Jubileum

Het was me helemaal ontgaan, maar door de hete actualiteit werd ik er aan herinnerd.  Eigenlijk heb ik een jubileum te vieren, een gouden jubileum nog wel.   Alhoewel vieren hier wellicht niet zo’n goede woordkeuze is.

50 jaar geleden, op 1 september 1960, werd ik als achtjarige jongen, van het toen landelijke Termolen, gehucht van Zonhoven, in een internaat geplaatst van de Broeders van Liefde in Gentbrugge.  Een afgelegen gesloten gebouwencomplex, heden ten dage noemen ze zoiets een gevangenis.  Acht jaar heb ik er gezeten, alleen naar huis met de grote vakanties.  Acht jaar lang onder een streng regime, volledig afgesloten van het thuisfront.  Acht jaar die mijn jeugd vervroegd hebben beëindigd en me brandmerkten. Gelukkig ben ik er gespaard gebleven van pedofielpraktijken.  Andere leerlingen hadden minder geluk wanneer ze als lustobject waren uitgekozen. 

Alles moet niet worden afgekeurd.  Natuurlijk waren daar ook doorgoede broeders en leraars, mensen die hun best deden om het de leerlingen naar hun zin te maken.  Mensen aan wie ik heel goede en warme herinneringen heb.

Wat ik me nu tot de dag van vandaag evenwel nog afvraag, is waarom ze mij daar acht jaar lang hebben opgesloten.  Welke reden was daar voor?  De handicap aan mijn been, is voor mij niet voldoende

Maar al bij al, mag ik toch een jubileum meemaken..

Iedere leerling zal het op zijn manier hebben ervaren, en ik kan aannemen dat sommigen het een aangename tijd vonden op dat internaat.  Voor mij evenwel niet, het was een nachtmerrie.   Het relaas van mijn verblijf in het internaat heb ik proberen te beschrijven in een boek, met als titel nr. 267. Vooral de gevoelens die ik toen als kind had, hoe ik het persoonlijk beleefde, trachtte ik weer te geven door het vertellen van gebeurtenissen die ik er  meemaakte, droevige en plezante.