Tevreden

Vandaag, 1 november 2015, zou mijn moeder 90 jaar zijn geworden.  Ik schrijf wel zou, want ze overleed al zeven jaar geleden, na een korte ziekte.  Allerheiligen was thuis vroeger dan ook nooit een ingetogen dag, maar een feestdag.  Op haar verjaardag bakte mijn moeder altijd hopen boekweitkoeken met spek.  Met een huisgezin van negen kinderen, de aangetrouwden en de kleinkinderen erbij, kwam men al vlug aan meer dan dertig tafelgenoten.  De avond ervoor maakte ze het deeg al gereed, want dat moest één nacht rusten.  De dag zelf bakte ze kilo’s spek, die ze daarna in de boekweitkoeken verwerkte.  Zoals zij boekweitkoeken kon bereiden, zo heb ik er nooit meer gegeten.  Als de gasten het huis binnenkwamen, werden ze bedwelmd door de heerlijke geuren van het bakken.  De boekweitkoeken, besmeerd met Luikse siroop of bestrooid met kandijsuiker, gingen vlot naar binnen.   Na de koffie werden de dranken bovengehaald, en werd het een zotte bende, op Allerheiligendag, haar verjaardag.

Eén uitspraak van mijn moeder blijft me altijd bij.  “Er is maar één goede TE, en dat is TEvreden,” was haar lijfspreuk.  En dat typeerde haar volledig: altijd tevreden, genietend van de kleine dingen, steeds positief ingesteld, wat het leven voor haar ook in petto had.