Allerheiligenberichten

Het is een jaarlijks weerkerend fenomeen. Rond deze tijd van het jaar worden we via de media overstelpt met boodschappen over dood en begrafenissen, en alles wat er rond hangt. De uitvaartverzekeringsmaatschappijen maken van deze periode ook dankbaar gebruik, en proberen ons all-in verzekeringen aan te praten, die onszelf en onze nabestaanden gemoedsrust en comfort zouden bieden na een overlijden. Of we zelf na ons overlijden daar nog zullen mee bezig zijn, betwijfel ik ten zeerste, onze nabestaanden dat is een andere zaak.

Deze week was er een duidingsprogramma op tv, waarin werd gezegd dat een begrafenis tegenwoordig gemiddeld zo’n 5 à 6.000 euro kost. Dan heb je nog niet het sjiekste van het sjiekste, maar toch al een fatsoenlijke begrafenis die mag gezien worden, van doodskist, rouwbrieven, doodsprentjes, uitvaartdienstdienst tot de koffietafel.

Vijf- tot zesduizend euro voor een teraardebestelling, dat was toch even schrikken. Na het programma op tv, zei ik tegen mijn vrouw: “Dat kost nogal geld zeg. Een mens zou tegenwoordig schrik hebben om dood te gaan.” Dat was dan weer lachen geblazen, na al die zware kost.

Naast duizenden onbekenden, stierven er dit jaar ook een aantal zeer bekende Vlamingen, zoals Jan Hoet, Jean-Luc Dehaene en Jos Ghysen. Alle drie zeer gedreven en actieve mensen. Wat er ons nogmaals aan herinnert dat alles relatief is, en dat ‘Carpe diem’ elke dag bovenaan onze agenda zou moeten staan.

Zelf ben ik een grote fan van de korte verhaaltjes van Jos Ghysen.   Hij was een zeer subtiele waarnemer van menselijke gedragingen en verhoudingen, en kon dat op een relativerende, weemoedige manier, maar altijd met een subtiele toets van humor, neerschrijven. De pockets met zijn honderden schurende scharniertjes liggen bij mij steeds binnen handbereik.

En toch roept Allerheiligen bij mij niet alleen mistroostige gedachten op. Mijn moeder verjaarde namelijk op 1 november, en dan was het thuis steeds groot feest met de hele familie, met de traditionele boekweitkoeken met spek op het menu.   De dag ervoor maakte mijn moeder het deeg al gereed in een grote pot, en bakte ze kilo’s spek. Op haar verjaardag zelf werden de boekweitkoeken met spek dan gebakken, en opgediend met siroop of bruine suiker. Dat was een gezellige smulpartij. Daarom zal Allerheiligen voor mij iedere keer naast droevige, vooral liefdevolle gedachten opwekken.

Ter gelegenheid van de stille dagen, zou ik dit stukje op zijn Jos Ghysens willen beëindigen: “Bij leven en welzijn, tot de volgende keer!”