Uitstap Leuven - Tienen

41 deelnemers, zoals gewoonlijk goed op tijd, voor onze dagtrip naar Leuven en Tienen.

Gelukkig die morgen, geen mist , maar de dagelijkse files richting Brussel en omgeving kun je niet ontwijken hoezeer onze chauffeur van dienst ook z’n best deed.

Zo kwam het, dat we na anderhalf uur rijden (nou ja…),  in Salons Georges, nabij het centrum van Leuven, konden  genieten van een welgekomen kopje koffie of thee met begeleidende rozijnenkoek. Rond de klok van 10 vertrokken 2 groepen met gids naar het centrum voor een wandeling langs enkele universiteitsgebouwen.

In de Universiteitshal, oorspronkelijk de Lakenhalle met enkel een benedenverdieping gebouwd in gotische stijl, werd in 1432 de pas gestichte universiteit ondergebracht. In de 17^e eeuw verkocht de stad het gebouw volledig aan de universiteit en werd de eerste verdieping opgetrokken in barok stijl. De diensten van het rectoraat zijn er nu nog in ondergebracht.

Kanunnik Pieter van Dale uit Antwerpen en oud-student van de universiteit, stichtte het Van Dalecollege om arme studenten uit Antwerpen en Aalst de gelegenheid te geven theologie, filosofie en kerkelijk recht te studeren. Een mooi gebouw in renaissance stijl met gotische kenmerken. In dit gebouw bevinden zich de sociale diensten voor de studenten.

Paus AdrianusVI, oud-professor, stichtte het pauscollege in de 16^e eeuw, het werd later herbouwd in classicistische stijl. Nu is het gebouw een pedagogie voor studenten.

Het was al snel middag en dus tijd voor de lunch, een uitgebreide broodmaaltijd.

Vermits er nog wat tijd was vóór het vertrek naar Tienen, en het zonnetje intussen volop van de partij was, maakten velen gebruik om nog een stapje in de omgeving te zetten.

Leuven, een levende en aangename stad!

Een klein halfuurtje rijden richting Tienen, en daar stonden de suikergidsen te wachten om ons rond te leiden in de raffinaderij.  De Tiense suikerraffinaderij, marktleider in België, maakt sinds 1989 deel uit van de de groep Südzucker AG die 17700 werknemers telt.

 We troffen een fabriek in volle werking en volgden het proces van biet tot suiker. De werkelijke suikerwinning begint nadat de bieten werden gewassen en in kleine stukjes geraspt.  Deze snijdsels worden in een grote cilindervormige trommel, de diffusor, gebracht en tegen een sterke waterstroming in voortgestuwd. De uitlogingsvloeistof, dit is het water met de opgenomen suiker, wordt aan het einde van de trommel opgevangen waarna het proces van de scheiding van de suiker en het water kan beginnen. De diffusor, ontwikkeld in de Tiense raffinaderij,  wordt nu nagenoeg in alle suikerfabrieken ter wereld gebruikt. Toch iets om fier over te zijn! Via kalkzetting, carbonatie en verdamping wordt de vloeistof verder gezuiverd en de suikerconcentratie verhoogd. Na verdere verdamping in de kookapparatuur, waar suikerkristallen worden gevormd, bekomen we eindelijk na droging onze kristalsuiker.

Het grootste gedeelte van de geproduceerde suiker wordt opgeslagen in silo’s en van daaruit verdeeld in bulk of via de verpakkingswerkplaats, dit alles automatisch.

Voorwaar een indrukwekkend bedrijf, een bezoek waard.

Het was rond de klok van 6 wanneer onze bus, met, naar ik meen, 41 tevreden deelnemers, terug de parking van Mariënborgh opreed na een “dagje cultuur met een vleugje suiker.”

V. Goelen

SD Worx bezit een rijke en door kenners hooggeprezen verzameling iconen. Het gaat om een 900-tal iconen, zowel op hout als in metaal. Het zijn voorwerpen uit een tijd en een context die de onze niet is. De iconen schilderkunst ligt ingebed in een eeuwenlange traditie waarin mensen een afbeelding proberen te maken van iets wat hen in het diepste van hun wezen raakt. De oudste wortels van de iconen kunst liggen in Egypte.

Het eerste beeld dat je krijgt wanneer je de museumzaal betreed is indrukwekkend. Al die iconen die je tegemoet kijken. Allemaal kundig opgehangen en weggeborgen achter glas in een gekoelde ruimte. Nog meer verwondering als je de wanden ziet opendraaien. Wanden die nog een grotere schat aan iconen verbergen.

Een deskundige uitleg over het ontstaan, de verschillende culturen, het beeld, de lectuur voor ‘ongeletterden’, het perspectief, enz werd zeer boeiend gebracht door onze gidsen.

Ook de creatie van een icoon vertrekkende van een harsvrij houten stuk, zijn versterking, de ondergrond met zijn in lijm gekleefde doek bestreken met gemalen krijt, het aanbrengen van de contouren – het bladgoud – de kleuren met een beschermende olie-harslaag (de olifa) werden met woord en beeld begrijpbaar uitgelegd.

Als aandenken werden we verwend met een prachtige folder met veel kleurenfoto’s.

Voor hen die er niet bijwaren: “gemiste kans”!

Romain.

Een stralende lentenamiddag in de herfst bracht een schare enthousiaste deelnemers bij elkaar die, gewapend met snijgereedschap, motiefpapier en lijm het voornemen hadden genomen hun eigen wenskaartje te maken.

De scharen gleden door het papier en de figuren en motieven werden op de kaartjes gelijmd dat het een lieve lust was.

Algauw was duidelijk dat er veel geduld en toch wat ervaring nodig is wil  je het werk tot een goed einde brengen.

Creatief bezig zijn, onze dames zijn niet aan hun proefstuk, getuige de mooie resultaten op het einde. Bekijk maar eens de foto’s. Knap ook het afgewerkte kaartje en de motivatie van onze jongste deelneemster. Bomma en bompa zagen dat het goed was.

Voor herhaling vatbaar?

Natuurlijk,en niet alleen voor wenskaartjes.

Heb je een hobby die je met anderen wil delen, geef een seintje en je komt zeker aan de beurt.

Heb je nog wat drempelvrees en wil je enkel kijken, dat kan ook, kom alvast eens af op vrijdag 2 dec want dan maken we bloemstukjes.

V. Goelen

In de gietende regen kwamen de deelnemers in de loop van de voormiddag toe in Hotel Restaurant Villa Nova te Zorgvlied in de provincie Drenthe in Nederland. De weersvoorspellingen volgens verschillende computerprogramma’s waren maar bedenkelijk. Ze varieerden tussen de 45 en 90 % regen.

Gelukkig waren de weergoden met ons en vertrokken we voor ons eerste wandeling met een waterachtig zonnetje. Na een prachtige wandeling werden de wandelaars vergast op de klassieke zelfgemaakte citroenjenever of een drupje Obsler. De hoteleigenaar was ook uitgenodigd en maakte er dankbaar gebruik van.

De volgende dagen werd er elke voor- en namiddag een fikse wandeling gedaan. De kilometers schommelden tussen de 8 en 11 km.

Op woensdag trokken er 4 niet wandelaars met een “fiets met ondersteuning” op uit. Om 13:30 uur (een uur te laat!!) verwelkomden we ze terug als “waterkiekens”. De weergoden waren toen tegen hen.    

Op donderdag gingen we traditioneel op schoolreis. Ditmaal naar het dorpje Veenhuizen waar we begeleid het Gevangenismuseum en een echte gevangenis “de Rode Pannen” bezochten. Na een uitgebreid lunchbuffet brachten we een bezoek aan het glasmuseum met demonstratie glasblazen. Ten slotte sloten we deze prachtige schoolreis af met een bezoek aan  de elektrische centrale van Veenhuizen die behoort tot de eerste generatie centrales. Al onze “elektriciens” trokken grote ogen bij het zien van de turfgestookte Crossley zuiggasmotor met vliegwiel (1919) en een Kromhout dieselmotor met dynamo (1934) .

Elke avond was het ook een gezellige boel. De dinsdagavond werd er bijgepraat. Op woensdagavond genoten we van een gezellige leerrijke quiz in mekaar gestoken door Willy De Boeck en prachtig geleid door Luce.

Na de quiz en ook nog op donderdagavond vergastte Leo ons nog met foto’s en filmpjes van onze vroegere activiteiten die prachtig in beeld werden gebracht door onze kunstfotografen van KVE 50+. We keken precies naar uitzendingen van “Vlaanderen Vakantieland”.

Om af te sluiten wil ik nog vermelden dat het een prachtig hotel was met lekker eten en heel vriendelijk en bereidwillig personeel.

Ik wil ook nog wel kwijt dat ondanks de prijs den “Duvel” in aanbieding was.

De klassieke afsluiter blijft nu ook zeker van toepassing: moe maar voldaan trok iedereen vrijdagnamiddag terug richting Vlaanderen.

Uw reislei(ij)der vond het fijn om zo’n toffe groep te mogen begeleiden maar was ook heel tevreden als iedereen naar huis ging.

Hugo

Via onderstaande link zie je de Kromhout dieselmoter in werking !

http://youtu.be/u52sBiQQ_PU 

Door toedoen van al die omleidingen in de buurt werden de laptops van Mevr. Jennes, onze lesgeefster, pas op het laatste moment binnengebracht.

Maar, dankzij de hulp van  Leo en Jean-Pierre stond alle apparatuur toch op tijd klaar in ons “les” lokaal  te Mariënborgh.

Onze “ leerlingen” keken wel een beetje zenuwachtig voor het begin van de les. Maar spoedig waren deze absolute beginners flink aan het oefenen met de muis. Zo  zochten ze naar de cursor op het toetsenbord, probeerden  de “gom” uit, en wisten al spoedig wat de functie van de  verschillende toetsen was.

Na de pauze werd even de werking van het internet uitgelegd.

Achteraf was iedereen erg enthousiast en vol lof over de lesgeefster Mevr. Jennes.

Ze hadden de smaak te pakken, en vroegen om een vervolg op deze les.

En, wat heel belangrijk was na deze les, ze wisten het nu wel degelijk :

                                            EEN   COMPUTER   BIJT   NIET!!!

L.V.S

Citytrip Istanbul      19 september – 23 september 2011

Het was een bewogen vertrek op 19 september. Vooreerst was er een wijziging van het vluchtschema aangekondigd. Vervolgens kwamen er twee koppels een half uur te laat op de afspraak ten gevolge van een accident op de weg  en de vele omleidingen naar de Doornstraat als gevolg van wegeniswerken.  Geen probleem want alles werd door de KVE leiding in goede banen geleid.  De tocht naar Düsseldorf verliep goed en het inchecken ging vlot tot ieders tevredenheid. Na de onvermijdelijke controles zaten we in het vliegtuig naar Istanbul. Een goed maal met Turkse wijn vulde onze lege magen.

Het uitchecken verliep zonder bagageproblemen. We gingen niet direct naar het hotel maar met een kabellift naar Piere Loti. Het snackje vooraf was een echt Turks gerecht maar zeker niet slecht. Het uitzicht boven op de stad was buitengewoon prachtig en zeker met de verlichting bij valavond.

Ons hotel Ikbal De Luxe was degelijk. Maar zoals alle Oosterse accommodaties met hier en daar de nodige gebreken zoals een niet werkende douchekop, liften die het soms lieten afweten, handdoeken vergeten en lawaai, typisch Oriëntaals. Globaal genomen was het goed en waren de meeste kamers volledig in orde. Het ontbijt was uitgebreid en gevarieerd. Het eerste en enig  avondmaal was goed. De Turkse wijnen zijn best te drinken.

Onze plaatselijke gids DEHA sprak perfect Nederlands. Hij verbaasde iedereen met  zijn uitgebreide historische kennis en was ook een spraakwaterval.. Hij wist ons feilloos door de historische sites te leiden en gaf een duidelijk beeld van wat zich daar had afgespeeld. Het was waarlijk de moeite om al de pracht en praal te bewonderen. Vragen ontweek hij niet en stond steeds paraat om te helpen in moeilijke situaties o.a. bij een armbreuk.

De lunches en diners waren steeds zeer goed verzorgd en lekker. Wij Westerlingen konden de Turkse keuken zeker appreciëren. Een nieuwigheid was dat elk warme maaltijd die steeds uit drie gangen bestond, vergezeld was door twee dranken naar keuze. Dit hield in dat niet individueel moest afgerekend worden wat een aanzienlijke tijdsbesparing betekende. Dit was wel nodig gezien de hectische toestanden in het verkeer.

Na enkele dagen hadden we nog  niet de tijd gekregen om de omgewisselde euro’s naar Turkse Lira’s  uit te geven. De trip was werkelijk  All – In.

De boottocht op de Bosphorus was ondanks het minder goede weer de moeite waard. We zagen de Bosphorus brug die Europa met Azië verbindt langs de onderkant. In het donker is deze brug prachtig verlicht.

Na een defilé van knappe jonge mensen die de laatste ledermode showden kregen de liefhebbers de gelegenheid om de VISA kaarten boven te halen.

Het haman bezoek was voor velen een openbaring.

Een laatste bezoek aan het archeologisch museum van Istanbul sloot deze prachtige reis af. De terugtocht verliep even bij het inchecken een beetje chaotisch maar uiteindelijk viel alles terug in de plooi. Vroeger dan gepland waren we vermoeid maar voldaan in Mariënborgh  aangekomen.

Een hartelijke proficiat voor de KVE begeleiding.

Karel

Onder een stralende zon en zeer zachte temperaturen verzamelden 37 deelnemers rond 9:30 uur zich in de inkomhal van het Centraal Station Van Antwerpen voor een 5 uur durende rondleiding.

Onder leiding van ongelooflijk goede en gedreven gids, die nog werkzaam is bij het Gewestelijk Beheer Infrastructuur-Netwerk Antwerpen, gingen we op stap en kwamen we alles te weten over de Spoorwegkathedraal van Antwerpen.

Zo vernamen we o.a. dat het gebouwd werd tussen 1899 en 1905. Tot 2007 was het een kopstation maar toen werd er een tunnel met twee doorgaande sporen onder het station geboord. Nu zijn er 14 perronsporen verdeeld over 3 niveaus. Het station bestaat uit een stalen perronoverkapping en een stenen gebouw. De overkapping is 43 meter hoog en 186 meter lang en 66 meter breed.

In 2010 werd het Centraal Station gekozen tot het mooiste station van Europa.

Onze gids bracht ons tot in de nok en tot op de nok van het Centraal Station van waar we een prachtig zicht hadden over Antwerpen. Het weer was zo helder dat we zelfs de St. Romboutstoren in Mechelen konden zien.

Dit was nog niet alles want via de ondergrondse spoorwegkoker bereikten we het seinhuis in Berchem waar we nog een vakkundige uitleg kregen over hoe de treinen gestuurd werden over ons spoorwegnet.

Rond 15 uur spoorden we gratis terug naar Antwerpen Centraal.

Moe maar voldaan namen we afscheid van mekaar.

Iedereen vond het een prachtige activiteit. Bijgaande foto’s zullen dit bevestigen.

Hugo Geets  

Zomerwandeling “ Hoogboom “

Spijtig genoeg waren de weergoden niet met ons. Donkere wolken en af en toe wat regen hield ons niet tegen om er flink tegenaan te gaan. Na een heerlijke koffie of thee en voor sommigen zelfs een Duvel vertrokken we onder de vakkundige leiding van André Roeken, die voor ons deze wandeling had uitgedokterd, voor onze ochtendwandeling van +/- 8 km. Hij leidde ons langs mooie dreven richting “Kattekensberg”.

Na een heerlijk middagmaal in Taverne Bob’s Place draaiden we rondjes langs het landgoed “Oude Gracht” en door het domein “De Uitlegger”. Uiteindelijk bereikten we de manège “ St. Hubert” waar we onze dorst konden lessen. Na nog een klein halfuurtje stappen bereikten we terug ons vertrekpunt.

Wegens de natte weersomstandigheden zat er geen terrasje meer in.

Ik wist niet dat er zo goed kon gewandeld worden op een boogscheut van “De Stad”.

André bedankt. Ik zal volgende keer terug eieren naar de Klarissen dragen. Dan hebben we hopelijk de volgende keer beter weer.

Hugo Geets  

Gids : Kathleen JORIS

Het is een tentoonstelling die tot stand is gekomen door de samenwerking met drie andere Antwerpse musea : het KMSKA, het M HKA en het Museum Plantin-Moretus.

De volledige 3^de verdieping van het MAS werd hiervoor ingericht.

Bedoeling was vooral een beeld te krijgen van hoe Antwerpen zijn invloed uitgeoefend heeft en nog op de wereld.

Het thema is  vooral in functie van het BEELD  de stad als een CULTUURSTAD te erkennen. (16^de Eeuw)

Bij de intrede in de zaal werden we “ontvangen” met een MONTAGE (niet direct te ontdekken) van aan elkaar “geplakte beelden en geluiden van een viool”. Dit zou ons moeten doen nadenken wanneer we beelden en geluiden zien en/of horen. Het lijkt op een GEHEEL doch het is een aaneenschakeling van aparte beelden en geluiden, en als dusdanig valt dit niet op.

De volgende ruimte toont ons de MACHT IN GOUD.  Vooral de goddelijke verering en de onvatbare blijde intredes van vorsten (bv. munten van Alexander de Grote).  Het was vooral door Rubens dat de stadsdecoraties werden aangebracht. 

Beelden van grote landvoogden werden gemaakt van dure steensoorten (zoals witte marmer)

Contrasterend hiermede heeft onze JAN FABRE met zijn groene juweelkevers (uit Thailand) een beeld willen scheppen van de MENS ten opzichte van de KEVER.  De mens met zijn zachte buitenkant en harde binnenkant (botten, knoken) en de kever met zijn harde buitenkant en zijn zachte binnenkant.  Door die harde groene kevers in de vorm van een mensbeeld te creëren, maakt hij als dusdanig ook een menselijk beeld met een harde buitenkant.

Ook de dweil met de belgische driekleur en de tekst doet ons nadenken, filosoferen over bvb. ons vorstenhuis. Hij noemt dit “opneembare” kunst.  Jan (zonder namen te noemen) merkte direct op : “Voor België is dit effectief dweilen met de kraan open…”.

Vervolgens gaan we over naar een volgende episode in de schilderkunst (ikonenschilders) nl. de Byzanthijnse schilderkunst.  Die uitte zich vooral in het schilderen op goudkleurige achtergronden.  Het zijn nadien de vlaamse primitieven die een nieuwe visie in de schilderkunst brengen (nemen dus afstand van die gouden achtergronden) en dit vooral onder impuls van Rogier Van der Weyden.  Het werk van deze vlaamse primitieven werd vooral beïnvloed door de brabantse mystiek nl. het contact met God via het eerbiedige aardse.

Er is de zin voor realiteit doordat men ervan uitgaat dat alles door God is geschapen. We bevinden ons dan in de 14-15^de eeuw. In die werken zit vooral veel symboliek zoals bvb. een schilderij waarin vooral de lente te zien is, geeft ons symbolisch hoop.

Het is hier dat voor het eerst de schildertechniek met transparante OLIEVERF wordt toegepast met name door de uitvinder Jan Van Eyck.  (Door verschillende transparante lagen op elkaar aan te brengen, krijgt men donkere tinten.)

Zo komen we dan dichter bij de hedendaagse kunst. Pop art, Andy Warhol : bekend bij de hedendaagse kunstliefhebber, doch blijkbaar zou Vlaanderen hier niet echt van houden.

Het is echter door de boekdrukkunst (16^de eeuw) dat Antwerpen terug op het voorplan treedt. De verspreiding over de wereld van vooral prenten gebeurde door de jezuïeten.

Het was vooral Jeroen Cock die zich als een soort “manager/uitgever” van de prenten manifesteerde.

In de ruimte “KAMERS EN KASTEN VOL WONDEREN” is een ruime verzameling te zien van schilderijen, die bvb. ingelegd zijn in een kast met vakjes, deurtjes en schuifjes  (“wonderkabinet) of een verzameling van schilderijtjes in een schilderij.  Dit soort kunstkamers is exclusief ontstaan in Antwerpen met name door Frans Francken. Zijn schilderijen zijn meestal van een klein formaat (kabinetstukken) .Veel van zijn werken zijn met allegorische of bijbelse thema's met de nadruk op de menselijke figuur.

Op het einde van de 16^de eeuw krijgen we de opkomst van het protestantisme (in hun leer staat : Vereer geen beelden) en met het gekende gevolg : de beeldenstorm. Het is dan ook in 1585 dat de val van Antwerpen zich afspeelde.  Onder andere tol betalen om via de Schelde Antwerpen te bereiken enz…

Het is pas begin 17^de eeuw dat er terug een opleving is gekomen voor Antwerpen, door het zogenoemde 12-jarig bestand tussen de noordelijke en zuidelijke Nederlanden.  Voornamelijk het vrijmaken van de Schelde was het hoofddoel.

Door het schilderen van allegoriëen of beeldraadsels (Een allegorie betekent in de beeldende kunst een voorstelling waarin één of meer personificaties en/of meerdere personen of figuren zijn verwerkt die met elkaar in interactie kunnen zijn). Dit zou geholpen hebben om het verdrag kracht bij te zetten bij de ondertekening. Het is Rubens die dat alles te horen krijgt en zodoende krijgen we terug via de schilderkunst de macht van het beeld.

(Als dusdanig wordt dan ook het protestantisme geweerd).

Het is ook van toen dat de KUNSTHANDEL IN DE SCHILDERKUNST veranderde.  Voorheen maakte men een schilderij in opdracht van iemand en voor een afgesproken prijs.  Dit veranderde in het maken van een stock in schilderijen, welke dan in bvb. het beursgebouw werden verhandeld.  Tussen haakjes : op een van de schilderijen is te zien waar vroeger het HANZEHUIS OF OOSTERSHUIS stond. Het is op exact deze plaats dat nu het MAS staat.

Onze wandeling eindigt bij een werk van Luc Tuymans.  Het is hij die aan de voet van het MAS het museumplein met de 1600 m² grote mozaïek ‘Dead Skull’ heeft laten uitvoeren.  De antwerpse kunstenaar grijpt daarvoor terug naar een gelijknamig schilderij uit 2002. Dat was op zijn beurt gebaseerd op de gedenkplaat voor Antwerpenaar Quinten Metsys (1466-1529) op de gevel van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Metsys was schilder en oprichter van de schildersgilde. Oprichter van de Antwerpse school en een van de laatste belangrijke vertegenwoordiger van de vlaamse primitieven.

‘Dead Skull’ legt een link tussen schilderkunst uit de Gouden Eeuw en een hedendaags Antwerps icoon. Het verbindt ook twee Antwerpse torens: het MAS en de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Het is het eerste publieke werk van Luc Tuymans dat permanent zichtbaar is.

Deze 1.5 uur durende rondleiding heeft naar mijn mening ons allen geboeid en dit vooral door de zeer goede gids, die ons via een chronologische opbouw(evolutie) in de geschiedenis het beeld in Antwerpen (vooral schilderkunst) heeft leren ontdekken.

Uw chinese vrijwilliger Achiel.

Het eerste deel van ons bezoek verliep in een ontvangstlokaal. De gids wees ons op het verschil tussen enerzijds het Hindoeïsme en het Boedhisme, en anderzijds het Jainisme.

Hieruit bleek dat het Jainisme binnen India wel de levensfilosofie met de kleinste groep aanhangers is, maar toch nog goed voor zo’n 7.000.000 leden binnen de grenzen van het land.

De voornaamste levensregels die Jainisten opvolgen zijn : geweldloosheid, de natuur en alles wat leeft, niet bezoedelen of schade toebrengen, vasten, mediteren en bezinning. Ze volgen een vegetarisch dieet. Volgens de leer van Jain leeft de geest eeuwig voort, door een kringloop van wedergeboorte en verlossing

De Jain gemeenschap in Antwerpen telt zo’n 400 à 500 gezinnen, ongeveer 1500 personen.

Ze werken bijna allen in de diamantsector.

Na deze inleiding bekeken we buiten de architectuur van de tempel en de bijgebouwen. De tempel is de grootste in zijn soort buiten India gebouwd. Hij werd opgetrokken in witte marmer, dezelfde soort die gebruikt is bij de Taj Mahal  tempel in India. De onderdelen van de toren zijn massieve blokken die in India werden bewerkt, dan verscheept en hier ter plaatse op elkaar werden gezet. Het  overvloedige beeldhouwwerk laat geen plaats onbenut, en leest als een boek, dat in verschillende etages, de symboliek van de leer van het Jainisme onderwijst. Boven op de toren staat een gouden kruik, het symbool van de drang naar onsterfelijkheid. En op de kruik wappert de goud met rode vlag, het symbool van de overwinning van het geestelijke op het materiële. Elk jaar wordt het vervangen van de vlag via opbod aan de meest biedende gelovige gegund, en gaat met een heel ritueel gepaard.

De deuren van de tempel zijn ware kunstwerkjes van houtsnijwerk en beelden de 8 gelukssymbolen uit die we ook op de torenvlag terugvinden. Ook een Swastika, een oud Arisch teken, is erop afgebeeld.

De bijgebouwen zijn ook alle in witte marmer. Ze herbergen een Cultureel Centrum, een bibliotheek, een leslokaal voor jonge kinderen, en een onthaalruimte waar sociale maaltijden voor minderbedeelden worden verstrekt.

Tot slot gingen we ook, zonder schoenen, binnen in de tempel een kijkje nemen. Deze was ook prachtig ingericht. De gelovigen wisselen van kledij vooraleer ze aan hun meditatie beginnen. Ze dragen een doek vóór de mond om de lucht van het heiligdom en de beelden niet te bezoedelen. Er wordt overvloedig wierook gebrand. Er zijn ook tempeldienaars aanwezig.Dit zijn leken die strikter de leer volgen dan de gewone aanhangers van het Jainisme. De leer kent ook religieuzen. Deze doen afstand van hun bezittingen, trekken rond en hebben geen vaste verblijfplaats. Ze eten 1 x per dag voedsel, dat ze zelf niet mogen bereiden. Ze dragen een minimum aan kledij, die wit van kleur is. Ze hebben alles opgegeven  en leven enkel voor de meditatie.

Tot slot bezochten we een grote meditatieruimte op de verdieping. Ze heeft 9 grote poorten en de vloer is van zeer kunstzinnig ingelegd marmer. Daar vindt eind augustus het jaarlijkse groepsfeest plaats, de Paryushana, en dit duurt 8 dagen. Het is een feest van vasten en bezinning. Sommige gelovigen eten of drinken niets gedurende die 8 dagen. Deze periode eindigt met een openbare vraag voor vergiffenis om het leed dat men bewust of onbewust een medemens heeft aangedaan.

Tot slot bedankten we onze gids voor haar zeer interessante uiteenzetting. Een beetje stil, en met veel stof tot nadenken, verlieten we het domein.

L.V.S

Belangstelling voor deze stadswandeling was er genoeg om in twee groepen, onder de kundige leiding van gids Hilde Heylen van Antwerpenanders, een stukje stad anders te bekijken.

Het bezoek aan het museum Rockoxhuis was een voltreffer zowel door de prachtige kunstwerken als door de humoristische benadering ervan door Hilde. Dit museum is werkelijk prachtig erfgoed waar de KBC bank heel wat in investeert. Dit twee uur durende bezoek vloog voorbij alsof het niets was. ’t Is niet te geloven waar Hilde haar anekdoten blijft halen.

Voor de lunch wandelden we naar het restaurant Het Brandijzer waar ons een gezond slaatje was beloofd. Slaatje ??? We werden hier heerlijk vertroeteld met een lekkere uitgebreide sla met keuze tussen: heilbot – zalm en geitenkaas. Daar boven op konden we ook genieten van een lekker glas wijn en een koffie als toetje.

Met buikje vol waren we gewapend om de barre kou te trotseren. Een ijskoude wind maakte het er niet aangenaam op en toch is ’t zomer ?

Gewapend met paraplu’s volgden we onze gids, gelukkig regende het niet, om in de oude stad alles op te zoeken waar er maar enig verband kon gelegd worden met smullen, drinken en feesten.

Hilde had weer de vorm te pakken om met schitterende verhalen en dito anekdotes ons niet alleen te vermaken maar ook een en ander bij te brengen dat we nog niet wisten. Straf hé!

Om deze aangename dag af te sluiten werden we nog vergast op een heerlijke koffie ceremonie met de daarbij passende patisserie (om duimen en vingers af te likken). Sommigen gingen zelfs over tot het nuttigen van iets sterkere dingen. En vermits we onderweg gehoord hadden van de Antwerpse drank Elixir ‘d Anvers hadden verschillende deelnemers ‘kolieken’  voelen opkomen en die moesten bezworen worden.

Een fijne, gezellige dag (ondanks de koude) vonden de deelnemers die blij waren van meegedaan te hebben.

Meer van dat.

R.G.

Belangstelling was er zeker zodat we in 3 groepen het MAS bezochten.

We hadden al zoveel gelezen in de media over dit gloednieuwe museum dat de verwachtingen hoog gespannen waren bij de deelnemers. Het koude slechte weer kon het enthousiasme niet temperen.

We konden dit ontwerp van architect Neutelings – Riedijk zeker waarderen. De publieke wandelboulevard achter glas, die vanaf de ingang langs alle verdiepingen tot aan het dakterras leidt is een schitterende vondst. Je kan vanop elke verdieping in verschillende windrichtingen in de verte kijken. Het gebogen glas is knap gevonden en geeft een speels gevoel van golvend water.

Antwerpen is een stad aan een stroom met een haven. Dat zorgt al eeuwen voor ontmoeting en uitwisseling. In het MAS vind je dat terug.

De gidsen deden hun uiterste best en hadden moeite om binnen hun tijdsbestek te blijven.

We konden natuurlijk niet alles zien dus … reden om nog eens terug te gaan.

De lunch in restaurant DOUFEU verliep heel vlot en werd best gewaardeerd door de deelnemers.

In de namiddag hebben we beroep gedaan op Antwerpenanders om een rondwandeling op het Eilandje te verzorgen. En zoals we de gids Hilde Heylen reeds kennen verliep dat heel vlot, leerden we weeral heel wat bij en door haar gekende humoristische manier van vertellen vloog de namiddag snel voorbij.

Spijtig voor de eerste groep die de wandeling in soms gietende regen moest lopen.

Romain.

Bezoek Fort Liefkenshoek.

Rondrijden in het havengebied is niet zo simpel! Maar toch arriveerde iedereen tijdig aan

die” groene oase” in de haven. Die naam is het Fort zeker waard . Het wachten was op gids nr. 2!

Met 2 groepen startte onze rondleiding. Eerst ging het naar de dijk. Daar vertelde onze gids dat de naam van de plek niets te maken had met vrouwelijk schoon, maar wel iets met de naam van een middeleeuws riviertje dat de “Lieve” heette, en in vroegere tijden op die plaats(bocht) in de Schelde uitmondde.

Aan de overzijde van de Schelde was er nog een tweede fort, in Lillo. Het bereik van een kanon lag toen maar tot in het midden van de Schelde, dus waren er ook kanonnen nodig op de andere oever.

Daarna werd de buitenzijde van het Fort bekeken. De gebouwen worden nog volop gerestaureerd, en dit ook met de steun  van de Europese gemeenschap.

De “KAT”, het vroegere verblijfskwartier van de militairen, dat in een halve cirkel gebouwd is, met de opening landinwaarts , wordt nu ingericht als  logies voor studenten en jeugdgroepen. Het quarantainegebouw werd afgebroken.

Onder de dakrand werden kleine openingen gelaten in de buitengevel, en die voorzien ook in logies, maar dan voor kleine vleermuizen.

Ook het vroegere kruitmagazijn en de officierswoning zijn in restauratie. De latrines wachten hun beurt nog af!!!

Nu was het museum aan de beurt. In de eerste themazaal  stond de eeuwenlange strijd van de mens tegen het water centraal, met verhalen van overstromingen, inpolderingen, oorlogen, visserij en landbouw, en tenslotte het inpalmen van het gebied door de industrie. Daarna vernamen we van de gids alles over de “levensloop” van het Fort in de loop der eeuwen.

We gingen, “by night”, aan boord van een “Fluit”, dat was de nabootsing van een schip met die benaming uit de 18^de eeuw”, en we waanden ons midden in de nacht op de Schelde.

De resten van een oud schip, de “ Kogge”, in gebruik tussen 1200 en 1450, die bij de uitgravingen van het Deurganckdok werden gevonden, liggen er ook opgeslagen in grote kisten.

De opstelling van de tentoonstelling in het museum  bevat verschillende thema’s, chronologisch gerangschikt. Van de  80-jarige oorlog, naar Farnese en Bredero, Kallo als Staatse (protestantse) enclave, het eerste tolvrije schip met de naam van Marnix  van St.Aldegonde. Toen kwam Napoleon als bouwheer van de eerste gebouwen van het Fort (1810-1811). In de 19^de eeuw (1839) vertrekken de Nederlanders uit de Scheldeforten, en later wordt het Fort een quarantaine verblijf (1849-1952). Tijdens de 2 wereldoorlogen palmt de Duitse bezetter telkens weer het Fort in. Na W.O. 2  gebruikt de Belgische marine het Fort als uitkijktoren :  getuige hiervan het gebouw op de Scheldedijk.  Tussen 1964 en 1973 wordt het Fort gebruikt als vakantieverblijf voor Belgische militairen. En, vanaf 1985  wordt de gemeente Beveren eigenaar, het Fort krijgt de titel van  beschermd monument, en men start met de restauratiewerken.

Zo verandert een garnizoensplaats dus nu in een cultuur-historisch monument.

Speciaal voor onze groep was de cafetaria toch geopend op een sluitingsdag, en een drankje was meer dan welkom na de rondleiding door de zeer bekwame gidsen!!!

L.V.S

Kort verhaaltje bij het vertrek naar Binche

Arlette uit Schelle, bleef maar bellen :
Ik geraak nie voorbij die bareel,
En er staan er toch zo veel!
Maar haar laatste draai aan ’t licht,
Bracht tóch de bus nog in ’t zicht!
Toen vertrokken we,  voor de tweede maal,
En dat is het einde van mijn verhaal!!!

Museum van het Carnaval en het Masker te Binche

Met dank aan de vele omleidingen vertrekken we met enige vertraging. Aangekomen in het Internationaal Museum van het Carnaval en het Masker in Binche krijgen we een tasje koffie of thee.
We worden in 2 groepen opgesplitst :
groep 1 start bij het Carnavalgebeuren terwijl groep 2 met de andere gids alles te weten komt over maskers van over de hele wereld.
Daarna krijgen we een wissel van groep.
Ons wordt uit de doeken gedaan wat de betekenis is van het kostuum dat de Gilles dragen, alsook van de attributen die ze bij zich hebben.
Rond halfvasten beginnen de festiviteiten op zondag vóór Aswoensdag met de stoet van de carnavalgezelschappen, begeleid door trommels en draaiorgels.
Op vette maandag komen de jongeren op straat, samen met de muziekgezelschappen.
De grote dag is vette dinsdag, want dan komen de Gilles zelf buiten. Reeds van 4.00 uur in de ochtend drinken ze champagne! Rond 9.00 uur zijn het de Paysans, de Pierrots en de Arlequins die samen het spektakel maken en daarna ook op het stadhuis ontvangen worden.
De Gilles en de Paysans dragen het typische masker, en gooien met appelsienen naar het publiek!
’s Avonds eindigen de festiviteiten met een groot vuurwerk.
In het museum van het masker krijgen we een overzicht te zien
van de meest representatieve en kenmerkende maskers en vermommingen uit Afrika, Azië, Oceanië, Amerika en Europa.
Onze gids vertelt ons over de rituele functies, het verschil tussen de feesten op het platteland en in de steden, en over de link van de maskers met de natuur.
Na een korte wandeling bereiken we de plaats waar het middagmaal op ons wacht: restaurant La Binchoise,.
Het is gelegen in een oud brouwerijgebouw, waar het pittige biertje:
de” Binchoise” gebrouwen wordt.
Een nieuwe gids neemt ons daarna op sleeptouw : we wandelen rond de grote ommuring van de stad Binche.
De muur en de torens kennen een zeer oude geschiedenis.
Niettegenstaande de vele belegeringen, zijn de overblijfselen nog in redelijke goede staat, en worden ze door de stad ook prachtig onderhouden.
Hierna met z’n allen weer de bus in.We rijden nu naar Fontaine-l’Evèque. Hier bezoeken we eerst een” gazometer”.
Dit is een opslagtank waarin gas kon gestockeerd
worden, en waarbij water een rol speelde bij de afdichting van de gasbel.
Vervolgens naar het mijnmuseum! Hier vernemen we veel over de werking van de schachten, het stutten, de liften, vervoer in de mijngangen van de steenkool door paarden, de gevaren van het mijngas en nog veel meer.
Na nog een korte plas- en drankstop reed de bus
ons weer veilig naar Mariënborgh

Koffiebranderij Verheyen

Na een rustig fietstochtje van een half uur was ik te vroeg aan de koffiebranderij Verheyen en genoot ik van het zonnetje op de bank. Geleidelijk kwamen de deelnemers aan. Iedereen was stipt op tijd en we werden ontvangen door de Heer Verheyen zelf. Terwijl de zoon het laden van de wagens opvolgde vertelde de Heer Verheyen de geschiedenis van de firma. Zijn grootvader was een kruidenier die overgestapt was op het branden en verkopen van koffie.
De koffiebranderij was gelegen in het centrum van Antwerpen.
Door plaatsgebrek verhuisden zij naar de huidige plaats in Deurne. Hij vertelde over de aanpassingen die aan de huizen werden gedaan voor de uitbreiding en om te voldoen aan de vereiste normen.
Ook het overnemen van andere branderijen uit het Antwerpse en andere delen van het land kwam ter sprake. Hierna stelde hij ons voor aan onze gidsen en de dames van de winkel. Wij werden in drie groepen verdeeld. De eerste groep ging proeven van enkele kopjes koffie. De tweede groep trok naar de branderij en de verpakking.

Mijn groep ging naar de vergaderzaal voor een kleine voorstelling.

Er bestaan 2 belangrijke koffieplanten, de Robusta en de Arabica.
De planten groeien enkel in de tropen. De Robusta groeit en bloeit op zeeniveau en de betere Arabica vanaf 900m hoogte. Hoe hoger hoe beter de koffie zal zijn, maar ook hoe duurder en zeldzamer.

De koffieplant geeft pas na 5 jaar haar eerste vruchten in de vorm van een groene kers. Naargelang van de rijpheid evolueert de kleur van groen naar diep paars-rood. Enkel de pit van de vrucht heeft men nodig. Om deze te kunnen verwijderen van het vruchtvlees laat men de vrucht na de oogst enkele tijd in de zon drogen. Een nieuwe plant kan slechts ontstaan als de tweelingerwt te samen worden geplant.

De geoogste bonen worden dan vervoerd in balen van 60kg.
De verkoopwaarde wordt voornamelijk bepaald door de beurs van Londen.

De cafeïne kan uit koffiebonen verwijderd worden door de toepassing van de eigenschappen van kooldioxide. De boon wordt ermee gewassen bij een bepaalde temperatuur en druk. Dit gebeurt niet bij de brander, maar door de invoerder op vraag van de brander.

De koffiebrander vermengt eerst de twee soorten van verschillende afkomst volgens zijn eigen smaak alvorens het branden.
De mengverhouding is zijn geheim. Het branden duurt ongeveer een 16-tal minuten. Na het branden gebeurt het malen en verpakken.
Het vullen en verpakken van de koffiepads wordt extern uitbesteed.

Wij verlaten de vergaderzaal en bezoeken de stockeerplaats, het mengen en het wegen van de bonen. Vervolgens bezoeken wij het depot van de afgewerkte koffie en van de nevenproducten die samen aan de klant kunnen verkocht worden. We zien ook de kleine ruimte van de proeverij met de kleine koffiebranders om stalen te branden en te proeven. Hier worden proef- en vergelijkingstesten gedaan, door drie personen, op de aangekochte bonen.We maken het branden mee van een lading bonen en ten slotte het verpakken ervan.
Na de rondleiding worden wij ontvangen in de winkel waar wij van twee verschillende soorten koffie mogen proeven en genieten.
Tot slot was er nog de gelegenheid tot het kopen van de producten.

Jan Vanagt.