Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Vandaag dacht ik een schoon kostuum te gaan kopen, en de streep in mijn haar te laten recht knippen, maar dat zijn ideeën die sudderen zolang mijne pa niet in huis is.

Deze morgen kwam hij hier toegevlogen, en hij had een spiksplinternieuw occasie grasmachine op de kop kunnen tikken.

Er was geen tijd te verliezen, en we moesten direct de aanhangwagen aan de wagen hangen en de grasmachine gaan halen.

Onderweg vroeg ik nog wat uitleg, want veel komt ge van hem niet te weten.

-         Euh….pa we hebben toch een grasmachien.

-         Ja, maar dat is ne zitmaaier.

-         Ne zitmaaier?

-         Ja, zo een machien om op te zitten terwijl dat het rondrijdt hé.

-         Ja, ik weet wel wat dat is, maar hebben wij dat wel nodig?

-         Ha vaneigens hebben we dat nodig, er is nog plaats in de garage hé.

Ondertussen waren we aangekomen, en zag ik de zitmaaier staan.

Een spiksplinternieuw model uit den tijd dat Leopold den II  zijne gazon nog zelf afreed.

De verkoper had niet veel tijd, en dus reden we de grasmaaier op de aanhangwagen.

Thuisgekomen, was het natuurlijk onmiddellijk uitproberen.

Potverdekke, azo een lawaai!

Het strafste van al was dat er vijf versnellingen opstonden, maar dat ik maar juist de eerste en de vijfde versnelling kon schakelen.

Potverdekke zeg, in eerste ging dat spel niet vooruit, dus moest ik dat machien maar direct in vijfde zetten hé.

Jawadde, op de moment dat ik de ontkoppeling loslaat, schiet dat spel daar op zijn achterste wielen den hof af.

Ik kon nog juist mijn voliëre ontwijken, en mijne pa zijne verfpot waar hij de afsluiting mee aan het verven was.

Hij stond daar te roepen en te tieren dat ik moest stoppen, maar dan had hij mij toch kunnen zeggen waar die rem stond hé.

Ondertussen kwam ik de was van mijne gebuur tegen die met het goede weer aan het drogen was.

Awel, dat was een mooi zicht, een oranje zitmaaier met twee witte onderlijvekes en een B.H voor mijn koplampen.

Maar op een grasmaaier is het ook rustig rijden, en kan je meer genieten van wat je ziet hé.

Ik reed door de los van de watermolenstraat naar de wijk, en zag de boeren planten en zaaien.

Het landschap begon terug groen te worden, en onze gemeente kreeg terug kleur.

Vogels zongen op de rand van hunne nest, en de perenbomen stonden mooi in bloei.

Prachtig hoe zo een boomgaard met zonsondergang als een schilderij tegen de blauwe hemel hangt.

Er kwam terug leven in Lierde, want zelfs in de kleine tuintjes waren ze bezig aan het spitten en te planten.

Ja, er waren er zelfs die ook aan het rondtoeren waren op een zitmaaier, en ge moet nog zien van geen accidenten te hebben op het kruispunt van één of andere “pelouse” hé

Sommigen waren hun duivenkot aan het verven, en anderen gaven hun tuinhuis een camouflage kleur.

De mens gaat anders door het leven op zo’n lentedagen hé.

Sommige mannen staan al in hun onderlijveke op hun schop te leunen, en het vrouwelijke schoon loopt direct in minirok over ’t straat omdat ze de winterkleding opgeborgen hebben.

Bij dat laatste fenomeen moest ik wreed opletten van geen accidenten te hebben, want ge kunt niet overal tegelijk kijken, en ne mens zou zijne voorrang van rechts nog vergeten of in één of andere gracht rijden.

Het wou dan nog lukken dat er daar aan de “Wassegem” iemand autostop aan het doen was, omdat ze juist de belbus had gemist.

Dus heb ik maar van ver geroepen dat ik niet kon stoppen, maar dat ze toch mocht meerijden.

Jawadde zeg, dat was daar wreed bergaf naar “Martens-Lierde” toe, en met ons gewicht kwamen we al vlug op snelheid.

Awel dat is nog niet makkelijk te besturen zenne.

We zijn daar een paar keren moeten uitwijken, dat we bij den doktoor de klinkers van zijnen oprit weggemaaid hebben, en op een boerderij kwamen er twee konijnen onder het mes, zodat hun haar ook schoon geknipt was, en dat ge die pruimen al kon zien hangen.

Na een uur rijden, was de naft op en is dat spel van zelf stil gevallen.

Awel, ge doet dan al eens iemand plezier, maar ge moet niet denken dat madam zou duwen hoor.

Nee nee, ze had hoge hielen en haar nagels waren gelakt.

Ja, ’t zal iemand van ’t stad geweest zijn peis ik.

Allé, ik stond aan de andere kant van het dorp, en na twee uren duwen was ik weer thuis.

Ik hoop dat ik volgende week een dag thuis ben, dat ik ook mijn gras nog kan maaien.

Groetjes chauffeurke