  Die vond één ding zeer eigenaardig.  In het zoekvenstertje ging een object steeds heen en weer, en de persoon kon niet thuisbrengen wat dit was.  De eigenaar van de GSM ontdekte wat er scheelde.  Het bewegende object in het zoekvenstertje was de vinger van de persoon die de foto wilde nemen.  Voor de lens bewoog die heen en weer.  Ja, de techniek evolueert inderdaad razendsnel, niet bij te houden.

***

Op 29 oktober 2012 is onze bruine legkip onverwacht overleden.  ’s Morgens was ze nog kerngezond en een paar uur later lag ze dood in de weide.  Ook voor kippen zijn er geen zekerheden in het leven.

***

Begin december.  Eerste sneeuw, vroeg op het seizoen.  ’s Morgens heeft iemand medelijden met een merel die verstijfd van de kou stilzit onder het perenboompje.  Na een kwartier zit de vogel er nog altijd, onbeweeglijk in dezelfde positie.  Het lijkt wel of hij bevroren is.  Daar moet iets aan gedaan worden, actie is onmiddellijk nodig om het diertje te redden.  Uiteindelijk blijkt het gezichtsbedrog te zijn.  In het perenboompje hangt kerstverlichting.  De stroomkabel ervan is geleid langs de stam.  Onderaan de boom is het stopcontact van de kerstverlichting aangesloten met een ander contactpunt.  Dit alles is tegen regen en sneeuw beschermd met zwarte tape.  Van binnenuit is dat precies een merel, bevroren van de kou!  Beetgenomen door een gezichtsbedrog, maar het is de bedoeling die telt natuurlijk.

***

Het aanmaakhout voor de inbouwhaard is op.  Iemand rijdt speciaal om er te gaan halen bij de winkel van de Boerenbond.  Thuisgekomen laadt hij van alles uit de auto: kippeneten, strooivoer voor de vogels, bloem voor brood te bakken, enz.…  Vraagt iemand: “En waar is het aanmaakhout?”
Het verrassende antwoord:  “Ik wist dat ik iets vergeten was, maar in de winkel kon ik er niet opkomen wat.  Nu weet ik het weer.” 
Zou het zo zijn dat ‘het’ begint?
Dan nog maar eens teruggereden om brandhout te halen.

***

De moderne tijden hebben het leven gemakkelijker gemaakt op velerlei gebied.  Op de computers van de pensioendienst in Brussel bijvoorbeeld, bestaat van iedereen een volledig pensioendossier. Iedereen kan zijn/haar persoonlijk dossier 24 uur op 24 uur online inkijken.  Zo wilde nog niet zo lang geleden iemand zijn persoonlijk pensioendossier raadplegen.  Je moet dan je identiteitskaart in een kaartlezer steken, je pincode invoeren, en je hebt inzage in uw persoonlijk dossier.  De theorie klinkt goed, nu nog de praktijk.  Tientallen pogingen om in te loggen mislukten, steeds kwam er dezelfde foutmelding.  Na meer dan één uur verwoede pogingen om verbinding te krijgen (het is een volhouder), en het bijna bereiken van een hyperaanval van stress, zei de bewuste persoon dat hij nog één allerlaatste poging ging doen, en dan zou hij het opgeven. 

Daar kwam zijn vrouw ook even naar kijken, want die had van in de verte in de gaten gehad hoeveel moeite hij wel had gedaan om aan zijn dossier te geraken.
“Het is toch wel uw paspoort die in de kaartlezer zit?” vroeg ze op een voorzichtige toon, want de andere helft van de trouwboek had bijna zijn kookpunt bereikt en was nog moeilijk aan te spreken.
Het gevloek dat even later op die vraag volgde, ga ik jullie besparen.  Wat bleek?  Mijnheer probeerde al meer dan een uur in te loggen met zijn bankkaart in plaats van met zijn paspoort, en die bankkaart kon de kaartlezer en de computer op de pensioendienst van Brussel niet lezen.

***

20-12-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Mayakalender

Vrijdag 21 december 2012 is het zover, dan zal de wereld vergaan.  Althans dat beweren sommige ‘onderzoekers,’ die zich daarvoor baseerden op de eeuwenoude Mayakalender.   Er bestaan veel uiteenlopende studies over die Mayakalender, maar een hardnekkige groep beweert bij hoog en laag dat het vrijdag gedaan zal zijn met de aardbewoners, behalve voor hen die zich op een berg in Frankrijk en op enkele andere plaatsen in de wereld zullen bevinden.  Wie daar nog wil geraken, zal echter te laat komen, want alle plaatsen zijn al bezet.

Persoonlijk heb ik één groot probleem momenteel.  Overal lees ik dat de wereld vrijdag zal vergaan, maar nergens om hoe laat.  Laat dat nu voor mij zeer belangrijk zijn, 'k zal u vertellen waarom.

Het zou al kunnen gebeuren ’s morgens vroeg, voor hetzelfde geld iets voor middernacht.  Daar zit een verschil op van bijna 24 uur.  En in 24 uur kan veel gebeuren.  Ik zou er voor kiezen om een uur of vier voor de wereld vergaat,  een stuk in mijn voeten te drinken, en een heel zwaar stuk dan nog wel, zodat ik mijn laatste uren zonder angst kan doorbrengen.  Stel je voor dat ik vrijdag ’s morgens al begin te drinken.  Als de wereld dan pas ’s avonds laat vergaat,  heb ik op dat moment een zeer zware kater, met ondraaglijke hoofdpijn en darmproblemen.  Op die manier wil ik zeker niet de laatste uren van mijn leven beleven.

Dus als iemand op de hoogte is van het juiste uur, misschien is het toch ergens gezegd of geschreven zonder ik het opmerkte, laat het mij dan zo spoedig mogelijk weten a.u.b.   Ik zal er u eeuwig dankbaar voor zijn.

Het ideaal programma voor mijn laatste week, zou als volgt kunnen zijn:

Het eerste wat ik op maandag zou willen doen, is het vernietigen van al de afrekeningen die hier nog op betaling staan te wachten.  Dat jaarlijks terugkerend geplaag op het einde van het jaar, eindelijk kan ik daar eens op een deugddoende manier wraak op nemen.  Afrekeningen van water en elektriciteit, de hospitalisatieverzekering (amaai is dat duur geworden), de brandverzekering en de halfjaarlijkse factuur van de autoverzekering, allemaal vernietigen, en niet zomaar in de vuilbak gooien.  Neen, eerst alles door de papierversnipperaar en daarna vuurke stoken in de kachel.  Een heerlijk gevoel gaat dat geven.   Maandagavond gaan we dan uitgebreid tafelen in het Michelin driesterrenrestaurant Hof van Cleve in Kruishoutem bij Peter Goossens.  We bestellen een limousine die ons om 19 uur thuis komt afhalen, en ons natuurlijk ook terug naar huis zal voeren na afloop.  Dat zal zeker nodig zijn, gezien de uitgebreide uitstekende wijnkaart van het restaurant.

Dan zijn we al dinsdag.  Waarschijnlijk hebben we dan nog wat last van die avond Hof van Cleve.  Daarom zal ik een afspraak maken bij een exclusief wellness-centrum in de buurt, om ons daar eens goed en duur te laten verwennen.

Woensdag zou ik voorbehouden voor een dag van bezinning.  We zouden naar de basiliek van Scherpenheuvel kunnen rijden om er een paar grote kaarsen te laten branden, en op de terugweg nog eens binnen springen in de kerk van het Heilig Paterke in Hasselt.  Een beetje voorspraak hierboven zal zeker geen kwaad kunnen.

Donderdag, de laatste volledige dag van mijn leven, zou ik me ‘s avonds eens goed gaan amuseren in het casino van Maastricht.  Heb dat altijd al eens willen doen, maar het schijnt nogal duur te zijn.  Nu de wereld gaat vergaan, kan het geen kwaad meer en ga ik doorspelen tot mijn hele hebben en houden er is doorgejaagd.   Alles ga ik er vergokken: het spaargeld, mijn huis, de auto, de huisraad en de meubelen.  Alleen mijn kleren ga ik niet vergokken, want ik moet nog op een fatsoenlijke manier thuis geraken, ook al is het dan bijna gedaan met de wereld, en zou je je niet te veel meer mogen aantrekken van het geroddel van mensen.  Het spreekt voor zich dat ik die avond flink in de watten zal worden gelegd door het personeel van het casino.  Goede klanten die veel geld spenderen, krijgen altijd een streepje voor, heb ik van horen zeggen.

Daarmee zal mijn leven erop zitten, tezamen met het einde van alles op deze aarde.  Maar nogmaals, als iemand weet om hoe laat precies het vrijdag gaat gebeuren, laat het me zo spoedig mogelijk weten.  Waarvoor nogmaals mijn welgemeende dank bij voorbaat.

In het onwaarschijnlijke geval dat de wereld vrijdag toch niet zal vergaan zijn, zit ik zaterdag met een enorm probleem, gezien mijn droomprogramma van deze week.  Maar dat bekijken we dan wel.  Problemen moet je oplossen als ze zich voordoen, zeker niet op voorhand zorgen maken over iets, heeft ooit iemand gezegd.  En die iemand is daar hoegenaamd niet armer van geworden.

17-12-2012, 18:31 geschreven door Ivo  

De Sint

Ik zie hem nog staan aan de wasbakken in de grote slaapzaal van het internaat. Hij stond naast mij in zijn onderbroekje, ik al in pyjama. Hij kwam wat dichter bij me staan en fluisterde: “Weet ge het al, Sinterklaas bestaat niet!”  
Aan zijn gezicht te zien, kon ik opmaken dat hij twijfelde aan zijn eigen woorden, en dat hij van mij bevestiging of ontkenning wilde krijgen. We konden niet voluit praten, in de slaapzaal mocht niet worden gepraat, daar moest absolute stilte heersen.

“Wie zegt dat,” fluisterde ik hem vol ongeloof en teleurgestelde verwondering terug.
“Ze zeggen het allemaal, Sinterklaas dat zijn je ouders,” antwoordde hij. 
Ondertussen was de broeder die toezicht hield dichterbij gekomen en moesten we wel zwijgen. En met zo'n overrompelend deprimerend wereldnieuws moest ik het bed in. Negen jaar was ik toen, en van het ene moment op het andere al mijn kinderlijke onschuld kwijt. Gelukkig was de Kerstman in die tijd nog niet zo ingeburgerd, of ik had die avond misschien een tweede grote teleurstelling opgelopen.

Op die slaapzaal in het internaat werd mij drie jaar later nog een tweede wereldschokkend nieuws geopenbaard. 's Morgens toen we in de rij stonden om de slaapzaal te verlaten, vroeg de broeder onze aandacht. Hij vertelde op een ernstige toon dat president Kennedy van Amerika was vermoord. Aan zijn gezicht te zien, moet dat heel erg zijn geweest, maar als twaalfjarige kon ik de gevaren die daarachter schuilden nog niet inschatten. Veel erger vond ik het toen ze me vertelden dat Sinterklaas niet bestond. Een nieuwe president zouden ze wel vinden in Amerika, maar Sinterklaas, die was voor altijd verdwenen.

Alhoewel, dat dacht ik toen tenminste. Waarom ik deze avond, zoals elk jaar voordien, weer mijn bord ga zetten voor de Sint, Zwarte Piet en de ezel, dat is mijn geheimpje. Is het nostalgie of een stukje kind dat ik nooit ben kwijtgeraakt? 'k Zou het zelf niet weten. De dag dat ik mijn bord niet meer zal zetten op de avond voor Sinterklaas, dan pas mag men zich zorgen beginnen te maken over mij. Nu nog niet.

05-12-2012, 11:40 geschreven door Ivo  

De os en de ezel

Paus Benedictus XVI, de huidige paus, heeft weer een boek geschreven. Hij achtte het nodig om het ons heel duidelijk te maken dat het verhaal van de os, de ezel, de schapen en de kamelen in de kerststal totaal verzonnen is. Verder voegt hij er in zijn boek aan toe dat de Drie Wijzen uit het Oosten fictie zijn en dat de engelen bij de geboorte van Jezus niet hebben gezongen, alleen maar gesproken, namelijk de boodschap van God.

Alsof wij dat allemaal nog niet wisten diep in ons binnenste, moet hij de traditie absoluut komen onderuit halen in deze donkere tijden. Dat er geen sneeuw lag op de plaats waar Jezus werd geboren, dat heeft hij niet geschreven, zal voor zijn volgend boek zijn zeker. En dat er geen pakjes onder de boom lagen, dat staat ook zo goed als vast, moet hij ons niet komen vertellen.

De handelaars zullen er niet mee kunnen lachen, zeker omdat het boek uitkomt in volle verkoop voor de kerstperiode. Nu zitten ze daar met hun kerststallen en de beeldjes. Wat gaan ze doen met al die ossen, ezels en schapen? Geen kat die ze nog gaat kopen. In sommige landen zitten ze nu met pleisteren kamelen of dromedarissen, die alleen nog goed zijn voor het containerpark. Om nog maar te zwijgen van die zingende engelenbeeldjes, totaal waardeloos geworden, en nochtans niet goedkoop.

Het ligt in mijn aard om altijd wat verder te denken dan hetgeen logisch lijkt op het eerst zicht. Ik zit me nu de hele tijd af te vragen wat de paus met dit boek wilt bereiken. Dat hij niets nieuws geschreven heeft, daar zijn alle bijbelkenners het volmondig over eens. Vraag is waarom hij het dan nog eens zo expliciet komt vertellen. Waarom laat hij de meerderheid van zijn kudde niet in de waan dat het vroeger allemaal zo was met die os en die ezel en die engelen. Dat zijn tradities die sinds mensenheugenis meegaan. Je zou zelfs kunnen spreken van verworven rechten. Neen, moet hij ons dat komen afpakken. Moeten we nu verder leven met een halflege kerststal, met alleen nog Sint Jozef en Maria, en het kindje Jezus in de kribbe? Hoe koud zullen die kerststallen in de toekomst ogen? Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan er niet achter komen wat de bedoeling is van paus Benedictus XVI met dit boek. Hij is natuurlijk ook maar een mens, wordt ouder, en zijn hersencapaciteit neemt af.  Hopelijk begint hij binnenkort niet te twijfelen aan de geboorte van Jezus, want dan zet hij zijn eigen job op het spel.  Misschien zal de nabije toekomst het ons duidelijk maken, want de paus die weet ongetwijfeld meer dan wij, zeker over het bovennatuurlijke.

Eén ding staat volgens hem wel als een paal boven water: Maria was nog maagd toen ze het leven schonk aan Jezus. Daar kan geen discussie over bestaan, schrijft hij. Hiermee beweert de paus weer met een omweg dat de mensen moeten zondigen om kinderen te hebben, maar dat Moeder Maria door God zelf werd bevrucht, om haar te behoeden van de zonde van het geslachtsverkeer om kinderen te krijgen, niettegenstaande haar man, Sint Jozef, toch ook een heilige was. 

Voor mijn part mag de paus zeggen wat hij wil, maar dit jaar zet ik, net zoals de voorgaande jaren, eerst de os en daarna de ezel in de kerststal, en dan pas de rest. Eén ding ga ik aanpassen. Tot nu toe had ik de os en de ezel nog geen naam gegeven. Vanaf dit jaar ga ik dat veranderen. De os geef ik de naam Rogero en de ezel noem ik Joseph, (niet Jozef, want die zit op zijn knieën, naast de kribbe, tegenover Maria - zolang hij nog mag van de paus tenminste).

23-11-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Evaluatie

Waar ik werkte, werden we elk jaar geëvalueerd. Het was een verplicht nummer, maar het stond in de statuten dat het moest gebeuren, en statuten zijn heilig, meestal. Zo'n evaluatie moet je ondergaan, er niet te veel bij nadenken. Je zat in een lokaaltje samen met je evaluator, er mocht absoluut niet worden gestoord, en je werd dan besproken. In sommige gevallen had iemand tegen de evaluator honderd en één dingen kunnen zeggen over wat die zelf beter kon doen of laten, maar dat mocht niet. Een evaluatie gaat immers over je eigen doen en laten van het voorbije jaar, niet over de persoon die tegenover u aan tafel zit, die wordt door een hogere van hem geëvalueerd. Bijkomend zou een opmerking van jou over je evaluator de eigen beoordeling waarschijnlijk niet ten goede zijn gekomen. Hoe lager op het trapje, hoe meer kans op verbeterpunten in het verslag. Het is zoals in de kippenstal, hoe lager in rang, hoe meer kans op gepik. Bazige hennen krijgen niet veel pikken, evenals de haan natuurlijk.

Op de voorbladzijde van het personeelsblad van deze maand lees ik dat één van de grote bazen met pensioen is gegaan, na een rijkgevulde carrière. Bij het artikel staat een foto, waar hij poseert met grote bazen rond hem, en zelfs de allergrootste baas in eigen persoon. Op de laatste bladzijde van het personeelsblad staan gewoonlijk ook de namen, met de functie erbij vermeld, van andere collega's die met pensioen gaan.

Zelf heb ik er vandaag precies één jaar pensioen opzitten. Hoeveel mensen er het voorbije jaar hebben geïnformeerd hoe ik het maakte sinds ik met pensioen ben, zijn niet te tellen. Voor iedereen die nog met vragen zit over mijn leven na het werken, geef ik hieronder mijn persoonlijke evaluatie van de toestand na één kalenderjaar.

Het is heel zeker een cliché, maar het plezantste van met pensioen zijn, is niets meer te moeten. Je voelt je opeens zoals je baas vroeger: opstaan zo laat je wilt, ergens aan beginnen zo laat je wilt, weinig rekenschap moeten geven over wat je doet, zelf je dag indelen, niet gebonden zijn aan vaste uren, het is zalig.

Eén belangrijk détail mag je evenwel niet over het hoofd zien, en dat wil ik aan alle toekomstige gepensioneerden, die in dezelfde situatie zitten als ik, meegeven.

Je bevindt je vanaf je pensioen voortdurend op een plaats die voordien, tijdens je werkuren, volledig door iemand anders werd ingenomen. Als je dat détail hebt ontdekt, er rekening mee houdt, dan kan niets meer verkeerd gaan. Gaandeweg kun je dan zelf jouw wereldje creëren in die dagelijkse omgeving. Eens je dat hebt bekomen, is het heerlijk. Ik kan het u verzekeren.

01-11-2012, 18:20 geschreven door Ivo  

De bruin

Deze morgen, toen ik de staldeur open deed, zat ze nog op de stok, tussen de haan en de zwarte. Onze bruine kip, het was een speciale. Was, schrijf ik, want ze is niet meer. In de vroege voormiddag zagen we dat de kippen aan het pikken waren op iets, achter in de weide. Mijn vrouw zei nog: “Da's precies de bruine kip die daar ligt.” 
“Dat kan niet,” antwoordde ik, “want die zat zojuist nog op de stok, bij de andere kippen.”

Toch haastte ik me de wei in, want ik wilde weten wat daar lag. En jawel, het was de bruine kip, met alle andere kippen en de haan errond. Er zat geen enkel teken van leven meer in, zo dood als een pier. Dit laatste zeg ik niet toevallig, want het was een kip die vooral verzot was op pieren. Een ander speciaal trekje van haar was, dat ze altijd als eerste in mijn omtrek vertoefde als ik de weide inging. Hoe vaak heb ik me niet aan haar geërgerd als ik aan het graven was in de wei. Ik moest constant oppassen dat ik de schop niet in haar nek stak, want ze was er steeds als de kippen bij om te zoeken naar de pieren die boven kwamen door het graven, en daarbij had ze geen enkel benul van het gevaar dat haar zelf boven de kop hing.

Haar naam had ze niet gestolen, met haar glanzende lichtbruine pluimen. Vroeger gaven we al onze kippen en hanen een naam. Maar sinds we Harie geslacht hebben, en er geen brok van door onze keel kregen - omdat het onze Harie was - zijn we gestopt met namen geven. Nu noemen we ze de witte, de sussex, de zwarte en de grijze... Opeten doen we ze ook niet meer, kippen en hanen die in ons kippenhok terecht komen, zijn zeker van een goed verzorgde oude dag, tot aan de dood.

Het is vreemd als ik nu in de weide kom. Anders was de bruine kip altijd het eerst om me te verwelkomen, en te ontdekken wat voor lekkers ik die dag weer bijhad. Zij was dan ook nummer één in de pikorde: eerst ik en dan de anderen. Zo gaat dat bij kippen. De haan weet niet goed wat hem overkomen is, zit er wat verweesd bij onder de appelboom. De bazin van zijn harem is plots weg en dat zorgt voor commotie binnen de groep. Vreemd dat zelfs een kip vriendschap kan tonen en dat een mens droevig kan zijn om een kip.   Bedankt bruintje, voor je gezelschap en de ontelbare eitjes die je ons hebt geschonken.

29-10-2012, 14:27 geschreven door Ivo  

Harde schijf

Na vier jaar trouwe dienst en boodschapper van goed en minder goed nieuws, heeft onze laptop het begeven. Heel onverwacht besloot hij niet langer te werken, en weigerde verdere dienst. In de computerwinkel waren ze formeel: niet meer te herstellen, definitief verloren. Zonder laptop, dat is teruggaan naar de middeleeuwen, dus hadden we vlug besloten een nieuwe aan te schaffen.

De kapotte laptop kan gratis naar het containerpark. Vraag was, wat er moest gebeuren met de harde schijf van de kapotte laptop. Ik herinnerde me immers een tv-uitzending, waarin werd gezegd dat tweedehands harde schijven meestal nog persoonlijke gegevens bevatten, zoals e-mails, creditcardnummes, wachtwoorden of andere vertrouwelijke gegevens. Deze informatie kan door experts worden opgehaald, zelfs als ze gewist zijn van de harde schijf. Dus besloot ik maar op zoek te gaan naar de harde schijf van de laptop, om die er uit te halen, voor ik de dienstweigeraar naar het containerpark deed. Dat bleek rapper gezegd dan gedaan.

Eerst had ik achteraan een paar dekseltjes losgedraaid en loszittende plaatjes uit de laptop gehaald, alleszins leken die niet op een harde schijf. Daarna moest ik een twintigtal schroefjes losdraaien vooraleer het achterste deksel loskwam. Wat ik dan te zien kreeg, was veel, maar nog steeds geen harde schijf. Wel platen met allerlei elektronische verbindingen, laspunten, tientallen draadjes die van alles en nog wat met elkaar verbonden, maar geen harde schijf te bespeuren. Eigenlijk stond ik er van versteld dat er zoveel in een laptop stak. Met veel moeite kon ik de middelste panelplaat eruit halen, want daarachter zou de harde schijf wel te vinden zijn. Niet dus, de harde schijf bleef zoek.

Ondertussen was mijn vrouw erbij komen staan om de voortgang van mijn afbraakwerken te bekijken. Terloops zei ze dat ze het aan Google had gevraagd, en dat die zei dat harde schijven er niet altijd uitzien als schijven, maar ook ingehuisd kunnen zitten in een rechthoekig plat doosje. Zou dat eerste ding, dat ik achter uit de laptop haalde, dan de harde schijf geweest zijn, begon ik me bij mezelf af te vragen.  Dan was het in elk geval maar een hard schijfje, in plaats van een harde schijf.

Kijk, ik houd de zaken liefst simpel. Als ze zeggen, de match wordt gespeeld met een lederen bal, dan is dat een lederen bal. Leder is leder, en een bal is bolvormig, daarmee uit. Als ik dan een lederen bal moet zoeken, weet ik waar ik moet naar kijken. Als ze mij zeggen 'harde schijf', dan is dat voor mij iets hard, en iets rond. Je kunt dat zelf opzoeken in de Dikke Van Dale, die geeft me volledig gelijk. De Dikke Van Dale is formeel: hard is hard, en een schijf is rond. Een harde schijf dus, dat was wat ik zocht, en niet vond. Het wordt wel oppassen als ze komen zeggen dat Google iets anders beweert, want tegen Google kun je niet op, die heeft altijd gelijk. Heb ik al meermaals moeten ondervinden. Vroeger kon je al iets fantaseren, en verkopen voor waarheid. Nu gaan ze het checken bij Google, en dan moet je zwijgen.

Voor alle zekerheid heb ik dan maar alle plaatjes die demonteerbaar waren uit de laptop gehaald en onbruikbaar gemaakt. Het kan niet anders of de harde schijf moet daar ergens tussen hebben gezeten. Vraag me niet wat het was, 'k zou het zelf niet weten. Moet je maar aan Google vragen, die weet alles.

18-10-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Knikkers

Eén van de grootste trauma’s die ik heb opgelopen in mijn kinderjaren, kwam door het knikkeren.  Veel knikkers heb ik nooit gehad, zoveel geld had ik niet.  Ooit had ik eens een hele mooie grote knikker, met prachtige kleuren binnenin.  Dat was mijn pronkstuk.  Daarnaast had ik nog een tiental andere knikkers, maar die ene, sprong er echt tussenuit. 

Ik herinner me nog goed hoe we knikkerden op de grote binnenkoer van het internaat.  Er waren in het knikkerspel bepaalde regels.  Om het simpel te houden, kunnen we zeggen dat je knikkers kon verliezen, als je het spel verloor.

Op een dag, ik had al wat knikkers gewonnen voordien en werd misschien overmoedig, heb ik mijn mooiste knikker ingezet tegen een andere speler.  Drama, naast die prachtige knikker, verloor ik die dag ook nog al mijn andere knikkers.  Er waren jongens van wie hun broekzakken bol stonden van de gewonnen knikkers, en ik had er geen één meer.  Dagenlang heb ik er pijn van gehad om te zien hoe die jongen met mijn mooiste knikker pronkte.  En ik kon hem niet meer terugwinnen, want ik had geen knikkers meer, en geen geld om nieuwe te kopen.

Mijn wraak op dat jeugdtrauma is dat ik begonnen ben met knikkers te verzamelen.  Waar ik kom, en ik zie knikkers liggen, dan koop ik die.  In kringloopwinkels kan ik regelmatig koopjes doen tussen het kinderspeelgoed.  Ondertussen heb ik al heel wat knikkers verzameld, maar geen haar op mijn hoofd dat er nog maar aan denkt om die knikkers ooit in te zetten tegen iemand.  Neen, ze blijven veilig in mijn glazen pot zitten, en ik kan er echt van genieten om ze daarin te zien liggen, zo dik en vast opeen.

Het is een grote les geweest in mijn leven: als je iets heel erg koestert, neem dan nooit het risico om dat te verliezen door nog meer te willen en je grootste bezit erdoor kwijt te spelen.  Echt waar, al mijn knikkers van nu zou ik ruilen voor die ene prachtige volmaakte knikker van toen.  Helaas, verloren is verloren.

27-09-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Krantenkoppen

In de verlofperiode zijn de kranten gewoonlijk wat dunner dan tijdens de rest van het jaar.  Er valt in die tijd niet veel politiek en economisch nieuws te rapen.  Deze periode wordt ook al eens de komkommertijd genoemd.  Gedurende de maanden juli en augustus 2012 sprokkelde ik uit mijn krant, Het Belang van Limburg, een aantal titels van artikelen.

Hieronder staan vijftien titels.  Dertien ervan stonden boven krantenartikels in Het Belang van Limburg tijdens de maanden juli en augustus 2012.  Twee titels werden volledig door mij verzonnen, en die feiten zijn dan ook niet echt gebeurd.

Wie slaagt erin om de dertien titels die in de krant stonden eruit te halen, en de twee verzonnen titels te ontmaskeren (niet vals spelen hé, niet in de kranten kijken ;-)

1.      CIA-agent: “Buitenaards tuig crashte wel degelijk in Roswell.”

2.      Mick Jagger deed het met 4.000 vrouwen.

3.      Stomdronken man plast tegen been van politieagent.

4.      Bij een bril komt veel kijken.

5.      Verdwaalde leeuw gespot in Engeland.

6.      Helft Belgen niet tevreden over hun baas.

7.      Dronken agent stuurt verkeer in de war in Parijs.

8.      Luidruchtige ijskar met stenen bekogeld.

9.      De taal leer je in bed.

10.   Je bent zo jong als de tiet die je voelt.

11.   Giraffe op de loop in buurt van Londense zoo.

12.   Politie van Ans stelt duizenden valse pv’s op.

13.   Kotstudent kost ouders jaarlijks ruim zevenduizend euro.

14.   Rokende orang-oetan moet sigaret afzweren.

15.   Tiener bespuit politieman met waterpistool.

 Oplossing: naar beneden scrollen












De volgende titels stonden niet in de krant, en zijn dus ook niet echt gebeurd:
7.   Dronken agent stuurt verkeer in de war in Parijs;
11. Giraffe op de loop in de buurt van Londense zoo.

(Al de andere titels stonden in de krant, en zijn dan ook echt gebeurd).

05-09-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Bpost

(uit het ware leven gegrepen – vrijdag 31 augustus 2012)

Al een paar dagen ontvangen wij onze post niet meer volledig.  Het is het volgende.  Op onze brievenbus hangt een sticker met de tekst: “Geen ongeadresseerd reclamedrukwerk – Geen huis-aan-huis bladen.”

Onze vertrouwde postbode is met verlof en er komt nu een tijdelijke vervanger.  De geburen kregen deze week de Gemeenteberichten van Hoeselt toegestuurd, een infoblad van het gemeentebestuur van Hoeselt.  Wij kregen dat  niet in onze brievenbus.  Ook het verkiezingskrukwerk, dat nu volop wordt rondgestuurd, krijgen wij niet meer.  Waarschijnlijk beschouwt onze tijdelijke postbode dit alles als reclamedrukwerk. 

Geen probleem dacht ik, een telefoontje naar het plaatselijk postkantoor, en opgelost de zaak.

Op internet gezocht, maar geen rechtstreeks telefoonnummer te vinden van het postkantoor van Hoeselt.  Alle sites die ik raadpleegde, verwezen me naar het nummer 022/012345, een algemeen Bpost nummer.  Dan maar naar dat nummer gebeld, die zouden me wel kunnen doorverbinden met postkantoor Hoeselt, dacht ik.

Dus belde ik, zonder argwaan, het nummer 022/012345.

Ik kom uit bij een automatisch antwoordapparaat: “Welkom bij bpost,  bienvenue chez bpost,  wilcommen bei bpost .
Pour continué en francais activé sur un ,  om verder te gaan in het Nederlands druk 2, weiter ghen in deutsch drukken sie drei,”

Ik druk 2 (even taal ingeven, veronderstel ik, en dan doorverbinden)

Bpost: “Voor Bank van de Post en andere financiële producten druk 1, voor brieven en pakjes druk 2, voor kranten druk 3, voor postmobile druk 4, voor vragen over postkantoren en postpunten druk 5, voor filatelie druk 6, voor andere vragen druk 7”

Ik dacht: mijn zaak gaat over brieven en zo,  dus ik druk 2 (nu zullen ze me wel kunnen doorverbinden)

Bpost: “Voor het doorsturen van briefwisseling bij verhuis of vakantie druk 1

Voor uw pakje, druk 2

Voor uw briefwisseling druk 3

Voor kranten druk 4

Voor andere vragen over tarieven en post druk 5”

Ik druk 3 (dat zal nu toch wel het laatste zijn zeker?)

Bpost: “Voor een aangetekende zending druk 1

Voor andere vragen over brieven of post druk 2”

Ik druk 2 (gaat dat hier nog lang duren, zeg?)

Bpost: “Wij verbinden u door.”

Ik denk: “Aha, eindelijk!”

Bpost, het antwoordapparaat: “Beste klant om de kwaliteit van onze diensten verder te verbeteren vragen wij om na het gesprek deel te nemen aan een telefonische tevredenheidsenquête.

Deze zal slechts 2 minuten van uw tijd in beslag nemen.

Indien u hieraan wenst deel te nemen druk 1,

Indien u niet wenst deel te nemen druk 2”

(Ik denk: ik wil geen enquête, alleen maar doorverbonden worden met postkantoor Hoeselt.)

Ik druk 2.

Niet geloven, maar dit keer kreeg ik een levende persoon aan de lijn van Bpost, en geen stem van een antwoordapparaat.

Bpost (vriendelijk): “Goedemiddag klantendienst Bpost, waarmee kan ik u helpen?”

Ik (vriendelijk): “Goedemiddag mevrouw, ik wilde eigenlijk het postkantoor van Hoeselt bellen, maar dit lukt blijkbaar niet meer rechtstreeks.  Kunt u me misschien doorverbinden met het postkantoor van Hoeselt?”

Bpost (vriendelijk): “Wat is precies uw probleem mijnheer.”

Ik (vriendelijk), (moet ik dat ook nog eens gaan uitleggen, dacht ik): “Wel het is het volgende.  Al een paar dagen ontvangen wij onze post niet meer volledig.  Op onze brievenbus hangt een sticker dat wij geen deur aan deur reclame meer wensen te ontvangen.  Onze buren kregen gisteren de gemeenteberichten in de bus, wij niet.  Ook het verkiezingsdrukwerk wordt bij ons niet meer in de bus gestoken.  Dat is toch geen reclamedrukwerk, maar info.?  Dat zouden wij dus graag ontvangen”

Bpost (vriendelijk): “Uw probleem is dus dat u geen verkiezingsdrukwerk meer ontvangt.”

Ik (al wat geïrriteerd): “dat is nog het ergste niet, maar bijvoorbeeld, de gemeenteberichten van Hoeselt, die van huis tot huis worden bedeeld, hebben wij ook niet gekregen.  Wij denken dat onze postbode die dingen niet bij ons in de bus steekt, omdat hij denkt dat het reclamedrukwerk is.”

Bpost (vriendelijk): “Een ogenblikje meneer.”

muziekje (een mij onbekende componist en uitvoerder)

Na een tijdje: Bpost (vriendelijk): “Mijnheer;  Ja, ik heb even nagevraagd.  Het is zo dat voor verkiezingsdrukwerk een sperperiode geldt, vanaf 3 september moet alles in elke bus worden gepost.  Het is nu nog niet drie september, dus is er iets fout.”

Ik (al wat nerveuzer): “Dat dacht ik ook al mevrouw, kunt u mij niet eenvoudig het rechtstreeks telefoonnummer geven van het postkantoor van Hoeselt, zodat ik dat probleempje daar rechtstreeks kan melden, meer moet er echt niet gedaan worden.”

Bpost (vriendelijk): “Dat gaat niet mijnheer, dat nummer mogen wij niet doorgeven.”

Ik (kordaat, maar beleefd):  “Ja maar, dit gaat toch maar om een klein praktisch zaakje, dat is zo verholpen, als ik dat aan die mensen van Hoeselt rechtstreeks kan uitleggen.”

Bpost (vriendelijk): “Sorry mijnheer, dat mogen wij echt niet doorgeven.  Ik kan wel een dossier over uw zaak aanmaken.”

Ik: (niet meer zo heel vriendelijk): “Laat maar mevrouw, ik rijd zelf wel even naar het postkantoor van Hoeselt.  Ik vind de dienstverlening van Bpost nog altijd even slecht als vroeger.”

Bpost (vriendelijk): “Het spijt me mijnheer.  Nog een prettig weekend.”

Telefoon haakt af.

Naar het postkantoor van Hoeselt ben ik nog niet gereden.  Ga het nog een paar dagen aanzien, want wie weet wat ik daar aan het loket ga meemaken.

02-09-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Eddy Merckx had bovenmenselijke krachtinspanningen moeten leveren voor het binnenhalen van zijn eerste tourzege.  Neil Armstrong daarentegen moest maar van een klein laddertje afdalen om zijn plaats in de geschiedenisboeken op te eisen.

De woorden die Neil Armstrong uitsprak terwijl hij het trapje van de maanlander afdaalde en voet op de maan zette, vormen één van de beroemdste uitspraken aller tijden, en zullen voor altijd in de geschiedenisboeken blijven staan: "That's one small step for a man, one giant leap for mankind."   Inderdaad, was het maar een klein stapje voor een mens, maar een geweldige sprong voor de mensheid, die eerste stap van een man op een andere planeet dan de aarde.  Het maakte hemellichamen buiten de aarde bereikbaar voor menselijke wezens.

De mooiste uitspraak van Neil Armstrong, volgens mij, deed hij tijdens een interview, lang nadat hij terug op aarde was: "Plots realiseerde ik me dat die kleine, mooie blauwe 'erwt' de aarde was. Ik stak mijn duim op, sloot één oog, en mijn duim bedekte de aarde volledig. Ik voelde me niet als een reus; ik voelde me heel, heel klein!"

26-08-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Genoeg is genoeg

Genoeg is genoeg, nu was het zij of ik
mij krijgen ze niet rap kwaad
doch deze keer ging ze te ver
Ik bekeek haar met een kwade blik
en zocht naar geschikt huisraad
om te kloppen op die onruststookster

Mijn motto is "leven en laten leven"
daar kan ik heel ver in gaan
Ik moei me niet met andermans zaken
ben de eerste om iets te vergeven
en gedaan is voor mij gedaan
maar met dit kunnen ze mij raken

Mijn besluit stond dan ook vast
ik kon niet meer tegen haar gedrag
Hier was geen weg meer terug
Ze bezorgde me immers niets dan last
En met één welgemikte, harde slag
was ze er geweest, die vervelende mug

22-08-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Nostalgie

Facebook is een sterk fenomeen, het brengt ons terug in contact met vrienden, die we jaren niet meer hadden gesproken of gezien.  Zo is mijn vrouw, dankzij facebook, terug in contact gekomen met een jeugdvriendin.  Die woonde zelfs in ons dorp, en is vandaag al even op bezoek gekomen.  Ze had een dertigtal foto’s bij uit hun tienerjaren.

Eén foto trok mijn aandacht, en ik had meteen het gevoel: hoeveel nostalgie kan een foto uitstralen.  De jaren zestig in beeld.  Vier vriendinnen, met in hun midden de vriend, bezitter van de auto, assorti gekleed met zijn voiture.  Samen poseren ze, toch wat fier, voor zijn blauwe Volkswagen kever.  Je moet geen kenner zijn om te zien dat deze foto uit een ander tijdperk komt.  Mode was toen nog een abstract begrip, als het maar hip was.  Op de brede pijpen na, waren er geen vaste regels.  Sigaretten waren een vanzelfsprekendheid, ook bij het maken van een foto. 

De auto was gepakt en beladen, gereed om er een grote tocht mee te maken. In elk geval was er iets speciaals op komst, dat zie je zo.  De juffrouwen hadden zich daarvoor behoorlijk opgetuigd.  Als een hechte vriendengroep staan ze arm in arm voor de fotograaf.  De jongen mocht er waarschijnlijk alleen maar bij omdat hij eigenaar was van de blauwe kever.  Hij laat het zich merkelijk welgevallen en grijpt zover zijn armen kunnen reiken.  Niet veel later na het nemen van de foto, zijn ze ongetwijfeld  samen in de auto gestapt, met drie achteraan en iemand naast de chauffeur.  Het zal zeker een plezante tocht geweest zijn.  Op de radio zal uiteraard, op hoog volume, muziek hebben weerklonken van de Beatles, de Rolling Stones, Elvis of Bob Dylan.  En reken maar dat ze met zijn allen uit volle borst hebben meegezongen.

Het is een foto om uit te vergroten, in te kaderen, en aan een grote muur op te hangen.  Een aandachttrekker, ongetwijfeld.

(PS: mijn vrouw in haar flower-power tijd, tweede van rechts op de foto ;-)

19-07-2012, 00:00 geschreven door Ivo  

Spaarboekje

Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik naast Vlaming,  zeker ook een Belg ben.  En waarom ik dat zo duidelijk zeg, zal ik hier eens uit de doeken doen.

Het stond in alle kranten en kwam in het nieuws op radio en tv: eind januari 2012 hadden de Belgen 221,737 miljard euro op een spaarboekje staan. Dat is een recordbedrag.  Er zijn rond de 10 miljoen Belgen, waarvan ik er dus één ben.  Een Belg heeft dus zo’n slordige 22.174 euro op zijn spaarboekje geparkeerd.  Mijn vrouw en ik, dat maakt dan samen 44.348 euro.

Nog volgens de kranten stond eind mei iets meer dan 47,2 miljard euro op de zichtrekeningen van de Belgische gezinnen.  Dat is dus ongeveer 4.720 euro per Belgisch gezin.  Samen met onze spaarboekjes maakt dat voor ons bijgevolg 49.068 euro op onze rekeningen.

Ik weet wel dat we niet alles moeten geloven wat in de kranten staat, helemaal niet zelfs.  In de weekendkrant stond bijvoorbeeld dat het vanaf vandaag eindelijk zomer zou worden, en nu geven ze weer een week buien en regen.  Maar voor alle zekerheid ga ik straks toch eens langslopen bij onze bank, je weet maar nooit. 

16-07-2012, 12:29 geschreven door Ivo  

Goed voor de studenten

Het regende op 8 juni, de dag van patroonheilige Sint Medard.  En zoals de volkswijsheid het wil, is het sinds die dag blijven regenen, overvloedig zelfs en met veel wateroverlast.  Want, zegt de weerspreuk: “Als het regent op Medardusdag, regent het zes weken alle dagen.”  Bijkomend is het nog veel te koud voor de tijd van het jaar, en worden streken in ons kleine landje getroffen door zware onweders en zelfs een tornado.  De mensen lopen er maar treurig bij.  Dit is het seizoen dat de zon zou moeten schijnen, dat we zouden moeten puffen van de warmte, de tijd van de topjes, de korte rokjes en de bermudabroeken.

De weermannen en –vrouwen kunnen niet anders dan de ene depressie na de andere aankondigen.  Om niet voor uiterst negatieveling te worden bestempeld, blijven die weervoorspellers zoeken naar een positieve kant van de zaak.  Daarom dat de laatste weken bijna elk weerbericht wordt beëindigd met de opmerking: “Goed voor de studenten.”

En de studenten zelf?  Ik heb er mijn twijfels over of die wel zo tevreden zijn bij dit aanhoudend regenweer.  Ze kunnen immers niet meer van de studeerkamers afkomen met het excuus dat het te heet is om te studeren, en dat ze ommetje gaan maken met de fiets.   Het kunnen niet anders dan uitstekende puntenkaarten worden bij de komende eindexamens, de studieomstandigheden zijn ideaal, en iedereen weet het nu: het is goed weer voor de studenten.

Misschien een idee voor het eindwerk van een universiteitsstudent: speelt het weer een rol bij de uitslag van een schoolrapport?  Is regenweer werkelijk beter dan goed zomerweer om te studeren?  Als die studie mocht uitwijzen dat dat helemaal niet zo is, wat toch een mogelijkheid is, dan wil ik het nooit meer horen bij een weerbericht op radio of tv: “Goed voor de studenten.”

13-06-2012, 11:30 geschreven door Ivo  

Regen

Voorbije zaterdag was een prachtige, vroege zomerdag.  Het zonnetje scheen, maar niet te fel, af en toe een wolkje en een zeer aangename temperatuur.  Het gonsde buiten van de bedrijvigheid.  Op straat kwamen de wielertoeristen met trosjes na elkaar aangereden.  Wandelaars gingen uit in alle richtingen.  In de verte hoorde ik het vrolijk geluid van spelende kinderen.  De kippen lagen tegen de dennenbomen, vleugels gespreid, te genieten in het zonnetje.  Vogels vlogen af en aan op zoek naar een hapje.  Grasmachines zoemden, en tegen de avond rook ik de eerste barbecue van de buren.  Kortom, een heerlijke dag, om van te genieten.

Evenwel, de weermannen hadden gewaarschuwd.  De volgende dag zou het gaan regenen, al van op het einde van de nacht,  en het zou koud worden.  Toen ik zondagmorgen opstond, was alles nog droog.  Bij mezelf dacht ik dat de weermannen zich hadden vergist.  Terwijl ik bezig was aan mijn ontbijt, zag ik door het keukenvenster de eerste druppels vallen.  Eerst twijfelachtig, hier en daar een drup, maar al vlug was het stevig aan het regenen, net zoals ze hadden voorspeld.  En het heeft die dag niet meer opgehouden met regenen.  In de voormiddag echt striemende regen, in de namiddag druilerige regen, afgewisseld met hevige regenvlagen.  De temperatuur ging in vrije val.  Het viel op dat er negens beweging was waar te nemen buiten.  Op straat was het opvallend stil.  Geen auto’s, geen fietsers, geen wandelaars, niets.  De kippen hielden zich ik weet niet waar verborgen, geen vogels te zien.  Bij een tasje koffie op ons overdekt terras hoorden we alleen maar het eentonig, eenzaam geluid van de regen.

Laat in de namiddag zei mijn vrouw op een moment: “Ge ziet geen kat op straat.”  Zo was het ook, zelfs geen kat, niets of niemand.  Het enige wat er te zien was, was de regen.  Die viel onophoudelijk troosteloos neer, maakte alles even grijs en grauw.  Het moet een dag zijn geweest waarop niets is gebeurd, een dag waarop het leven is stilgevallen.  Zondag 3 juni 2012, ze zouden die dag uit de geschiedenisboeken moeten schrappen, ofwel tenminste er de notitie bij zetten dat het die dag alleen maar heeft geregend, en anders niets.

05-06-2012, 00:00 geschreven door Ivo