Vraag 135 Wat betekent het echt om een zoon of dochter van God te zijn?
Alles in de vormwereld is uit, of van, het wezen van God geschapen. Zonder Hem is er niets gemaakt. Elke levende ziel is daarom een zoon of dochter van God.
God heeft je een vrije wil gegeven en Hij heeft je het vermogen gegeven om te scheppen. Je ziel was oorspronkelijk geschapen naar het beeld en de gelijkenis van God; dit betekent dat zij een unieke individualiteit bezat. Je hebt de vrije wil en het scheppend vermogen om je eigen individualiteit te bouwen op het fundament dat door je geestelijke ouders is gelegd. Dit is je eigenlijke bestemming. Het leven kan daardoor als een proces worden gezien waardoor je ziel onafgebroken haar identiteitsgevoel aan het opbouwen is. In algemene zin is het de bedoeling dat je blijft bouwen aan je identiteitsgevoel totdat je het punt bereikt waar je tot het besef komt dat je een individualisatie van God bent, en dat je scheppende vermogens van God zelf bezit.
Wanneer een ziel echter in een lagere bewustzijnsstaat valt en haar geestelijke oorsprong vergeet, begint de ziel een onjuist gevoel van identiteit op te bouwen. Vanuit het standpunt van God is die valse identiteit, als een sterfelijk mens, niet werkelijk. Zolang je ziel echter dat identiteitsgevoel accepteert, wordt de pseudo-identiteit de enige werkelijkheid die de ziel kent. Omdat de ziel niets anders kent, beseft ze niet dat de pseudo-identiteit niet echt en tijdelijk is. Voor de ziel is dit de enige identiteit die er is.
Vanuit Gods gezichtspunt is een verloren ziel nog altijd een van zijn zonen of dochters. Als je echter naar het identiteitsgevoel van de ziel gaat, ziet die ziel zichzelf niet als een zoon of dochter van God. In het hier en nu handelt de ziel niet als zoon of dochter van God. Als een ziel haar goddelijke oorsprong niet accepteert, kan het haar goddelijk potentieel niet uitdrukken of realiseren.
Als mensen begrepen dat zij de vruchten van hun daden plukken, zouden ze hun gedrag veranderen. Zolang de ziel zichzelf met het menselijk denken identificeert zal de ziel nooit weten dat haar handeling schade berokkent. De reden daarvoor is dat de relativiteit van het menselijk denken altijd met een verklaring kan komen die de daden van de ziel en haar overtuigingen lijken te rechtvaardigen en de waarheid zal verwerpen. Als de ziel de waarheid accepteerde zou ze moeten veranderen.
Als een ziel zich met het menselijk denken identificeert kan ze de Christus niet herkennen en volgen. Daarom zie je zoveel mensen met ingewikkelde argumenten komen waarom zij niet een bepaald aspect van Jezus' leringen hoeven te volgen. Uiteraard zullen zulke mensen ook voldoende redenen vinden om de innerlijke leringen te verwerpen en dat is de reden waarom ze die leringen gewoon niet kunnen ontdekken.
Vandaag de dag zijn meer zielen dan ooit er klaar voor hun netten achter zich te laten en de Christus te volgen. Maar 2000 jaar geleden was dat niet het geval. Ze wilden in onwetendheid blijven zodat ze niet gestoord werden en hun manier van leven niet hoefden te veranderen.
