Toen ik zelf nog een kleine snotter was, hadden ze nieuwjaar ook al uitgevonden. In t school was dat een ganse voorbereiding. De juffrouw schreef een tekst op het bord, en wij mochten hem overschrijven op onze nieuwjaarsbrief. De kleinste snotters werden door de juf geholpen, maar de grote euh ..gelijk ik konden dat al zelf schrijven met een doktersgeschrift hé. Nieuwjaaravond verliep meestal ook op dezelfde manier. Iedereen was opgetipt en had zijn schoonste pull-over aangetrokken. Het was dan bij één of ander tante verzamelen om de avond door te brengen. Eerst was er de verkenningsronde. Ja, als ge uw familie zo maar ene keer ziet op een jaar, dan hebben ze nogal wat commentaar zenne. Awel chauffeurke ge zijt precies gegroeid! Vaneigens was ik gegroeid, t zou nog mankeren dat ik daar tot mijn tiende in mijn wieg zou liggen. Toen iedereen aanwezig was, was dat daar een getetter van jewelste. De vrouwen over de aankoop van hun nieuwste voorschoot, en de mannen, de die waren bezig aan het stoefen over hun duiven en hun vinken, dat de pluimen in het rond vlogen. En af en toe werd er ook tegen ons iets gezegd van zeg zijt ne keer stil als de grote menschken klappen! Toen we dan buiten gingen spelen, die konden we ons eens uitleven. Soms hadden we al ne keer geluk dat het gesneeuwd had, en dan werd er duchtig met sneeuwballen geworpen. Als er dan ene uitgeslibberd was, en daar met zijn zondagskostuum op de koer tussen de mesthoop lag, die was het pas plezant. Allé, t was plezant tot we binnen moesten om aan tafel te gaan, en dat ze merkten dat ons zondagskostuum al een beetje gespikkeld was van de kiekenstront. Het jaar was nog niet gans uit, of we kregen onze laatste oorvegen op onze kop. Toen de nieuwjaarsmenu naar binnen was geslokt, gingen de vrouwen weer aan den tetter, en begonnen de mannen te kaarten. Wij probeerden van ons wakker te houden, en af en toe was het nieuwe jaar al ingezet in onze slaap. Deze die om middernacht nog wakker waren, kregen de gekende nieuwjaarskussen. Drie van de moeders,drie van de grootmoeders,drie van de tantes drie van de nichten drie van .. Ppfffffff amai mijn voeten, daar kwam geen einde aan. Als da spel daar afgelopen was, stond ik zodanig vol met lippenstift dat ze nen neusdoek met white spirit moesten pakken om al die verf van mijn schoon gewassen gezicht te krijgen. s Anderdaags was het nieuwe jaar al goed ingezet. Terug onze neus wassen aan de lavabo, en ons haar kammen met een streep, om daarna terug ons schoonste kleren aan te doen. En omdat ik maar één zondagskostuum had op mijn maat, die kon ik dezelfde kleren aantrekken waarmee ik den dag ervoor naast de mesthoop was gaan spelen. Dan was het bij meter en peter,marraine en bompa nieuwjaar wensen. Terwijl we als jonge snotter nog niet echt de waarde van het geld kenden, keken we toch uit naar wie het schoonst gekleurde briefje zou krijgen. Ja, ik moet zeggen dat er in dienen tijd niet met geld gesmeten werd zenne. Van mijn tante Amandine kreeg ik 20fr, met de belofte dat als ik een gans jaar braaf was, volgend jaar misschien 25fr zou krijgen. Er was dan ook het moment suprème, waar we als kleine snotter onze nieuwjaarsbrief moesten voorlezen. Soms waren er zoveel kinderen, dat het per anciënniteit ging. Omdat ik de jongste was, mocht ik als laatste mijnen brief lezen, als iedereen het al moe gehoord was. Ja, als ge met zeven naar dezelfde school ging, had ge kans dat er een paar met dezelfde nieuwjaarswensen tussen zaten hé. Toen we van peter of meter ne schonen enveloppe kregen, moesten we na ons dankwoord nog ne ganse preek verwerken hé. -chauffeurke, steek dat maar bij uw ander centen, en zie dat ge het geld niet verliest. -euh .nee nee. -Ge zijt misschien best van het aan uw ma of uwe pa te geven voor op uwe spaarboek te zetten. Lap, in feite was ik juist tussenpersoon tussen mijn meter en de bank. En zo ging het jaar na jaar. De tijden veranderen, en na meer dan 40j te zijn gegroeid staat nu 2006 voor de deur. De feestdagen verlopen nu anders dan vroeger hé. Amai mijne frak, azo ne sleur. Ne mens krijgt een week verlof voor kerst en Nieuwjaar,maar nu begin ik pas goed te begrijpen waarom. Om te beginnen, koopt men elk jaar nieuwe kaarten om te versturen, en elk jaar blijven er van over. Awel, dit jaar ging het geen waar zijn zie. Er lagen hier nog wenskaarten van 2000 tot 2004. Ik heb al die datums aangepast met tipex, en al de kaarten geschreven om ze te versturen. 486 kaarten heb ik moeten schrijven om er vanaf te zijn. Het enigste probleem is dat ik maar hoop en al 10 mensen ken. Ja, er zijn er die een kaart in hun bus gehad hebben, die ik nog van haar of pluimen ken. En toen ik het moe was van met mijn véloke telkens van bus tot bus te slibberen, die zijn er zelfs een paar waar ik direct 10 kaarten in één bus gestoken heb. Ja, de die moeten de eerste vijf jaar geen kaart meer verwachten zenne. Ik had er zeer van aan mijne pols, van al dat schrijven ppfffff. Om nog maar te zwijgen van al dat werk dat ne mens heeft op de feestdagen zelf hé. Mijne kleinste snotter wou ne keer iets anders eten dan altijd die kartonnen hamburgers van de mac donalds, en dus koos hij voor ne kreeft op oudejaar. Awel, ik ben nooit gene straffe geweest om krabben te vangen in Blankenberge, maar als ge zo ne kreeft in uwe kom moet steken is dat ook geen lachen zenne. In feite zouden ze daar beter een handleiding bij geven om dat beest dood te doen hé. Ik heb hem eerst proberen te verdrinken, maar dat duurt een tijdje, en hoe langer hij onder water bleef, hoe beter hij eruit zag. Toen we daar vanonder den douche kwamen, had hij mij toch wel gebeten zekerst! Ik kon dan op oudejaar nog den doktor roepen om een inenting te krijgen tegen de dolle kreeften ziekte. Allemaal van die speciale zaken die een mens tegenkomt op feestdagen en waar ge niks van weer trekt van de ziekenkas. In feite had den dag van oud naar nieuw ons zodanig uitgeput, dat ik met mijn twee snotters in slaap was gevallen op een bedje van zeewier aan tafel. t Was om middernacht dat we wakker geschoten zijn, van mijne koekoek die van schrik uit zijn kot gesprongen was. Op de achtergrond hoorden we vuurwerk, en dat was het teken dat we van oud naar nieuw overstapten.
-Zeg papa, waar zou het vuurwerk zijn? -Och .dat is in het dorp hé ventje. -Ik zou ook graag ne keer vuurwerk zien. -Euh awel ik peis dat er in de garage nog een paar vuurwerkpijlen liggen. -Joepiiiiie ..kunnen we dan ook vuurwerk maken pa? -Euh ..vaneigens, kom we zullen ne keer gaan zoeken.
Na een beetje zoeken, hadden we die pijlen gevonden. -Is dat niet gevaarlijk pa? -Euh .nee nee, ge moet weten hoe ge dat moet doen hé. Ze hadden mij gezegd, dat ge die pijlen met de stok in een fles vol zand moest steken, zodat ze recht bleven. Het was dan gewoon de lont aansteken en genieten van het vuurwerk. Jawadde, moest het allemaal zo gemakkelijk zijn hé! Ik steek daar die lonten aan, en die fles waait daar toch om door ne windstoot zekerst. De vuurpijl schiet daar ineens uit die fles, recht mijn kiekenkot binnen. Amai, dat had ge moeten zien hoe schoon! Dat was daar kip aan t spit, maar dan in alle kleuren en gensters hé. De tweede pijl,deze was wel recht naar omhoog gegaan, maar daar was toch wel die fles blijven aanhangen zekerst. Ja, als het tegenzit dan is het voor een ganse avond hé. Ze zal wel ergens bij mijn geburen gevallen zijn,maar omdat het geen leeggoed is ga ik schoon zwijgen. Ja de eindejaarsfeesten, een geluk dat het niet alle weken Nieuwjaar is zenne. In feite zit er van het begin tot het einde van dit verhaaltje 40j verschil. Het is en blijft Nieuwjaar, maar och zo verschillend.
Mijnen Bompa was hier schrijnwerker in het dorp,en als er zo een paar planken aan elkaar genageld moesten worden,dan kwamen ze bij ons kloppen. Op nen dag stond de pastoor daar ook voor ons deur! -Zeg Gaston kunde gij ne keer geen kerststal in elkaar zetten tegen kerstdag. -Ba ja meneer pastoor. -Dat is vriendelijk Gaston,ik zal u en uw gezin dan ne keer extra de zegen geven. -Dank u meneer pastoor. Mijnen bompa daar rap ne kerststal voor de kerk getimmerd,dat de meid van de pastoor al gaan zeggen was,dat er daar weer ene een bouwovertreding begaan had door zo ne villa op de grond van de kerkfabriek te zetten. Toen de pastoor ons kwam betalen met zijnen emmer wijwater,zat hij nog met een vraagske. -Zeg.....Gaston,ik heb zo ne keer zitten nadenken,we zouden dit jaar eens een levende kerststal kunnen zetten. Ene met levende figuren. -Euh......ja meneer pastoor? -Allee dat is dan geregeld Gaston,gijle moogt met gans de famillie de hoofdrol spelen,ge moet zelf maar beslissen wie wie is. -Euh......jamaar meneer pastoor we.....we.... -Ge gaat gij da zeer goed doen Gaston,en God zal het u lonen. -Euh......allee dan.... Ja als ge zo nen bompa hebt die geen nee kan zeggen,dan is dat ook wreed zenne. We moesten thuis de rollen verdelen,om te weten wie Maria en Jozef ging spelen. Er moesten nog drie koningen gevonden worden,waaronder ene zwarte,en dat was 40j geleden niet zo gemakkelijk zenne. En dan nog ne kleine die in dienen bak stro moest gaan liggen in zijnen blote flikker! Voor den os en den ezel die als verwarming moest dienen,was het ook al ambras. Ja den os was zo geen probleem,omdat er zo maar ene in de famille zat,maar voor den ezel kwamen er dan weeral ne ganse hoop in aanmerking. Tante Maria dacht de maagd Maria te spelen omdat ze al dezelfde naam had. Maar omdat ze dan weer 7 kinderen op de wereld had gezet,kon da ook niet hé. Ja de Heilige geest zou daar niet blijven over en weer vliegen hé. De keuze viel uiteindelijk op mijn moeke,en Jozef zou mijnen bompa spelen omdat hij toch als schrijnwerker al zijn gerief had hé. Om de drie koningen te kiezen was dat ook weeral een spel ppffff. Mijne pa wilde hem daar niet belachelijk maken met een gouden kroon van echte plastiek op zijne kop. Maar ze hadden hem wijsgemaakt dat als hij zich zwart zou verven,hem niemand zou herkennen. Jawadde zeg,dat had ge moeten zien. Ze hadden zijn vel gezwart met dat zwart waar ze de stoof mee inwrijven. Toen de rollen bijna waren verdeeld,vroegen ze zich af of ze niemand vergeten waren. Vaneigens! De voornaamste waren ze vergeten. Jezus moest nog gekozen worden. Ineens keken ze daar allemaal naar mij. -Euh.......jamaar da wil ik niet spelen zenne. -Gij gaat spelen wat wij zeggen ,en daarmee uit! -Jamaar ik moet daar in mijne blote flikker in dat stro tussen die luizen liggen en ik doe dat niet graag. -Wij moeten daar ook tegen ons goesting staan,en gij gaat meedoen! -Jamaar ik kan Jezus niet spelen,want ik ben niet Heilig! -Awel ge moet dan maar den Heilige spelen zoals ge gewoon zijt! ppfffffffffff jawadde! Terwijl de andere kindjes de kans kregen om eens goed iemand uit te lachen voor de stal,moest ik daar de geborene uithangen,stil blijven liggen,en dan nog Heilig zijn ook! Toen de dag van de middernachtmis was aangebroken,was iedereen bezig met de gevulde kalkoen en de lekkere kerstmaaltijd naar binnen te spelen. En wij stonden daar met gans de famille blauw van de kou in diene stal. Dienen os en den ezel stonden daar met hunnen stinkende asem in mijn gezicht te blazen,dat ik bijna de dolle koeienziekte had opgedaan. Mijne pa had ondertussen ook al een valling opgescheerd,en telkens hij zijne neus moest snuiten hing er meer zwart aan zijne neusdoek dan op zijn gezicht. Toen de mensen voor de stal kwamen staan, kwam de lach op hun gezicht."Zie ne keer wat een schoon kindje Jezus,'t is precies chauffeurke". -En zie ne keer wat een schone Jozef,hij kan ook goed zagen. -En zie ne keer wat voor ne schonen ezel,ik ken hem precies van ergens.
ppffffffff precies of ze hadden ons niet herkend!
Toen we weer thuis waren wou niemand nog iets horen over kerstmis! Juist den os en den ezel, die hadden hun goed geamuseerd omdat ze tussen twee beuh....boeh en ia's telkens van die fles jenever dronken.
Kerstmis,de periode van vrede? Amai mijne frak! Toen we in de badkamer stonden was het bijna oorlog! Mijne pa had zijn zwart gezicht aan onze nieuw witte handdoeken gewreven die we onder de kerstboom hadden gelegd als cadeau. Mijnen bompa die kreeg daar ook onder zijn schrijnwerkersvijs omdat hij niet had durven nee zeggen tegen de pastoor. Bij mij kregen ze die taloor (bord) die als oreool had gediend niet meer van mijne kop,omdat ze achter mijn oren in mijn engelenhaar was gevrozen! En één van die drie koningen had de mire en de wierook bij de doos sigaren gezet in de kast,zodat de mensen dachten dat we aan de drugs zaten telkens er gerookt werd.
Als ik nu per ongeluk nog eens voor ne kerststal loop,denk ik ook altijd van ne keer goed te kunnen lachen met een ander zijn heilige miserie!
Maar er viel juist niks te lachen! De mensen zijn slimmer geworden,en er staan terug van die plaaster beelden. De mensen staan terug met enige ernst voor de stal te denken aan de nostalgie van vroeger. Waarom willen de mensen daar altijd iets aan veranderen? Ik vind zelfs dat de pastoor het ons nooit had moeten vragen,want die wist goed genoeg dat geen van ons een Heilige kon vervangen.
Ik wens via deze weg ieder van u een prettig kerstfeest
Toen de vorige pastoor is vertrokken, moest er natuurlijk een nieuwe pastoor zijn intrede doen in onze gemeente. Ze hadden mij gezegd, chauffeurke daar moet ge zeker eens naartoe gaan. Ik had er in feite een beetje schrik van, want de laatste keer dat ze mij opgeroepen hadden om een pastoor te verwelkomen, die hadden ze mij een paar vleugels op mijne rug gebonden om in een processie te lopen. Ja, in dienen tijd waren dat nogal tradities zenne. Als het dan slecht weer was en er schoot een vlaag wind onder uw vleugels, dan konden ze u daar uit nen boom of ne struik komen trekken. Maar naar het schijnt is dat regelmatig eens slecht weer als er een nieuwe pastoor aankomt in onze gemeente. Pastoor André was ook aangekomen in het oog van een storm, en op 4 december jongstleden was het niet veel beter. Bij zon inhuldiging maakt de pastoor een rondrit door de gemeente, en dus was ik naar de vertrekplaats afgezakt. Amai mijne frak, het wijwater viel daar met bakken uit de lucht! De burgemeester en de schepenen waren verplicht om onder een paraplu te duiken om hunnen tricolore sjaal waterdicht te houden. Het gemeentebestuur verwelkomde pastoor Maarten, en het is dan vaak met zon slecht weer dat een warme handdruk of glimlach wonderen kan doen. Naar het schijnt zou onze nieuwe pastoor een Hollander zijn. Awel ik heb dienen mens eens goed bekeken, en ge kunt dat daar niet aan zien. Toen we daar allemaal aan het uitregenen waren, horen we daar plots hoefgetrappel. Ge gaat mij niet geloven, maar voor pastoor Maarten was Sint-Maarten toch wel afgekomen zekerst. Ja, wij kennen hem onder de naam van Sinterklaas, maar Sint-Maarten klinkt Hollandser hé. We weten dat de Sint al vele waters doorzwommen heeft, maar hier wast ook de moeite zenne. Zijn zwarte pieten moesten het water van hun voorhoofd vegen, en hoe langer ze daar stonden, hoe blanker ze werden. Na de begroeting zette een stoet van een tiental wagens zich in beweging om de vier kerken aan te doen. Een delegatie stond er onder moeders paraplu te wachten om de sleutel te overhandigen van deze mooie kerken.Het viel mij op hoeveel schoonheid ons patrimonium bezit. Pastoor Maarten deed niet alleen zijn intrede in de 4 kerkengemeenschap, maar stapte ook een deel geschiedenis binnen. Wat mij ook opviel, waren de vele Belgische tricolore vlaggen die aan de huisgevels hingen. Ja, t was geleden van de voetbalmatch België Holland dat de Belgische driekleur nog voor een Hollander werd gehesen hé. Het ging van Martenslierde naar Dieftinge over Sejans tot Melierde Aan elke kerk werden de sleutels overhandigd door een delegatie waarna er kennis werd gemaakt en even een gebed werd gezegd. In Melierde zou de mis worden opgedragen, en dus reden we in colonne naar de kerk. Jawadde zeg, toen we daar aankwamen was er geen parkeerplaats meer te bespeuren. Azo een pak volk! Ruud Van Nistelrooy of Johan Kruyf zouden hier zoveel volk niet gelokt hebben. Toen ik daar met mijn kodakske de kerk binnen stapte zat ze overladen vol, geen plaats meer te bespeuren. Awel merci, mij hadden ze wijsgemaakt dat de kerken aan het leeglopen waren, maar dat blijkt niet te kloppen zenne. De kerkvoorzitter van Sint Martinus (E.Van der Eecken) begon met het welkomstwoord, en dat was de start van het aanstellingsritueel. Tijdens de mis vertelde onze nieuwe pastoor ook iets over zichzelf, en dat zijn de dingen die chauffeurke vaak bijblijven. De pastoor leeft met het volk, en chauffeurke leeft door het volk, dus staan we niet zover van elkaar hé. In onze gemeente is het volkse en het dorpse behouden, en zo zijn onze mensen ook gebleven. We klappen over koetjes en kalfjes, over de menschken en de gebuuren. We klappen over hoe het thuis is, en over wat we doen. Awel, de pastoor deed juist hetzelfde tijdens de mis. Hij wist ons te vertellen dat de pastorij terug schoon in orde stond en dat er een nieuw behangpapierke tegen de muur hing. Hij vertelde dat zijn deur altijd zou open staan (als hij thuis is), voor een gesprek of een bezoek. Awel meneer pastoor, chauffeurke gaat ge zeker eens over de vloer krijgen. Niet omdat ik curieus ben naar dat behangpapier, maar eerder om de mens te ontdekken. Maar hij vertelde ook dat hij wreed sportief is. Fietsen, lopen en zwemmen! Amai, ik peis dat de gelovigen van onze gemeente hun tenen gaan mogen uitkuisen en aan hunne fysiek gaan mogen werken,misschien zou het wel best zijn van in training naar de mis te gaan. De meeste hebben dat ook direct gedaan, door na de mis naar de receptie te gaan in het klooster van Deftinge. Er werd geklonken op onze nieuwe pastoor, maar er werd ook heel wat gepraat. En dat is waar het mij in feite om te doen is. Naar woorden luisteren, om ze verder onder de mensen te brengen. Naar mensen luisteren en proberen te begrijpen. Op de receptie liep de herder tussen zijn schapen, en ik zag dat het goed was. Potverdikke, ik ben hier al precies gelijk een pastoor aan het praten! Ja, dat zijn de restanten van mijn drie jaar misdienaarschap hé. Toen ze daar met een glas wijn in mijn richting kwamen, riep ik plots Och Heer laat deze kelk aan mij niet voorbijgaan. Ja, er zijn zo van die zaken die bijblijven hé. Toen ik zag dat de pastoor zijn weg gevonden had tussen het volk, ging ik wat afstand nemen van de receptie. Ik wandelde even buiten de grote zaal, en kwam er oog in oog te staan met de zusters van St-Vincensius . Mijn moeder was hier nog naar t school geweest, en ook hier hing heel wat nostalgie en geschiedenis in de gangen. De belevenissen van vandaag brengen chauffeurke vaak terug naar de tijd van toen. Vandaag beleven met beelden van vroeger. Maar chauffeurke in het klooster is een ander verhaal. Ja, een klooster heeft zoveel deuren waar herinneringen achter verscholen zitten hé. Maar eerst en vooral wil ik pastoor Maarten van harte welkom heten, en weet dat ook mijn deur altijd open staat. Euh .als ik thuis ben hé.
Toen ik hier terug naar Lierde ben komen wonen, heb ik terug een stap naar het verleden gezet.
Dus ook een stap naar mijn kindertijd.
Ik had terug een beetje hoop gekregen, dat na 40j de Sint eindelijk mijne elektrieken trein zou brengen.
Ja, toen ik naar Brussel ben verhuisd, was mijne schoen met wortel in Deftinge blijven staan hé.
Deze week had ik terug een brief geschreven naar Sinterklaas, om te zeggen dat mijn lijst van over 40j nog geldig was en dat ik terug naar Deftinge komen wonen was.
Ik had mijn schouw laten kuisen, en was naar t stad achter een paar grotere schoenen geweest.
Ik had er zelfs de schoendoos naast gezet, want ge kon maar nooit weten dat het er allemaal niet zou in kunnen hé.
Ik had mijne pa nog eens het dak opgestuurd, om een anti sliplaag te laten leggen, want stel u voor dat de Sint daar met zijne piet naar beneden slibbert!
De vissen zouden nogal verschieten in de vijver.
En ik had hem ook de schouw nog eens laten stofzuigen.
Maar toen ik mijnen brief nog eens aan het nalezen was, kwamen mijn twee snotters daar toch wel over mijne schouder afkijken zekerst!
- Zeg pa, uw lijst voor Sinterklaas is maar ouderwets zenne.
- Hela, ge moet hier niet komen afkijken hé.
- Allé wie vraagt er nu in 2005 nog een houten blokkendoos.
- Euh ..ja maar mijn lijst is wel van 1965 hé.
- Maar dat bestaat allemaal niet meer pa.
- Ha nee , en wat zou ik dan wel moeten bestellen ?
- Vandaag bestellen ze een Mp3 speler of een dvd of een playstation.
Een computer met internetaansluiting of een televisie met plat scherm.
- Euh zeg mannekens, het is wel een briefje voor Sinterklaas, en niet voor een elektricien hé.
Den avond voor de 6e december was ik altijd wreed nerveus.
Mijnen bompa kwam mij dan altijd een schoon verhaaltje vertellen over de Sint en zijn zwarte pieten.
Hij zei dat ik maar best direct kon slapen, want dat de Sint dat anders zou zien en dan zou hij zeker niks brengen.
Amai mijne frak, dat moest hij juist aan mij vertellen.
Ik was nog nerveuzer, en ik moest al echt mijn wenkbrauwen toe nijpen om te doen alsof.
Normaal gezien, kon ik s morgens nooit uit mijne nest en dan moesten ze steeds onderaan de trap staan roepen om naar t school te gaan.
Maar de 6e december, dan was ik altijd neig vroeg wakker.
Awel ge gaat mij niet geloven, maar dienen dag mocht ik niet te vroeg beneden zijn.
Ge kon maar nooit weten dat de Sint nog niet weg was.
Ja, een heilige van meer dan 700 jaar kan ook zo rap niet meer stappen hé.
Ik moet zeggen dat hij waarschijnlijk op dienen ouderdom ook niet goed meer kon lezen.
Ja, ik vroeg chocolat en ik kreeg mandarijntjes.
Ik vroeg een wagen met afstandsbediening en ik kreeg een kar met een koord aan.
Ik vroeg een schilderpalet, penselen en doek, en ik kreeg een kleurboek van niks mandal .
En dat terwijl hij wel weg was met mijne wortel en mijn rapen.
Er was zelfs een jaar, dat hij met de helft van onze fles jenever weg was.
Mijnen bompa had mij wel verteld dat het wreed koud was buiten, en dat met al dat roet op zijn longen hij toch ook eens mocht drinken hé.
Ik zette dan elk jaar een fles groene limonade bij mijn schoenen, maar dat moest hij niet hebben zenne!
40 jaar later laat je dan ook niets meer aan het toeval over hé
Dus had ik dit jaar had ik mijn beste beentje voorgezet!
Mijn grote schoenen stonden schoon geblonken, zodat hij er zekerst niet kon naast kijken.
Het blik met 250gr wortels had ik al open gedaan, zodat zijne zwarte piet daar geen werk meer aan had en zeker in zijne vinger niet zou snijden.
Mijn rapen lagen naast een fles jenever, en ik had er een kartonnen pijl naast gezet die naar mijn bewijs van goed gedrag en zeden wees, want ge weet maar nooit dat dienen zwarte piet mijn fouten van vroeger is vergeten door te krabben in het grote Sinterklaasboek.
De 5e december was ik in mijn bedde gekropen met twee slaappillekes, om zeker te zijn dat ik zou slapen om de Sint zijn werk te laten doen, zonder hem te storen.
Ik droomde van vroeger, en van alles wat aan het Sinterklaasfeest vooraf ging.
De week voor de 6e december was ik nog braver dan anders, en ook in t school schoten mijn resultaten voor één week de lucht in.
Ja, ik droomde van de jaren 60, maar werd wakker in 2005.
Toen ik de trap naar beneden liep, keek ik naast de schouw.
Awel merci!
Mijn wortels en mijn rapen waren weg, maar ook de fles jenever en mijn schoenen!
En wat denkt ge dat de Sint mij gebracht heeft?
Awel, juist niks!
Potverdekke, zelfs mijn laatste geloof hebben ze mij ontnomen!
Ppfffffff er was niks veranderd met vroeger.
Ne mens hoopt als kind, en door de jaren blijft ge de hoop koesteren.
En het is met een leegte naast de schouw, dat ge beseft dat het verdriet van de jaren 60 gelijk is aan dat van 2005.
Toen ik s anderdaags mijne pa zag binnen komen, was er precies iets veranderd.
-Euh .pa, ge ziet er precies anders uit.
-Vaneigens zie ik er anders uit,gisteren was ik binnen geweest, maar ge sliep nog.
-Ja maar t is toch niet omdat ik langer slaap dat ge er anders uitziet.
-Nee, maar naast uw schouw stonden de schoenen dat ik 60j geleden aan Sinterklaas gevraagd had.
Ik keek naar zijn voeten, en daar blonken mijn schoenen waar tussen het leder en zijn kousen nog een stuk groen van de rapen hing.
Maar wat veel voornamer was, is van een lach en zijn geluk te zien.
Ja, de tijden zijn veranderd en nooit zou ik hem kunnen geven wat hij mij vroeger gaf.
Ik zag in hem de Sint van vroeger.
-Chauffeurke, ge kunt komen eten deze middag, want het is hutsepot.
De Sint had er ook een paar rapen en een doos wortels bijgezet.
Ja, wie weet moet ik maar eens de ezel spelen, en van mijn eigen rapen proeven.
Maar de wortels daar blijf ik af, want mijn wortels liggen in Lierde, en daar zullen ze ook blijven!
Awel, tussen Geraardsbergen en Wetteren, daar moet Lierde ergens liggen.
Ja, vroeger kon men dat met zekerheid zeggen hé, maar nu ze ginder aan den afrit diene wegwijzer verwijdert hebben, moet ne mens al ne keer zoeken hé.
Het was zodanig een gewoonte geworden van diene wegwijzer in wetteren te zien, dat men blindelings naar Geraardsbergen en omstreken reed.
Ja, want zo ne wegwijzer heeft niet alleen belang voor Geraardsbergen hé !
Als ze mij vragen :
-chauffeurke waar woont gij ergens ?
Dan zeg ik altijd :
-In Deftinge, tegen Geraardsbergen.
Ja Geraadsbergen is groter en dus ook beter gekend hé.
Onlangs reed ik van de kust naar huis, en in wetteren zag ik plots Geraardsbergen niet meer staan.
Potverdekke,hoe kon dat ?
Omdat ik bijna zeker was dat het vroeger diene afrit was, ben ik er toch maar afgereden.
Op het rond punt zag ik Wetteren en Zottegem staan, maar Geraardsbergen was van de kaart geveegd.
Jawadde zeg, na 16 toerkes op dat rond punt zat ik bijna zonder naft.
Ik moest dan weer de autostrade op om naft te pakken.
Ik dacht eerst dat ze diene wegwijzer hadden weggenomen tegen de vogelgriep, om niet teveel kiekens in onze richting te sturen, maar die andere rare vogels vliegen daarboven hé.
Toen ik met nen volle naftenbak terug richting kust reed om te kijken in de andere richting, ontbrak diene pijl daar toch ook zekerst !
Amai, komt dat tegen !
Ge gaat mij niet geloven hé, maar ik heb er twee dagen over gedaan eer ik thuis was.
Allé, als ge zo ne keer bezoek krijgt van mensen die totaal niet uit de streek zijn, kunt ge moeilijk afspreken op de grote markt van Gemeldorp of in de winkelstraat van Hemelveerdegem hé.
Dus spreek ik meestal af op de markt van Geraardsbergen.
Dus nu gaat dat wel een stuk moeilijker worden, en ga ik naar de markt van Wetteren of Zottegem moeten rijden ppfffffffff.
Den diene die de wegwijzer ontvreemd heeft, zal dat toch niet uit besparingen gedaan hebben zekerst.
Ja, dat verlicht plakaat boven de weg duide drie namen aan.
Wetteren, Zottegem en Geraardsbergen.
Men zou kunnen denken dat het om te besparen is, en dat men dus een paar letters minder zet, en een kleiner plakaat neemt hé.
Maar nee nee !
Ze hebben er de naam afgedaan, maar het plakaat is even groot, en er zitten nog evenveel lampen in.
Het wit van de letters is verdwenen, en er is dus meer blauw te zien.
Ja, dat zal nog zijn van in den tijd dat ze meer blauw op straat wilden hé .
Ik denk dat we de handen maar eens moeten in elkaar slaan, en onze dorpen terug op de kaart zetten.
Deftinge doet ook zijn bijdrage om mattetaarten te leveren hé.
Zonder te vergeten dat Lierde de boorden en kanten van Geraardsbergen schoon groen en landelijk houdt.
Zolang er geen wegwijzer staat met de vermelding Geraardsbergen, zou ik elke dag met een delegatie aan de afrit van Wetteren gaan staan.
Ja, een kraam met mattetaarten, en de afrit aanleggen met kasseistenen om een beeld te scheppen van de zaken die onze streek en omgeving vertegenwoordigen.
De muur staat symbool voor één van de grootste sportmanifestaties van het land « De Ronde van Vlaanderen »
Allé, als ge ziet dat de friet en manneke pis de emblemen van ons land zijn, dan is het toch normaal dat er daar ne wegwijzer staat om dat aan te duiden hé.
Ja ja, van in Oostende staat er ne wegwijzer naar Brussel, terwijl dat manneke pis daar maar ne jonge snotter is.
Ik zal mij de volgende weken ne keer verkleed als manneke pis op de brug van den afrit gaan zetten zie.
Ze zullen dan wel rap een wegwijzerke zetten !
Geraardsbergen, Lierde en omstreken voorbijrijden, is ook een deel geschiedenis en natuurpracht achter de berm laten liggen.
Om nog maar te zwijgen dat straks Sinterklaas en de kerstman hunne weg gaan moeten zoeken om onze schoen te vinden.
Potverdekke, dat is een gedacht !
Ik ga aan de Sint ne wegwijzer vragen.
Omdat ik de laatste jaren wreed braaf geweest ben, zal ik er misschien meer dan ene krijgen.
Ik ga er ook eentje vragen voor Lierde !
Ja, we zitten zo just in een periode waar er veel volk naar onze streek komt hé.
De vrienden komen met kerst en Nieuwjaar,maar tegen dat ze hunne weg gevonden hebben zou het al januari kunnen zijn.
Om nog maar te zwijgen dat we ook onze nieuwe pastoor verwachten.
Voor dezelfde prijs zal diene mens daar ook aan het rondtoeren zijn.
Nee nee, we moeten ons niet laten doen zenne !
Onze streek heeft zoveel te bieden dat we toch een wegwijzerke van niemendal mogen hebben hé.
Maar het is nogal dikwijls zo, dat deze die de wegwijzers laten wegnemen, een functie hebben met chauffeur,of dat ze den trein nemen hé.
Ja, in het eerste geval is het de chauffeur die zoekt, en in het tweede geval moeten ze maar kijken naar de verwijzingen in het station hé.
Awel, weet ge wat !
We zullen de verwijzingen in het station met de voorname steden ook ne keer verwijderen.
Ja ja, stel u voor dat ge in Geraardsbergen den trein neemt, en dat er niet staat waar ge naartoe moet.
Ne mens zou daar schoon staan hé.
Nee nee, we kunnen er ne keer mee lachen, maar in feite is onze streek zeker het bezoeken waard.
De geschiedenis is er langs gekomen en zijn sporen nagelaten.
Onze streek moet niet alleen op de landkaart staan, ze moet ook makkelijk te vinden zijn zonder omwegen hé.
