Hello evrybody,

Vandaag dacht ik een schoon kostuum te gaan kopen, en de streep in mijn haar te laten recht knippen, maar dat zijn ideeën die sudderen zolang mijne pa niet in huis is.

Deze morgen kwam hij hier toegevlogen, en hij had een spiksplinternieuw occasie grasmachine op de kop kunnen tikken.

Er was geen tijd te verliezen, en we moesten direct de aanhangwagen aan de wagen hangen en de grasmachine gaan halen.

Onderweg vroeg ik nog wat uitleg, want veel komt ge van hem niet te weten.

-         Euh….pa we hebben toch een grasmachien.

-         Ja, maar dat is ne zitmaaier.

-         Ne zitmaaier?

-         Ja, zo een machien om op te zitten terwijl dat het rondrijdt hé.

-         Ja, ik weet wel wat dat is, maar hebben wij dat wel nodig?

-         Ha vaneigens hebben we dat nodig, er is nog plaats in de garage hé.

Ondertussen waren we aangekomen, en zag ik de zitmaaier staan.

Een spiksplinternieuw model uit den tijd dat Leopold den II  zijne gazon nog zelf afreed.

De verkoper had niet veel tijd, en dus reden we de grasmaaier op de aanhangwagen.

Thuisgekomen, was het natuurlijk onmiddellijk uitproberen.

Potverdekke, azo een lawaai!

Het strafste van al was dat er vijf versnellingen opstonden, maar dat ik maar juist de eerste en de vijfde versnelling kon schakelen.

Potverdekke zeg, in eerste ging dat spel niet vooruit, dus moest ik dat machien maar direct in vijfde zetten hé.

Jawadde, op de moment dat ik de ontkoppeling loslaat, schiet dat spel daar op zijn achterste wielen den hof af.

Ik kon nog juist mijn voliëre ontwijken, en mijne pa zijne verfpot waar hij de afsluiting mee aan het verven was.

Hij stond daar te roepen en te tieren dat ik moest stoppen, maar dan had hij mij toch kunnen zeggen waar die rem stond hé.

Ondertussen kwam ik de was van mijne gebuur tegen die met het goede weer aan het drogen was.

Awel, dat was een mooi zicht, een oranje zitmaaier met twee witte onderlijvekes en een B.H voor mijn koplampen.

Maar op een grasmaaier is het ook rustig rijden, en kan je meer genieten van wat je ziet hé.

Ik reed door de los van de watermolenstraat naar de wijk, en zag de boeren planten en zaaien.

Het landschap begon terug groen te worden, en onze gemeente kreeg terug kleur.

Vogels zongen op de rand van hunne nest, en de perenbomen stonden mooi in bloei.

Prachtig hoe zo een boomgaard met zonsondergang als een schilderij tegen de blauwe hemel hangt.

Er kwam terug leven in Lierde, want zelfs in de kleine tuintjes waren ze bezig aan het spitten en te planten.

Ja, er waren er zelfs die ook aan het rondtoeren waren op een zitmaaier, en ge moet nog zien van geen accidenten te hebben op het kruispunt van één of andere “pelouse” hé

Sommigen waren hun duivenkot aan het verven, en anderen gaven hun tuinhuis een camouflage kleur.

De mens gaat anders door het leven op zo’n lentedagen hé.

Sommige mannen staan al in hun onderlijveke op hun schop te leunen, en het vrouwelijke schoon loopt direct in minirok over ’t straat omdat ze de winterkleding opgeborgen hebben.

Bij dat laatste fenomeen moest ik wreed opletten van geen accidenten te hebben, want ge kunt niet overal tegelijk kijken, en ne mens zou zijne voorrang van rechts nog vergeten of in één of andere gracht rijden.

Het wou dan nog lukken dat er daar aan de “Wassegem” iemand autostop aan het doen was, omdat ze juist de belbus had gemist.

Dus heb ik maar van ver geroepen dat ik niet kon stoppen, maar dat ze toch mocht meerijden.

Jawadde zeg, dat was daar wreed bergaf naar “Martens-Lierde” toe, en met ons gewicht kwamen we al vlug op snelheid.

Awel dat is nog niet makkelijk te besturen zenne.

We zijn daar een paar keren moeten uitwijken, dat we bij den doktoor de klinkers van zijnen oprit weggemaaid hebben, en op een boerderij kwamen er twee konijnen onder het mes, zodat hun haar ook schoon geknipt was, en dat ge die pruimen al kon zien hangen.

Na een uur rijden, was de naft op en is dat spel van zelf stil gevallen.

Awel, ge doet dan al eens iemand plezier, maar ge moet niet denken dat madam zou duwen hoor.

Nee nee, ze had hoge hielen en haar nagels waren gelakt.

Ja, ’t zal iemand van ’t stad geweest zijn peis ik.

Allé, ik stond aan de andere kant van het dorp, en na twee uren duwen was ik weer thuis.

Ik hoop dat ik volgende week een dag thuis ben, dat ik ook mijn gras nog kan maaien.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Vandaag is het de mars op Brussel, ter herdenking van de vermoorde jongen, en tegen het zinloze geweld.

Heb ik dat een paar jaar geleden al eens niet gehoord tijdens een witte mars?

Nee, ik ga niet naar Brussel.

Ik zal vandaag zoals gisteren eens denken aan het leed van de ouders, en wat een gevoel het moet zijn om je kind te verliezen in die omstandigheden.

Ik kan het mij niet inbeelden dat ze aan mijn deur komen bellen om mij mede te delen dat mijn zoon vermoord is.

En ja, als er iets gebeurd waar de media voer aan heeft, dan komen we natuurlijk graag op straat.

Want ook wij streven naar een wereld met zinloos geweld.

Met 300.000 waren we enige tijd geleden om hand in hand te lopen tijdens de witte mars.

En wat haalde het uit?

Dat er nog nooit zoveel misbruik van kinderen aan het licht kwam.

De politiek ging alles veranderen, en ook de koning deelde de sympathie voor alle initiatieven die werden genomen tegen het zinloze geweld.

Zou er iemand van de 300.000 betogers het tegenovergestelde durven beweren hebben?

Het was op 20 oktober 1996, maar deze datum zijn er al velen vergeten ondertussen.

De straten van Brussel kleurden wit, en de tricolore vlag begon er bleekjes van uit te slaan, om te wapperen in een land van schandalen en zinloos geweld.

Ja, ondertussen is het 10j geleden en mogen we al eens een balans opmaken van wat er veranderd is.

Op papier is er enorm veel veranderd, maar in de realiteit is de waarde van het leven aan het devalueren.

Het leven is voor sommigen een mp3 speler waard, of voor sommigen die zonder buit gaan lopen nog minder.

De moord was nog maar gebeurd, en vragen en wijzende vingers moesten het schuldgevoel helpen verdringen.

Waar was de politie?

Waarom ging er niemand helpen?

En zelfs De Kardinaal wreef ons onze verantwoordelijkheid onder de neus.

Zalvende woorden op een open wonde noem ik dat.

Grote namen die met klinkende zinnen praten.

Ik zou als klein broekventje de vraag anders kunnen stellen.

Waar zat jij meneer de Kardinaal?

Een doodgewone vraag, waar het antwoordt waarschijnlijk hetzelfde zal zijn van velen onder ons.

Nee, er is niets veranderd, en jammer genoeg zal er ook niet veranderen omdat we nu éénmaal zin zo’n maatschappij leven.

Denkt men nu echt dat een roofmoordenaar gaat wachten tot er meer politie te zien is?

Iemand die steelt of dood in bijzijn van anderen, profiteert van het schrikeffect.

Het is het moment waar een grote massa staat te gapen omdat ze niet weten wat er gebeurd, want wie denkt er nu dat dit onder zijne neus gaat gebeuren.

Julie en Melisa, An en Eefje en nu Joe.

Namen die ons in het geheugen gegrift worden, door gebeurtenissen waar we schaamrood op de wangen krijgen omdat het in ons landje en anno 2006 gebeurd.

Maar hebben we de namen al eens geteld of gelezen van deze die de dood vonden door zinloze moord tussen 1996 en 2006?

Zowel kinderen als ouderen zijn het slachtoffer van onze maatschappij, daar waar we bij sommigen even blijven stilstaan, daar lopen of lezen we er velen voorbij in de dagelijkse rubrieken van de krant.

Ja, het is zo dagelijks geworden, dat we maar af en toe meer verschieten.

Meestal verschieten we dan voor de manier waarop het gebeurd.

Verkrachten en opsluiten in een kelder om te laten uithongeren!

Vijf messteken voor een mp3 speler!

Ja, dat zijn titels die klinken en een moord uit de anonimiteit halen.

Als je elke week leest dat een oudje overvallen wordt, is het dagelijks nieuws geworden.

Kinderen worden gepest op school, en ook daar lopen we voorbij.

Soms zien we een blauwe plek, en moeten we al wreed gaan zoeken wie we nu de schuld gaan geven, want met kinderen weet je maar nooit.

We nemen woorden in onze mond, om onszelf te verdedigen, terwijl het slachtoffer naast ons vaak vergeten wordt.

Ja, de maatschappij past zich aan!

Daar waar we vooruitgang boeken enerzijds, daar neemt kracht en geweld ook toe.

Vroeger was er macht, omdat deze gelijk liep met respect.

Men moest nog maar het woord “champetter” uitspreken, of er werden er al lijkbleek.

Vandaag is de politie eerder een orgaan geworden waar er al eens kan mee gelachen worden.

Ja, er is zelfs sprake van de kleine criminaliteit door de vingers te zien.

Roken gaan we afschaffen, en we laten dan maar 3gr cannabis toe.

En als we een boete krijgen, dan gaan we nog eens flink van ons oren maken, want ’t is toch godgeklaagd dat diene police juist op de plaats stond waar ik moest passeren, terwijl er zoveel gangsters rondlopen!

En ja, als er dan iets ergs gebeurd, dan is het met verantwoordelijkheid en met schuldgevoelens zwaaien, terwijl we eerst best eens in eigen boezem zouden mogen kijken.

We proberen zoveel mogelijk te verleggen, om toch maar met woorden te komen die mooi, zalvend en streng overkomen naar anderen toe.

En dan zet ik mij steeds in de plaats van deze die het ondergaan.

De ouders die het nieuws thuis krijgen!

De zusters en broers die achter de lijkkist lopen.

De vrienden die de dood dragen.

En daarnaast loopt het medeleven van deze die het meegemaakt hebben omdat ze het in de krant gelezen hebben.

Ze volgen de gebeurtenis op de voet, en sommigen zijn zelfs slimmer dan de onderzoekers of inspecteurs.

Want moest het aan hun liggen dan……

Ja, dan wat?

Het verdriet van de mens en het leed van een verloren kind kan nooit door de media gedragen worden.

We kunnen er maar eens bij stilstaan, en hopen dat het ons nooit overkomt.

Toen ik de vader van Joe op tv zag, voelde ik niet alleen het verdriet, maar ook het respect.

Ja, ik dacht dat het ook mij zou kunnen overkomen, want daar staan we veel te weinig bij stil.

Natuurlijk zijn er de legendarische woorden “daar moeten we best niet aan denken”, en voila zo zijn we er weer vanaf.

Maar toch denk ik eraan.

Maar ik denk ook aan de kracht, de moed en de verantwoordelijkheid die de ouders hebben, om tussen dit alles nog te zeggen dat het geen politieke optocht mag worden en dat het geweld tegen hun zoon geen haatgevoelens mag kweken.

Wel, dat is nu eens iemand die zijn verantwoordelijkheden kent!

Nee, vandaag stap ik niet mee in Brussel.

Ik wil binnen 2 jaar niet behoren tot een vergeten massa.

Maar ik zal er niet minder om denken.

Denken, dat het leven die als muziek in de oren klonk, plots gestopt is omdat iemand zelf muziek wou horen of verkopen.

Denken aan het zinloze, waar kinderen, kinderen vermoorden.

Denken aan gisteren, waar muziek nog anders klonk.

Denken aan morgen als mijn zoon de trein neemt.

Denken aan het dagelijkse leven, waar men niet zomaar zonder risico wandelt.

Denken aan …….

Ja Joe, ook ik zal vandaag aan je denken, zoals ik al een ganse week denk.

Denken aan het leven die voor sommigen als muziek klinkt, maar ook aan deze die zelfs hun eigen lievelingsmuziek niet meer hoorden in de kerk.

Denken, dat ik mij af en toe wel schuldig voel, aan de maatschappij die we zelf aan het opbouwen zijn.

Het gaat je goed Joe!

chauffeurke

Hello evrybody,

Toen ik in het begin van de week op wandel was, liep ik ergens voorbij een winkel waar de paashaas in chocolat stond uitgestald.

Paaseieren gelijk voetballen, en kleine eitjes lagen verspreid in de vitrine tussen chocolade konijnen, hazen, kiekens en zelfs treinen auto’s paarden, en zelfs een chocolade Sint die ze waarschijnlijk niet verkocht kregen verleden jaar.

De voorbijgangers werpen een blik op al het moois die er nog lekker uitziet ook.

Een moeder moet zelfs aan de arm van hare kleine snotter sleuren met de uitvlucht dat het nog veel te vroeg is voor Pasen, en dat het slecht is voor zijn tanden en zijne lever.

Ik stond daar plots voor die vitrine vol chocolat te denken hoe Pasen vroeger was.

Ja Pasen, waar is de tijd naartoe dat ik op Aswoensdag een zwart kruis op mijn voorhoofd kreeg.

Ik moest gaan biechten, en was in de kerk al vergeten waarom ik daar in dienen biechtstoel zat.

Potverdekke, ne mens was verplicht van iets uit zijnen duim te zuigen om toch maar niet te laten opvallen dat ge daar voor niets gekomen waart.

De kalender stond vol van die dagen waar er telkens wel iets gebeurd was, maar rond Pasen volgden de dagen elkaar op.

De woensdag was nog maar voorbij, als witte donderdag al voor de deur stond.

De dag van het laatste avondmaal, waar Jezus met zijn leerlingen aan tafel zat.

Niet zomaar een avondmaal zenne!

Nee nee, hij moet zelfs hun voeten gewassen hebben dienen avond.

Maar ge weet hoe het gaat als ge u zo ne keer laat gaan op nen avond, er zit daar altijd ne Judas tussen die ’t spel naar de vaantjes helpt hé.

Awel, Jezus had dat daar ook aan zijn been.

Hij had daar het brood verdeeld en een beker wijn uitgeschonken voor al die apostels, maar daarmee was de kous niet af zenne.

Er zat daar ne Judas tussen die hem toch wel verraden had zekerst!

Goede vrijdag is de dag dat Jezus aan het kruis sterft.

Eigenaardig dat ze juist die dag goede vrijdag noemen.

Ik zou dat zwarte of trieste vrijdag genoemd hebben, maar ja wie weet hadden ze in den tijd wel ne minister van kalendernamen, en met die mannen geraakt ge daar zeker niet aan uit hé.

De dag dat iemand onschuldig zijn kruis moet dragen, en dan nog sterft op dat zelfde kruis kunt ge toch een andere naam geven zekerst.

Goede vrijdag, is ook de dag dat men geen vlees mocht eten.

Jawadde zeg, bij ons was dat vroeger elke vrijdag goede vrijdag.

’t Was elke vrijdag vis, en als er nu eens iets was waar ik geen graten in zag, dan was het toch wel de visdag zekerst.

’t Is gezond had mijnen bompa gezegd, terwijl ik daar bijna blauw zag van mij juist te verslikken in zo ne graat.

En omdat mijn oma altijd zeer begaan was met mijn gezondheid, had ze wat citroen geperst over mijne vis om hem wat meer smaak te geven.

Ppffff jawadde, dan moest ik nog een zuurder gezicht trekken.

De zaterdag hadden ze stille zaterdag genoemd.

In stilte de dood van Christus herdenken die in zijn graf lag.

En nu nog, als we iets herdenken is het meestal in stilte.

Het is die stilte die mij zovel plaats geeft in mijne kop om na te denken.

En dan is er Pasen!

Hoeveel van die kleine snotters herdenken de verrijzenis van Jezus uit het graf?

Ze zijn zodanig verwend geweest met alles wat rond de herdenking plaatsvindt, dat ze de essentie vergeten zijn.

Ik zie ze op Pasen lopen zoeken tussen de struiken en de ornamenten in de tuin, achter een chocolatten ei, dat de klokken uit Rome zouden hebben gebracht0.

Ja, met al die fictiefilms die ze nu voorgeschoteld krijgen zouden ze het nog kunnen geloven ook.

Allé zeg, stel u voor dat ik hier een chocolatten ei in mijnen hof vind van een klok die overvliegt.

Of nog beter, van een paashaas die eieren legt.

Ze kunnen ne kleine toch nogal iets laten geloven hé.

Maar nu ik hier zo zit te denken, wat is er nu schoner dan in iets te geloven?

Geloven in …. .

Ja, in wat moet een mens in feite geloven?

Wel gewoon geloven in wat ne mens sterkte geeft om door het leven te stappen.

En is dat een kieken in chocolat of een chocolatten paasei, dan mag dat gerust hoor.

Misschien zit men wel aan dienen chocolatten paashaas zijn oren te knabbelen, en tevens te denken waar die traditie vandaan komt

En als alles op is, dan blijft nog alleen Pasen over.

Een dag waar zelfs ongelovigen chocolat eten en eieren strooien.

Ja, soms is geloven veel meer dan we zelf wel willen geloven.

Ben ik nu te laat om ieder van u een zalige Pasen te wensen?

Nee hoor, want ’t is veel te vroeg voor mijn kerstwensen.

Een zalige Pasen gewenst.

Groetjes chauffeurke

Lentekriebels,

Toen ik enige tijd geleden mijne wekker van winter naar zomeruur had gedraaid, was dat zogezegd om een stap naar de lente te zetten.

Maar mijne wekker liep achter denk ik, want we kregen nog flinke vriestemperaturen en de keren dat de zon kwam piepen was het een regenzonnetje.

Maar toch kunnen we niet ontkennen dat als de zon komt piepen dat het dan serieus begint te kriebelen.

De mensen gaan plots anders leven.

De deuren vliegen open, en iedereen loopt naar buiten.

Meestal hebben ze dan geen paraplu meer in handen, maar een schop of een riek.

Snoeischaren coifferen de overwinterde struiken, en de groentetuin wordt klaargelegd om de eerste ajuinen of sjalotten onder de grond te steken.

Mijne pa had hier ondertussen, tussen twee vriesdagen het gras afgereden, en een heldergroen tapijt kwam tevoorschijn.

De omgeving kreeg terug kleur, terwijl grauwe en donkere akkers bemest werden met mest uit West- Vlaanderen.

Ja, het is een gevolg van dat fameuze mestactieplan.

Awel, het is al ver gekomen, dat we nu ook al de “stront” moeten invoeren.

Wat mij opviel, is dat zelfs de meeuwen uit West- Vlaanderen, nu over onze akkers komen gevlogen om een graantje van de mest terug te pikken.

Ondertussen hadden we in de vogelkooi een paar nesten gehangen voor de kanaries, en deze zaten blijkbaar ook met de lentekriebels.

Jawadde zeg, den eerste dag was hunne nest al gemaakt, en ondertussen zitten ze al te broeden, terwijl het spreekwoord zegt, dat het maar in mei is dat alle vogels een ei leggen.

Ja, de lente maakt wat los bij mens en dier.

Ook de haan kraaide zijn eerste lentedeuntje, en de kiekens keken opgehokt naar de lentestralen door het net.

De duiven kwamen zich laven en wassen aan de vijver, waar de vissen dan weer gapend naar keken.

Ja, de lente doet ons ontwaken.

De lentemaand, is in feite het begin van een plezante periode.

Meestal begint die periode met de lentekuis.

Awel, ge kunt niet geloven hoeveel stof er zo tijdens de winter kan vallen.

Ik maak dan meestal mijn kasten leeg, en hang mijn winterkleding op zolder om mijn lentekleren terug beneden te hangen.

Maar dit jaar heb ik dat moeten herzien zenne.

Ja, het was veel te fris om nu al in T shirt rond te lopen, temeer dat de mot in die kast had overwinterd, en dat mijn korte broek nog korter was dan verleden jaar.

Ja, en in korte broek lopen met ne pelsen frak over is ook geen zicht hé.

Maar de lente is veel meer dan dat hé.

De lentebode komt ons heel wat evenementen aankondigen, en daar behoren de paashaas en de paasklokken bij hé

Ja, verleden jaar vielen de paaseieren hier nog letterlijk uit de lucht.

Het modernisme had de paasklok vervangen door een paramotor, en boven de boomgaard hadden ze zie chocolatten eieren uit Rome met volle zakken gestrooid.

Maar ja, ge kunt het modernisme niet stoppen, en dit jaar rijd de paashaas rond met een limousine.

De boeren zijn ondertussen ook aan het ploegen en eggen gegaan, en het eerste vee komt terug in de weide gehuppeld.

Het is een dorps lentefeest die zich elk jaar herhaalt.

Als de lentezon komt stralen, lachen de mensen al eens rapper.

Ze kijken elkaar ook anders aan, gedaan met die koele winterse blik om rillingen van over uwe rug te krijgen.

Ik zie af en toe een paar vrouwen op wandel met de hond voorbij het huis stappen, en ik moet zeggen dat ze u kunnen aankijken met een blik gevuld met lenteboodschappen.

Vooral de hond kijkt me steeds met die blik aan, en dat als bescherming voor deze die de leiband in handen heeft.

Ja, de lente geeft een mens kriebels en vleugels hé.

Paasbloemen vormen een boeket in de tuin, en hoog in een lentelucht tekenen de eerste duiven hun vluchten.

Ja, ne mens zou voor minder jeuk en kriebels krijgen bij het aanschouwen van al dat moois.

Het is vooral mooi, als men de seizoenen in een dorp kan beleven.

Het is dat tintje dat nog iets meer kleur geeft.

De lente, in al zijn aspecten, ver van het stadsgewoel waar men nog vogels hoort fluiten.

Waar men de seizoenen kan ontdekken op autoloze veldwegen.

Leunend op het balkon, zie ik soms de stadsmens naar de verte kijken.

Turen naar de horizon, waar een dorpse lente aan andere betekenis krijgt.

Vandaag, kijk ik onder een lentezon naar het geluk.

Het geluk in Lierde te wonen op een lentedag.

Groetjes chauffeurke

Vuurwerk voor de Ronde 2006,

Al weken draaide alles rond de Ronde van Vlaanderen.

Op 2 april zou ze in onze contreien komen, en was het de moment om onze kandidatuur aan te moedigen.

De Lierdenaars zouden afspreken onderaan de Parikberg .

Om een kandidatuur te staven, moet ge in de eerste plaats opvallen, en dat was zeker het geval.

Rond de middag ging ik naar café Marino, die voor éénmaal terug geopend was.

Er stond een tent, en een paar mannen waren druk bezig met een spandoek naar omhoog te hangen.

Al vlug herkende ik Ludwig D’Hose, en dat is de persoon waar ge u moet rond houden als ge iets wil beleven.

-         Awel Ludwig, komt het in orde?

-         Ja ja chauffeurke, ’t is gelijk of het al in orde is, nog juist nen draad of twee aan het spandoek knopen, en daarna het spandoek over de straat spannen aan twee elektriekpalen. Maar dat is een werk van niks mandal, en als D’hose dat zegt dan komt het in orde.

Hij was daar knopen aan het leggen, dat die ander mannen hun moesten wegtrekken, of ze lagen zelf in een knoop.

Hij vloog daar ladder op en ladder af, en binnen de kortste keren hing het doek met foto van Emiel Faignaert over ’t straat.

Maar toen de laatste knoop werd gelegd om het doek op te spannen, breekt daar toch wel een elektriekdraad af zekerst.

Normaal gezien, ziet ge dat juist in films.

De draden vlogen naar beneden, en wapperden in de wind tegen elkaar.

De vlammen en gensters vlogen in het rond, terwijl iedereen de benen nam.

Juist onze Ludwig bleef kalm roepen op zijn ladder “No paniek”.

Amai zeg, als dat geen publiciteit was.

Lierde had niet alleen voor een spandoek gezorgd, maar ook nog eens voor vuurwerk op klaarlichte dag.

Binnen de kortste keren vlogen er daar een paar deuren open, en kwamen de bewoners op straat.

Ze zaten zonder elektriek, en dus was het gedaan met naar de Ronde van Vlaanderen te kijken op tv.

Maar het was ook gedaan met koken voor sommigen, en in de frigo om het bier koel te houden tijdens de Ronde was het licht ook uitgevallen.

D’hose kroop van zijn ladder, met ne gekrulde kop haar, maar dat zou naar het schijnt niet van dienen elektriek geweest zijn .

De draden bleven ondertussen verder tegen elkaar waaien, en de gensters bleven voor vuurwerk zorgen.

Toen ik de draden goed bekeek, denk ik dat die daar al hingen van 1830.

Maar ’t wil natuurlijk altijd lukken dat het voorval zich voltrekt op een dag als deze van de Ronde waar niets mag misgaan hé.

Er werd naar Electrabel gebeld, en binnen de kortste keren stonden ze daar met een hoogtewerker.

De elektriciteit werd hersteld, en het spandoek werd terug vastgeknoopt.

Ondertussen kwam het volk stilletjes aangelopen, en een delegatie met gele borden en T shirts nam plaats langs de baan.

Niemand minder dan Krista, de dochter van Emiel Faignaert nam plaats als zwarte piet tussen de Lierdse delegatie, met een bord waar de naam van haar vader op stond.

Iets verder stond dan weer iemand met het jaartal 1947 om het jaar van zijn overwinning te herdenken, en nog iets verder het jaartal 2007, waar we hopen het dorp van de Ronde te mogen zijn.

Maar wat opviel, was dat de dochter van Emiel Faignaert  in zwarte piet was verkleed.

Mij hadden ze altijd verteld, dat als ge een zwarte piet ziet, dat dan ook de Sint in het gebuurte is.

Awel potverdekke, een paar minuten later komt hij daar toch wel op een wit paard afgereden zekerst!

Ja, nu zouden we wel opvallen!

Normaal gezien gaat ge in april verkleed als paasklok langs de weg staan, maar omdat het ook juist één jaar geleden was dat de paus overleden was, waren die klokken uitverkocht hé.

Ondertussen was het gemeentebestuur, met onze burgemeester als grote wielerfan komen plaats vatten aan café Marino, en werd er uitgekeken naar de komst van de renners.

Motoren en officiële wagens wisselden elkaar af.

De wedstrijdwagen reed voorbij, gevolgd door de welgekende Rodania wagen, die al jaren het zelfde deuntje speelt.

In de lucht vier helikopters, en aan de laagst hangende konden we zien waar de renners zich bevonden.

En plots waren ze daar, Tom Boonen op kop met in zijn wiel Hoste.

Ne mens moet nog rap zijn om ze te zien, want hoewel er 50km op de baan geschilderd staat, trekken die mannen hun dat niet aan zenne.

Ongeveer 1 minuut later volgde een klein groepje met Van Peteghem.

In volle vaart ging het richting muur en bosberg, om de strijd in een duel te bevechten met een sprint.

Wat velen dachten is ook uitgekomen, Boonen reed met de armen in de lucht over de meet.

De ronde van Vlaanderen zat er weer op, en het was nu wachten tot volgend jaar.

Een jaar, waar de Lierdenaar hoopt het dorp van de Ronde te mogen zijn.

Ik denk dat we ons best gedaan hebben om het rondedorp 2007 te mogen zijn.

Temeer dat het dan juist 60 jaar geleden zou zijn dat onze Emiel Faignaert de overwinning behaalde, en dat kan men maar éénmaal vieren.

Het zou een teleurstelling zijn, mocht het niet zo zijn.

Maar dan ken ik wel iemand die het rondedorp 2007 eens zonder elektriek zou kunnen zetten.

Groetjes chauffeurke