Knikkersxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Eén van de grootste trauma’s die ik heb opgelopen in mijn kinderjaren, kwam door het knikkeren.  Veel knikkers heb ik nooit gehad, zoveel geld had ik niet.  Ooit had ik eens een hele mooie grote knikker, met prachtige kleuren binnenin.  Dat was mijn pronkstuk.  Daarnaast had ik nog een tiental andere knikkers, maar die ene, sprong er echt tussenuit. 

Ik herinner me nog goed hoe we knikkerden op de grote binnenkoer van het internaat.  Er waren in het knikkerspel bepaalde regels.  Om het simpel te houden, kunnen we zeggen dat je knikkers kon verliezen, als je het spel verloor.

Op een dag, ik had al wat knikkers gewonnen voordien en werd misschien overmoedig, heb ik mijn mooiste knikker ingezet tegen een andere speler.  Drama, naast die prachtige knikker, verloor ik die dag ook nog al mijn andere knikkers.  Er waren jongens van wie hun broekzakken bol stonden van de gewonnen knikkers, en ik had er geen één meer.  Dagenlang heb ik er pijn van gehad om te zien hoe die jongen met mijn mooiste knikker pronkte.  En ik kon hem niet meer terugwinnen, want ik had geen knikkers meer, en geen geld om nieuwe te kopen.

Mijn wraak op dat jeugdtrauma is dat ik begonnen ben met knikkers te verzamelen.  Waar ik kom, en ik zie knikkers liggen, dan koop ik die.  In kringloopwinkels kan ik regelmatig koopjes doen tussen het kinderspeelgoed.  Ondertussen heb ik al heel wat knikkers verzameld, maar geen haar op mijn hoofd dat er nog maar aan denkt om die knikkers ooit in te zetten tegen iemand.  Neen, ze blijven veilig in mijn glazen pot zitten, en ik kan er echt van genieten om ze daarin te zien liggen, zo dik en vast opeen.

Het is een grote les geweest in mijn leven: als je iets heel erg koestert, neem dan nooit het risico om dat te verliezen door nog meer te willen en je grootste bezit erdoor kwijt te spelen.  Echt waar, al mijn knikkers van nu zou ik ruilen voor die ene prachtige volmaakte knikker van toen.  Helaas, verloren is verloren.