De kaderxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het schilderijtje was eindelijk af.  Het had een lange tijd op de schildersezel gestaan in mijn atelier in de kelder, wachtend op die laatste verftoetsen.  Nu was het midden zomer en al een week lang snikheet , ideaal om in de kelder te vertoeven en te schilderen.  Mijn vrouw vond het werkje geslaagd en op een bloedhete namiddag trokken we met de auto naar de kunstenaarswinkel om een kadertje te kopen.

Buiten ons waren er geen klanten te bespeuren.  Wie komt nu met zo’n weer buiten als het niet moet?   Achteraan in de winkel zagen we een groot bord: 50% korting op alle kaders in de kelder.  Daar moesten we zijn.  Het was er lekker fris, wat meegenomen was.  Op twee grote tafels lagen de kaders in hopen opeen uitgestald.  Helemaal onderaan vond mijn vrouw iets wat haar aanstond.  Toen ik het schilderijtje er in stak, zag je het meteen: deze kader was er voor gemaakt.

Aan de balie was niemand te bespeuren.  Het was warm in de winkel en wij wilden er zo rap mogelijk weg.  Plots, alsof uit het niets, kwam uit een zijvertrek een knappe juffrouw, minirokje en diep uitgesneden decolleté, waar haar jonge boezem bijna uitsprong. 

“Goedemiddag, kan ik u helpen?”

Mijn vrouw toonde de kader en de juffrouw tikte de prijs in op de kassa: “45 euro alstublieft.”

“Kan het met de bankkaart,” hoorde ik mijn vrouw vragen.

“Geen probleem," zei de juffrouw "steek de kaart maar in het gleufje.”

Mijn gedachten waren diep afgedwaald, en mijn vrouw gaf me een stootje: “Je kaart om te betalen.”

Gelukkig drukte ik meteen de juiste code in, want met al die kaarten haal ik die wel eens door elkaar.

Toen we de winkel uitliepen, riep de juffrouw ons na: “mijnheer, je hebt je kader laten liggen.”

“Sorry, ik dacht dat mijn vrouw die had meegenomen,”  was mijn zwak antwoord.

Buiten de winkel kreeg ik het natuurlijk te horen, dat ik zo mijn kluts kwijt was aan de kassa.  Op zo’n momenten kan je best niet te veel zeggen, dat heb je wel geleerd na zoveel jaren huwelijk.

Op de terugweg reden we nog even langs bij een vriendin van mijn vrouw.  Die woont op een appartementje één hoog.  De zon had nog net niet het hele terras ingepalmd en met ons drieën zochten we dicht bij elkaar de schaduw op van de te kleine paraplu.  Hoewel het alsmaar heter werd, kregen we toch een kopje koffie uitgeschonken met een koekje erbij.  Het duurde niet lang of het verhaal van de kader en de decolleté kwam naar boven.  En terwijl mijn vrouw het druk aan het uitleggen was tegen haar vriendin, zag ik haar met  twee vingers en een duim in de melkpot roeren.  Toen ze haar flater doorhad, kreeg ze een kleurtje.

“Oei, ik wou een klontje pakken, maar ik zat in de verkeerde pot.” 

“Kan gebeuren,” zei ik, “iedereen kan al eens verstrooid zijn.”

“Ik heb wel mijn handen gewassen,” zei ze.

Soms komt de hulp uit een onverwachte hoek.