Veel vroeg christelijke leraren en theologen legden veel nadruk op de fundamentele wet van wedergeboorte. Keizer Justinius dwong de kerkvaderen tijdens het 5de concilie in 553 om deze leer in de ban te doen. Die ban is jammer genoeg deel gaan uitmaken van de vaste leer van de kerken.
Iedere ziel incarneert en reïncarneert onder de wet van wedergeboorte. Om te incarneren moet er een overeenstemming in trilling bestaan. De ziel bepaalt waar, wanneer en bij wie zij geboren zal worden. Zij bepaalt ook; afhankelijk van haar doel, of ze als jongen of meisje wordt geboren. Op het gebied van de ziel bestaat er namelijk geen mannelijk of vrouwelijk.
De ziel hecht weinig belang aan de levenswijze van de ouders, maar wel aan het energiepatroon en aan het punt van evolutie. De familie verschaft de ziel een terrein om ervaring op te doen, met bepaalde doelstellingen en ook met bepaalde belemmeringen die door haar eigen stralenstructuur worden bepaald. Gewoonlijk zijn er karmische banden tussen de familie. Zo ontstaat de gelegenheid om karmische schulden af te lossen en oude fouten te herstellen.
Reïncarnatie hangt af van de lotsbestemming van het individu Wanneer het individu niet voldoende ontwikkeld is, bestaat er geen lotsbestemming als zodanig, de persoon wordt simpelweg opnieuw in incarnatie getrokken. Volgens de wet van evolutie worden de minder vergevorderde zielen door karmische noodzaak magnetisch aangetrokken tot de al klaarstaande lichamen: ze hebben weinig keus.
De meer gevorderde mensheid incarneert volgens de groepswet en wordt aangetrokken door bepaalde familiegroepen en volken (met wie ze karmische banden hebben), afhankelijk van de behoefte die de wereld op een gegeven moment heeft aan de energie van zo'n groep.
Groepen zielen komen samen binnen om in het verleden gevormd karma uit te werken. Vandaar dat deze wet gelegenheid geeft oude schulden af te lossen, oude vrienden te herkennen en met hen samen te werken, oude verantwoordelijkheden en verplichtingen te aanvaarden en om al lang verworven talenten weer naar boven te halen voor een hernieuwd gebruik. De belangrijkste factor is dus het punt van inwijding.
Ingewijden incarneren volgens de wet van dienstbaarheid en met behulp van hun meester kiezen ze de familie en de omstandigheden die hen het best in staat stellen op hun specifieke manier dienstbaar te zijn. Vb. een 3de graads ingewijde zou onmogelijk kunnen incarneren bij relatief onontwikkelde ouders. De ingewijde heeft iets te geven aan de wereld. Dat zou allemaal voor niets zijn als hij het probeerde in een weinig ontvankelijke omgeving.
Het denkbeeld dat het leven niet kort, dierlijk, willekeurig is, dat er een doel is en een plan, dat we bezig zijn aan een proces van geleidelijke vervolmaking en bovenal dat de grote wet van oorzaak en gevolg ons bestaan beheerst, moet ons gezichtspunt wel veranderen.
