Schepje steenkool

Soms kunnen eenvoudige, logisch lijkende dingen, haast onmogelijk te zijn. En het zijn niet alleen de openbare administraties die zich bezondigen aan onbegrijpelijke, tergende regeltjes, ook privéfirma’s kunnen aan de ziekte lijden. Ter illustratie volgend verhaaltje, echt gebeurd vorige week, en niet op 1 april (al zou ik het op die dag wel begrepen hebben, als grap dan).

Wij hebben een inbouwcassette op hout. Altijd gezellig die spelende vlammen, en de gezellige warmte die het toestel uitstraalt. Omdat goed en droog brandhout door de crisis zeldzaam en haast onbetaalbaar wordt, stelde ik aan mijn vrouw voor om eens te proberen of we ook steenkool konden stoken in de cassette, samen met hout dan.

Zo gezegd, zo gedaan. Bij de steenkoolhandelaar lagen enorme hopen los gestockeerde steenkolen, gescheiden door gemetselde muren, in allerlei kwaliteiten en maten. Na alles wat bekeken te hebben, besloot ik om antraciet 20/30 te kopen. Daar lag de grootste losse hoop van, zodat het volgens mij duidelijk was dat die soort veel werd aangekocht. Omdat ik niet zeker was, of wij dat ook effectief konden stoken in onze cassette, had ik een zakje ter grootte van een broodzak meegenomen, om eerst een kleine hoeveelheid uit te proberen. Toch geen enkel probleem, dacht ik, toen nog.

Tot ik de vraag stelde aan de vrouw, die me kwam verder helpen. Ik vroeg haar of het mogelijk was om het zakje te vullen met antraciet 20/30, om deze steenkolen eerst eens uit te proberen.
“Gaat niet,” zei ze kortaf, “wij verkopen die alleen in zakken van 25 kg.”
Verrast door haar antwoord, legde ik haar uit dat het mijn bedoeling was om eerst een kleine hoeveelheid aan te kopen om te proberen of wij die antraciet konden stoken in onze cassette, en als dat lukte, een grotere hoeveelheid ervan te kopen.
Evenwel, ze bleef halsstarrig bij haar standpunt: alleen te koop in voorverpakte, gesloten plastieken zakken van 25 kg.
Daar stonden we dan samen voor een grote hoop los gestorte antraciet 20/30, waar ik slechts een broodzakje groot van wilde kopen en wat, onbegrijpelijk voor mij toch, onmogelijk bleek.
“Zo kan iedereen afkomen,” zei ze, “straks staat hier iemand voor twee kilo, dan iemand voor 5 kilo. Daar kunnen we niet mee beginnen.”
“Ja maar, het is de bedoeling dat ik betaal voor het zakje steenkool, ge zegt maar wat ge er voor moet hebben,” probeerde ik.
Zonder resultaat. Ze schudde met haar hoofd en bleef bij haar standpunt: alleen te koop in zakken van 25 kg.
“En als die dan niet goed branden in onze cassette, dan zit ik daar met een grote zak, waar ik niets mee kan doen, mag ik die dan terugbrengen?” vroeg ik.
“Wij nemen geen koopwaren terug, en zeker geen zakken waar iets uit is, aan wie zou ik die dan nog wel kwijt kunnen?” zei ze.
Nu was het tijd voor de grote middelen, vond ik.
“Madam,” zei ik haar kalm, “uw firma komt thuis wel twee keer per jaar stookolie leveren, dan kunt ge nu toch wel wat klantvriendelijker zijn tegen mij.”
Ik zag haar twijfelen, even maar. Maar het kon nog niet, dat kleine zakje.
“Kijk,” zei ik, “ik vul dit zakje met wat van deze antraciet van deze grote hoop, en gij zegt maar hoeveel het kost, kan mij niet schelen, die prijs.”
Dit leek een sterker argument, of was het mijn koppig volhouden, want na enige aarzeling, stemde ze dan toch toe.
Ik vroeg haar of ze dan geen schopje had, om mijn klein zakje mee te vullen.
Enigszins gefrustreerd liep ze naar een overdekte stalling, en kwam terug met een koolschop van bijna een meter breed.
Het lukte me toch om het zakje er half mee te vullen, zonder mijn handen vuil te maken.
Toen ik haar vroeg hoeveel ik ervoor moest betalen, zei ze na enig overwegen: “Geef me een halve euro.”

Zoveel heibel voor een halve euro! En ja, ’s anderendaags ben ik een zak van 25 kg gaan kopen, tegen de gebruikelijke prijs, en zonder probleem.