Column

Een goede column moet kernachtig, bondig, treffend, to the point zijn.  Mijn haren gaan overeind staan als ik bepaalde commentaarstukken lees in dag- en weekbladen.  Sommigen kunnen zo langdradig zijn en uitweiden over dingen die niet bij het stuk horen.  Schrijven moet een beetje in het bloed zitten.  Door oefening kun je veel leren, maar van een ezel ga je nooit een springpaard maken.

Het doet me denken aan mijn schooltijd toen we bijna wekelijks een opstel moesten schrijven van onze leraar Nederlands.  Een klasgenoot van mij, Robert, was een echte crack daarin.  Die had het ook een beetje van thuis meegekregen.  Zijn vader was namelijk de verantwoordelijke uitgever en drijfkracht achter een  reclameblad, waarin ook veel plaatselijk nieuws stond.   Die man werkte zich echt uit de naad om dat weekblad telkens klaar te krijgen, het was dikwijls vechten tegen de tijd, maar hij haalde telkens de deadline.  Het is wel spijtig dat die man een ernstige ziekte kreeg op het moment dat het weekblad op haar hoogtepunt was.  Hij was toen wel verplicht om een medewerker in dienst te nemen om hem te helpen.  Die hulp had evenwel het schrijven niet in zijn bloed en was ook niet zo ordelijk.  Langzaam maar zeker werden de reclame-inkomsten minder en uiteindelijk is dat blad ter ziele gegaan.   Maar zoals ik reeds zei, was Robert zeer goed in het opstellen.  Hij kon als geen ander tot de kern van de zaak doordringen en het treffend verwoorden.  Robert zei altijd dat het bij hem allemaal vanzelf kwam.  Het moeilijkste vond hij de eerste zin, als die er stond dan vloeide al de rest vanzelf uit zijn pen.  Op een dag moesten we een opstel schrijven over de lente.  Robert zat na te denken over zijn eerste zin en hij keek daarbij dromerig naar de jongen naast hem, Staafke.   Staafke was niet zo goed in het opstellen, maar bij het sporten was hij altijd bij de besten.  Als het voetballen was, dan werden twee kapiteins aangeduid, en die mochten uit de groep medeleerlingen telkens om beurt een speler voor hun ploeg uitkiezen.  Staafke werd dan altijd als eerste uitgekozen.  Die jongen was zo rap en kon dribbelen, niet te geloven.  Als die langs de zijlijn naar voor liep, gaf hij iedereen het nakijken.  Op een dag  was er een wedstrijd van de leerlingen tegen de leraars.  Staafke stond rechtsbuiten en tegenover hem stond de leraar wiskunde, mijnheer Pierre.  Dat was al een oudere man, laat ons zeggen ergens begin de vijftig.  Niet dat dat nu oud is, maar op voetbalgebied toch wel.  In eerste klasse zul je niet veel spelers van boven de vijfendertig meer tegenkomen, dus mag je stellen dat begin de vijftig voor een voetballer al oud is.  Alhoewel, ik me herinner dat Wilfried Van Moer op vijfendertigjarige leeftijd door Guy Thys werd heropgevist voor de nationale ploeg.  Guy Thys was op zoek naar een creatieve middenvelder voor de nationale ploeg, nadat hij een volledig nieuw elftal had gevormd.  Uiteindelijk kwam hij bij de ‘oude’ Van Moer terecht, en die ontgoochelde niet.  Al in zijn eerste match voor de nationale ploeg bij zijn comeback, was hij goed voor een doelpunt en een assist.  Waar was ik nu weer gebleven?  Oh ja, bij die leraar wiskunde, mijnheer Pierre.  Die was door zijn leeftijd natuurlijk niet meer zo kwiek als Staafke, die hem keer op keer voorbij liep op de flank en dan een perfecte voorzet afleverde voor de spitsen.  Nadien werd gezegd dat mijnheer Pierre weerwraak heeft genomen op Staafke door hem te buizen voor wiskunde.  Heel zeker is dat evenwel niet, want wiskunde was sowieso niet de sterkste kant van Staafke.  De broer van Staafke wel, die zat twee studiejaren hoger, en dat was een echte bolleboos in wiskunde, maar in talen was die dan weer niet zo goed.  Zoals ik schreef zat Robert dromerig te kijken naar Staafke, en na een tiental minuten begon hij te schrijven, aan een stuk door tot het einde.  Dat opstel over de lente heeft nog lang aan de muur van de klas opgehangen als voorbeeld voor een goed opstel.  Als je dat opstel las, dan was het alsof je midden in een bos stond en de natuur voelde opleven.

Robert beheerste dan ook als geen ander de kunst van het schrijven van een goed opstel: kernachtig, bondig, treffend, to the point!